{06} Get Down On Your Knees And Beg Me To Be Bad Enough For You

D:

Matko boska. Tak bardzo nie chciało mi się tłumaczyć, bo nadal nie czuję się najlepiej, ale zdecydowałam, że muszę. I wyszło na to, że dwa razy napisałam ‘żeczy’, a od połowy rozdziału ujawniły się moje korzenie i zaczęłam pisać gwarą śląską(!). Tak, musiałam wszystko pozmieniać, bo dostałybyście tekst z masą ‘zaśmioł się’, ‘powiydzioł’, ‘złonaczył’ i innych dziwactw. Czasami sama siebie przerażam.

Racja, racja, znów się rozpisuję o bezsensownych rzeczach.

Dodatkowo podzieliłam rozdziały w złym miejscu, przez co na początku tego znaduje się koniec poprzedniego. Przepraszam!

Ważna informacja. Jako że jestem w trakcie czegoś w stylu ‘przeprowadzki’, zdrowie mi szwankuje i nie mam zbyt wiele czasu, rozdziały będą się pojawiały co trzy dni. W sumie niewielka różnica, przynajmniej nie będziecie miały takiego spamu z mojej strony. Za utrudnienia przepraszam x

Oczywiście pisać możecie tu i tu, a o informowanie pytajcie w komentarzach :)

Część 6.

- Nienawidzę was – jęknął Harry, rozmasowując tył głowy. – Tak bardzo was obojga nienawidzę.

Danielle szeroko się do niego uśmiechnęła, a Zayn tylko mruknął – Och, Harry, Harry, Harry. Dlaczego nie widzisz, że sprawiliśmy, że Louis teraz bardziej cię pożąda? Teraz będzie cię pragnął nawet bardziej.

Harry cicho burknął, krzyżując ramiona na piersi. Zaczynał się już martwić. Sprawienie, by Louis go zauważył było jedną rzeczą… ale sprawienie, żeby myślał o Harrym jak o… puszczalskim? Nie do końca tego chciał.

- Harry, wyluzuj – gruchnęła łagodnie Danielle. – Wszystko będzie dobrze. Obiecuję. – Harry westchnął, zamykając oczy i ponownie rozmasowując bolące miejsce. Był pełen nadziei, że miała rację. Naprawdę byłoby do niczego móc zbliżyć się tak do Louisa… tylko po to, by chwilę później wszystko to zostało mu odebrane.

-

Harry wziął głęboki wdech, chcąc się uspokoić i przestać na chwilę udawać. Utrzymywał tę całą swoją grę ‘bad boy’a’ przez blisko tydzień i podczas gdy nadal był zauważany przez Louisa i odbywał z nim regularne rozmowy… był wykończony.

Coraz trudniej było utrzymać grę, kiedy miał okazję coraz bardziej poznawać Louisa i rozmawiać z nim. I stale się potykał. Nie, żeby Louis wydawał się to zauważać. Ale Harry nie wiedział, jak długo będzie w stanie to ciągnąć. Jedynym pocieszeniem, którym miał, był fakt, że nigdy nie okłamał Louisa. Wszystko, co mówił, było prawdą. Po prostu… ubraną w inne słowa niż te, których użyłby Harry na osobności.

Oparł się o drzewo na dziedzińcu, wdzięczny, że miał czas dla siebie. Zayn musiał poprawić test, a Danielle miała próbę, więc był sam na czas lunchu tego dnia. Harry westchnął, zdejmując kurtkę i przeciągając się w cieniu drzewa, następnie opierając się o nie i zamykając oczy.

Louis był znudzony. Nialla nigdzie nie dało się znaleźć, a Liam został tego dnia przeziębiony w domu. Jego dwaj najlepsi przyjaciele zostawili go podczas lunchu, by nudził się samotnie i dąsał, zanim Niall magicznie się pojawi, by dotrzymać mu towarzystwa.

Louis chodził wkoło dziedzińca, dzień był zbyt piękny, by zostać w środku. Włożył ręce do kieszeni swoich obcisłych, czerwonych spodni, chodząc i nie przejmując się światem, myśląc o wszystkim i niczym jednocześnie.

Myślał o Harrym i zagadce.

On i Harry spotkali się wiele razy od czasu żenującego incydentu z telefonem i przez dziewięćdziesiąt procent czasu chłopak z loczkami mówił coś albo niegrzecznego, albo szokującego i sprawiał, że Louis zastanawiał się, dlaczego w ogóle spędza z nim czas. Ale potem pojawiał się inny Harry. Ten inny Harry był pozostałymi dziesięcioma procentami i był po prostu inny.

Louis lubił tego Harry’ego.

I to właśnie dlatego, kiedy Louis szedł w stronę drzewa i zauważył nikogo innego, tylko Harry’ego Stylesa siedzącego pod nim z zamkniętymi oczami, nie mógł się powstrzymać. Uśmiechnął się i przykucnął, delikatnie dotykając jego nosa, by zobaczyć, jak długo chłopak wytrzyma, zanim zacznie się drapać.

Powieki Harry’ego zatrzepotały na ten delikatny dotyk i tępo zamrugał, aż jego obraz się wyostrzył i nagle zobaczył obok siebie Louisa. Jego oddech ugrzązł mu w gardle na to nagłe najście. Te niebieskie oczy zabłyszczały na niego i Harry nie mógł powstrzymać uśmiechu, siadając i przeciągając się. – Cóż, czy to nie mój ulubiony chłopak? – Harry na chwilę wygiął plecy w łuk, nieco zawiedziony, że tak szybko musiał wracać do swojej gry. – Czemu zawdzięczam tę przyjemność, Tomlinson?

- Wszyscy mnie opuścili, a ty wyglądałeś na równie opuszczonego, więc zdecydowałem się przerwać twój sen, by zaoferować ci swoje świetne towarzystwo – wyjaśnił Louis, uśmiechając się przez fakt, że Harry nazwał go swoim ‘ulubionym chłopakiem’. Poruszył się, by usiąść przy boku Harry’ego ze skrzyżowanymi nogami, uśmiechając się. – I swoją drogą, zasypiać w środku szkolnego dnia? Sam się prosisz o potajemny atak.

- Nie spałem – odpowiedział Harry, przebiegając ręką przez swoje loki. Nie mógł powstrzymać uśmiechu na ciepło, rozpalające się w jego klatce piersiowej przez to, jak łatwe to wszystko było. Marzył o Louisie dołączającym do niego pod drzewem w czasie lunchu, a teraz to naprawdę się działo. – Choć gdyby tak było, śniłbym o tobie, a czy to nie jest rzecz, której chce każdy mały Tommo?

- Oczywiście! My, Tommo’a (D: ?), jesteśmy narcystyczni, nie wiedziałeś? – spytał żartobliwie Louis, chłonąc wszystkie cechy Harry’ego. Wyglądał świetnie, jak zwykle, i dla Louisa torturą był brak możliwości rzucenia się na niego tu i teraz. – Ale nie musisz o mnie śnić. To w porządku, bo teraz mamy siebie nawzajem, prawda, Haz?

Haz. Haz. Jebany Haz. Harry sądził, że serce wyrwie mu się z klatki piersiowej tylko przez to. Lekko odwrócił się do Louisa. – Skoro tak mówisz – powiedział cicho i absolutnie zabijał go brak możliwości powiedzenia Louisowi wszystkiego, czego chciał. Oczywiście, że teraz go miał, ale nie do końca i Louis nie miał pojęcia, jaki był prawdziwy Harry. Ten, który… kochał go od lat.

- Więc jak to się stało, że zostałeś opuszczony pod drzewem nie śpiąc? – spytał Louis. Czasami wydawało się, że Harry chciał powiedzieć więcej. Wydawało się, że chciał dopowiedzieć jakiś komentarz, ale zawsze się powstrzymywał i to czasami zawodziło Louisa, ponieważ wszystkim, czego tak naprawdę chciał, było rozmawianie z Harrym i dowiadywanie się o nim.

- Zayn i Danielle byli oboje zajęci, więc się mnie pozbyli. Bo są do dupy*. – Harry pochylił się do przodu, sięgając do swojej torby po butelkę wody. – Ale to już wiedziałem o ich obojgu. Jeśli wiesz, co mam na myśli. – Harry nisko zachichotał, wewnętrznie wzdrygając się na to, jak rozbicie to zabrzmiało. Lekko potrząsnął głową, biorąc długiego łyka swojej wody, by powstrzymać się od dalszego mówienia. Louis się zarumienił i spuścił głowę. Usta zacisnął w wąską linię. Po prostu nie rozumiał. Czy Zayn i Danielle naprawdę byli dla niego kimś ważnym, czy tylko partnerami seksualnymi? Nie do końca tego rozumiał, ale chciał zrozumieć, by poznać swoje szanse. – Tak… wiem, co masz na myśli. Tylko… tylko nie rozumiem dlaczego.

- Co masz na myśli przez ‘dlaczego’? – spytał Harry, odkładając swoją wodę i z zaciekawieniem spoglądając na Louisa. Brzmiał na zmartwionego. A Harry’emu się to nie podobało.

- Uprawiasz z nimi seks, prawda? – Louis spojrzał w oczy Harry’ego, mówiąc to, zmęczony całą tą dezorientacją. – Dlaczego uprawiasz z nimi seks? Dlaczego nie znajdziesz kogoś, z kimś chcesz być i uprawiać z nim seks, kiedy oboje będziecie gotowi?

- Ja… - Harry na chwilę się zaciął, na moment odwracając wzrok od Louisa. Zdecydował się zignorować pierwszą część i przeskoczyć do drugiej. – Mówisz to, jakby byli ludzie, którzy naprawdę chcieliby ze mną być, Lou. Nikt nie chce, nie jestem tego wart. – Harry wzruszył ramionami, jakby go to nie kłopotało, choć tak naprawdę - zabolało. – Dani i Zayn… oni są moimi przyjaciółmi. Mogę im ufać, że mnie nie zranią. To proste.

Louis spojrzał na Harry’ego.  Naprawdę tego nie oczekiwał. Nie oczekiwał odpowiedzi, która znaczyłaby tak wiele i byłaby całkowicie szczera. Sprawiła, że Louis chciał powiedzieć Harry’emu, że on chciał. Że naprawdę go chciał. Ale nie mógł tego zwyczajnie wyznać, prawda? – Są inni ludzie, którym możesz ufać. Inni ludzie, którzy ufają tobie.

- Cóż, to więcej niż wątpliwe – Harry cicho fuknął, nie patrząc na Louisa. – Założę się, że nawet jednego byś nie wymienił. – Cicho westchnął, lekko ciągnąc za swoje włosy. Ta rozmowa było nawet bardziej wyczerpująca, niż udawanie. Zabawne, że obie te rzeczy obejmują Louisa.

Louis pozwolił żartobliwemu uśmieszkowi uświetnić swoje usta, gdy jego oczy się rozświetliły. Spojrzał na chłopaka z loczkami z rozbawieniem w swoich jasnych oczach. – O ile się założysz, Harry?

- Co? – Harry spojrzał na Louisa, zaskoczony spojrzeniem, które otrzymywał od starszego chłopaka. W takich właśnie momentach Harry musiał powstrzymywać się od pochylenia się i skradnięcia pocałunku z tych cholernych ust Louisa.

- O ile się założysz, że nie wymyślę ani jednego imienia, Haroldzie? – spytał Louis, starając się nie skakać z rozbawienia.

Harry czuł, jak kąciki jego ust unoszą się w uśmieszku. – Raczej nie uprawiam hazardu – powiedział szczerze, pochylając się lekko do Louisa. – Może ty wymyślisz warunki, Tommo? Może być?

Louis przygryzł wargę, by powstrzymać swój uśmiech od rozszerzania się, gdy wszystko jasno przemyślał. Przeanalizował wszystkie możliwe warunki, które mógł postawić, zanim odpowiedział Harry’emu na wpół  zdeterminowanym, na wpół zdenerwowanym tonem. – Jeśli wymyślę jedno imię, będziesz musiał pójść ze mną na randkę.

- Na randkę? -  spytał Harry, starając się utrzymać swój fajny wygląd na zewnątrz, podczas gdy wewnętrznie się zwijał. Randka? Z Louisem? Naprawdę? Nagle miał nadzieję, że Louis miał to jedno imię. – Tak, w porządku. Wchodzę w to. Jedno imię. Wyzywam cię.

- Cóż, widzisz… W drużynie piłki nożnej jest jeden koleś, którego naprawdę, naprawdę obchodzisz. Sądzi, że jesteś zabawny i niesamowicie seksowny… - Louis droczył się z Harrym, celowo nie ujawniając imienia dla zabawy. – A nazywa się Louis Tomlinson, Haz.

Harry tępo zamrugał na Louisa, nie mogąc się odezwać przez kilka chwil. Louis… O boże. Harry przygryzł wnętrze policzka, pragnąc, by rumieniec trzymał się z dala od jego twarzy. Zayn nigdy w to nie uwierzy. – Pierdolisz.

Louis się zarumienił. O boże, nie powinien był tego mówić. Naprawdę nie powinien był tego powiedzieć. Teraz Harry pomyśli, że jest tylko wielkim idiotą, który lubi za dużo żartować, albo że jest patetyczny, a żadne z tych stwierdzeń nie było prawdziwe.

Cóż… nie do końca.

- Uh… N-nie. Wcale nie.

Harry nie mógł się powstrzymać. Zaczął się śmiać. I nie zwyczajnym chichotem, który wypuszczał z siebie przy Louisie. Właściwym, dźwięcznym śmiechem. Odchylił głowę do tyłu i śmiał się, ponieważ, cóż, Louis właśnie powiedział mu, że Harry go obchodzi, i że uważa, że jest atrakcyjny, i… to było dość przytłaczające, dobrze?

Louis czuł, jak jego twarz płonie. Harry się z niego śmiał. Harry się z niego śmiał, ponieważ był on kompletnym i całkowitym idiotą i mówił o wiele za dużo, niż kiedykolwiek powinien w pobliżu Harry’ego. Zerwał się w pośpiechu, tracąc równowagę, podnosząc się z ziemi. – Tak, okej. Zapomnij, że cokolwiek powiedziałem, okej? To był żart. Cześć!

Harry sięgnął jedną ręką, łapiąc Louisa, zanim ten mógł odejść. Szybko pociągnął starszego wystarczająco mocno, by Louis rozłożył się na jego podołku. Harry uśmiechnął się do niego naprawdę szczerze. – Jesteś idiotą, wiesz? Całe to  krążenie tylko po to, by powiedzieć mi, że cię obchodzę. Trochę zbyt dramatyczne, co? – Harry nie mógł się powstrzymać od droczenia się. – Ale… zgaduję, że jestem ci winien randkę, prawda?

Louis się uśmiechnął. I to nie był zwyczajny uśmiech. Był to uśmiech przytłaczającej radości i ulgi zmieszanych w jeden kłębek, przez co ukazały się wszystkie jego zęby, a oczy praktycznie świeciły na chłopaka, u którego siedział na kolanach. To była część dziesięcioprocentowego Harry’ego. Tego Harry’ego, którego naprawdę lubił.

- Nie wiedziałeś, Haz? Chcę być nauczycielem teatru. Oczekuj dramatyzmu częściej. – Louis puścił mu oczko.

- Nigdy nie lubiłem za bardzo teatru – skomentował bezceremonialnie Harry, nie mogąc schować się w tej chwili za swoją fasadą. Był zbyt wesoły. Jego największa nadzieja i największe marzenie właśnie się spełniały. Sięgnął, by odgarnąć trochę włosów Louisa z jego czoła, zgadując, że w ten sposób najlepiej potwierdzi swoje stanowisko, ponieważ wydawało się, że Louis niemal tego oczekiwał. – Chociaż pocałunki sceniczne zawsze wydawały się całkiem miłe. Co o tym sądzisz?

- Zawsze najlepiej dużo ćwiczyć, by upewnić się, że wyjdą w porządku i będą wyglądały realistycznie. – Louis powstrzymał potrzebę pochylenia się w rękę Harry’ego, kiedy ta odgarniała jego grzywkę. To wszystko było tak miłe, że nawet ponowna zmiana nastawienia Harry’ego nie mogła zniszczyć tej chwili. – Doświadczone w całowaniu osoby są najlepsze i na scenie i poza nią.

- I gdzie ty byś siebie zaklasyfikował w tej skali? – spytał zuchwale Harry, po chwili zdając sobie sprawę z tego, że gdyby siedzieli tutaj na jego własnych warunkach, Harry jako on sam, spytałby dokładnie o to samo. Było to bardziej żartobliwe, niż szydercze. Harry przygryzł swój język. Musi być bardziej ostrożny.

- Cóż, jeśli przejrzelibyśmy recenzje moich przeszłych współpracowników i chłopaków… - Louis przekornie urwał, nieświadomie oblizując wargi, gdy uśmiechnął się do Harry’ego. -  Cóż, muszę powiedzieć, że jestem całkiem niezwykły. – Poprawił się na podołku Harry’ego, układając się wygodniej do rozmowy. – A ty?

- Nikt nigdy nie narzekał. – Harry spróbował to zbagatelizować. Nie był całkowicie niedoświadczony, ale to nie tak, że się puszczał, jak to Zayn i Dani próbowali pokazać Louisowi.

- Uh… - Louis naprawdę już sobie nie ufał. Za każdym razem, gdy otwierał usta przy Harrym, wydobywało się z nich coś całkowicie głupiego, zanim miał szansę się powstrzymać. – Chcesz przetestować teorie?

- Nie zaboli, jeśli porównamy zapiski – zażartował prosto w odpowiedzi Harry, uśmiechając się do Louisa, podczas gdy jego brzuch zwijał się w węzły.

- Znakomicie. – Louis uśmiechnął się, zanim się pochylił i pokonał między nimi dystans. Jego usta wylądowały na idealnych, dużych wargach Harry’ego, a prosty pocałunek nigdy nie wydawał się tak dobry.

Oczy Harry’ego się zamknęły i dopiero po minucie był w stanie odwzajemnić pocałunek. Powoli, ale pewnie odparł nacisk Louisa, delikatnie go całując. Jego brzuch fiknął koziołka i Harry czuł, jak jego puls przyspiesza. To było więcej, niż cokolwiek, na co mógł mieć nadzieję. Przerwał pocałunek pierwszy, tylko po to, by upewnić się, że nie śni. – Wow… - wyszeptał z półuśmiechem.

Louis zachichotał pod nosem i spojrzał na Harry’ego spod na wpół przymkniętych powiek. Był szczęśliwy i podekscytowany, i czuł całą masę rzeczy, które go przytłaczały, gdy spojrzał na chłopaka z loczkami. – Tak. Wow.

- Jeśli to jest zapowiedź naszej randki, to… Cholera, Tommo. – Harry cicho zachichotał, nie mogąc całkowicie schować się za tym, co doprowadziło do niego Louisa.

- Och, ale Hazza. To był tylko pocałunek sceniczny. Tylko poczekaj, aż dostaniesz ten prawdziwy. – Louis się uśmiechnął i ułożył rękę na lokach Harry’ego, by żartobliwie je zmierzwić.

Harry nisko się zaśmiał, delikatnie całując czubek nosa Louisa. – Nie mogę się doczekać – powiedział z uśmiechem, zanim zaatakował boki Louisa swoimi palcami tylko po to, by usłyszeć jego śmiech. Za dobrze się bawił, by pozwolić sobie na myśl o końcu.

____________

*oryg. ‘they suck’, czyli ‘są do dupy’, ale również ‘ssą’