{10} Get Down On Your Knees And Beg Me To Be Bad Enough For You

D:

Nawet nie wiecie, jak byłam zdziwiona liczbą komentarzy pod poprzednim rozdziałem. O kiedy tyle osób czyta te tłumaczenia? Mam nadzieję, że i pod tą notką pojawi się tka wiele opinii. Jestem wam naprawdę wdzięczna x

Przyznam wam, że cieszy mnie fakt, że to już koniec tego oneshota (EDIT: nie, to nie jest jeszcze koniec! Zostało kilka części, po prostu źle to napisałam!). Zauważyłyście, że tłumaczenie go idzie mi bardzo kiepsko? To dlatego, że pisały go dwie osoby i nawet ja jestem w stanie dostrzec wiele błędów w oryginale. Mamy dwa różne style przeplatające się ze sobą i masę dziwnie złożonych, długich zdań… i potem tak to wychodzi. Ale mimo wszystko sama fabuła jest godna uwagi, nie sądzicie?

Ach, tak, znów się rozpisuję. O informowanie pytajcie w komentarzach, jeśli macie pytania, zapraszam do odpowiedniej zakładki i mam nadzieję, że tym razem pojawi się pod tłumaczeniem równie wiele wspaniałych komentarzy x

Część 10.

Harry odłożył telefon, spoglądając na swój podołek. Danielle sięgnęła do tyłu, delikatnie głaszcząc dłonią jego rękę. – Hazza? Kochanie, wszystko w porządku?

- Myślę, że dziś to się skończy… - powiedział cicho Harry, jego oczy były smutne. – Było zabawnie… ale nie może trwać wiecznie… Chciałbym mieć tylko więcej czasu…

- Harry – powiedział Zayn, zatrzymując się przed jakimś domem, obok którego aktualnie przejeżdżali. – Harry, spójrz na mnie. – Harry podniósł wzrok, by spotkać spojrzenie Zayna. – Wszystko będzie dobrze. Obiecuję. Musisz mi tylko zaufać… i musisz ufać Louisowi.

Harry przygryzł wargę, powoli kiwając głową. Nie wierzył w to ani przez sekundę. Louis się dowiedział, uświadomił sobie, że Harry nie był tym, kogo udawał i nie był nikim, kogo Louis kiedykolwiek by pragnął. Ale… musiał stanąć z tym twarzą w twarz. Wyprostował się, kiwając głową z większym zapewnieniem. Będzie w stanie to zrobić. Będzie cholernie bolało… ale będzie w stanie.

- Zayn – przerwała Danielle, wyglądając za okno i analizując drogę, na której się znajdowali. – Nie chcę przerywać twojego bycia dobrym przyjacielem… ale znam tę okolicę. Impreza jest gdzieś tutaj, a my przejeżdżaliśmy obok tego domu już kilka razy. Czy my przypadkiem nie krążymy?

- Cóż, nie mogłem pozwolić nam pójść tam z nierozwiązanymi sprawami, prawda? – odpowiedział Zayn z uśmieszkiem. – Jeździłem w kółko od ostatnich dziesięciu minut.

Harry nie mógł się powstrzymać. Głośno się zaśmiał, dźwięk ten wypełnił samochód. Pomogło to zapewnić jego przyjaciół, że wszystko było w porządku. Że mógł pójść na imprezę, podejść prosto do Louisa i włączyć swoją grę tak dobrze, jak nigdy wcześniej. Byli zapewnieni, że wszystko było w porządku, a tak naprawdę, było wręcz przeciwnie.

-

Louis pił duszkiem swoje drugie piwo. Smak był gorzki i mocny na jego języku i napój palił jego gardło. Nie przestawał, dopóki nie dokończył całego, po czym uderzył butelką o schód, na którym ponownie usiadł po tym, jak Niall odszedł.

Liam spojrzał na niego z góry, na jego twarz wkradł się niepokój w sposób, w jaki zawsze się to działo, kiedy martwił się o coś głupiego, co robił Louis.

- Możesz przynieść mi jeszcze jedno, Li? – spytał nerwowo Louis, stukając stopą o ziemię z rekordową prędkością. To były tylko dwa piwa. Nie był jeszcze pijany, ale czuł przyjemne ciepło.

- Naprawdę sądzisz, że dzięki piwu będzie ci się łatwiej rozmawiało? – spytał Liam, jedynie po to, by otrzymać błagalne spojrzenie od starszego chłopaka.

- Proszę, Li? – powiedział Louis, łagodząc swój głos w sposób, który zawsze działał na Liama. Liam westchnął.

- Okej, dobrze. – Pochylił się i zabrał pustą butelkę, zanim śmiało odmaszerował do kuchni w poszukiwaniu nowego, pozostawiając Louisa siedzącego samotnie na dole schodów, wpatrującego się w drzwi i czekającego na przyjście Harry’ego.

Ale co powie, kiedy to się już stanie?

Nie musisz już udawać? Bardziej lubiłem cię takiego? Możesz być po prostu sobą?

Nic nie wydawało się przekazywać wiadomości, którą miał na myśli. Chciał, by Harry wiedział, jak urzekło go to, przez co przeszedł, by zdobyć jego uwagę i że Louis nauczył się go lubić nie za próby bycia dupkiem, ale za bycie zabawnym chłopakiem.

Niestety Harry sprawiał, że wyjaśnianie uczuć stawało się dziesięć tysięcy razy trudniejsze niż powinno być. Wydawało się, że za każdym razem, kiedy rozmawiali i Louis miał powiedzieć coś głębokiego, zaczynał się jąkać. Czasami nie potrafił się powstrzymać od nienawidzenia tego, co robił z nim Harry.

Wtedy właśnie jego oczy się rozświetliły, a uśmiech pojawił na twarzy.

Cóż, jeśli nie był w stanie powiedzieć Harry’emu, jak na niego działał przez cały czas, może mógł mu pokazać.

Harry stale przygryzał swoją wargę, gdy Zayn kierował go w stronę domu.

- Może nie powinienem… Louis może porozmawiać ze mną, kiedy chce. To  nie musi być teraz, prawda? Nawet nie lubię imprez. Są głośne i okropne i… nie pomogłoby mojemu wizerunkowi, gdybym nie poszedł? Wtedy mogłoby się wydawać, że mi nie zależy! Podoba mi się to, możemy tak zrobić? Mogę poczekać w samochodzie… - mówił Harry. Danielle przewróciła oczami, ściskając jego ramię, wiedząc, że już zdecydował się tam pójść i nie wycofa się z tego. Był po prostu zdenerwowany. A kiedy był zdenerwowany, robił dwie rzeczy. Żuł swoją wargę i mówił. Dużo mówił.

- Harry. Oddychaj – wyszeptał do jego ucha Zayn, próbując go uspokoić, kiedy przekraczali próg. Natychmiastowo poziom głośności podskoczył i zostali otoczeni przez tańczące i najczęściej pijane ciała. Harry zmienił wyraz twarzy i lekko się wyprostował. Zayn poklepał jego ramię, Danielle uśmiechnęła się, skanując pomieszczenie w poszukiwaniu trzech chłopaków.

Wzrok Louisa natychmiastowo odnalazł Harry’ego, gdy trójka weszła do domu. Jego twarz się rozświetliła i chłopak skoczył na nogi, czując w sobie radość i podekscytowanie, ponieważ Harry w końcu z nim porozmawia i wszystko będzie okej, ponieważ będą w stanie… wszystko naprawić. Nie potrzebują słów.

- Harry! – Louis doskoczył do chłopaka z loczkami, unikając pijanych osób, by móc owinąć ramię wokół jego barków.

Harry z zaskoczeniem zachwiał się, jednym ramieniem automatycznie przytrzymując talię starszego chłopaka, by go podtrzymać. – Louis? – spytał tępo, zaskoczony tym, jak przylepny był chłopak. A po tym uważnie mu się przyjrzał. Jego piękne niebieskie oczy były delikatnie otępione; głupiutki uśmieszek rozciągał jego usta, a jego oddech, cóż… - Jesteś pijany – powiedział tępo Harry, krzywiąc się.

Danielle i Zayn wymienili szybkie spojrzenia, zanim podjęli wspólną, mądrą decyzję, o pozostawieniu dwójki i znalezieniu swoich celów. Danielle skierowała się prosto do miejsca, w którym widziała Liama, jak wchodził do kuchni, a Zayn podszedł do Nialla i przyciągnął go do pocałunku. Harry pozwolił swojemu skupieniu przenieść się ze swoich głupich przyjaciół na nietrzeźwego chłopaka uwieszającego mu się na ramieniu.

- Nie jestem pijany. Prawidłowe określenie to lekko wstawiony – poprawił go Louis, trącając nosem jego ramię i uśmiechając się przy jego skórze. Miał Harry’ego. Tutaj. W swoich ramionach. I pokaże mu, ile znaczy dla niego to, przez co Harry przeszedł.

- Śmierdzisz piwem, Lou – powiedział Harry, odsuwając Louisa, by móc dokładnie na niego spojrzeć. Nie mógł powstrzymać uśmiechu. Louis nie był zmartwiony, wydawał się czuć w porządku. Szczęśliwy, zupełnie, jakby chciał być z Harrym. – Jesteś pewien, że wszystko w porządku, Tommo?

- Wypiłem tylko dwa, Hazza, więc tak. Wszystko w doskonałym porządku. A nawet lepiej. – Louis szeroko się uśmiechnął i pozwolił swoim dłoniom podążyć do loków Harry’ego i bawić się nimi, ponieważ były zwyczajnie tak fantastycznie kręcone. Praktycznie błagały, by się nimi pobawić. – Nie śmierdzę aż tak bardzo, prawda?

- Nie… po prostu nie pachniesz jak ty. – Harry przygryzł wnętrze policzka. Przynajmniej z Louisem nie zachowującym się do końca tak jak zawsze… Harry również nie musiał tak bardzo udawać. A ręka Louisa w jego włosach sprawiała, że łagodniał. Całkowicie się rozpływał, kiedy ludzi bawili się jego włosami, a to, co robił Louis, było po prostu magiczne.

- Myślisz, że możesz znieść mnie nie pachnącego jak ja? Są rzeczy, które chciałbym zrobić i które włączają ciebie wąchającego mnie… - oczy Louisa błąkały się po Harrym. Obserwował, jak chłopak łagodnieje na jego oczach coraz bardziej, im dłużej stał i bawił się jego lokami, przez które tak łatwo przebiegało się palcami i masowało.

- Ja… to zależy… - Harry bardzo szybko tracił zdolność do funkcjonowania. – Lou… co zaplanowałeś?

- Nic wielkiego. Jedynie sposób, by pokazać ci, jak bardzo cię doceniam… - Louis się pochylił i pocałował policzek Harry’ego, pozostawiając jeszcze kilka pocałunków wzdłuż linii jego szczęki. – Prawdziwego ciebie.

Harry zamarł, z ledwością świadom ust Louisa przesuwających się po jego skórze lub tego, że nadal znajdowali się w środku imprezy, choć nikt nie wydawał się mieć cokolwiek przeciwko. – C-co przez to r-rozumiesz? – „On wie. Kurwa, on wie!” Louis wiedział, że Harry udawał, a teraz… dlaczego Louis nadal go całował, jeśli znał już prawdę? Nie powinien teraz nienawidzić Harry’ego? Za okłamywanie go i udawanie, i… Dlaczego Louis nadal go całował?! – Louis…

- Nie, cii, Haz. To dobrze. Cii… - Louis zaczął delikatnie masować czaszkę Harry’ego i stanął na palcach, by powoli pocałować go w usta, zamykając oczy i relaksując się w perfekcji, którą było całowanie chłopaka.

Harry nie był w stanie nie rozpłynąć się w pocałunku. Jego brzuch stał siębył mieszaniną motyli i był niesamowicie zdenerwowany, i, kurwa, Louis wiedział, że Harry go okłamywał i… cóż, teraz Harry był szczerze zdezorientowany. Więc po prostu pozwolił Louisowi się całować i starał się tym cieszyć.

Co wcale nie było takie trudne.

- Możesz być bad boy’em w skórzanej kurtce, ale coś innego w tobie sprawia, że lubię cię tak bardzo, Harry – wyszeptał Louis, ale przez jego bliskość, Harry był w stanie wszystko usłyszeć, gdy chłopak pochylił się i całował jego szyję. Gryząc, liżąc i ssąc skórę, z potrzebą pozostawienia śladu.

Bad boy w skórze. Mieszanina ulgi oraz rozczarowania rozlała się po ciele Harry’ego. Louis nie wiedział. Nie do końca. Nie… nie zostawiał go i to nie był jakiś dziwny sposób, w jaki Louis się żegnał. Harry nie mógł powstrzymać cichego jęknięcia, które opuściło jego usta. Louis nie wiedział.

Co oznaczało, że Harry nadal musiał się ukrywać i że nie był… Cholera. Harry był w potrzasku i nawet nie mógł cieszyć się cudownym chłopakiem ssącym jego szyję.

Louis nie był w stanie powstrzymać się od uśmiechnięcia się w skórę Harry’ego na dźwięk jęku. Uniósł głowę, by uśmiechnąć się do chłopaka z loczkami, stojącego przed nim w jego ramionach. – Co powiesz, na zabawienie się dziś tak, jak Zayn z Niallem?

Harry czuł, jak jego oczy się rozszerzają. O kurwa mać, Louis chciał… kurwa. To nie było w porządku.

- Louis… ja… - Trząsł się, czuł to, delikatne drgania podążające w dół jego kręgosłupa. Przygryzł wargę, nawet nie kłopocząc się ukrywaniem przed Louisem, jak się teraz czuł. Boże, on chciał… ale… to byłoby kłamstwo. Louis nie rozumiał. Nie znał prawdy, a Harry… Boże, po prostu nie wiedział, czy jest w stanie to zrobić.

Spojrzenie Louisa natychmiastowo przeniosło się na wargi Harry’ego i chłopak obserwował, jak przygryzał te grzeszne, grzeszne usta, który praktycznie zostały stworzone do pewnej czynności, którą Louis desperacko pragnął z Harrym wykonać. – Tak?

- Czy ty… - Harry ciężko przełknął ślinę. Naprawdę mógł pozwolić, by to się stało? – Jesteś pewien, że chcesz? Że chcesz… chcesz ze mną spać?

- Tak. – Louis się uśmiechnął i potrącił nos Harry’ego swoim. – Jestem całkowicie pewien, Harry. Jesteś jedynym, o którym jestem teraz w stanie myśleć, więc jestem całkowicie pewien.

- Ja… - Harry przygryzł wargę, spoglądając w oczy Louisa. Widział tam szczerość i ciepło, które Harry z pewnością miał wcześniej w swoich oczach i… kurwa. Nie, Louis… Louis zakochał się w Harrym, którym on nie był. Powinien powiedzieć nie. Nie może tego zrobić. Kochał Louisa i zrobienie tego udając, nie byłoby w porządku. – Okej.

Cholera.

Uśmiech wkradł się na twarz Louisa. Jasność i blask kompletnie objęły wszystkie jego cechy. Nie był w stanie powstrzymać się od przyciągnięcia Harry’ego i pocałowania go, atakując te usta, które tak bardzo kochał.

Odsunął się, puszczając mu oczko i chwycił rękę Harry’ego, by go za sobą pociągnąć. I Harry nie był kolejnym dupkiem, z którym był w związku. Harry był inny. Harry był kimś nowym. Harry był Harrym i był Harrym Louisa.

I nic go bardziej nie uszczęśliwiało.