{05} Johnnie Walker Blueberries

D:

Hej, misie x

Przepraszam, że rozdział dopiero dziś, ale kompletnie nie miałam wczoraj czasu.

Nadal nie mam pojęcia, jaką serię teraz zacząć, dlatego wrzucam ponownie Lilo. Za trzy dni może uda mi się znaleźć jakiegoś oneshota, kto wie.

Zapraszam na szósty rozdział SOWK!

Pytania tutaj.

Rozdział 5.

Liam nie jest pijany, ale równie dobrze mógłby być.

Nie oznacza to, że chwieje się, śpiewając piosenki o miłości. Nie zachowuje się, jakby był niesamowicie napalony, ani nie ma problemów z chodzeniem lub wymawianiem słów. Ale nie jest również całkowicie sobą i to chyba w tym tkwi problem. Liam jest rozsądny, trzeźwy, niesamowicie głupi oraz niesamowicie nieśmiały. Smutne jest jednak to, że Liam nie potrafi i nigdy nie potrafił flirtować. Mówienie Louisowi, że podoba mu się jego twarz, jest prawdopodobnie najbardziej bezpośrednią rzeczą, którą Liam powiedział od… cóż, zawsze.

Sposób, w jaki twarz Louisa promienieje, sprawia, że Liam chce to cofnąć. Oczywiście rumieni się jak szalony i naprawdę powinien był zostać zamknięty jakoś we wczesnych latach nastoletnich, ponieważ obserwowanie go poza domem musi być podobne do obserwowania kotka, który utknął w psiej budzie. Jednocześnie Liam nie ma nic przeciwko. Kiedy Louis odchodzi z szerokim uśmiechem, Liam odwraca się, by powiedzieć Zaynowi, Harry’emu lub komukolwiek o najbardziej niesamowitej chwili w jego życiu.

- Zayn, Haz, widzieliście… - Nikogo tam nie ma. Dziewczyna siedząca kilka miejsc dalej przewraca oczami i śmieje się z niego, ale Liam ją ignoruje. Jest zbyt zajęty myśleniem o tym, że właśnie mówił do powietrza i zastanawianiem, się, czy Louis to widział. To dokładnie tak złe, jak Louis wchodzący rano w drzwi, choć może jest nawet gorzej. Może to najbardziej żenująca rzecz kiedykolwiek, ponieważ Liam nie jest nawet w połowie tak słodki jak Louis i nie ma szans, żeby również wyglądał tak cholernie uroczo, a co dopiero  zdezorientowanie i uroczo jednocześnie. To nie jest coś, w czym jest dobry.

- Racja. – Wzdycha, odwracając się i stukając palcami o twardą powierzchnię baru. Dociera do niego, że nadal nic nie zamówił i już prawie przywołuje Louisa, i zamawia wodę, kiedy szklanka zostaje przed nim ułożona na małej serwetce. Liam podnosi wzrok i na ułamek sekundy spotyka spojrzenie Louisa, by dostrzec, jak chłopak puszcza mu oczko, zanim zostaje zawołany przez innego klienta.

Liam szeroko się uśmiecha i oszołomiony spogląda na wodę, zastanawiając się, kiedy bycie niezgrabnym idiotą pomogło komuś w zdobyciu pozytywnej uwagi kogoś takiego jak Louis. Coś takiego nigdy mu się wcześniej nie zdarzyło i zaczyna sądzić, że może za bardzo go to cieszy. Kołysze lekko szklanką w przód i tył, obserwując lód przesuwający się na powierzchni wody, aż ten nieco topnieje i Liam jest w stanie spojrzeć na dno naczynia.

Coś jest napisane na serwetce.

Liam pospiesznie odkłada szklankę, ciesząc się, że tym razem nic się nie wylewa. Podnosi serwetkę tak szybko, jak jest w stanie, tylko trochę gniotąc jej rogi. (Już wie, że będzie je potem rozkładał; w tym akurat momencie kilka zmarszczeń nie jest najważniejszym problemem.) Jego oczy szybko skanują papier, czytając wiadomość przynajmniej trzy razy i Liam wie, że wygląda jak nastoletnia dziewczyna z obsesją. Z jakiegoś powodu wcale się tym nie przejmuje. Louis napisał mu kolejną notatkę.

Na wypadek, gdybyś znów ją wylał. – Lou xx

(P.S.: Twoja twarz też wygląda dla mnie dobrze.)

Serwetka jest wilgotna i trochę tuszu się rozmazało. To nie powstrzymuje Liama od starannego złożenia jej i przygładzenia rogów . Wsuwa ją do portfela tuż obok paragonu. Portfel wydaje się grubszy niż wcześniej, ale wcale tak nie jest, więc Liam próbuje zignorować to uczucie i wkłada go z powrotem do kieszeni.

To miała być podstawka. Znów zostaną okręgi z wody na barze, prawda? A Louis będzie musiał przyjść i je wytrzeć. Pomyśli, że Liam jest dziwny i jest niechlujny, bo nie używa serwetki tak, jak powinien. Liam jest zbyt zajęty wkładaniem serwetki do portfela jak kompletny prześladowca i to nie powinno tak działać. Ale serwetka jest już odłożona i Liam nie chce jej użyć, nie chce rozmazać tuszu i w ogóle, więc używa swojego rękawa. Podnosi szklankę i ściera wodę, zbierając ją swoją koszulą w kratę.

Tym razem Liam nie potrzebuje paragonu, nie, kiedy serwetka znajduje się w jego kieszeni i jest pewien, że Harry nic nie zamówił. (Jest natomiast pewien, że chłopak czai się gdzieś przy barze, obserwując jego i Louisa. Jak się okazuje, Harry jest nawet gorszym swatem niż Zayn. Nie rozmawia z Louisem, nie podrzuca żadnych wskazówek. Zmusza Liama do zrobienia tego samemu i obserwuje z bezpiecznej odległości.) Mimo to krzyczy Lou przez muzykę, aż Louis się odwraca i go zauważa. Pokazuje mu, żeby poczekał minutę, szeroko się uśmiechając. Liam ostentacyjnie kładzie pieniądze na ladzie – dziesiątkę, mimo że nie jest winien nic – zanim wzrusza ramionami i odchodzi od baru.

Harry natychmiastowo pojawia się obok, zarzucając mu rękę na ramiona i sycząc do jego ucha – Dziesięć, Liam? Oszalałeś? – Śmieje się, jego loki są wilgotne od potu, a oczy lśnią z rozbawienia. – Jeśli wiedziałbym, że płacisz za liściki miłosne, zacząłbym je do ciebie pisać długo przed tym dupkiem.

- On nie jest dupkiem, Haz. – Liam szeroko się uśmiecha, zsuwając rękę Harry’ego ze swoich ramion. – Ja tylko… wiesz, nieważne. Nie wiem, dlaczego to zrobiłem. Czy to naprawdę ma znaczenie?

Harry kiwa głową. – Oczywiście, że ma, Liam! To jakoś dwie albo trzy godziny pracy w piekarni.

- Nie, to godzina. Dostaję napiwki w przeciwieństwie do ciebie. – Liam szturcha go pod żebrami i młodszy chłopak syczy, szybko się odsuwając i posyłając mu znieważoną minę.

- Zamknij się – mamrocze.

Udają się do samochodu, kontynuując przekomarzanie. Liam cieszy się bardziej niż ostatnio miał okazję, ale sądzi, że to wszystko dzięki Louisowi. Jego ręka stale wędruje do kieszeni, niemal nieświadomie szukając portfela. Myśl o dwóch liścikach, które znajdują się w środku, czekając aż przeczyta je ponownie i ponownie, sprawia, że serce bije mu nieco szybciej. Liam przez chwilę zastanawia się, czy to naprawdę jest zdrowe, zanim decyduje, że wcale go to nie obchodzi. Faktem jest, że atrakcyjny chłopak zza baru dał staremu, prostemu Liamowi swój numer.

Dojeżdża do domu i od razu wyjmuje portfel, wyciąga dwie notatki i rozkłada je na ladzie w kuchni. Musi schować je w jakieś miejsce, gdzie nie narazi ich na szkodę. Może nie musi się o to martwić, ale i tak się to dzieje. Chciałby utrzymać je w dobrym stanie jak najdłużej się da. Żadne miejsce nie przychodzi mu do głowy, więc spędza noc, szukając pudełka po butach, koperty, czegokolwiek.

Po raz pierwszy w życiu jego tendencja do bycia aż nadto zorganizowanym i czystym zawodzi go. Wydaje się, że wyrzucił wszystko, do czego prawdopodobnie mógłby schować dwa małe kawałki papieru. Jest druga w nocy i naprawdę potrzebuje snu, więc decyduje, że równie dobrze może wszystko zostawić tak jak jest i spróbować znaleźć coś jutro, jeśli będzie miał czas. Nie ma w tym nic złego. Więc opada na lóżko i rano zapomina o liścikach, zastanawiając się, co Louis będzie miał na sobie, kiedy wejdzie tego ranka do sklepu.

Właściwie tak wiele myśli o Louisie, że nawet nie zwraca uwagi na żarty Harry’ego. Jest zbyt zajęty pisaniem liściku na własnej serwetce i owijaniem jej wokół muffina. Ale kiedy Louis wchodzi, Liam staje się całkowicie świadom, słuchając Harry’ego, który głośno i z ekscytacją śpiewa – Liamowi sta – Au! – syczy kiedy, Liam mocno szczypie go w łokieć. – Za co to było, Li? – Louis podchodzi do lady i świadomość w końcu ukazuje się na jego twarzy. Harry się uśmiecha i dyskretnie szturcha Liama w bok, sprawiając, że chłopak lekko podskakuje. – Racja, cóż. Te muffinki powinny już być gotowe. Wrócę za minutę, okej? – mówi, wychodząc na zaplecze i zostawiając Liama i Louisa samych.

Liam przesuwa muffina naprzód. – Dzień dobry, Lou – mówi, próbując utrzymać normalny ton głosu i powstrzymując trzęsienie rąk. Zauważa serwetkę przesiąkającą sokiem, uświadamiając sobie, że zrobi on dokładnie to samo, co woda wczoraj. Jego słowa będą rozmazane; będzie miał szczęście, jeśli Louis zdoła je odczytać.

- D-dzień dobry – wyjękuje Louis. Liam powstrzymuje potrzebę zachichotania na widok jego uroczej miny. Louis podaje mu pieniądze i Liam uśmiecha się do niego z nadzieją, że nie rumieni się aż tak bardzo. Ponownie przypomina sobie, że nie potrafi flirtować.

Louis oferuje mu uśmiech i lekkie machnięcie, zanim zbiera swoje rzeczy i wychodzi. Liam nie chce pozwolić mu odejść tak łatwo i mimo że jest to niesamowicie żenujące, nie może się powstrzymać od powiedzenia czegokolwiek. – Hej, widzimy się dziś w klubie? – Wyraz twarzy Louisa, kiedy kiwa głową, jest bezcenny. Liam nie może powstrzymać myśli, że to zdecydowanie jest warte uderzenia w tył głowy, które otrzymuje od Harry’ego, kiedy ten w końcu wychodzi.

- Zakochani idioci – mamrocze chłopak z loczkami, kręcąc głową.

» oryginał