{05} The First Time I Saw Love I Was With You

D:

Przepraszam, jeżeli cokolwiek w tłumaczeniu jest nie tak. Po prostu czuję, że zaraz umrę. Jest mi niedobrze i chyba jestem chora, i chcę się położyć do łóżka, i spać, choć zazwyczaj nie śpię.

Ale nie o moich problemach. Oto ostatnia część tego oneshota, jak zwykle na dole czeka was przemowa. Niedługa, nie martwcie się.

Zapraszam do czytania! x

Część 5.

Kiedy Liam po raz pierwszy ma na sobie drużynową kurtkę Zayna, jest to dziwnie zimny i deszczowy dzień pod koniec kwietnia.

Liam wybiega z domu z tostem do połowy wepchniętym do ust. Jest dużo zimniej i pochmurniej, niż sądził i naprawdę żałuje, że nie wziął ze sobą kurtki.

Jest dosłownie pół bloku przed szkołą, kiedy zaczyna lać. Przeklina, gdy chmury się otwierają i mimo że biegnie przez resztę drogi, nadal jest przemoczony do suchej nitki, kiedy już dostaje się do budynku.

Liam gorączkowo szuka w swojej szafce bluzy, lub dodatkowej koszulki, lub czegokolwiek ciepłego i suchego. Zwykle zatrzymałby w szafce z siłowni dodatkowe ubrania, ale w tym tygodniu nie odbywały się treningi i zabrał wszystkie do domu, by wyprać je przez weekend.

Akurat, gdy traci nadzieję na znalezienie nowych ubrań, słyszy za sobą głos Zayna.

- O boże, co ci się stało?

- Pada – odpowiada sucho Liam z grymasem, zamykając swoją szafkę.

- Um, nie, wcale nie – odpowiada Zayn z nutką dezorientacji w głosie.

Liam wygląda przez jedno z okien blisko swojej szafki i oczywiście przestało padać, a niebo wygląda nieco czyściej, niż wcześniej. Trawnik trochę połyskuje, a ulice zasłane są kilkoma kałużami, ale poza tym nie ma niczego, co wskazywałoby na fakt, że na zewnątrz  właśnie lało.

- Poważnie? Z pewnością padało jeszcze minutę temu. Typowe. To się mogło zdarzyć tylko mnie.

Zayn się śmieje, gdy Liam zamyka szafkę (D: a nie zamknął jej wcześniej?), po czym z uroczym uśmiechem mówi: - Zmarzniesz, proszę, weź moją kurtkę.

Liam protestuje, gdy Zayn zsuwa biało-niebieską kurtkę ze swoich ramion, ale Zayn nalega. Pomimo że sezon futbolu zakończył się już dawno, Zayn twierdzi, że nosi kurtkę głównie z przyzwyczajenia. Mimo że we większość dni w szkole jest gorąco i Zayn i tak wpycha ją do swojego plecaka.

Liam niechętnie zakłada kurtkę. Jest trochę za duża w ramionach i tylko nieco za długa, ale to w porządku, ponieważ jest ciepła i wygodna, i pachnie dokładnie tak jak Zayn. Liam zawsze zastanawiał się, jak to jest być owiniętym kurtką, która nie była jego i nie miał problemu, przyznając sobie, iż wiedza, że ta kurtka okrywała przed chwilą ramiona Zayna sprawiała, że był roztrzepany i kręciło mu się w głowie.

- Dobrze na tobie wygląda – mówi Zayn z ogromnym uśmiechem na twarzy, który ukazuje jego białe zęby i błyszczące oczy. – Powinieneś rozważyć przyłączenie się do drużyny futbolowej w przyszłym roku.

Liam nie może powstrzymać śmiechu na tę sugestię. – Jeśli ci to nie przeszkadza, wolałbym pozostać przy bieganiu. Futbol naprawdę nie jest dla mnie.

Gdy Liam idzie korytarzem, jest w stanie poczuć, jak ludzie patrzą na niego i Zayna. Słyszy szepty i wie, co wszyscy sobie myślą. Kapitan drużyny futbolowej nie oddaje tak po prostu nikomu swojej kurtki. Nieważne, jakie to szablonowe, ten gest znaczy coś dla ludzi. Znaczy coś dla Liama.

I znów się to pojawia, to uczucie wkradające się do klatki piersiowej Liama, te małe kosmyki nadziei, które wydają się stawiać serce Liama w płomieniach. Zayn wie, co robi, dając mu swoją kurtkę. Pokazuje światu, że Liam jest jego i że nie boi się tego przyznać. Może Zayn naprawdę troszczy się o Liama w sposób, w jaki ten troszczy się o Zayna.

Ale może Liam za bardzo wczytuje się w te rzeczy. Może Zayn widzi to tylko jako gest przyjaźni. Nie robi oświadczenia; jest tylko miłym facetem. To nie byłby pierwszy raz, kiedy Liam widzi coś, czego tak naprawdę nie ma.

Trudno jest to stwierdzić, kiedy Liam jest ciepło i przytulnie owinięty kurtką Zayna, otoczony uspokajającym zapachem prostego dezodorantu, dymu papierosowego i skóry. Jest nawet trudniej, kiedy Zayn jest tuż obok i Liam jest aż nazbyt świadomy tego, jak blisko siebie się znajdują i jak, jeśli odchyliłby rękę trochę w lewo, ich palce by się o siebie ocierały.

Może Liam za bardzo nad tym myśli, ale może, tylko może, te małe kosmyki nadziei, które zdecydowały się luźno opleść jego klatkę piersiową, mają prawo się tam znajdować.

-

Kiedy Liam i Zayn po raz pierwszy się całują, nie jest to takie, jak Liam sobie wyobrażał, ponieważ jest dużo lepsze.

Niespodziewanie związek Zayna i Liama nie zmienia się za bardzo po tym, jak Zayn się ujawnia. Nadal spędzają większość popołudni razem, ucząc się i rozmawiając o tych samych rzeczach, co wcześniej.

Okazjonalnie spędzają czas w innych miejscach. By zrewanżować się za kręgle, Liam zabiera Zayna na trening baseballu, tam, gdzie przychodził ze swoim ojcem. Liama cieszy fakt, że Zayn nie jest ani trochę tak dobry w baseballu, jak w futbolu, kręglach czy lacrosse.

Rzeczą, która się zmieniła, jest to, że teraz Liam widzi każdy dotyk, każdy uśmiech i każdy śmiech w całkowicie nowym świetle.

Za każdym razem, kiedy palce Zayna ocierają się o jego, Liam czuje przepływający przez niego prąd i za każdym razem, kiedy Zayn na niego patrzy, Liam czuje, że nie może oddychać, a jego puls zwalnia.

Środek maja jest nieco stresujący dla ich obojga. Liam i Zayn zaczynają się uczyć do testów końcowych, a Zayn przygotowuje się do egzaminów na koniec szkoły. Czasami Liamowi trudno jest się skoncentrować, ponieważ jest w stanie myśleć tylko o tym, że Zayn za niedługo skończy szkołę i wyjedzie na studia.

To trochę, jakby żadne z nich nie chciało przyznać, że w przyszłym roku, wszystko będzie całkowicie inne. Temat studiów pojawia się często, szczególnie od kiedy Liam musi zacząć podejmować decyzję o tym, do jakiego college’u pójdzie jesienią, ale zwykle rozmowy są nieco wymuszone i pozbawione entuzjazmu.

Oboje przechodzą przez testy końcowe, a Zayn przez egzaminy, ale z ledwością. Zanim zdają sobie z tego sprawę, jest uroczystość wręczania dyplomów i szkoła emanuje mieszaniną ekscytacji oraz smutku jednocześnie.

Liam idzie na ceremonię, by zobaczyć, jak jego przyjaciele z drużyny przechodzą przez scenę i odbierają swoje dyplomy, zaczynając kolejną część swojego życia. Usiłuje nie płakać, gdy więcej i więcej ludzi, których zna, zostaje wezwanych, by uścisnąć dłoń dyrektorowi. W końcu zaczyna do niego docierać, że tych wszystkich osób nie będzie już tutaj w przyszłym roku i istnieje możliwość, że może wielu z nich nigdy już nie zobaczy.

Zayn zostaje wezwany na scenę gdzieś w połowie i Liam z ledwością jest wstanie powstrzymać łkanie, które zbiera się w dole jego gardła. Niall chwyta jego rękę i patrzy na niego smutnymi oczyma ale nic nie mówi.

Po wręczeniu ostatniego dyplomu, uczniowie, rodzice i rodzeństwo rozchodzą się, by dołączyć do swoich ukochanych oraz przyjaciół, by zrobić zdjęcia. Liam przytula prawie każdego absolwenta drużyny biegaczy i robi, zdawałoby się, setki zdjęć. Każde pożegnanie jest zaprawione kroplą goryczy i po tym, jak większość ludzi już odchodzi, Liam czuje się jak wrak człowieka.

Po każdym pożegnaniu, Liam rozgląda się za Zaynem, którego nigdzie nie widać. Liam wie, że musi gdzieś być, ale zgubił się w morzu białych i czarnych tog.

Po tym, jak żegna się z Abby, co wydaje się być już piątym razem, Liam wzdycha, w końcu przyznając sobie, że Zayn musiał już pójść i nie będą w stanie się pożegnać. Gdy razem z Niallem odchodzą w stronę parkingu, Liam słyszy, jak ktoś krzyczy za nim jego imię.

Liam się odwraca i widzi Zayna biegnącego w jego kierunku. Pozbył się gdzieś swojej czarnej togi i odziany jest w jasną, białą koszulę i opinające, czarne spodnie. Jego czarny krawat jest poluźniony, a włosy nieco poczochrane, ale dla Liama nadal wygląda idealnie.

Niall ściska ramię Liama i mówi, że spotka się z nim w samochodzie, a Liam stoi tam, czekając, aż dobiegnie do niego Zayn.

- Hej, Liam – mówi Zayn, nieco zmęczony biegiem. – Myślałem, że cię nie znajdę.

Liam się uśmiecha. – Myślałem, że to ja cię nie znajdę. Szukałem cię cały wieczór.

Zayn odwzajemnia uśmiech, ale trochę się waha i to sprawia, że ten na twarzy Liama nieco rzednie.

- Naprawdę będzie mi cię brakowało, Zayn. – Liam wzdycha. Jego brzuch jest zaciśnięty, a serce wydaje się ciążyć w jego klatce piersiowej. Czekał, by Zayn wstąpił do jego życia tak długo, a teraz, kiedy już tu jest, nie chce, by Zayn odchodził.

- Wiesz, że to nie musi być pożegnanie, Li – mówi Zayn, sięgając i chwytając jedną z rąk Liama.

Liam czuje, jak krew napływa do jego policzków przez nagły dotyk skóry Zayna na jego.

- Co masz na myśli? Zayn, wyjeżdżasz za kilka miesięcy.

Zayn splata swoje palce z tymi Liama i ten gest jest tak prosty, a jednak tak intymny, że Liam przez sekundę przestaje oddychać. – Wiem, ale uniwersytet jest tylko godzinę drogi stąd. I tak będę wracał często, by spotykać się z rodziną, więc będę w stanie często cię widywać. Troszczę się o ciebie, Liam, bardzo. Nie mogę znieść pożegnania z tobą. Nie teraz, nie nigdy. Możemy dać radę.

- Z czym dać radę? – pyta Liam, nieco wprawiony w osłupienie. Jego serce wydaje się wybijać z jego klatki piersiowej, ponieważ Zayn nie może  mówić tego, co Liam myśli, że mówi. To pod żadnym pozorem nie jest możliwe.

- Z tym – mówi Zayn, przyciągając uwagę Liama na ich splecione palce – z nami.

- Z nami – powtarza Liam. Nadal nie może uwierzyć w to, co mówi Zayn.

Nie wierzy, dopóki usta Zayna nie znajdują się nagle na jego. Jego wargi są łagodne i ciepłe, a jego pocałunek wolny i niepewny. Liam na początku jest nieco zaskoczony, ale potem zaczyna odwzajemniać pocałunek, dając Zaynowi zapewnienie, by kontynuować go z nieco większa siłą.

W ogóle nie przypomina to pocałunku Josha. Ręce Zayna nie wędrują po całym jego ciele. Zamiast tego trzyma jedną rękę w uścisku z Liamem, a druga układa się na jego karku, gdzie palce Zayna wplatają się w jego loki.

Zayn lekko przechyla głowę Liama, pogłębiając pocałunek, a Liam łakomi się zaskakująco odurzającym smakiem miętowej gumy do żucia i tytoniu. Jego wolna ręka sięga wprzód i chwyta koszulkę Zayna, przyciągając go bliżej.

Liam nie wie, jak długo stoją tam, całując się. Mogło to być kilka sekund, a  mogło to być kilka minut. Ludzie mogli przechodzić i patrzeć się, albo posyłać im zdegustowane spojrzenia, ale Liam nigdy się o tym nie dowie, ponieważ usta Zayna są na jego i Zayn trzyma jego rękę, i Zayn czuje do niego to samo, co on do Zayna, i nic innego się nie liczy.

W końcu Zayn oddziela się od Liama z lekko ochrypłym śmiechem i Liam niemal jęczy, ponieważ wszystkim, czego chce, jest uczucie ust Zayna napierających na jego.

Zayn w pełni obejmuje Liama i wtula nos w jego szyję. – Więc chcesz dać nam szansę?

Liam lekko chichocze, a rumieniec wkrada się na jego szyję i policzki, przez oddech Zayna. Czuje, jakby dryfował na chmurze, ponieważ Zayn go trzyma i Zayn właśnie go pocałował, i Zayn chce, by Liam był jego.

Może Zayn ma rację i może są w stanie dać radę. Odległość nie jest niczym wielkim. Nie z Facebookiem i Skype’em, i wiadomościami, i rozmowami telefonicznymi. A jeśli Zayn będzie często przyjeżdżał, może będzie tak, jakby nigdy nie odchodził.

Liam nieczęsto podejmuje ryzyko, ale przyznaje, że czasami jest to konieczne.

- Chcę zrobić cokolwiek mogę, żebyśmy dali radę.

______

D:

Z powodów wcześniej wymienionych, wyjątkowo niedługa przemowa.

Nie do końca jestem pewna, jaka dłuższa seria czeka nam po tej (prawdopodobnie będzie to jednak Narry, znów), ale za dwa dni wrzucę tłumaczenie pierwszej części oneshota (również o Narrym), który ma blisko 5,000 wyrazów, dlatego wrzucę go na dwie raty.

To na tyle. Cześć, Ziam i wszystkiego najlepszego na nowej drodze życia :)