{11} Get Down On Your Knees And Beg Me To Be Bad Enough For You

D:

A już myślałam, że nie uda mi się dziś wrzucić. Jednak nie jest aż tak źle. Problem jedynie w tym, że została jeszcze tylko jedna część, a ja nadal nie mam pojęcia, co tłumaczyć później. Chyba muszę poruszyć moje zakurzone zakładki i coś znaleźć.

Pamiętacie, że za niedługo niespodzianka? Mam nadzieję :)

Część 11.

Harry przygryzł wargę, zakładając koszulkę. Naprawdę czuł się jak dupek z tym, co miał zamiar zrobić. Zajebiście siebie nienawidzę.

Wstał, po raz ostatni zerkając na wspaniały widok, który pozostawiał za sobą w łóżku. Louis szybko zasnął ze zmierzwionymi włosami, zarumienioną skórą pokrytą malinkami i ustami wyginającymi się w zadowolonym uśmiechu. Harry czuł się winny. – Przepraszam, Lou… - wyszeptał, pochylając się, by po raz ostatni pocałować jego policzek. – Kocham cię.

Podniósł z ziemi swoją kurtkę i szybko wyszedł z pomieszczenia, zanim był w stanie przemyśleć to, co właśnie się wydarzyło. Właśnie uprawiał seks z chłopakiem swoich marzeń… i teraz go zostawiał.

Coś skręciło go w brzuchu i bolało w klatce piersiowej. Nie mógł tam zostać, nie mógł leżeć przy Louisie i wciąż udawać; nie po tym, co zrobili. Samo myślenie o tym za bardzo bolało. Miał dość udawania, już na zawsze.

Teraz musiał się tylko stamtąd wydostać.

Liam się uśmiechał. Rozmawiał z Danielle i dziewczyna sprawiła, że histerycznie śmiał się z żartu, który wymyśliła, kiedy jego wzrok się uniósł i zauważył w korytarzu znajome loki chłopaka, który wyglądał na całkowicie zrozpaczonego. To zdezorientowało Liama i jedynym, co mógł zrobić, było dowiedzenie się co się stało Harry’emu i dlaczego nie było z nim Louisa, jeśli to o Harrym mówił on od dłuższego czasu.

- Harry?

Harry rozejrzał się na dźwięk jego głosu, nieco zaskoczony, że w ogóle był w stanie go usłyszeć, poniewczasie zdając sobie sprawę z faktu, że znajdował się w cichszej części imprezy. Zobaczył Liama i chciał machnąć na niego ręką, ale dostrzegł Danielle przy jego boku.

- Dani! – powiedział, kierując się do niej, nawet nie kłopocząc się, by ukryć desperację w swoim głosie. Wiedział, że wyglądał okropnie i podobnie brzmiał. Danielle spojrzała na niego zaalarmowana, odkładając swoją butelkę z wodą, marszcząc brwi w dezorientacji.

- Haz? Co się stało?

Liam obserwował ich, spoglądając na młodszego chłopaka, który przeskoczył rok, by być na tym samym poziomie, co ich reszta. Jego ubrania były w nieładzie. Koszulka pognieciona, a włosy nawet bardziej zmierzwione niż zwykle, ale tym, na widok czego oczy Liama się rozszerzyły, była malinka na jego szyi.

- Dani… musimy iść – poprosił Harry. Jego dolna warga drżała, gry próbował się opanować. – Musimy wyjść i pojechać do domu, i ja nie mogę tutaj być, i ja… ja spieprzyłem, D… naprawdę spieprzyłem.

Danielle sięgnęła, by delikatnie dotknąć policzka Harry’ego, skupiając jego uwagę. Omiotła wzrokiem jego wygląd i przechyliła głowę na bok, słuchając go. Kiedy spotkała jego spojrzenie, palące, zranione i szczere, zrozumiała. – Och, Harry…

- Louis był z tobą… - wymamrotał Liam bardziej do siebie, zanim jego spojrzenie się zaostrzyło, by spotkać to Harry’ego. W jego głosie znajdowała się nutka paniki pod zmieszanym tonem. – Harry, co się stało?

- Nic… z Louisem wszystko w porządku. – Harry próbował go zbyć, by skupić się na Danielle i sprawianiu, by zrozumiała. – Nie mogę, Dani… Mam dość, nie mogę tak dłużej i… musimy iść. W sensie… teraz, proszę.

Liamowi nie podobało się nic, co mówił Harry. Nic a nic. Wyglądał, jakby właśnie uprawiał z Louisem seks, ale coś mu odbiło i był zmartwiony, i nic nie wydawało się pasować. Powoli stawał się bardziej i bardziej zaciekawiony. – Gdzie jest Louis? Harry, co się stało?

- Liam, nie teraz! – powiedział Harry, wplatając palce we włosy, ugniatając je i ciągnąc, próbując nad sobą zapanować. – Dani, proszę.

- W porządku, kochanie – zagruchała Danielle, sięgając, by chwycić jedną z jego rąk. – W porządku, mam kluczyki Zayna, przyjadę po niego później… Liam, przepraszam. Muszę iść. – Podniosła przepraszające spojrzenie na piłkarza.

- Nie. Nigdzie nie idziecie, dopóki nie dowiem się, gdzie jest Louis – powiedział Liam, zaczęła przenikać go panika. Martwił się i był zdezorientowany i przestraszony, a to wszystko przez swojego najlepszego przyjaciela i chłopaka, którym ten był całkowicie zauroczony.

- Louis śpi! Wszystko z nim w porządku! – rzucił Harry, jego głos się załamywał i to wtedy Danielle uświadomiła sobie, że czas wyjść. Bez namysłu szybko wyprowadziła Harry’ego z imrezy i z dala od Liama. Musiała zawieźć go do domu i dowiedzieć się, co się stało.

Oczy Liama się rozszerzyły. Louis spał. Louis spał, a Harry’emu odbijało i wyglądał na bardzo zmartwionego, a jego ubrania były pogniecione i miał malinkę i… i to wszystko nabrało sensu. Harry odchodził, a Louis został w domu śpiący i nie zdający sobie sprawy z tego, co się działo.

A Liam musiał mu powiedzieć.

-

Louis poczuł ciepło na swoich plecach. Było wygodne i miłe i chciał się w nie wtulić, ale nagle ciepło to, zaczęło nim potrząsać. Było to delikatne szturchnięcie, którym próbowano go wybudzić, na co jęknął i schował twarz głębiej w poduszce, zastanawiając się, dlaczego Harry chciał, żeby wstał.

Ale wtedy do jego ucha zaczął szeptać głos i Louis wiedział, że nie był to Harry.

- Lou… Lou obudź się.

Louis usiadł, mrugając, by przyzwyczaić oczy do światła ze stolika. Liam klęczał przy łóżku, jego oczy były na poziomie tych Louisa. Louis był zdezorientowany. Dlaczego Liam robił te smutne oczka szczeniaczka?

Odwrócił głowę, by spojrzeć na drugą część łóżka i aby zobaczyć, że była pusta. Pościel była w nieładzie i porozrzucana, ale nie było tam loków które miał nadzieję zobaczyć.

Odwrócił się z powrotem do Liama.

- Gdzie jest Haz?

Oczy Liama były takie smutne. Louis życzył sobie, by nigdy nie zadał tego pytania, ponieważ odpowiedź nie wydawała się tak obiecująca, jak minutę temu, kiedy był na w pół w śnie i szukał swojego partnera do przytulania.

- Przykro mi, Lou… - Liam kreślił kółka na jego plecach, próbując dodać mu otuchy. – Ale on… poszedł. Wyszedł.

Louis milczał.

Ponieważ to bolało. Tak bardzo bolało. Był tak pewien, że Harry był inny. Był tak całkowicie pewien, że Harry tak naprawdę nie jest dupkiem i był tak szczęśliwy, mogąc go mieć. Kochał Harry’ego. Naprawdę kochał. A teraz, kiedy całkowicie się przed nim otworzył, Harry pokazał mu, kim był naprawdę. Największym dupkiem.

Wszystko bolało. Tak bardzo. Jego oczy piekły i wydawało się, że jego ciało chciało się zwinąć i umrzeć. Ręce zacisnęły się w pięści i Louis spojrzał na Liama.

I nagle ten wzrok nabrał sensu.

- Czy… czy muszę teraz wstawać? Mogę… mogę tutaj trochę poleżeć? – spytał słabo Louis, powstrzymując łzy, ledwie świadom nadal trwającej po drugiej stronie drzwi imprezy.

- Oczywiście, że możesz. – Liam kiwnął głową.

- Zostaniesz ze mną? Poprzytulamy się? -  spytał Louis, na co oczy Liama jeszcze bardziej złagodniały.

- Zostanę tutaj tak długo, jak będziesz potrzebował, Lou.

-

Harry zachlipał w poduszkę, drżąc, gdy Danielle okryła go pościelą i ułożyła się z nim w łóżku. Cicho mruczała, próbując go uspokoić. Wyjaśnił jej wszystko i Danielle chciała jedynie uśmierzyć jego ból.

- Będzie dobrze, kochanie – wyszeptała, delikatnie przebiegając palcami przez jego włosy. Harry westchnął, zaciskając powieki.

- Wrócę do bycia niewidzialnym – cicho wyjaśnił. – Po tym Louis mnie znienawidzi i nie będzie chciał ze mną rozmawiać, więc ruszy ze swoim życiem, a ja wrócę do swojego i będę go kochał jak wcześniej. Tak… tak będzie lepiej.

Nie powiedziała nic, wiedząc, że nie będzie w stanie przekonać go do zmiany. Zgodził się na to, nie oczekując, że Louis naprawdę zakocha się w jego udawanej postaci. Wiedziała, że zabijał go fakt, że Louis zakochał się w dupku, którego udawał, nie wiedząc nic o wspaniałej osobie, którą Harry był tak naprawdę.

- Zayn nie ma już prawa nic wymyślać. Konfiskuję jego mózg – wymamrotał Harry, przysuwając Danielle blisko, by ją przytulić. Cicho zachichotała, całując jego skroń.

- Cokolwiek mówisz, Hazza – wyszeptała cicho.

Wtulił się w nią, drżąc i próbując nie płakać, gdy jego serce rozsypywało się na kawałki. To tak bardzo bolało. Bardziej, niż kiedykolwiek mógłby sobie wyobrazić. Ale tym, co miało boleć bardziej, było obserwowanie, jak Louis o nim zapomina, gdy Harry będzie powracał w mrok.