{Oneshot} Bleach and Fabric Softener

D:

Tak, wiem, znów Narry. To nie tak, że mam słabość to tego pairingu, po prostu ostatnio wszystkie dobre ficki są właśnie o nich.

Ach, tak, wiem, miałam wrzucić to w dwóch częściach, ale pomyślałam, że zrobię wam małą niespodziankę (co kosztowało mnie kilka godzin dodatkowej roboty, spanie na okienku między lekcjami i ponad dwanaście kubków kawy, o herbacie i zszarganych nerwach mojego wiecznie chcącego się przytulać kota już nie wspominając). No i mam drugą niespodziankę, ale to dopiero szóstego grudnia. Taki, wiecie, prezent jakby. Jestem wam to winna, widziałyście ostatnio statystykę? Matko boska.

+ Pamiętacie tornowy długopis? Tak, ten, który umarł i potem zmartwychwstał. Otóż ostatnio ponownie umarł. Miałam jeszcze drugi, HWY’owy i SOWKowy. Dziś również umarł. Niech spoczywają w pokoju.

oryginał

Louis i Harry mieszkali ze sobą nieco ponad rok. Poznali się w dzień rozpoczęcia dziewiątej klasy, kiedy mijali się w korytarzach w dzień wprowadzki. Na początku nie przywiązywali do siebie większej wagi, ale po kilku wspólnych niezręcznych wycieczkach w górę i w dół schodów – oboje taszczący torby i walizki pełne większej ilości pasty do zębów, niż kiedykolwiek będą potrzebowali – Louis uznał, że rozsądnym będzie od grzecznych kiwnięć głową i mamrotania ‘hej’ przejść do odbywania prawdziwej rozmowy.

Oboje chłopcy szybko uświadomili sobie, że łączyło ich praktycznie wszystko i podjęli wspólną decyzję o zostaniu najlepszymi przyjaciółmi. Zostali przydzieleni do tej samej części akademika - pokój Louisa znajdował się  trzy drzwi od tego Harry’ego – i spędzali większość czasu wspólnie, grając w gry video, jedząc niezdrowe jedzenie i knując nowe sposoby denerwowania współlokatora Harry’ego, Liama, który naprawdę nie miał nic przeciwko, ponieważ uznawał to wszystko za dobą zabawę i nigdy nie narzekał na Louisa okupującego ich pokój, nawet kiedy próbował się uczyć.

Po rozpoczęciu drugiego semestru, kiedy Louis spędzał praktycznie każdą noc u Liama i Harry’ego, ponieważ jego współlokator zdecydował się znaleźć sobie dziewczynę i naprawdę nie obchodziło ich, czy Louis znajdował się w pokoju, czy nie – obaj chłopcy zdecydowali, że sensowne dla nich będzie jedynie znalezienie zamieszkania poza kampusem. Miało to być tańsze i wydawało się być stosownie dorosłym rozwiązaniem. Louis również bredził o tym, jak do ich własnego mieszkania będzie mógł zapraszać Eleanor, kiedykolwiek i na jak długo będzie chciał, nie musząc martwić się o zastraszającego nadzorcę akademika.

Harry nie miał nic przeciwko, ponieważ nawet lubił Eleanor. Chodziła z nimi do szkoły i nawet dzieliła kilka zajęć z Harrym. Odkrył w przeciągu pierwszych dziesięciu minut ich spotkania, że była słodka i czarująca, i dowcipna w sposób, w jaki bajecznie komplementował ją Louis i po prostu nie mógł się z nią nie zaprzyjaźnić.

Niedługo po tym Louis przybiegł do Harry’ego w korytarzu, łapiąc go, kiedy ten akurat miał iść na test z angielskiego, krzycząc o tym, że znalazł mieszkanie  z dwoma sypialniami, kuchnią, salonem i półtorej łazienki – wszystkimi rzeczami, które tworzyły normalny dom, ale i tak pozostawiały Louisa w całkowitym zdenerwowaniu – i o tym, że jest idealne, ponieważ znajduje się piętnaście minut drogi od szkoły i jest wystarczająco tanie dla ich dwojga, więc było ich na nie bezproblemowo stać.

Tego weekendu wspólnie poszli je obejrzeć. Było małe i nieco zniszczone, i wciśnięte pomiędzy dwa większe domy, co sprawiało, że wyglądało na jeszcze mniejsze i bardziej obskurne, niż było naprawdę, ale i tak je przyjęli, płacąc właścicielce – słodkiej, jeśli nawet nie nieco szalonej, starszej pani – pieniądze za pierwszy miesiąc i zaczęli przeprowadzkę z pomocą Liama i obietnicą piwa i pizzy, kiedy już skończą.

Mieszkanie z Louisem nie było do końca takie, jak wyobrażał je sobie Harry. Żaden z nich nie miał zamiłowania do robienia rzeczy, jak sprzątanie, odbieranie poczty, czy wyrzucanie śmieci, ale dali radę, mimo że czasami doprowadzało ich to do szału. Harry często klęczał, szorując wannę, ponieważ nawet on nie był w stanie znieść takiego poziomu odrażenia, lub zbierał rzeczy po przejściu Louisa jak trąba powietrzna przez kuchnię, kiedy ten spieszył się na zajęcia – ale nie miał nic przeciwko. Taki właśnie był Lou, szalony, czarowny i zawsze w ruchu. Harry stwierdził, że to nawet dla niego dobre – stawał się nieco bardziej odpowiedzialny.

Wiedząc o tym, Harry nie powinien był być zbyt zdziwiony, kiedy wrócił ze szkoły do domu, a jego stopy zatopiły się w mokrym dywanie i zauważył pianę przedostającą się z przejścia do kuchni.

- Lou? – Harry cisnął plecak na kanapę, unosząc nogawki swoich spodni obiema rękami i idąc na palcach do kuchni. – Lou, co do cholery?

- Harry, nie wchodź tu. – Harry całkowicie to zignorował, przekraczając próg kuchni, a jego zielone oczy rozszerzyły się na bezwzględny potok wypływający z pralni i zalewający ich małą kuchnię. Głowa Louisa z włosami przyklejonymi do jego czoła i grymasem poczucia winy na ustach wyjrzała zza rogu. – Powiedziałem ‘nie wchodź tu’.

- Co się, do cholery, stało? – Harry puścił swoje spodnie, spiesząc pod prąd do kolejnego pomieszczenia, ponieważ, kogo oszukiwał, i tak by je zamoczył.

Harry nie wiedział, czego oczekiwał, ale Louis usadzony na ich pralce – która trzęsła się raczej gwałtownie, wciąż wyrzucając z siebie fale wody – na próżno próbujący ją zamknąć i przemoczony od stóp do głów, wcale tym nie był.

- To po prostu – Louis wskazał jedną ręką, a jego głowa kiwała się z boku na bok w mętny sposób – eksplodowało. – Jego usta wykrzywiły się w czymś, co prawdopodobnie miało być uśmiechem, i lekko podskakiwał, kiedy więcej wody wydostało się obok niego i trysnęło na podłogę.

- Wyłącz ją! – Harry przebiegł po wodzie, a jego ręce wśliznęły się za maszynę i wyrwały wtyczkę ze ściany. Trzęsienie ustało, a woda w środku leniwie się uspokoiła, kiedy maszyna się wyłączyła.

- Och. – Louis odetchnął. Między jego zmarszczonymi brwiami powstała delikatna kreska. – O tym nie pomyślałem.

Zapadła między nimi chwila ciszy, gdy Harry był jedynie w stanie patrzeć na niego niedowierzająco nadal z wtyczką w ręku, a Louis posłał mu jedynie niezręczny uśmiech, próbując nie wyglądać tak głupio, jak się czuł.

W końcu Harry westchnął, upuszczając kabel i przecinając wodę w drodze obok przyjaciela na zewnątrz pomieszczenia.

- Gdzie idziesz? – Louis za nim podążył, a jego buty wydawały okropny dźwięk chlupania z każdym krokiem.

- Do sklepu kupić mopa – odpowiedział Harry z przejścia. Na chwilę się zatrzymał, by wyżąć swoją koszulkę. Louis szybko się rozejrzał, zanim kiwnął głową z przepraszającym uśmiechem na ustach.

- Pójdę z tobą.

-

Nie było ich stać na kolejną pralkę, by zastąpić tę zepsutą lub jak to lubił stwierdzać Louis, tej, która zdecydowała się zostać przed nimi Emily Rose. Szczęśliwie udało im się znaleźć tę starą na wyprzedaży garażowej. Wyglądała na nieco zniszczoną i Harry musiał wcisnąć pod jeden z jej rogów magazyn, który ukradł z gabinetu dentystycznego, by przestała się kołysać za każdym razem, kiedy jej używali, ale była ona niezawodna, aż do sytuacji sprzed kilku tygodni.

Z ograniczonym budżetem i współczującą, ale ostatecznie nie będącą w stanie pomóc właścicielką,  dwójka zaczęła używać usług pralni znajdującej się kilka bloków dalej. Chodzili na zmianę, Harry jednego tygodnia, a Louis następnego. Louis zaoferował, by robić to każdego tygodnia, ale Harry tak naprawdę nie winił go za fakt, że ich mieszkanie praktycznie stało się obszarem zalewanym w morskim świecie i zdecydował, że uczciwie będzie dzielić się odpowiedzialnością.

-

Był czwartek, kiedy Harry zdecydował się przejść kilka bloków, by zrobić pranie. Posiadał samochód, ale nie było go stać na gaz, więc zachowywał go dla spraw nieco bardziej naglących od potrzeby wyprania swoich majtek.

Było późno, koło jedenastej, ale ulice były dobrze oświetlone i było ciepło; niezły sposób zakończenia czwartku. Louis zwykle robił rzeczy tego rodzaju w weekendy, ale Harry wolał rezerwować swoje na rzeczy, które naprawdę lubił robić; nawet, jeśli Louis wypił resztkę mleka albo Eleanor użyła resztę jego szamponu – to, że miał kokosowy zapach, nie oznaczało, że mogła go sobie brać – było to ignorowane, aż rozpoczął się poniedziałek.

Poprawiając torbę, przyspieszył nieco tempa, chcąc wrócić do domu o stosunkowo przyzwoitej porze, ponieważ następnego dnia miał zajęcia.

Miejsce było małe z jedynie dwoma rzędami pralek i suszarek. Był tutaj wcześniej tylko dwa razy, raz wcześnie rano, a drugi około tej samej pory, co teraz. W obu przypadkach było tu bardziej opustoszale.

Właśnie dlatego był nieco zaskoczony, kiedy wszedł, by ujrzeć kręcących się tam ludzi zabezpieczających swoje pralki.  Przy rzędzie pralek na lewej ścianie figurowała dziewczyna z nogami jak gałązki i napuszonymi, beżowymi włosami, owinięta wokół faceta piętrzącego się nad nią z ramionami jak u linebackera*. Na jego szyi widniała imponująca ilość atramentu. Maszyny obok zajmowała matka jednocześnie zapełniająca je i kołysząca dziecko na sowim biodrze; rzucała parze obok niezbyt subtelne spojrzenia z pogardą kreślącą się na jej ustach.

Drugi rząd, ten przy prawej ścianie, wydawał się być zajęty przez chłopaka z blond włosami i dużymi, białymi słuchawkami, który leżał rozłożony na maszynach w sposób, który Harry określiłby jako zdawkowy. Harry podszedł do niego bliżej, niepewny, czy powinien mu przeszkadzać.

Nachylił się nad nim na moment, zanim jego ręka sięgnęła, by delikatnie szturchnąć jego ramię. Nagle patrzył w oczy, które były najbardziej niebieskimi, jakie kiedykolwiek widział, i na chwilę zapomniał, dlaczego tam był. Potem blondyn siadał, podpierając się na łokciach, a słuchawki opadły z jego uszu, by luźno spocząć na jego szyi. Uniósł cienką brew w pytającym geście.

- Um, używasz ich wszystkich? – Harry z roztargnieniem wskazał na maszyny, nadal wpatrując się w oczy chłopaka i to, jak niewiarygodnie i niesamowicie były niebieskie.

- Nie – Irlandzki zaśpiew w jego głosie nie został niezauważony przez bruneta – ta jest wolna. – Wskazał na pralkę przy jego stopie, mrugając na Harry’ego, kiedy ten znalazł namiary i wydusił z siebie grzeczne ‘dziękuję’, zanim odszedł do swojej pralki.

Harry postanowił nie patrzeć na blondyna, kiedy wrzucał do maszyny swoje ubrania, ponieważ uważał za dość denerwujące to, jak niesamowicie głupim i oniemiałym go to czyniło.

- Pierzesz to wszystko razem? – spytał blondyn ze swojej pozycji wzdłuż rzędu, a jego niesamowicie niebieskie oczy nadal obserwowały Harry’ego.

- Um, tak? – Nagle poczuł, że robi to źle i się ośmiesza.

Irlandczyk zaśmiał się małym, lekko wzburzonym chichotem, który sprawił, że wnętrzności Harry’ego wykonały małe koziołki i obroty. – Więc ich nie podzielisz? – Harry spojrzał w dół na swoje ubrania, nagle przypominając sobie coś, co mówiła jego mama lata temu, co brzmiało jakoś podobnie. Wzruszył ramionami, co wywołało kolejny śmiech u blondyna.

Zielone oczy zerknęły w dół, zauważając cztery pralki, które aktualnie zajmował blondyn. – Używasz ich wszystkich?

Chłopak kiwnął głową, zeskakując ze swojego miejsca. Harry zauważył, że chłopak był od niego kilka cali niższy, z wąskimi ramionami i zgrabną talią.

- Tak. Mam jedną do białych, jedną do kolorów, jedną dla delikatnych rzeczy i jedną dla rzeczy jak jeansy, skarpetki i w ogóle. – Wydawał się być z siebie dumny, kiedy to wymieniał, a jego niebieskie oczy jasno świeciły.

Harry był pod lekkim wrażeniem, mimo że było to coś tak prostego, jak właściwe robienie prania.

Blondyn odwrócił się do niego ze szczerym uśmiechem na ustach i biodrem opierającym o obrzeże pralki, wyglądając niesamowicie zdawkowo i komfortowo. Harry nie mógł powstrzymać się od życzenia sobie, by sam mógł być tak pobieżny.

- Swoją drogą, jestem Niall. – Uścisnęli sobie ręce, a blondyn szeroko uśmiechał się do bruneta.

- Harry. – Niall kiwnął głową, palcami nieuważnie bawiąc się sznurem słuchawek.

- Cóż, Harry, prawie skończyłem. Może poczekasz jeszcze pięć minut, żeby móc właściwie oddzielić swoje rzeczy? – Uśmiechnął się tym słodkim, uroczym i doskonałym uśmiechem, przez który Harry kiwał głową zanim w ogóle był w stanie właściwie przemyśleć, o co chodziło.

Niall pomógł mu oddzielić kolory od białego, co powinno być dziwne – normalnie nie pozwoliłby komuś kompletnie obcemu przebierać w swojej brudnej bieliźnie – ale było całkiem zabawnie, ponieważ blondyn komentował to, kiedy nie powinno się używać wybielacza i które zmiękczacze do tkanin były najlepsze. Wydawało się, że Niall miał lekką obsesję co do detergentów, kiedy ciągnął swoją wypowiedź jeszcze dobrych kilka minut po tym, jak skończyli.

Po przełożeniu rzeczy Nialla do suszarek i włożenia do pralek ubrań Harry’ego, chłopcy usadowili się na ławce na środku pomieszczenia.

- Nie widziałem cię tu wcześniej, jesteś nowy w mieście? – spytał Niall.

Harry szybko pokręcił głową, a jego własny, prosty uśmiech, w końcu znalazł miejsce na jego twarzy. – Nie, mój współlokator zepsuł naszą pralkę jakoś miesiąc temu. Nie mogliśmy kupić nowej. – Zielone oczy przebiegły po chłopaku, gdy Harry wpatrywał się w niego z szerokim uśmiechem na twarzy. – Czemu, przychodzisz tu często?

Niall na to zachichotał, kiwając głową. – Tak, co tydzień od ostatnich trzech miesięcy. Ostatnio się tu przeprowadziłem i dzieliłem pokój z przyjacielem. Nie stać mnie, by płacić mu właściwą wysokość czynszu, więc próbuję pomagać mu z czymkolwiek tylko mogę. Robienie mu prania stało się już częścią rutyny.

- Czemu się tutaj przeprowadziłeś? – wycedził Harry z oczami rozświetlonymi z zainteresowania.

- Przeniosłem się do tutejszego college’u ze specjalnym profilem. Studiuję inżynierię dźwięku. – Niall się odwrócił, układając ciało przodem do Harry’ego, a jego kolano otarło się o udo chłopaka z loczkami. Harry zauważył, że nie ma nic przeciwko. – A ty? Chodzisz do szkoły?

- Tak. Chodzę do college’u parę mil stąd. Jestem na ogólnym. – Harry szybko przeskanował pomieszczenie, zauważając, że podczas gdy matka i dziecko byli nadal obecni przy rzędzie suszarek, para PDA** zniknęła. Nastała przerwa w rozmowie, dzięki której Harry był w stanie usłyszeć muzykę wydostającą się z dużych, białych słuchawek, spoczywających na obojczykach Nialla. – Czego słuchasz?

Niall wykorzystał chwilę, by wsłuchać się w aktualną piosenkę, zanim odpowiedział. – Two Door Cinema Club. Są bardzo dobrzy. Słyszałeś o nich?

Harry pokręcił głową i zanim był w stanie mrugnąć, Niall nakładał słuchawki na jego uszy, niszcząc jego loki z lekkim uśmiechem pomimo faktu, że byli teraz wystarczająca blisko, by czuć oddech drugiego.

Spędzili tak resztę nocy; Niall bredząc o wszystkim od muzyki do jedzenia i siedząc wystarczająco blisko, żeby ich ramiona się stykały, a kolana o siebie obijały. Został nawet aż Harry skończył, mimo że jego własne pranie zostało zrobione dobrą godzinę wcześniej.

Harry odprowadził Nialla na przystanek na końcu ulicy z koślawym uśmieszkiem na twarzy i praniem przewieszonym przez ramię. Autobus podjechał i Niall wsiadł do niego z własnym koszykiem opartym o biodro. Odwrócił się do Harry’ego, niebieskie odnalazło zielone i uśmiech dopasował się do tego od bruneta.

- Do następnego razu, Harry. – I po tym odjechał. Harry odbył drogę do domu w oszołomieniu, nie będąc w stanie pozbyć się swojego dobrego humoru, nawet, kiedy znalazł Louisa i Eleanor śpiących na kanapie z rozsypanym popcornem i śmieciami porozrzucanymi na ziemi.

-

Louis nie mógł nie być wprawiony w zakłopotanie zachowaniem jego najlepszego przyjaciela w ciągu ostatnich kilku tygodni. Harry nagle przyjął odpowiedzialność robienia całego prania, nawet protestując, kiedy Louis próbował zrobić je sam. Harry zawsze wydawał się najweselszy w czwartki i piątki, uśmiech nie opuszczał jego ust, a małe iskierki jego oczu. Około tydzień czy dwa po zawarciu nowego układu, Harry cały czas robił coś przy telefonie, stale pisząc wiadomości i chichocząc do siebie w sposób, który Louis uważał za jednocześnie uroczy i niepokojący. Nie mógł nie pomyśleć, że Harry kogoś poznał, ale kiedy pytał, wszystkim co robił chłopak z loczkami, było wzruszenie ramionami i uśmiechanie się nawet bardziej.

Eleanor i Liam powiedzieli mu, żeby to zostawić, ponieważ jeśli Harry był szczęśliwy, to była to dobra rzecz i nie powinien się wtrącać, więc tak zrobił, mimo że nadal nieco go to denerwowało.

Więc kiedy uśmiech Harry’ego zniknął, gdy Louis przyniósł do domu całkowicie nową pralkę – była używana i znalazł ją na Craig’s list***, ale przetestował ją w domu właścicieli, by upewnić się, że działa, więc dla nich była nowa – tego było już za wiele.

- Okej, poważnie, co z tobą? Zachowujesz się dziwnie od tygodni. – Louis skrzyżował ramiona, marszcząc brwi w dezorientacji. – Zachowujesz się jak humorzasta, zakochana nastolatka. – Nie był ani trochę zaskoczony rumieńcem, który ozdobił policzki przyjaciela.

- Wcale nie – krzyknął Harry, urażony porównaniem. Więc on i Niall pisali ze sobą, i tak, nie mógł przestać o nim myśleć, i tak, może trochę podobał mu się pomysł trzymania jego ręki i całowania go, i często zauważał, że o tym myśli, ale nie zachowywał się jak zakochana nastolatka. To by było żenujące.

- Wcale tak, Haz. Powiesz mi o tym w końcu, czy mam zamknąć cię w domu i nie pozwolić ci dziś wyjść na twoje małe rendezvous? – Harry wyglądał na łagodnie spanikowanego i Louis nie umiał powstrzymać małego uśmieszku, który wykrzywił jego usta. – Tak, chyba nie sądzisz, że nie zauważyłem, jak szczęśliwy stajesz się w każdy czwartek. – Usadowił się obok Harry’ego, który siedział już ze skrzyżowanymi nogami na jednej z tanich szafek kuchennych. – Teraz gadaj.

Harry przez chwilę bawił się swoimi spodniami, zanim odpowiedział. – Poznałem kogoś w pralni. Jest blondynem i Irlandyczkiem, i jest niesamowity, i ma najbardziej niebieskie oczy, jakie kiedykolwiek widziałem. – Mały uśmiech powrócił na jego usta i Harry przebiegł ręką przez swoje loki ewidentnie zażenowany.

Louis pomyślał, że chłopak wyglądał absolutnie uroczo. Zarzucając ramię na jego barki, zmierzwił jego włosy, szeroko się do niego uśmiechając. – Zaprosiłeś go już gdzieś?

Harry na to zarumienił się jeszcze bardziej, kręcąc głową.

- Chcesz mi powiedzieć, że mimo że jesteś w nim kompletnie zadurzony, nie zaprosiłeś go jeszcze na prawdziwą randkę? Prawdopodobnie w miejsce, które jest chociaż trochę bardziej interesujące i romantyczne od jakiejś obskurnej pralni? – Posłał przyjacielowi taksujące spojrzenie, zanim lekko uderzył go w bok głowy. – Co, do cholery, jest z tobą nie tak?

Harry parsknął, masując ręką swoją głowę i gromiąc wzrokiem przyjaciela. – Dopiero się poznaliśmy, Lou, nie chcę go odstraszyć.

- Proszę – Louis przewrócił oczami, a jego głos ociekał sarkazmem – biorąc pod uwagę to, jak wiele pisaliście, szczerze wątpię, że twoje pojawienie się nago w jego łóżku mogłoby go odstraszyć. – Louis nie sądził, by było to możliwe, ale Harry zarumienił się jeszcze bardziej.

- Zamknij się, Lou – wymamrotał głosem zduszonym przez rękę, którą zakrywał sobie twarz. Louis przez chwilę się nie odzywał, oparł się o ścianę i pozwolił swojemu przyjacielowi się pozbierać. – Po prostu nie chcę tego zepsuć. – Zielone oczy spojrzały w górę, skanując sufit, jakby mógł znaleźć na nim wypisane wszystkie odpowiedzi.

- Nie zepsujesz tego. Po prostu zaproś go na kawę albo coś takiego. – Szturchnął ramię drugiego chłopaka, otrzymując następnie uderzenie w swoje i uśmiech w odpowiedzi. – Jestem pewien, że tylko czekał, aż zmężniejesz i go gdzieś zaprosisz.

- W porządku – fuknął Harry, zeskakując z szafki i przytykając palec wskazujący do klatki piersiowej Louisa. – Ale jeśli odmówi, oczekuj obudzenia się jutro bez brwi.

Później tej nocy, Harry szedł do pralni z torbą ubrań zarzuconą na ramię i dwoma szklanymi butelkami coli w drugiej ręce. Musiał wejść do trzech różnych sklepów, by je znaleźć, ale pamiętał, jak Niall wspominał, jak bardzo je uwielbia i to wszystko będzie tego warte, jeśli blondyn się do niego uśmiechnie.

Nie był zaskoczony, widząc, że drugi chłopak już tam był, rozłożony na maszynach tak jak zawsze. Jego blond włosy były zmierzwione w dokładnie idealny sposób i chłopak lekko kiwał się do muzyki ze słuchawek z zamkniętymi oczami i ustami bezgłośnie wypowiadającymi słowa, których Harry nie był w stanie usłyszeć.

Harry ułożył swoją torbę na ziemi, zanim sięgnął, by zdjąć słuchawki chłopaka. Niall uśmiechał się, zanim w ogóle otworzył oczy, a przywitania, które padło z jego ust z tym kuszącym, irlandzkim akcentem, Harry nie był w stanie nie kochać.

- Przyniosłem ci to. – Harry wręczył mu butelkę coli, ocierając się o niego palcami przy podawaniu. – Pomyślałem, że może ci się spodoba.

Niall wziął butelkę wesoły, odkręcając ją, by pociągnąć szybkiego łyka. – Dzięki, Harry. Nie sądziłem, że będziesz pamiętał, że je lubię.

- Pamiętam o tobie wszystko. – Te słowa padły, zanim Harry zdał sobie z tego sprawę, a jego serce na chwilę przestało bić w całkowitym zażenowaniu, że właśnie to powiedział. Pomyślał, że teraz na pewno będzie niezręcznie, ale Niall tylko zachichotał, palcami gładząc zimną powierzchnię butelki.

- Ja też, stary – przyznał. Niall unikał kontaktu wzrokowego, ale Harry pomyślał, że to dobrze, ponieważ nie do końca chciał, by chłopak zobaczył jego głupiutki uśmiech.

Niall szybko zagłębił się w historię o tym, jak jeden z jego nauczycieli upomniał go na zajęciach za rozmawianie i tym, jak w końcu poznał dziewczynę swojego współlokatora – Zayna, Harry pamiętał jego imię – i jak jedzenie w Londynie było zbyt drogie i był prawie pewien, że jeśli szybko nie znajdzie pracy, umrze z głodu. Nawijał, kiedy wkładali pranie do maszyn i oboje skończyli już swoje napoje. Harry mu pozwolił, ponieważ uważał to za słodkie i urocze i uwielbiał słuchać jego głosu.

W końcu usadowili się na swojej ławce, ocierając się ramionami i dotykając kolanami tak jak zwykle i Niall pozwolił Harry’emu opowiedzieć o swoim dniu. Harry mówił o Liamie i Louisie, ale ani słowem nie wspomniał o całkowicie dobrej pralce stojącej w jego domu.

Rozmawiali tak, łatwo i wygodnie, i wszystko to było całkowicie urocze, aż musieli przestać i przełożyć ubrania do suszarek.

Niall wskoczył na rząd maszyn, a jego oczy nadal nie były na poziomie tych Harry’ego, mimo dodatkowego podsadzenia. Harry nigdy nie pytał, ale był niemal pewien że chłopak żywił jakąś fascynację do wspinania się na różne rzeczy.

Trwała przerwa w rozmowie, kiedy muzyka ze słuchawek Nialla stała się bardziej słyszalna i Harry poznał piosenkę z wtedy, kiedy się poznali.

- Hej, to ta piosenka, którą mi puściłeś pierwszego dnia. – Niall zamrugał w zaskoczeniu, zanim uśmiechnął się uśmiechem, który rozciągał jego usta i ukazywał jego zęby, i sprawiał, że coś trzepotało w brzuchu Harry’ego.

- Tak, pamiętasz ją? – Wyjął mp3 z kieszeni, zwiększając głośność, żeby było ją bardziej słychać przy szumie suszarek. Tej nocy byli tam sami, więc wątpił, żeby ktokolwiek miał coś przeciwko.

I tried to find a quiet place that we could go

To help you make decisions

Oczywiście, że Harry ją pamiętał. Po słuchaniu jej całą noc, dodał ją do swojej biblioteki na iTunes i słuchał jej przynajmniej tysiąc razy, ponieważ przypominała mu o niebieskich oczach, blond włosach i giętkich palcach.

- To dobra piosenka.

But I didn’t find it easy to tell them apart

With double vision

Niall kiwnął głową, niebieskie spotkało zielone i wykonywało bardzo dobre wrażenie zagłębiania się w jego duszę. Harry się odwrócił, nie stojąc już przy chłopaku, ale naprzeciw niego. Niall nic nie powiedział, tylko przesunął kolana, by Harry mógł zająć między nimi miejsce. Byli blisko, tak blisko, że wszystkim, co Harry był w stanie zauważyć, były niebieskie oczy, blond rzęsy i małe piegi.

- Naprawdę cię lubię, Niall – westchnął. Niall widocznie zadrżał i serce Harry’ego przestało bić na ten widok.

Mały, różowy język wysunął się, by zwilżyć jego usta, zanim odpowiedział, nieco drżącym głosem. – Ja również naprawdę cię lubię, Harry.

It’s too late

It’s too late

- Dobrze. – Jego kciuk przebiegł wzdłuż linii szczęki blondyna, następnie ręka wplotła w jego włosy, palcami kreśląc małe kółka na jego karku. – Teraz cię pocałuję.

You’ve got another one coming

And it’s going to be the same

Niall zaledwie wymamrotał ‘okej’, zanim usta Harry’ego znalazły się na jego. Było to słodkie i wolne i było wszystkim, czego Harry nigdy się nie spodziewał. Rozłączyli się po około minucie, ich usta były wilgotne, a oczy zaszły mgłą i Niall nie mógł powstrzymać imienia Harry’ego padającego z jego ust i po tym całowali się znowu.

Ręka Harry’ego wplotła się w jego włosy, obracając jego głowę pod idealnym kątem, a druga spoczęła na dolnej części jego pleców, przysuwając go wystarczająco blisko, żeby ich klatki piersiowe były do siebie przyciśnięte i nagle pocałunek nie był już tak słodki, jak głęboki. Niall uświadomił sobie, że nie ma nic przeciwko, nie z własną ręką wplatającą się w loki Harry’ego i drugą znajdującą się na klatce piersiowej chłopaka, gdy jego palce ściskały materiał jego koszulki.

Niall ciężko dyszał przez nos, gdy jego język odnalazł ten Harry’ego, ocierając się nimi, ssąc i gryząc w sposoby, przez które kręciło im się w głowach. Ciało Harry’ego nachyliło się nad Niallem, sprawiając, że mniejszy chłopak wygiął się w łuk, odchylając głowę; przez ten kąt Harry’emu łatwiej było całować go w sposób, w jaki chciał to robić.

Niall nie był w stanie powstrzymać jęknięcia podczas pocałunku; dźwięk zawibrował z jego klatki piersiowej i skierował się do ust Harry’ego rażąc jego język jak prądem.

Harry przerwał pocałunek, jego palce opuściły włosy Nialla i zamiast tego znalazły się na jego biodrach, odsuwając od siebie ich ciała i dając obojgu nieco przestrzeni do oddychania, ponieważ naprawdę, było zbyt wcześnie by robić coś z tych rzeczy.

Blondyn pochylił się wprzód, jego głowa spoczęła na obojczyku drugiego, gdy próbował powstrzymać uśmiech ukazujący się na jego twarzy i dziwiąc się łaskotaniem swoich ust. Wypuścił z siebie drżący śmiech, wycierając wilgotne dłonie w jeansy, a jego ciało drżało od miejsca, w którym trzymał jego biodra Harry, aż do samej góry.

- Prawdopodobnie powinienem był cię o to spytać tygodnie temu – wycedził Harry tym głębokim, powolnym głosem, przez które rzęsy Nialla trzepotały, a myśli blaknęły. – Chciałbyś kiedyś gdzieś ze mną pójść?

Niall odchylił się z przekrzywionym uśmiechem na ustach, a jego palce odnalazły drogę do włosów Harry’ego, by je ułożyć; jego loki były napuszone i rozczochrane przez chwytanie ich przez Nialla. – Zapraszasz mnie na randkę, Harry?

Oboje chłopcy się uśmiechnęli, kiedy Harry znów go pocałował, prostym, łagodnym muśnięciem. – Tak.

- Dobrze. – Niall powtórzył słowo Harry’ego, przez co brązowowłosy zachichotał. – Z wielką chęcią.

- Kawałek dalej znajduje się tania restauracja, jest nadal otwarta, jeśli chciałbyś pójść, jak już skończymy. Wiesz – przechylił głowę, a mały, pewny uśmieszek wpełznął na jego twarz – żebyśmy nie czuli się całkowicie jak puszczalscy, obściskując się w pralni.

Niall uderzył go w ramię, nie na tyle mocno, by spowodować jakiekolwiek szkody, ale wystarczająco, by Harry się wzdrygnął. – Głupek. – Ale uśmiechał się, więc nie sądził, by chłopak uważał to za choć trochę obraźliwe. – Właściwie również miałem cię dziś o coś spytać. – Harry uniósł brew z zainteresowaniem. – Zayn robi jutro u nas imprezę. Zastanawiałem się, czy chciałbyś ze mną pójść.

- Zapraszasz mnie na randkę, Niall? – Irlandczyk zmarszczył nos na żartobliwą nutkę w głosie chłopaka, przewrócił oczami, zanim wykrzywił usta we własnym pewnym uśmiechu.

- Tak.

Harry się do niego uśmiechnął, uniósł ręce, by chwycić w nie jego twarz, a jego kciuki kreśliły hipnotyzujące kółka na kościach policzkowych Nialla. – Dobrze. – I po tym pocałował go ponownie.

*linebacker – wspomagający w futbolu amerykańskim i kanadyjskim; ze względu na swoją pozycję (są najgroźniejszymi zawodnikami dla drużyny przeciwnej) muszą być wysocy, szybcy i silni

**PDA, czyli Public Displays of Affection, co oznacza tyle, co publiczne okazywanie sobie… ekhm, miłości

***Craig’s list to coś w rodzaju naszej tablicy czy gumtree