{Oneshot} Nobody Quite Like You - Ziall

D:

Okej, przyznam, że oneshot nie jest jakiś z najwyższej półki, ale nie jest też najgorszy, więc może mi wybaczycie. Erm, mam nadzieję, że tutaj pojawią się jakieś komentarze, bo pod notką z Lilo było tylko osiem. Wiem, że stać was nawet na czterdzieści i mam nadzieję, że macie jakieś uprzedzenia jedynie do tamtego ff. Nie opuszczacie mnie, prawda?

Pytania kierujcie tutaj. Zapraszam na piąty rozdział SOWK.

» oryginał

Zayn westchnął, gdy długie palce Nialla przesunęły się przez jego włosy, mierzwiąc je. Zwykle byłby zły i przeklinałby każdego, kto ważyłby się zepsuć mu fryzurę - ale to był Niall i dlatego Zayn nie miał nic przeciwko. Westchnął ponownie, gdy palce lekko podrapały jego czaszkę i przesunął się bardziej w objęcia chłopaka.

- Ile do końca lunchu? – spytał cicho Niall, przestając poruszać palcami w oczekiwaniu na odpowiedź. Zayn wydał z siebie dźwięk protestu, a Niall zachichotał i wypełnił polecenie Zayna, ponownie przesuwając rękoma.

- Sprawdzę – powiedział Zayn, uchylając powiekę i wyjmując z kieszeni telefon. – Mamy jakieś dziesięć minut, później znów zaczyna się piekło.

Niall potrząsnął głową i ponownie zachichotał, zmuszając Zayna do uśmiechu. Jednym z powodów, dla których Zayn trzymał przy sobie Nialla, była jego beztroska osobowość i to, że nawet jeśli żarty Zayna nie były ani trochę śmieszne, zawsze się śmiał. No i poza tym może blondyn trochę mu się podobał. Ale o tym nie będziemy mówić.

Jego myśli zostały przerwane ciężkim ciałem lądującym na jego podołku, przez co powietrze opuściło go ze świstem. Jego powieki się uchyliły i spojrzenie napotkało głowę loków i duże, zielone oczy wpatrujące się z niego z rozbawieniem. Zayn zgromił wzrokiem chłopaka i zepchnął go z siebie.

- Co robicie tego pięknego poranka? – spytał Harry wytwornym tonem, po czym zaśmiał się i wstał, strzepując ze spodni nieistniejący brud. Spojrzał w dół na dwójkę chłopaków siedzących pod drzewem. Cóż, Niall siedział oparty o drzewo, a Zayn leżał pomiędzy jego nogami, wspierając się plecami na jego klatce piersiowej.

- Niewiele, cieszymy się słońcem. – Niall wzruszył ramionami, bawiąc się włosami Zayna, który się uśmiechnął. Zamknął oczy, ciesząc się słońcem grzejącym jego ciało, sprawiającym, że z jego skóry pulsowało ciepło oraz rękoma zaciskającymi się i rozluźniającymi w jego włosach.

- Widzę, że oboje czymś się cieszycie – wymamrotał Harry pod nosem, poruszając brwiami. Zayn go usłyszał i poczuł, jak jego policzki lekko się nagrzewają.

- Co mówiłeś, Hazza? – spytał Louis, podbiegając do nich. Zayn fuknął; oczywiście, że Louis tez przyszedł. Nie zrozumcie go źle, uwielbiał chłopaków, ale naprawdę, czasami potrzebował trochę czasu w obecności jedynie swojego najlepszego przyjaciela, Nialla. Okej, więc może wszyscy byli jego najlepszymi przyjaciółmi, ale Niall był wyjątkowy i Zayn chciał z nim spędzać tyle czasu, ile był w stanie. Posłał Harry’emu błagające spojrzenie z nadzieją, że zrozumie jego myśli.

Harry się wyprostował, układając rękę na ramię Louisa i powiedział – Och, nic takiego, Boo. Zostawmy te gołąbki i znajdźmy Liama. Musi dokończyć za mnie projekt. – Po tym szybko złapał rękę Louisa i odciągnął go; łagodny protest Louisa został jedynie słabo zarejestrowany przez Zayna.

- Coś między nimi jest, prawda? – powiedział cicho Niall.

Zayn kiwnął głową. – Tak.

- Zayn? – spytał Niall; jego głos przepełniały nerwy, przez co ciało Zayna zesztywniało.

Zayn usiadł i odwrócił się do Nialla, ręka chłopaka wysunęła się z jego włosów. – Tak?

- Całowałeś kiedyś kogoś? – Policzki Nialla zaczerwieniły się, przez co Zayn chciał wtulić głowę w jego szyję.

- Tak. Pamiętasz, jak mówiłem ci o Athea’i z ósmego roku?

Niall kiwnął głową.

- Czemu pytasz, skarbie?

- Po prostu – Twarz Nialla poczerwieniała bardziej i Zayn musiał powstrzymać potrzebę jęknięcia przez to, jak słodki był chłopak. Słodki? Przestań, skarcił się Zayn – mam szesnaście lat i jeszcze się nie całowałem. To normalne? – Niepewny wzrok Nialla odnalazł spojrzenie Zayna.

Zayn westchnął. – Znam całą masę ludzi, którzy się jeszcze nie całowali.

- Naprawdę? – Niall spojrzał sceptycznie. – Na przykład kogo?

Zayn uniósł głowę, próbując kogoś sobie przypomnieć. – Um. Wiesz, Daniel. Jeszcze się nie całował.

- Tak, to dlatego, że jest podły i nikt go nie lubi – zadrwił Niall.

Zayn się zarumienił. – A co z Peterem?

- Peter? – spytał tajemniczo Niall. – Słyszałem, że całował się z Amandą na jej imprezie w zeszły weekend… Spójrzmy prawdzie w oczy, Zayn – Niall westchnął – jestem jedyną osobą na naszym roku, która się jeszcze nie całowała.

- Dlaczego to ma w ogóle znaczenie? – spytał Zayn, chwytając rękę Nialla.

- Nikt nie pragnie mnie w ten sposób… - powiedział Niall, spuszczając wzrok.

- Hej, to nieprawda – powiedział Zayn, próbując zmusić Nialla do podniesienia spojrzenia.

- Więc dlaczego się nie całowałem? – Glos Nialla się uniósł i w ich kierunku zostało wysłanych kilka ciekawskich spojrzeń od uczniów leżących na trawie, którzy również cieszyli się w końcu ładną pogodą. Ostatnio cały czas padało.

- Może to dlatego, że wszystkie dziewczyny są nieśmiałe? Pamiętasz, jak trudno mi było zmusić Athe’ę do pocałunku?

Niall potrząsnął głową. – Nie. Podszedłeś do niej i spytałeś o pocałunek, a ona po prostu to zrobiła!

Zayn się uśmiechnął; tak, to naprawdę było łatwe. Potrząsnął głową, próbując zebrać myśli. – To nie jest istotne. Nie chcesz, żeby ten pocałunek był wyjątkowy? Jest ktoś, kto ci się podoba?

Rumieniec Nialla, który zniknął gdzieś w międzyczasie, powrócił z pełną siłą. – Cóż, jest taka jedna osoba – powiedział niepewnie.

Zayn wytężył słuch. – Naprawdę, kim ona jest? – Proszę, niech to nie będzie żadna z tych puszczalskich, która złamie mu serce, pomyślał sobie Zayn.

- To nie – Niall wziął głęboki wdech i odwrócił wzrok – to nie jest dziewczyna – powiedział cicho.

Oczy Zayna się rozszerzyły i chłopak zakrztusił się własną śliną. – Co powiedziałeś? – Westchnął.

Niall odwrócił się, by na niego spojrzeć. – Powiedziałem, że to nie jest dziewczyna.

Zayn poczuł, jakby uleciało z niego powietrze. Niallowi podobał się facet, chłopak. Z jakiegoś powodu czuł się, jakby ktoś zadawał mu ciosy nożem. Wydawało się to dużo gorsze, niż gdyby Niallowi podobała się dziewczyna. W taki sposób Zayn mógłby mieć szansę i pozwolić jej się zmarnować. Pozwolić Niallowi umknąć i zakochać się w kimś innym. O boże. Czuł, jak wzbiera się w nim panika i zmusił się do kontrolowania swojego oddechu z nadzieją, że Niall nie wiedział co się dzieje lub zinterpretował to jako reakcję na wiadomość Nialla. – Więc kto to? Liam? Harry lub Louis? Wiesz, że oni są razem, prawda?

Niall odchylił głowę i zachichotał, zanim spojrzał Zaynowi prosto w oczy. – Nie, Zayn.

Zayn westchnął z ulgą. Przynajmniej nie był to nikt z ich przyjaciół. Teraz musiał się dowiedzieć, kogo miał zabić, jeśli złamie serce jego leprechauna. – Właściwie to jes… - zaczął Niall, ale przerwał mu dzwonek.

Zayn westchnął; w takim razie ta rozmowa będzie musiała poczekać. Wstał i złapał rękę Nialla, by podnieść go na nogi. – Popraw mi włosy – powiedział, gdy Niall już wstał. Niall zachichotał i zaczął układać mu fryzurę we właściwym miejscu. – Porozmawiamy o tym później, dobrze? – Niall kiwnął głową, opuszczając ręce przy swoich bokach.

- Więc pójdziemy po szkole do mnie?

Zayn kiwnął głową i pocałował go w policzek. – Zobaczymy się po lekcjach przed wejściem, dobrze? – Niall pokiwał i Zayn się uśmiechnął; wbiegł do szkoły, zabrał książki i poszedł na następne zajęcia.

Więc może razem z Niallem byli bliżej niż większość przyjaciół, ale tak było zawsze. Przyjaźnili się od kiedy mieli po sześć lat i Zayn dał lody blondynowi. Niall płakał, bo nie chciał, żeby jego rodzice już szli, a Zayn podszedł do niego i pocieszał go. Łzy nie ustały, więc Zayn sięgnął do jego policzków i otarł je. Nadal napływały.

Po tym Zayn spojrzał na swoje w połowie zjedzone lody, zanim pomyślał i chwycił rękę Irlandczyka, oddając mu je. Blondyn podniósł na niego pytający wzrok, a Zayn kiwnął głową. – To dla ciebie – powiedział, a chłopak odpowiedział mu najbardziej olśniewającym uśmiechem, zarzucając swoje małe ręce na jego szyję i składając niestaranny pocałunek na policzku Pakistańczyka, pozostawiając tam ślad śliny.

Zayn zmarszczył nos i wytarł policzek, po czym zdecydował, że nie miał nic przeciwko, kiedy Niall, bo tak brzmiało imię chłopaka, ponownie się do niego uśmiechnął. Wtedy Niall zdeklarował, że będą najlepszymi przyjaciółmi na całe życie.

Myśli Zayna były zajęte przez Nialla podczas piątej i szóstej lekcji, i kiedy dało się słyszeć ostatni dzwonek, Zayn wrzucił swoje książki do torby i wybiegł za drzwi, nawet się nie przejmując, kiedy wpadł na kilku uczniów rzucających w jego kierunku wściekłe komentarze.

Dotarł do wejścia przed Niallem, więc wyjął telefon z kieszeni i wysłał wiadomość do mamy, mówiąc, że idzie do Nialla.

Baw się dobrze i wróć koło siódmej. X, przyszło w odpowiedzi.

Zayn się uśmiechnął i schował telefon, akurat, gdy zza drzwi wybiegł Niall, chwytając jego rękę i ciągnąc go jak najszybciej był w stanie. Zdezorientowany Zayn próbował mu się wyrwać, ale Niall chwycił go mocniej i biegł dalej.

Po kilku minutach Niall się zatrzymał i pochylił, łapiąc się za boki; Zayn zrobił to samo.

- Masz zamiar mi powiedzieć o co, do cholery, chodzi? – wydyszał Zayn, między głębokimi wdechami.

Niall odwrócił się do niego i uśmiechnął. Szybciej odzyskał oddech. – Prawdopodobnie mogłem wylać butelkę wody na Harry’ego i Louisa – powiedział i uśmiechnął się tak niewinnie, jak był w stanie, co naprawdę sprawiło, że tak wyglądał, ponieważ, halo, niebieskie oczy i blond włosy. Nie da się wyglądać bardziej niewinnie.

Zayn się zaśmiał. – Robisz sobie ze mnie jaja, Niall? – spytał.

Niall potrząsnął głową, a jego uśmiech się poszerzył, ukazując jego zęby. – Nie. Całowali się w korytarzu i mnie nie słuchali! – fuknął, łapiąc za pasek plecaka, który zsunął mu się z ramienia.

Zayn zaśmiał się bardziej i wyprostował, zarzucając ramię na barki Nialla. – Och, Niall. Czasami cię kocham. Jesteś moim bohaterem.

- Tylko czasami? – Niall uderzył biodrem bok Zayna.

- Oj, cicho, Horan. Wiesz, że cię kocham. – Niall się uśmiechnął, a Zayn zacieśnił swoje objęcie.

Dotarli do domu Nialla w rekordowym czasie i byli mile zaskoczeni świadomością, że nikogo w nim nie ma. Działo się to rzadko, od kiedy mama Nialla przestała pracować, by zająć się domem.

Poznali powód, kiedy weszli do kuchni po zdjęciu butów i rzuceniu plecaków na podłogę.

Cześć, kochanie. Wyszłam z Anne i będę w domu koło siódmej. Weź co chcesz z lodówki lub zamów pizzę. Pieniądze są w słoiku. Mama.x

- Kochanie? – spytał Zayn i głośno się zaśmiał. Niall uderzył go w ramię.

- Zamknij się, Malik. Nie myśl, że nigdy nie słyszałam, jak mama mówi na ciebie piękny książę.

Zayn się zarumienił. – Nie powiesz nikomu, prawda? – spytał zażenowany.

Niall się uśmiechnął i uszczypnął jego policzek. – Nie, mój piękny księciu, nie powiem. – Zayn jęknął. Oczywiście, że Niall użyje tego przeciwko niemu.

- Pieprz się.

- W twoich snach – odpowiedział Niall z chichotem. – Więc co chcesz zjeść?

- Nie wiem.

Niall się zastanowił, odwrócił do szafek i otwarł je. – Może babeczki? – spytał, odwracając się z uśmiechem rozświetlającym jego twarz. Zayn nie mógł mu odmówić, więc wzruszył ramionami, a Niall uśmiechnął się nawet szerzej. Wyjął karton z mieszanką na babeczki, ułożył go na ladzie i poszedł do lodówki, by wyjąć jajka.

Kiedy Niall napełnił szklankę wodą i wsypał mieszankę do miski, z dumą uśmiechnął się do Zayna.

- Teraz rozbij dla mnie jajka – powiedział.

Zayn się zaśmiał. – Och, okej, więc to tak. – Wziął jajko i uderzył nim o miskę, wrzucając je do środka ze skorupką.

- Nie, Zayn. Widzisz, teraz tam są skorupki! – fuknął Niall i wytknął język w kierunku Zayna, pokazując, że tak naprawdę nie był zły.

Zayn włożył rękę do mieszanki i wyłowił małe części skorupki. Wyrzucił je do zlewu i umył ręce. Kiedy się odwrócił, został przywitany garścią ciasta rzuconą w jego twarz.  Parsknął i przez kilka sekund patrzył na Nialla z otwartymi ustami, próbując zdecydować, co z tym zrobić.

- No dobra, blondie! – krzyknął, wkładając rękę do miski i rzucił się na Nialla. Niall krzyknął i zaczął uciekać, ale Zayn był szybki, chwycił jego ramię, obrócił go tak szybko, że oboje przewrócili się na ziemię. Zayn się zaśmiał i przytknął rękę do twarzy Nialla, przesuwając nią i rozmazując ciasto z jajkami.

Niall głośno się zaśmiał i próbował odepchnąć jego ręce. Zayn się nie dał, gdy Niall chwytał jego dłonie.

- Nigdy mnie nie dorwiesz! – krzyknął Zayn. Niall złowieszczo się uśmiechnął, a Zayn wyglądał na zdezorientowanego, co Niall wykorzystał, wspinając się na niego i przytrzymując jego ręce nad głową.

- Kto teraz wygrywa?! – krzyknął Niall, śmiejąc się. Zayn śmiał się z nim, a w kącikach jego oczu formowały się łzy. To właśnie kochał w Niallu. Wszystko było takie proste.

Po chwili śmiech ucichł, Niall zszedł z Zayna i ułożył się obok niego, patrząc na chłopaka. Oczy Zayna świeciły i Niall czuł, jak w jego brzuchu wzburzają się motyle, choć może był po prostu głodny. Nikt nie mógł być tego do końca pewien.

Zayn spojrzał w oczy Nialla i czuł, jakby z pomieszczenia wypompowano powietrze, oddech uwiązł mu w gardle. Oczy Nialla były czysto niebieskie jak niebo gotowe na burze, a jego policzki przyozdobione były dwoma różowymi rumieńcami.

Żaden z nich nic przez chwilę nie mówił, dopóki Zayn nie przerwał ciszy. – Ja, um – zaczął.

- Nie, nic nie mów – wyszeptał Niall. Zayn wyglądał na zdezorientowanego.

- Co ty… - został odcięty w połowie wypowiedzi delikatnymi ustami Nialla na swoich. Umysł krzyczał, że ma się odsunąć, że ma wstać i uciec, ale serce mówiło mu zupełnie coś innego i Zayn to zrobił.

Rozpłynął się w pocałunku i Niall westchnął, jego ręce przesuwały się przez włosy Zayna. Byli pod dziwnym kątem i ich zęby mogły się zderzyć więcej niż raz, kiedy ich usta zaczęły się razem poruszać w wolnym tempie, ale dla Zayna pocałunek był idealny.

Po kilku sekundach, Niall się odsunął. Jego policzki były zarumienione, a oczy wciąż zamknięte.

- Ja – zaczął, kiedy otworzył oczy i spojrzał w brązowe tęczówki Zayna, jakby szukając w nich odpowiedzi. Po kilku sekundach wydawało się, że ją znalazł. – Tak jakby cię lubię – wymamrotał.

Zayn czuł się, jakby motyle zaczęły wojnę w jego brzuchu, a jego policzki prawdopodobnie nigdy nie były cieplejsze. – Ja… ja – zająknął się. Płynnie Zayn, naprawdę płynnie. – Możliwe, że też cię tak jakby lubię – powiedział w końcu.

- Naprawdę? – pisnął zaskoczony Niall.

- Tak – odpowiedział Zayn pewnym tonem.

- To znaczy, że teraz jesteśmy razem naprawdę? Bo Louis powiedział, że jesteśmy razem od lat, ale ja powiedziałem mu, że wcale nie. – Niall brzmiał niepewnie, usiadł. Zayn zrobił to samo i zaśmiał się. Oczywiście. Tylko Louis mógł coś takiego powiedzieć. Spuścił wzrok i zaczął bawić się palcami.

– Moglibyśmy. Możemy. Wiesz, jeśli chcesz.

Niall ofiarował mu olśniewający uśmiech. – Chcę. Naprawdę chcę.

Zayn przeklął swoje policzki, gdy znów zapłonęły, ale cieszył się, że policzki Nialla były czerwone jak czereśnie.

- Więc zyskałem chłopaka i pierwszy pocałunek w ciągu jednego dnia. – Niall zadziornie się uśmiechnął, a Zayn uderzył go żartobliwie w ramię.

- Dalej, Horan, nadal musimy zrobić babeczki.