{05} Get Down On Your Knees And Beg Me To Be Bad Enough For You

D:

No to przed wami kolejna część. Pamiętajcie, że jest to oneshot, stąd to „później tego popołudnia” na samym początku. Zachęcam do przypomnienia sobie końcówki ostatniej części. Od razu również zaznaczę, że rozmowa Hazzy z Lou może wydawać się nieco bez sensu… cóż, ja też nie do końca rozumiem, co miało w niej być zabawnego. Ale może same się przekonacie. Dodam jeszcze, że znów musiałam przetłumaczyć część niedosłownie, nawet bardzo. I chyba przy takim tłumaczeniu zostanę, bo nieważne jak bardzo próbuję zachować większość tak, jak w oryginale, niektóre rzeczy zwyczajnie nie brzmią.

Cóż, szczerze mówiąc, nie mam teraz czasu, a znów piszę tak długie przemowy.

Jeśli macie pytania, zapraszam do zakładki ‘kontakt’, a o informowanie pytajcie w komentarzach :)

Część 5.

- Jasna cholera, Styles. – Danielle zachichotała w swoją dłoń, podciągając nogi na łóżko Zayna później tego popołudnia. – Masz gadkę.

Harry się zarumienił, zakrywając twarz poduszką i próbując schować się pod pościelą. Zayn szeroko się uśmiechnął ze swojego miejsca na kanapie pod oknem. – Spędzał ze mną czas od lat. Prędzej czy później musiał coś ode mnie załapać.

- Tak, Malik. Bo z ciebie taki uwodziciel. – Danielle wytknęła język i słodko się uśmiechnęła chwilę później, kiedy Zayn pokazał jej środkowy palec.

- Dzieci! – Harry wyjrzał zza poduszki, by upomnieć swoich starszych przyjaciół. – Hej, możemy się skupić na tym, jak wasza dwójka kompletnie wywróciła moje życie do góry nogami?

- Masz na myśli ‘polepszyła’? – zażartował Zayn. – Znaczy, Harry. Tomlinson się przez ciebie rumienił. Sprawiłeś, że się zwijał. I dostałeś jego numer! To więcej niż całkiem świetnie!

Harry schował się z powrotem za poduszkę, jęcząc. – Nadal nie mogę uwierzyć, że to wszystko powiedziałem!

- Chciałabym to widzieć. – Danielle wesoło westchnęła, sięgając, by z uczuciem zmierzwić loki Harry’ego. – Mój mały Hazza, dorosły i polujący na stworzenie, jakim jest Tomlinson. Jestem taka dumna. – Otarła wymyśloną łzę, śmiejąc się.

- Zamknij się – sarknął Harry, uśmiechając się wbrew swojej woli, gdy sięgnął po swój telefon, a jego brzuch zwinął się, gdy otworzył ekran na najnowszym kontakcie, który dodał. Louis Tomlinson.

Harry nie mógł powstrzymać szerszego uśmiechu. Ta cała szopka… naprawdę działała.

-

Telefon leżał na środku podłogi. Dwie pary niebieskich oczu skupiały się na małym urządzeniu, podczas gdy brązowe obserwowały z zaciekawieniem Louisa. Louis usiadł obok telefonu ze skrzyżowanymi nogami, na których spoczywały obie jego ręce, a Niall leżał na brzuchu, jedząc pizzę.

Liam usiadł na łóżku Louisa z ramionami skrzyżowanymi na piersi.

- Czy to nie jest dokładnie ten rodzaj chłopaka, z którym już nigdy nie chciałeś być? – spytał Liam.

- Myślisz, że mogę już zadzwonić? – spytał Louis, kompletnie go ignorując.

- Nie jest to trochę desperackie, Lou? Wiesz, rozumiem, że go lubisz i sądzisz, że jest seksowny, ale nie minął jeszcze nawet pełny dzień – stwierdził Niall, patrząc z zapewnieniem na przyjaciela.

- Ale jeszcze do mnie nawet nie zadzwonił! – jęknął Louis, podnosząc telefon i ze złością go odblokował. Spojrzał na ekran, który nie informował o żadnym nadchodzącym połączeniu. – Czemu nie dzwoni?

- Bo nie jest zdesperowany. – Niall westchnął. Louis posłał mu spojrzenie, przez które ten szeroko się uśmiechnął i odwrócił na plecy. Po tym Louis spojrzał w górę na Liama.

- Myślisz, że powinienem zadzwonić, Li? – spytał Louis.

Liam spojrzał na swojego przyjaciela i westchnął. Chciał dla Louisa tego, co najlepsze, naprawdę chciał, ale trudno było uszczęśliwić Louisa, kiedy wszystkim, co robił, było stałe wybieranie najgorszych kolesi na świecie.

- Jeśli naprawdę go lubisz… to tak… Myślę, że możesz zadzwonić. – Liam kiwnął głową, sprawiając, że Louis rozpromienił się uśmiechem i szybko odszukał nowo dodany numer Harry’ego.

- Ale powinieneś włączyć na głośnik, Lou. Nie chcę, żebyś zmarnował całą dzisiejszą rozrywkę na siebie. – Niall zachichotał.

- Och, zamknij się – nakazał Louis, kiedy telefon rozpoczął połączenie.

-

- Kurwa… kurwa! – Harry zerwał się na nogi, wyrzucając telefon, kiedy ten zaczął dzwonić. – To, kurwa, on! Louis do mnie dzwoni!

- Czekaj, serio? – Zayn szeroko się uśmiechnął, wydając z siebie śmiech, gdy sięgnął po telefon, po chwili rzucając go Danielle. Imię Louisa odznaczało się na małym ekranie. – Stary, to jest zbyt bezcenne.

- Odbierz! – powiedziała Danielle między atakami chichotu, wpychając telefon z powrotem w ręce Harry’ego. – Dalej, Styles, gdzie twoje wcześniejsze podejście? Odbierz!

Harry przez chwilę wpatrywał się szeroko otwartymi oczami w urządzenie, trzęsąc się, przesunął palcem po ekranie, żeby odebrać połączenie. Na chwilę się zawahał, uspokajając się, a Zayn schował twarz w poduszce, by zdusić swój śmiech.

- Halo? – spytał, przewracając oczami, kiedy Dani pokazała mu, żeby włączył głośnik.

- Cześć. Tu Louis. Z lekcji angielskiego. – Louis przywitał się, zanim zdał sobie sprawę z tego, że Harry prawdopodobnie wiedział, ponieważ dał mu swój numer. Nawet, jeśli Harry jeszcze nie dodał go do kontaktów, prawdopodobnie był na tyle bystry, by zgadnąć, że nieznany numer należy do Louisa. I Harry pewnie pamiętał ich wspólne zajęcia. Skrzywił się i zamknął oczy, zanim zakrył twarz ręką, podczas gdy Niall  próbował powstrzymać śmiech.

- Louis? – spytał Harry, przygryzając wargę i zerkając na Danielle po poparcie. Uśmiechnęła się, kręcąc głową na jego śmieszność.

- Mów do niego! – powiedziała bezgłośnie, łagodnie ściskając jego rękę. Harry się uśmiechnął i kiwnął głową, gdy przypomniał sobie, jak łatwe było to wcześniej.

- Ach, tak… Tommo, racja? – Harry rozluźnił mięśnie ramion, łatwo powracając do swojej fasady.

Zayn wyjrzał zza poduszki, poprawiając swoje włosy i z uśmiechem dołączając do dwójki na łóżku, chętny, by pomóc i trochę się pośmiać.

- Tak, Louis Tomlinson. – Louis zażarcie pokiwał głową, mimo że wiedział, iż Harry nie był w stanie tego zauważyć. Liam usiadł naprzeciwko Louisa, by uważnie go obserwować, ale Louis upewniał się, by patrzeć wszędzie, byle nie na niego. W tej chwili wolał już nawet patrzeć na Nialla. – Uh, dałeś mi swój numer.

- A ty dałeś mi swój. Pamiętam. – Harry uśmiechnął się do telefonu, przygryzając wargę. Zayn przewrócił oczami, sięgając do swojego biurka po notes i pisząc coś do Danielle. Zakryła usta rękoma, by zdławić chichot. Harry uniósł brew.

Zayn odwrócił notes. Na kartce napisane było ‘aż tak zdesperowany?’ pogrubioną czcionką. Harry przewrócił oczami i gdy Zayn zachichotał, przytknął palec do ust, by pokazać przyjaciołom, żeby się zamknęli i to samo bezgłośnie im powiedział. Starszy musiał powstrzymać fuknięcie, otrzymując silne uderzenie w ramię od Danielle.

- Cóż, z pewnością masz dobrą pamięć. – Louis oblizał usta, próbując wymyślić, co ma powiedzieć, by Harry nie miał nic przeciwko byciu z nim, zamiast pomyśleć jakąś bzdurę, że Louis jest kompletnym idiotą… To nie do końca była bzdura. – Z taką pamięcią może powinienem ciebie prosić o notatki, a nie mojego przyjaciela.

Niall usiadł i wytknął język do Louisa, zanim wyjął kolejny kawałek pizzy z pudełka, które leżało na ziemi obok niego.

- To słodkie. – Harry nisko zachichotał, pozwalając swoim oczom zerknąć na Danielle i Zayna, posyłając im uśmieszek, zanim kontynuował. – Myślisz, że robię notatki. – Zayn szeroko się uśmiechnął, znów pisząc w notatniku.  Harry przewrócił oczami. To wszystko wydawało się odbywać, jak w jakimś kiepskim filmie… do tej pory z niesamowitymi efektami.

- Jeśli nie robisz notatek, co zwykle robisz na zajęciach? Śpisz? – spytał Louis, coraz bardziej się denerwując. Zwykle jego sarkazm i dowcipna osobowość były zabawne i czarujące, ale Harry wydawał się całkowicie ignorować żart i Louis nie był pewien, co ma dalej robić. Liam widział, jak jego przyjaciel się denerwuje i posłał mu zaniepokojone spojrzenie, na które Louis tylko machnął ręką.

- Czasami. Naprawdę zależy od tego, czy jest tam coś… interesującego, by zwrócić moją uwagę. – Danielle kiwnęła głową z aprobacją gdy Harry praktycznie wymruczał to do telefonu. Naprawdę był w tym dobry.

Zayn ponownie odwrócił notes, wskazując na wiadomość. ‘Udawaj, że jesteś rozproszony. Jakbyś się nie przejmował’. Harry zmarszczył brwi, szukając zgody u Danielle. Uśmiechnęła się i kiwnęła głową. Harry wzruszył ramionami, zauważając to, niepewien, czy to zadziała. Louis mógł mieć każdego, kogo chciał… jeśli Harry będzie udawał niezainteresowanego, wtedy Louis zwyczajnie ruszy dalej, prawda?

- Tak, wiem, co masz na myśli. Czasami zajęcia mogą być naprawdę nudne. Szczególnie dlatego, ze naszego nauczyciela nigdy na nich nie ma. – Louis uśmiechnął się do telefonu. Rozmowa w końcu toczyła się w dobrym tempie i w dobrym kierunku, do którego się przyzwyczaił i był w stanie go kontynuować. Była dużo wygodniejsza, niż ich poprzednie. – Wiesz, szczególnie biorąc pod uwagę fakt, że nasz nauczyciel jest praktycznie hipisem.

- Hmmm… Hipisem. Racja. – Harry przygryzł wargę, próbując się nie śmiać i brzmieć na niezainteresowanego. – To… naprawdę interesujące – wycedził, zakrywając na moment telefon, gdy zerknął na Dani i Zayna, którzy konspiracyjnie szeptali. Machnęli na niego ręką, wskazując na telefon. Przewrócił oczami. – Czegoś chciałeś, Tomlinson?

- Um… – Louis przyciągnął kolana do klatki piersiowej i owinął wokół nich wolną rękę, gdy mówił. Harry definitywnie był inny. Louis nigdy nie miał nikogo tak dziwnego, jak Harry i właśnie prawdopodobnie to przyciągało go do chłopaka z loczkami. Sposób, w jaki był po prostu inny i interesujący. – Zastanawiałem się, czy chciałbyś się potem spotkać…

- Spotkać? – spytał Harry, zbyt zaskoczony, by w tej chwili utrzymywać swoją grę. Uciszył się, zdając sobie stuprocentową sprawę z tego, że naprawdę przyciągnął uwagę Louisa. Pragnął tego od lat.

Danielle zauważyła jego panikę i przygryzła wargę, zanim uśmiechnęła się, klepiąc go po kolanie. – Będziesz mi dłużny – powiedziała bezgłośnie, zanim nagle zachichotała. – Harry! Gdzie poszedłeś, ogierze? – spytała, znów się śmiejąc. Zayn szeroko się do niej uśmiechnął, odchrząkając cicho, zanim ją wspomógł.

- No dalej, Styles. Dopiero zaczynaliśmy. – Zayn skinął zachęcająco na Harry’ego. Harry uśmiechnął się do swoich przyjaciół, szczęśliwy że miał ich przy sobie. Bez nich ta sytuacja nawet nie miałaby miejsca.

Louis czuł, jak jego usta otwierają się w szoku, gdy patrzył na telefon. Była bardzo mała możliwość, żeby ktokolwiek był po drugiej stronie, nie mówił do Harry’ego tak, jak Louis myślał, że rozmawiali oni, ale było to zbyt posępne, by się liczyło. W pokoju z pewnością znajdowało się z Harrym dwoje ludzi z nadzieją, by zrobić z nim coś, o czym Louis naprawdę nie chciał wiedzieć.

I nie pomagało mu to, że Liam patrzył na niego tymi wielkimi, brązowymi, współczującymi oczami, a Niall posyłał mu zaszokowane i zdezorientowane spojrzenie, jakby nie miał pojęcia, co się w ogóle dzieje.

- Cóż, tak, spotkać się. Później. Nie dziś, później, jakoś później. To znaczy, kiedy nie będziesz zajęty. – Louis nienawidził faktu, że nie potrafił przestać gadać od rzeczy.

Harry patrzył z szeroko otwartymi oczami na telefon. Louis naprawdę chciał się z nim spotkać. I… był zdenerwowany, rozmawiając z nim? Ta myśl była dla niego śmieszna. Zachichotał do telefonu. – Tak. Brzmi dobrze. Musimy jeszcze ustalić kiedy. Teraz mam tak jakby… związane ręce.

- Dosłownie – zagruchała Danielle przerywając to chichotem wystarczająco głośno, by telefon to wyłapał. Harry spojrzał na nią szeroko otwartymi oczami. Świetnie. Teraz Louis pomyśli, że jest jakimś fetyszystą-dziwolągiem. Danielle przewróciła oczami, wyjmując telefon z jego uścisku, ignorując sposób, w jaki Harry wymachiwał rękoma, by go odzyskać. – Cześć, Louis, prawda? Harry będzie musiał oddzwonić. W porządku, tak? – Harry rzucił się po telefon tylko po to, by Zayn pociągnął go z powrotem, uderzając jego głową w zagłówek łóżka. Zayn zakrył usta, szeroko otwierając oczy, gdy Harry wydał z siebie niski jęk, zanim był w stanie się powstrzymać. Danielle szeroko się uśmiechnęła, wiedząc, jak będzie to brzmiało przez telefon.

- T-tak! Nie, to w porządku. Przepraszam, że przerwałem! Ja nie… - Louis się rumienił, mówiąc do telefonu, czując, jakby przedmiot obrócił się przeciwko niemu i przez niego musiał przechodzić przez te tortury. – No to… cześć!

Louis się rozłączył i rzucił telefonem przez pokój. Niall zerwał się, by się upewnić, że Louis nie zepsuł urządzenia, podczas gdy Liam przysunął się do starszego chłopaka.

- Dlaczego chcesz z nim być? – spytał Liam, zbyt zdezorientowany i nie będący w stanie pojąć mentalności Louisa. Louis wzruszył ramionami w odpowiedzi i pokręcił głową.

- Nie wiem, Li. Po prostu naprawdę chcę.