{07} Johnnie Walker Blueberries

D:

Hej, misie x

Wiem, wiem, rozdział jest później i znów JWB. Nie martwcie się, zaczynam w piątek ferie i może znajdę trochę czasu.

Zapraszam na siódmy rozdział SOWK :)

Pytania tutaj.

Rozdział 7.

Liam usilnie próbuje się zbytnio nie podekscytować, kiedy przychodzi do pracy kolejnego ranka. Louis mógł nawet nie zauważyć jego liściku, wie o tym, a nawet jeśli zauważył, jest mała szansa, że dało się go odczytać. To nie ma znaczenia. Ma znaczenie to, że nie wie, jak Louis go przyjmie, ale coś mówi mu, że wszystko przebiegnie dobrze i to mu zdecydowanie wystarcza. Muffiny są zrobione i jeden leży na ladzie, gotowy dla Louisa wraz z herbatą.

Powinien być w każdej minucie, Liam wie. Louis zawsze był całkiem punktualny i Liam dotychczas nie pomylił się co do czasu, w którym chłopak przychodził. Herbata nigdy nie jest zimna i muffin zawsze jest delikatny, i może to powinno być nieco przerażające, ale Liam się tym nie martwi, bo nawet Harry jedynie się uśmiecha i kręci głową. Nie ma żadnego droczenia się ani szturchania, tylko mrugnięcie jednym okiem.

Harry powiedziałby mu, gdyby jego zauroczenie zaczęło wymykać się spod kontroli. Powiedziałby. Nie ma wątpliwości, że jego przyjaciel pozwoliłby mu się zakochać tak bardzo, że nie byłoby odwrotu. Jeśli Harry nie spyta go, czy może przyjąć zamówienie Louisa tego dnia, Liam nadal będzie czekał cały ranek, by przyjąć je samemu.

Przypomina sobie, że oczywiście nie musi czekać. Louis będzie tutaj za chwilę w swojej drodze do pracy i będzie się uśmiechał jak zwykle. Za chwilę będzie rozmawiał z Liamem, mimo że będzie to tylko kilka słów. To wystarczy, prawda? Kilka słów jest lepsze niż nic.

Tylko że tego dnia, po raz pierwszy, herbata wystyga. Liam zerka na zegarek co jakiś czas, by zauważyć, że jest nieco później niż sądził i nadal nie ma nigdzie znaku Louisa. Wyrzuca herbatę, mówiąc sobie, że to nic takiego. Louis po prostu się spóźnia. Będzie potem, na pewno. Nie mógłby odpuścić sobie śniadania, prawda?

(Harry zdecydowanie by z tego żartował. Jesteś pewien, że po prostu nie chcesz, żeby odpuścił sobie ciebie? Więc zatrzymuje to dla siebie, nawet gdy Harry pyta go, czy Louis już był i posyła mu to spojrzenie, które mówi, że może się trochę martwi.)

Liam zrobił nawet drugą herbatę. Jeśli Louis się spóźnia, nie będzie chciał na nią czekać. Jeśli będzie trochę za zimna, Louis będzie mógł obwiniać za to Liama. Może podać mu wodę w temperaturze pokojowej. Liam nie będzie miał nic przeciwko. Po prostu naprawdę chce, żeby Louis przyszedł w najbliższym czasie.

Umyślnie ignoruje Harry’ego mówiącego mu, żeby poszedł sprawdzić piekarniki, ponieważ wie dokładnie, dlaczego go o to prosi. Harry chce dać Louisowi reprymendę, kiedy tylko wejdzie, za to, że Liam czekał na niego i ekscytował się na darmo. Liam nie chce stracić możliwości zapobiegnięcia temu. Nie ekscytował się na darmo. Tak właściwie, to w ogóle się nie ekscytował.

Co? Nie ekscytował się.

Harry ponownie go pogania, przypominając mu, że to jego kolej, by sprawdzić wszystko, co się piecze. Liam podnosi wzrok, uśmiecha się i żartuje o tym, że zawsze jest jego kolej, tylko po to, by zauważyć bardzo znajomą postać szybko przechodzącą obok sklepu.

Louis ma spuszczoną głowę i ręce schowane w kieszeniach. Nawet nie podnosi wzroku, przechodząc obok i wydaje się bardziej skulić, mimo że na zewnątrz nie może być aż tak zimno i nie ma powodu, żeby tak uporczywie wpatrywał się w ziemię.

Po prostu jest spóźniony. Nie ma czasu, by wejść i coś kupić. To nie ma nic wspólnego z tym, co Liam powiedział lub zrobił w ciągu ostatnich kilku dni, w ogóle. To właśnie Liam sobie wmawia, mimo że Harry ucisza się przy nim i nie mówi już nic o piekarnikach. To nie przez niego. To nie dlatego, że odstraszył Louisa.

Coś mówi mu jednak, że chodzi o to. Jakaś mała jego część szepcze mu o tym, że odstraszył Louisa. Był zbyt bezpośredni. Wierszyk był zbyt niedorzeczny. Louis sądzi teraz, że Liam jest nienormalny. Nigdy nie tego nie naprawi ani nie zapewni Louisa, że to wszystko było żartem. I może naprawdę tym razem się zapędził. Harry nie powiedział mu, ponieważ nie wiedział o liścikach; Liama nikt nie ostrzegł, że było to niedorzeczne i głupie, i całkowicie niewłaściwe.

- Li? – napomyka Harry, układając rękę na jego ramieniu. – Wszystko w porządku?

Liam tępo kiwa głową, odkładając muffina do witryny i odwracając się. – Chyba jednak sprawdzę te piekarniki. Nie martw się tym. – Drzwi wyglądają niesamowicie zachęcająco, prowadząc do wyjścia i pustej alejki, w której może usiąść i zaczerpnąć oddechu. Klienci i wypieki mogą iść w cholerę; Liam potrzebuje oddechu.

- Nie, nie. – Harry ciągnie go z powrotem, wpychając coś w jego ręce. Liam spogląda w dół, by zauważyć herbatę, którą zrobił Louisowi z małą uśmiechniętą buźką narysowaną na pokrywce. – Ty się tym nie martw. Idź do domu i zrób sobie przerwę, dobrze? Wszystko mam tu pod kontrolą. Jeśli będę potrzebował pomocy, zadzwonię do Zayna.

Liam wzdycha. – Nie, Harry. Wszystko w porządku, naprawdę. W ogóle się mną nie martw. Jestem w stanie sprawdzić co z chlebem bez załamywania się. – Wewnątrz krzyczy, że nie jest w stanie. Wie, że Harry i tak mu nie uwierzy i to prawdopodobnie dobrze. Nie powinno go to tak bardzo kłopotać. Z Louisem ledwo ze sobą rozmawiali, więc fakt, że wpływa to na niego w ten sposób, sprawia, że wygląda tylko bardziej żałośnie.

Co w ogóle zainteresowało Louisa? Liam jest tylko głupim piekarzem z mąką na nosie i sokiem z jagód na palcach.

Harry nie odpuści tak łatwo. Właściwie, Liam jest nawet wdzięczny. – Liam, idź do domu.

Robi to, co zostaje mu powiedzenie. Idzie do domu z herbatą w rękach, od czasu do czasu ciągnąc łyka i mówiąc sobie, że wcale nie pije herbaty Louisa. Louis nie przyszedł dziś do sklepu; nie ma herbaty. Ta herbata należy do Liama i powinien był wziąć też muffina, bo właściwie jest trochę głodny. (Tak naprawdę nie jest. Jedynie myśli, że jest, bo lepiej myśleć o tym, niż o czymkolwiek innym.)

Dociera do domu i jedynym, co udaje mu się zrobić, jest dokończenie herbaty i wpatrywanie się w dwie karteczki na ladzie. Liam rozważa wyrzucenie ich i prawie to robi, zgniatając je i podchodząc do kosza, zanim mały głos w jego głowie przypomina mu, że może on był jedynie spóźniony. Z pewnością robi wielką aferę o nic.

Zamyka drzwi i nie otwiera ich, kiedy przychodzą Zayn i Harry. Błagają go, żeby poszedł z nimi do klubu, obiecując, że jeśli musi tak być, pójdą do innego i obiecując, że będzie mógł popatrzeć jak będą zbijać Louisa na miazgę, ale Liam nie ustępuje. Zostaje przy ladzie w swojej kuchni i patrz na liściki, które odmawiają zrobienia czegokolwiek i obserwuje swój telefon, który odmawia samodzielnego napisania akceptowalnej wiadomości.

Ma już około trzydziestu wersji roboczych, kiedy Harry i Zayn odpuszczają. Są to beznadziejne próby upewnienia się, że nie odstraszył Louisa bez odstraszania Louisa tak czy inaczej. To skomplikowane i trudne, i Liam zastanawia się, dlaczego jego życie nie może po prostu być łatwe i chociaż raz podpowiedzieć mu, co ma napisać.

Hej, Lou. Nie było cię dziś w piekarni. Zastanawiałem się- Zbyt aroganckie. Louis doskonale wie, że nie było go dziś w piekarni i Liam nie ma konkretnego powodu, by zastanawiać się nad tego przyczyną.

Hej, Lou. Tylko ostrzegam, że Harry i Zayn są nieco wściekli- Okej, nie. Liam usuwa to przed dokończeniem pisania ostatniego wyrazu, krzywiąc się ze świadomością, że w ogóle o tym pomyślał. Jeśli Louis jeszcze nie przepadł, to zdecydowanie załatwiłoby sprawę.

Hej, Lou. Może powinien zacząć bardziej formalnie. Może powinien użyć pełnego imienia Louisa. Jest wiele rzeczy, które mógłby zrobić, ale nie wie, która zadziałałaby najlepiej i to wszystko jest tak skomplikowane, że nie zauważa, jak długo się nad tym zastanawiał, aż spogląda na zegarek i uświadamia sobie, że za dwie godziny będzie musiał wstawać.

Będzie dobrze, jeśli w ogóle prześpi się tej nocy. Bezmyślnie wlecze się do łóżka, zostawiając telefon i liściki na stole. To nigdy nie był dobry pomysł i może nie powinien tyle myśleć. W tym stanie będzie jutro wyglądał, jakby nigdy nie wychodził jeszcze na światło dzienne. To będzie długi dzień i Liam już jest tego pewien.

Alarm włącza się zbyt wcześnie i Liam prawie dzwoni, by poprosić o dzień wolnego, ale nie chce za bardzo martwić Harry’ego, więc idzie. Siada z przodu, bo Harry nie ufałby mu dziś na zapleczu. Zayn obserwuje go ze stolika przy drzwiach na wszelki wypadek, gdyby musiał wejść na zmianę zamiast niego i bawić się w piekarza przez jeszcze jeden dzień. Liam chwieje się na stopach i stara się mieć otwarte oczy, i nie zauważa, że zapomniał o wcześniejszym przygotowaniu herbaty i muffina, dopóki Louis już nie wchodzi.

- Kurwa – mamrocze pod nosem Liam, szukając czegokolwiek, co będzie w stanie mu pomóc. Naprawdę przydałaby mu się jakaś kawa.

» oryginał