{02} Get Down On Your Knees And Beg Me To Be Bad Enough For You

D:

Przed nami druga część. Niewiele się w niej dzieje, jest swego rodzaju wstępem, ale nie byłam w stanie inaczej tego podzielić.

Przypominacie mi, że przed końcem października miało ukazać się SOWK. Tak, wiem, przykro mi, ale muszę napisać jeszcze bodajże trzy rozdziały. Obiecuję, że nie będziecie czekać długo.

Pytania tutaj. Prośby o informowanie w komentarzach.

Dla @LouLightMyWorld, 
ponieważ ma dziś urodziny; 
sto lat :) xx

Część 2.

Znajdowali się w środku korytarza, obściskując się, jakby już nigdy więcej mieli się nie obściskiwać.

Cóż, jedna strona była chętna i nienasycona. Jego ręce błądzące po Louisie i sięgające miejsc, które były uważane za wysoce niewłaściwe dla szkolnego otoczenia. Louis nie wierzył, jak nauczyciele mogli tego nie widzieć, choć był zbyt zajęty odpychaniem całującego go chłopaka, by głębiej to przemyśleć.

Steven wpychał swój język do gardła Louisa w sposób, który przestał być przyjemny już dawno temu. Jego ręce próbowały sięgnąć do tyłka Louisa, obmacując go w holu, gdy ten w końcu zdołał go odepchnąć.

- Jezu – wydyszał Louis, robiąc przezorny krok w tył, by odsunąć się od swojego chłopaka i być pewnym, że nie zostanie wessany do kolejnego pocałunku. – Mówiłem ci, mam zajęcia.

- Tak? Więc co? – spytał Steven ze zdenerwowanym błyskiem w oku spowodowanym tak szybkim przerwaniem tej chwili.

- Więc Liam na mnie czeka i nie chcę uprawiać z tobą seksu na środku korytarza, żeby wszyscy mogli zobaczyć.

Steven zerknął przez ramię Louisa na drzwi sali, gdzie stał nie kto inny, tylko Liam Payne, jeden z najlepszych przyjaciół Louisa. Był wysoki, miał brązowe włosy i łagodne, brązowe oczy, których spojrzenie zaostrzyło się, gdy z uwagą obserwował Stevena z rękoma skrzyżowanymi na piersi.

- Nie lubię Payne’a – stwierdził prosto Steven, odwracając swoją uwagę z powrotem do Louisa. Chwycił rękę swojego chłopaka, by ponownie przyciągnąć do siebie ich ciała, a jego wolna ręka mogła powędrować w dół pleców Louisa. – Zdecydowanie wolałbym po prostu zabrać cię do domu i pokazać ci, jak bardzo cię kocham.

Louis ponownie się odsunął, unikając ręki Stevena zbliżającej się do jego tyłka, po czym spiorunował go wzrokiem.

- Tak, w tej chwili to jest właśnie problem. – Louis spojrzał na chłopaka, z którym nie miał pojęcia, dlaczego w ogóle jeszcze był w związku. – Traktujesz jednego z moich najlepszych przyjaciel jak gówno i tak właściwie, wcale mnie nie kochasz.

Steven jęknął i przewrócił oczami, naprawdę nie chcąc przeprowadzać z Louisem tej rozmowy… nigdy. Ich związek nie był idealny, ale zdecydowanie daliby radę, gdyby tylko Louis przestał próbować spędzać czas z Payne’em i Horanem.

- To naprawdę ma znaczenie? Czemu jesteś taki dziwny? – spytał Steven.

- Przepraszam, nie wiedziałem, że niepokojenie się swoim związkiem jest uważane za dziwne – odpowiedział Louis, a jasnoniebieskie oczy zaostrzyły się w piorunującym spojrzeniu na chłopaka. – To ma znaczenie. Nie chcę być z kimś, kto jest dupkiem.

- Nie rozśmieszaj mnie, Tommo – żachnął się Steven, a na jego twarzy ukazał się zuchwały uśmieszek.

- O czym ty mówisz? – spytał w odpowiedzi Louis, całkowicie zdezorientowany przez swojego tak-jakby-chłopaka.

- Mówię o historii twoich chłopaków – odpowiedział Steven, jakby to było niesamowicie oczywiste, machając ręką, by na siebie wskazać. – Jesteś z kolesiami, jak ja. Z kolesiami, z którzy się nie do końca do tego nadają. Po prostu masz coś do kolesi, jak ja, więc nawet, jeśli ja ci nie pasuję, i tak skończysz z kimś, kto będzie kolejnym Stevenem.

Louis zastygł.

Jego myśli mentalnie odtworzyły każdego kolesia, z którym kiedykolwiek był, tylko po to, by mógł sobie uświadomić, że Steven ma rację. Wszyscy byli tacy sami. Dupki. Palanci. W gruncie rzeczy, wszyscy byli „bad boyami” i wszyscy byli do dupy.

I to było coś, czym Louis był już zmęczony.

- Mylisz się. – Louis uniósł jego podbródek, by bardziej się zapewnić, mówiąc do stojącego przed nim idioty. – Tak nie będzie, ponieważ chcę być z miłym kolesiem. Chcę kogoś, kto będzie mnie dobrze traktował. I właśnie dlatego z tobą zrywam, kutasie.

Steven patrzył. Patrzył prosto w niebieskie oczy Louisa przez długi czas. Patrzył tak długo, że Louis zaczął się martwić, że za bardzo spóźni się na swoje zajęcia.

Ale potem Steven zachichotał. Sięgnął ręką do brody, zanim wypuścił z siebie głośny śmiech i odchylił głowę. Louis patrzył na niego gniewnie, gdy Steven nadal histerycznie się śmiał, aż powoli się uspokoił, a jego oczy błyszczały z rozbawienia, gdy sięgnął, by dotknąć policzka Louisa swoim kciukiem tylko po to, by Louis mógł odrzucić jego rękę.

- Och, Lou. Myślałem, że jesteś bardziej realistyczny, kochanie. – Steven pokręcił głową, a uśmieszek nie opuszczał jego twarzy.

- Odpierdol się, Steven – nakazał Louis.

Steven zaśmiał się po raz ostatni, zanim odszedł. Upewnił się, by jego ramię uderzyło o Liama, gdy przechodził, ale Liam się nie przejął. Podszedł do Louisa i spojrzał na niego.

- W porządku? – spytał Liam, ten sam opiekuńczy przyjaciel, którego Louis miał od zawsze.

- Tak, Li. Doskonale.

-

- Naprawdę zaczynam żałować tej decyzji… - wymamrotał Harry, próbując uniknąć żwawych palców Danielle, brutalnie przeczesujących jego włosy. – Dani! To boli!

- Więc przestań je psuć! – odpowiedziała, mrużąc oczy. Piękna brunetka mocno pociągnęła kołnierzyk jego koszulki, ciągnąc go na swoją wysokość. – Spędziłam dobre dwadzieścia minut nad twoimi włosami tego ranka a ty jest rozczochrałeś swoim cudowaniem, Styles!

- Mówiłem ci, że masz się nie kłopotać – jęknął Harry, osuwając ramiona z westchnieniem, gdy pochylił swoje długie ciało do jej wysokości. Danielle lekko poklepała jego policzek i kontynuowała poprawianie. Zayn zachichotał z przedniego siedzenia auta swojej mamy, otrzymując ostre spojrzenie od swojego przyjaciela.

- Oj przestań marudzić, wielki dzieciaku – zadrwił Zayn tak, jak to robił przez ostatnie dwadzieścia cztery godziny tortur. Zayn podał Danielle cały swój schemat operacji, która przyjęła sobie za misję przetransformowanie Harry’ego w „najseksowniejszego dupka tej strony Thames River”.

Obejmowało to wiele zakupów i szybkich instrukcji, jak być dupkiem, żeby nie przesadzić. Gdy Harry był zmuszany do mierzenia niezliczonych ilości ciemnych, wąskich spodni, które wszystkie wyglądały na nim tak samo, i koszulek z mocno wyciętymi dekoltami w kształcie V, w których nie czuł się za dobrze, Zayn i Danielle werbalnie uczyli go o każdym typie frajera, z którym kiedykolwiek wdawał się w bliskie stosunki Louis.

- Nowe ubrania nie sprawią, że w magiczny sposób stanę się zauważalny – mruknął cicho Harry, gdy Dani szarpnęła za upartego loka, który odmawiał pójścia w jej kierunku. – Czuję się śmiesznie.

- Ale wyglądasz seksownie – odpowiedział Zayn z uśmieszkiem, sięgając, by podarować swojemu przyjacielowi jedną z par swoich RayBanów. Harry westchnął, zawieszając okulary na kołnierzyku swojej koszuli, marszcząc brwi na widok wyeksponowanej teraz części jego bladej klatki piersiowej. Był szczupły, ale miał trochę mięśni od boksowania z Zaynem, choć nigdy nie czuł się na tyle pewien, by je pokazywać, nawet Danielle, która był zszokowana, kiedy wyszedł wczorajszego wieczora z przymierzalni ubrany jedynie w parę nisko zawieszonych jeansów.

- Zdecydowanie. – Danielle uśmiechnęła się do Harry’ego, całując delikatnie jego policzek, zanim się odsunęła i wysiadła z samochodu. Sama była nieco przebrana, by pomóc przyciągnąć uwagę na nowy wygląd Harry’ego. Harry westchnął, wychodząc z samochodu i opierając się o niego, czekając na jakiekolwiek instrukcje dotyczące tego, jak poprawić tę śmieszną fasadę.

- Harry, czy mógłbyś się rozluźnić? -  fuknął z westchnieniem Zayn, podchodząc, by stanąć przed Harrym, sięgając, by poprawić jego ubrania i przewracając oczami, kiedy Harry go odepchnął. – Wyglądasz świetnie i wiesz, jak masz się zachowywać, by przyciągnąć potrzebną nam uwagę. WYLUZUJ.

Danielle stanęła przy Harrym, lekko chwiejąc się na swoich obcasach, próbując unieść skórzaną kurtkę. Harry podejrzliwie na nią spojrzał. – Ile krów umarło, by ją zrobić? Jest dwa razy ohydniejsza od tej, którą pokazałaś mi wczoraj!

- Musiałam ją odpicować – powiedziała beztrosko Danielle, przebiegając ręką przez swoje wzburzone loki. – Musi wyrzucić całą niewinność z twoich oczu, Hazza. Czasami jesteś zbyt milutki, nawet jak na siebie. – Słodko się uśmiechnęła, gdy ubrał ciężką kurtkę, po czym rozpromieniła się na jego widok. – I to zdecydowanie działa. Wyglądasz teraz, jakbyś nigdy, przenigdy nawet nie słyszał tego cholernego słowa!

- Tak bardzo was obojga nienawidzę – warknął Harry, a jego głos nisko zadudnił. Zayn ułożył rękę na jego ramieniu.

- Właśnie tak, Hazza! Teraz tylko utrzymaj to przez kilka godzin, a potem Dani i ja spotkamy się z tobą na lunchu, by razem przez to przejść. – Zayn lekko go popchnął, szeroko się uśmiechając, gdy Danielle się zaśmiała, a Harry jęknął.

To nigdy nie zadziała. Pomyślał sobie Harry, spoglądając na siebie, kiedy został popchnięty w kierunku szkoły. Patrzył i czuł się absolutnie śmiesznie i nie na miejscu. To wszystko się rozpadnie i nic z tego nie będzie. Ale… może mnie zauważy. Chociaż raz.

To ta myśl sprawiła, że Harry wyprostował się pod ciężarem kurtki na swoich ramionach. Danielle w pełni uśmiechnęła się na tę zmianę, a Zayn zaledwie ukazał uśmieszek, gratulując sobie swojego geniuszu z całym tym pomysłem.

- To i tak nie wypali… - wymamrotał do siebie Harry, przewieszając torbę przez ramię i spoglądając w bok po raz ostatni, by upewnić się, że nadal ma wsparcie w swoich przyjaciołach, zanim popchnął drzwi do szkoły, biorąc jeden głęboki wdech i wchodząc do środka ze swoją nową osobowością.