{09} Johnnie Walker Blueberries

D:

Hej, misie x

Myślę, że rozdział spodoba się osobom, które narzekają, że brakuje tu rozwinięcia akcji (czyli wszystkim?). Same się przekonacie.

Cieszą mnie wasze pozytywne reakcje na ostatniego oneshota. (Nad notką dodałam dwa edity, ale to jakby komuś się chciało zerknąć.)

Co do twitcama – odbędzie się w piątek popołudniu. Także jeśli ktoś z was miałby ochotę spędzić piątkowe popołudnie/wieczór oglądając go, niech wchodzi na mojego tt i sprawdza, czy nie ma linku (będę nim spamować, więc nie przeoczycie).

+ Wszystkiego najlepszego z okazji walentynek! (Czy takie ‘życzenia’ są w ogóle właściwe? Nie? Nie wiem.) Wielki hug ode mnie, misie! *HUG* x

Rozdział 9.

Zayn kipi, intensywnie wpatrując się w Liama znad okładki swojej książki. Albo jest nieświadom obecności innych ludzi w sklepie, albo wcale go nie obchodzą, kiedy przewraca oczami i mówi z drwiną – On mi się nie podoba.

Liam wzdycha, nadal wpatrując się w notatkę, którą trzyma w dłoni. Mogę jedynie powiedzieć, że bardzo lubię cię. Mógłby teraz umrzeć, oszczędzić sobie tego  podekscytowania. – Wiem, Zayn – odpowiada cicho, przesuwając palcami po notatce, jakby nie mógł uwierzyć w jej istnienie. Właściwie to nie do końca wierzy.

- Więc co w związku z tym? – pyta Zayn, odkładając książkę i zakładając ramiona na stole. – Zobaczysz się z nim dziś w klubie? Moim zdaniem ten mały ku… - ostre spojrzenie Liama przypomina mu o uważaniu na słowa. Zayn niezręcznie odchrząka i próbuje ponownie, wymuszając słowa – ten mały dupek nie jest tego wart. Za łatwo wybaczasz.

To tylko nadopiekuńczość. Louis tak naprawdę nic nie zrobił. Zaspał i nie miał czasu, żeby wstąpić. To nie jest niczyja wina. – Przesadzasz, Zayn. Będzie dobrze. – Liam naprawdę wierzy w swoje słowa, lekko się uśmiechając i wzruszając ramionami. Będzie dobrze. Pójdzie dziś do klubu i porozmawia z Louisem – nie będzie tak, jak wcześniej, kiedy jedynym, co osiągali, było złożenie zamówienia, ale naprawdę będzie to rozmowa – i wszystko pójdzie dobrze. Musi.

Odwraca się i idzie na zaplecze, wsuwając paragon do tylnej kieszeni i uśmiechając się jak idiota. – Harry? – woła, wystawiając głowę za drzwi.

Głowa z lokami Harry’ego wygląda zza jednego z piekarników, uśmiecha się szeroko i z radością. – Pokazał się! – wrzeszczy głośno i wesoło. Liam kiwa głową i Harry wychodzi z ukrycia wykonując uderzenie pięścią w górę. – I na świecie ponownie zapanował porządek. Tak samo jak w piekarni.

Liam się śmieje. – Nie do końca taką reakcję otrzymałem od Zayna, muszę przyznać. Podsłuchiwałeś?

- Miałem podsłuchiwać co, kochany Liamie? Wy ledwo rozmawiacie. Wiem tylko, że dał ci paragon, a  twoja twarz rozświetliła się jak choinka w święta. – Harry udaje, że się krztusi, łapiąc się za gardło i wystawiając język. – Co on zrobił, kupił ci prezent?

- Och, zamknij się. – Liam śmieje się, wracając. – Teraz twoja kolej na kasie. Ja już dziś zrobiłem wystarczająco.

- Oczywiście. Żaden klient nie równa się z twoim księciem, wiem. Obiecaj mi tylko, że niczego nie podpalisz, marząc o jego zapierających dech w piersiach oczach i ciasnych spodniach, okej? – Harry puszcza mu oczko, przechodząc obok i wychodząc  na sklep.

Dzień mija powoli. Liam od czasu do czasu myśli, że może lepiej by było, gdyby się trochę przespał, poszedł do domu i odetchnął. Ale widok Louisa i czytanie tej notki dodało mu jakby energii, która pozwoli mu zostać na nogach dłużej. Stale uderza placami o ladę i gwiżdże piosenkę, która utknęła mu w głowie. Dźwięk ten już dawno doprowadził Harry’ego i Zayna do obłędu, przez co pogłośnili radio jak najbardziej się dało i śpiewali Pixie Lott, Eda Sheerana, Cher Lloyd i wszystko inne, co mogło być odtwarzane w tym czasie.

Kiedy Harry mówi mu, że ma spadać, zanim znajdą taśmę izolacyjną, Liam już prawie wyskakuje z własnej skóry. Nie jest pewien, co będzie robił  dziś w klubie lub czy pójdzie tam z Harrym i Zaynem, czy pójdzie tam sam, ale wie, że pójdzie tak czy inaczej i przez tę myśl jest stremowany. Wraca do domu w rekordowym tempie i natychmiastowo kieruje się do szafy, próbując znaleźć coś do ubrania, w czym nie będzie wyglądał śmiesznie.

I tak, okej, ma dużo koszul w kratę. Za dużo. Przez cały ten czas próbował wyglądać jak drwal? To jest nieco śmieszne. Każda jego koszula była prana przynajmniej siedemdziesiąt razy i wszystkie wyglądają na tak sprane i znoszone, że Liam zastanawia się, dlaczego w ogóle nosi je publicznie. W końcu okazuje się, że ma tylko kratkę, więc zakłada kratkę.

Okazuje się też, że Harry i Zayn nie idą, ponieważ nie odpowiadają na jego liczne telefony i wiadomości. W rezultacie Liam idzie sam, zbyt przepełniony nerwową energią, by rozpatrzyć jechanie samochodem i zbyt niecierpliwy, by czekać, aż ktoś odpowie i go zawiezie. Pogoda i tak jest ładna i klub nie może być tak daleko. Prawda?

Oczywiście zanim tam dociera, jest bardziej zatłoczony, niż kiedykolwiek i są duże szanse, że mimo wszystko nie porozmawia z Louisem. Tyle osób otacza bar i prosi o drinki, że ciężko jest znaleźć miejsce. Przyciągnięcie uwagi Louisa musi być jeszcze trudniejsze, przecież musi pracować i zarabiać pieniądze.

Liam naprawdę, naprawdę pragnie, żeby nie musiał.

Kiedy w końcu dostaje się do baru i siada, jest już w klubie od piętnastu minut i zabiłby za coś do picia. Jest ciepło, wilgotnie i ciasno, i ktoś przylega do jego pleców i popycha go bliżej drewna, ale nic nie mówi. Jest zbyt skupiony na fakcie, że Louis jest tak blisko i wygląda tak szczęśliwie, uśmiechając się i zgadzając ze wszystkimi, mimo że rzucają mu zamówienia i domagają się następnych kolejek. Coś wykonuje akrobacje w brzuchu Liama na myśl, że to on jest powodem tego uśmiechu.

Louis również go widzi, a jego twarz jeszcze bardziej się rozświetla. Nie marnuje czasu, chwytając szklankę i napełniając ją wodą, i podaje ją Liamowi. Przez ułamek sekundy wygląda, jakby chciał coś powiedzieć, ale zanim jest w stanie, ktoś z drugiej strony baru prosi o drinki. Louis przepraszająco wzrusza ramionami, zanim odchodzi, by ułożyć w linii szklanki i napełnić je alkoholem.

Liam decyduje, że nie ma pośpiechu, mimo że ziewa i pociera oczy. Poczeka aż Louis będzie mógł podejść, by ponownie napełnić szklankę i coś powiedzieć, nawet jeśli będzie to tylko jedno słowo lub dwa. Nie ma dziś nic innego do roboty. No więc czeka, obserwując Louisa z nadzieją, że w końcu wszyscy w klubie pójdą gdzieś indziej, mimo że jest to nierealne. W końcu Louis przychodzi ponownie, nadal uśmiechając się jaśniej, niż jakiekolwiek słońce, które widział Liam.

- Hej – zaczyna Liam, kiedy Louis sięga po jego pustą szklankę, delikatnie dotykając wewnętrznej strony jego nadgarstka opuszkami palców.

Louis się waha a Liam zastanawia się dlaczego. Nie wydaje się być zdenerwowany ani zaskoczony, ani zdezorientowany; wygląda, jakby zastanawiał się, jak coś powiedzieć. – Hej – odpowiada powoli, trybiki w jego głowie nadal się obracają. Lekko się pochyla wprzód, wyglądając coraz bardziej poważnie. Opiera łokcie na barze i przechyla głowę na bok, uważnie patrząc na Liama.

Liam nie jest przyzwyczajony do bycia analizowanym, ale nie sądzi też, żeby miał coś przeciwko. Louis patrzący na niego w ten sposób mógłby być najlepszym wyróżnieniem tego tygodnia, a może i całego życia. Jest krótki moment ciszy i Liam ma ochotę przerwać go, mówiąc o tym, ale coś mówi mu, że to niekoniecznie najlepszy pomysł. Zamiast tego nadal jest cicho i czeka, aż Louis dokończy swoją myśl.

- Możesz trochę poczekać? Mam zmianę do późna, ale chciałbym potem z tobą porozmawiać.

Serce Liama mogło się właśnie zatrzymać. Musi wyglądać teraz głupio, ponieważ Louis wygląda, jakby miał zaraz wybuchnąć śmiechem, przygryza wargę i patrzy szeroko otwartymi oczyma. Część umysłu Liama wydaje się krzyczeć w końcu i  myślałem, że nigdy nie spytasz, ale jedynym, co udaje mu się wykonać, jest krótkie kiwnięcie głową, powstrzymywanie uśmiechu i przełknięcie upokarzającego chichotu.

» oryginał