{12} Get Down On Your Knees And Beg Me To Be Bad Enough For You

D:

Cześć, misie x

To już ostatnia część tego oneshota o tak wspaniałym tytule, który wszystkie pokochałyśmy :< Mimo że często wkurzałam się na narrację autorek, trochę mi smutno. Ale notka pożegnalna jak zwykle pod rozdziałem.

Tak, dziś niespodzianka (spam mi straszny robiłyście w tej sprawie; już nawet nie mam na myśli samego gg, nawet na facebooku dostałam kilka wiadomości!). Więc zapraszam na mojego nowego bloga

SOMEWHERE ONLY WE KNOW

którego w końcu udało mi się założyć. Zostawicie tam jakiś komentarz?

Część 12.

- Nie, Lou. Proszę, zatrzymaj się i pomyśl przez chwilę – poprosił Niall, desperacko próbując dotrzymać kroku swoim przyjaciołom, szybko przemierzającym korytarze szkoły. Byli niesamowicie zdenerwowani i Niall zgadywał, że mieli ku temu powody, ale powinni byli przynajmniej wysłuchać całej historii.

- Pomyśleć? Pomyśleć o czym, Niall? – spytał Liam głosem przepełnionym złością. – Harry jest dupkiem! On – spojrzenie Louisa powstrzymało Liama od dokończenia zdania po raz kolejny wyjaśniającego to, co stało się na imprezie. – Nie możemy mu tego zapomnieć!

- Ale słuchajcie! Rozmawiałem wcześniej z Harrym! On nie… nie mógł tego zrobić bez dobrego powodu! – Niall próbował zapewnić dwójkę, gdy ci wychodzili an zewnątrz. Była przerwa obiadowa, co oznaczało, że Harry, Danielle i Zayn mogą być tylko w jednym miejscu.

- Co to mógł być za powód? – spytał Liam, sprawiając, że Niall zamilknął. Nie był do końca pewien i nie chciał powiedzieć czegoś nieprawidłowego, więc wolał nie mówić nic. – Dokładnie. Zabiję go.

- Zostań tu, Liam. Jeśli ktokolwiek go zabije, będę to ja. Mam dość ludzi sądzących, że mogą mnie wykorzystywać. Trzeba temu zaprzestać –  wyjaśnił Louis. Liam posłał mu spojrzenie mówiące, że chciał mu pomóc, ale wolał zrobić cokolwiek, by Louis był szczęśliwy.

-

- Nadal sądzę, że powinieneś był zatrzymać skórę – zażartował Zayn, sięgając, by zmierzwić loki Harry’ego. – Wyglądałeś cholernie seksownie, kochany.

Danielle przewróciła oczami, klepiąc Zayna w tył głowy. – Zostaw go – zganiła.

Harry zaledwie wzruszył ramionami, podciągając rękawy swojej bluzy, w końcu czując się wygodnie w ubraniach, które miał na sobie. Danielle westchnęła ze zmartwieniem. Harry właściwie nic nie mówił od czasu imprezy.

Zayn zmarszczył się w dezorientacji, ale nic nie powiedział, wiedząc, że to nie pomoże. Przygładził dłonią loki Harry’ego, wymuszając mały uśmiech na jego ustach. Tak bardzo, jak nigdy nie przyznałby tego na głos, wolał takiego Harry’ego. Był mu znajomy i prawdziwy.

Nawet, jeśli był bardziej smutny, niż poprzednio, nadal był Harrym i to właśnie liczyło się najbardziej.

-

Louis wiedział, gdzie znaleźć Harry’ego. Drzewo znajdowało się praktycznie w posiadaniu trójki, więc znalezienie chłopaka nie powinno być problemem.

Z tym wyjątkiem, że kiedy zmierzał w kierunku drzewa, był w stanie zobaczyć tylko Zayna i Danielle, ale żadne z nich nie zrobiło niczego źle, więc mógł spytać ich, gdzie jest Harry. I nawet, jeśli miał ich zmusić do odpowiedzi, zrobi to.

Przyspieszył kroku, kiedy dostrzegł ciało siedzące tam, schowane wcześniej za Zaynem. Była to postać, którą rozpoznawał, ale nie do końca, ponieważ loki wydawały się gładsze i bardziej ułożone. Długi tors został ukryty pod zbyt dużą bluzą. Nogi ubrane w postrzępione jeansy i całe jego ciało wyglądało tak… wygodnie.

I to Harry siedział pod drzewem. Harry, który komunikował się ze swoimi przyjaciółmi, jakby nic więcej go nie obchodziło. Wyglądał tak komfortowo, jak jego ubrania i wszystkim, co Louis był w stanie dostrzec, był ten procent Harry’ego, na punkcie którego miał obsesję.

Słowa Stevena powróciły do jego umysłu. Jego słowa, o Harrym, będącym niewidzialnym. O tym, jak Harry grał. Miał rację. Harry całkowicie zmienił się w kogoś, kto już nie był Harrym.

I zrobił to wszystko dla Louisa?

Po jego klatce piersiowej rozlało się ciepło. Harry… Harry nie był dupkiem. W ogóle. I nie zostawił tej nocy Louisa dlatego, że miał go dość. Zostawił go dlatego, że… że nie mógł tak dłużej, prawda?

Louis nie miał pojęcia, jak długo tam stał, wpatrując się w chłopaka, w którym się zakochał. Wszystkim, czym wiedział, było to, że w końcu ocknął się ze swojego odurzenia z małym uśmiechem, zanim podszedł prosto do trójki i usiadł tuż przy Harrym.

- Hej, Haz. – Louis przywitał go buziakiem w policzek, zanim kiwnął do Danielle i Zayna. – Dani, Zayn.

Harry odwrócił się do niego zszokowany, z szeroko otwartymi oczami. – L-Louis? – spytał cicho. Danielle zamrugała zaskoczona, lekko odskakując. Zayn zaledwie uśmiechnął się na ten widok.

- Hej, Tommo.

- C-co… co ty tutaj robisz? – spytał Harry. Śnił? To musiało być przywidzenie, prawda? Ponieważ nie było szans, żeby Louis kiedykolwiek zechciał usiąść przy nim, po tym, co zrobił.

Racja?

- Spędzam przerwę obiadową ze swoim chłopakiem. Robię coś źle? – zażartował Louis, rozglądając się, by sprawdzić, co było nie tak.

- Ja… Chłopakiem? – spytał Harry, przebiegając trzęsącą się ręką przez loki. – To znaczy… nie jesteś na mnie zły?

- Nie będę kłamał. Byłem wcześniej łzy, wściekły, naprawdę. Ale teraz… – Louis uśmiechnął się do Harry’ego i chwycił jego rękę w swoją. – Jakby rozumiem już wszystko.

- Rozumiesz? – Harry czuł pełen nadziei uśmiech wkradający się na jego usta, zanim był w stanie go powstrzymać. I potem przypomniał sobie… już nie udawał. Mógł się uśmiechać, tak, jak chciał, a Louis nie będzie się tym przejmował. – Ja… Naprawdę?

Louis obserwował uśmiech wkradający się na twarz Harry’ego i nie był w stanie powstrzymać własnego na to, jak szczęśliwie Harry wyglądał. Jeszcze nigdy nie widział tak uroczego Harry’ego. – Tak, głupku. – Louis pochylił się i pocałował jego nos, nie mogąc się powstrzymać. – Naprawdę.

Harry przygryzł wargę, uśmiechając się szerzej, mimo że próbował się powstrzymać. – O-okej… - powiedział, ściskając delikatnie palce Louisa. Serce waliło mu w piersi. – Okej, tak… - Harry wypuścił z siebie zdyszany śmiech. -  Tak, to… Boże, kocham cię.

- Dobrze. – Louis odwzajemnił uśmiech, lekko chichocząc na myśl, że przeszli przez to wszystko, by dotrzeć do tej sytuacji. – Bo ja ciebie też kocham. – Czuł, że jest szczęśliwszy, niż był ostatnio. – Ale Liam nie zna całej historii i nie lubi cię teraz aż tak bardzo, więc może unikaj go, dopóki nie zrozumie.

- Och, ja się zaopiekuję Liamem – zaszczebiotała Danielle, całkowicie ciesząc się widokiem tak szczęśliwego, uroczego i zakochanego Harry’ego. Zayn jedynie szeroko się uśmiechnął, zajadając się swoim lunchem z myślą, że wszystko przebiegło tak, jak zostało zaplanowane.

Harry podskoczył na dźwięk jej głosu, kompletnie zapominając, że był tam ktoś poza Louisem. Uśmiechnął się do niej, nie mogąc nic powiedzieć po wyznaniu Louisa. Widział to w jego oczach na imprezie, ale całkowicie inaczej było to usłyszeć. Danielle puściła mu oczko, zanim podniosła się na nogi, przygładziła koszulkę i odeszła, by znaleźć Liama.

- Cóż… Byłoby świetnie, biorąc pod uwagę fakt, że Liam nie wie, jak wymyślić przy niej spójne słowa -  wymamrotał Louis, ale utrzymał na ustach szeroki uśmiech, nie mogąc się go pozbyć, ponieważ wszystko wydawało się tak cholernie idealne.

- Chciałbym tylko powiedzieć, że biorę co do tego na siebie całe uznanie – powiedział Zayn, wskazując na młodą parę z pewnym siebie uśmieszkiem. – Bez mojego wpływu, Harry nadal chowałby się za tym drzewem, obserwując cię ssącego twarz jakiegoś dupka.

- Czego chcesz, nagrody? – zażartował Harry z zuchwałym uśmieszkiem, opierając się o Louisa. Zayn szeroko uśmiechnął się w odpowiedzi.

- Właściwie, to tak. – Zayn wstał. – I powinienem domagać się jej u małego, seksownego Irlandczyka. Miłego dnia! – Z tym, uśmiechnął się do nich i pozostawił ich samym sobie.

- Ta dwójka naprawdę będzie ostatnim, czego każdy z nich się spodziewa. To sprawia, że chcę zobaczyć ich twarze, kiedy to się już stanie… - Louis odwrócił się do Harry’ego, patrząc w te zielone oczy, które tak bardzo kochał. – Ale zamiast tego, zdecydowanie wolę tutaj z tobą siedzieć.

- Ja też. – Harry się uśmiechnął, opierając głowę o pień drzewa, rękę układając na plecach Louisa i przytulając się do swojego chłopaka w cieniu drzewa, tak, jak często sobie marzył. Uśmiechnął się do Louisa. – Jak to w ogóle jest prawdziwe? Myślałem, że będę musiał upaść na kolana i błagać cię, byś poświęcił mi chociaż chwilę jeszcze kilka tygodni temu.

- Cóż, gdybym wiedział, że będziesz próbował być dla mnie wystarczająco zły tylko po to, by zdobyć moją uwagę, znalazłbym cię wcześniej. – Louis przysunął się do Harry’ego i zamknął oczy na krótką chwilę, by nacieszyć się tak bliskim kontaktem.

Harry się rozpromienił, pochylając się i skradając krótki pocałunek z jego ust. – Zawsze będę próbował być dla ciebie wystarczająco zły – wyszeptał, uśmiechając się przy jego wargach, zanim przesunął swoimi po jego policzku.

- Haz, bez urazy, ale nie sądzę, by w twoim ciele dało się znaleźć chociaż cząstkę zła. – Louis cicho zachichotał do jego ucha, owijając ramiona wokół Harry’ego z szerokim uśmiechem. Harry uniósł brew, z błyskiem w oku pochylając się do pocałunku.

- Potrafię być zły – wymruczał cicho. Louis łagodnie się do niego uśmiechnął.

- Naprawdę nie potrafisz. – Louis przerwał mu pocałunkiem, zanim Harry był w stanie zaprotestować i młodszy chłopak postanowił mu odpuścić. Louis trzymał go blisko i cicho się śmiał, myśląc o tym, jak mylił się, wierząc w tę głupią sprawę z bad boy’em i o tym, jak słodki Harry jest i jak różni się od każdego chłopaka, z którym wcześniej był.

Co było całkowicie w porządku, ponieważ mimo wszystko, Louis nie chciał już złego chłopaka.

D:

Mówimy papa cudownej historii Get Down On Your Knees And Beg Me To Be Bad Enough For You (wierzcie lub nie, napisałam to po raz ostatni w całości sama, żadnego kopiowania!).

Chciałam jeszcze wyjaśnić sprawę Zialla, bo wasza konsternacja była naprawdę przytłaczająca. Nie, nic was nie ominęło, ja też nie pominęłam żadnej części. Autorki tego shota, napisały drugiego shota, ukazującego ten sam świat, tyle że z perspektywy właśnie Zialla. Właściwie to jest to kontynuacja tego opowiadania. Link do pierwszej części (która jest dwa razy dłuższa od tego shota :o) macie tutaj. Niestety nie miałam okazji sama tego przeczytać i raczej nie zrobię tego w najbliższym czasie, a na tłumaczenie nie macie co liczyć z mojej strony, ponieważ naprawdę mam dość dziwnej narracji autorek.

To na tyle. Proszę o komentarze? :D