{01} The First Time I Saw Love I Was With You

D:

Tłumacząc tę część jakiś czas temu uświadomiłam sobie, że będzie to koszmar. Jak mogłam nie zauważyć, że ten oneshot jest pisany w czasie teraźniejszym? To chyba najgorsza rzecz, jaką mogła mi zrobić autorka, ale wybaczam. Mam tylko nadzieję, że wyjdzie znośnie.

Tak więc zapraszam was do czytania pierwszej części, a ja tymczasem lecę pytać autorkę kolejnego długiego, świetnego oneshota o zgodę na przetłumaczenie go. Trzymajcie za mnie kciuki, bo jest naprawdę wspaniały :)

Możecie pisać tu i tu.

O informowanie pytajcie w komentarzach :)

Część 1.

Kiedy Liam po raz pierwszy zauważa Zayna, jest w dziewiątej klasie.

Gracze piłki nożnej wchodzą na boisko, a biegacze schodzą. To pierwsze ćwiczenia Liama i jego loki przyklejone są do jego czoła, a ubrania przylegają do ciała za sprawą potu.

Liam uwielbia biegać, daje mu to niezrównaną satysfakcję, ale w tym momencie pragnął, by nie sprawiało to, że wygląda tak obrzydliwie.

Piłkarze przebiegają obok niego, rozgrzewając się do własnych zajęć i Liam nie może powstrzymać różowego rumieńca. To tylko młodsza reprezentacja, ale nadal są to piłkarze popularni sto razy bardziej od kogokolwiek z drużyny biegaczy.

Kilka jardów za resztą, z pewnością spóźniony na zajęcia, biegnie chłopak, którego Liam rozpoznaje z kilku zajęć. Posyła Liamowi przyjazny uśmiech, jasny, piękny i oszałamiający, gdy go mija i Liam czuje, jak jego policzki płoną, gdy próbuje go odwzajemnić.

Mimo że Zayn jest tylko drugoklasistą, w szkole już chodzą o nim słuchy. Liam słyszał o jego talencie na boisku i trudno było nie zauważyć sposobu, w jaki większość młodszych dziewcząt patrzyło i chichotało za każdym razem, gdy był w pobliżu.

Liam nie może ich winić. Z jego idealnie opaloną skórą, głębokimi oczami i porywającym uśmiechem, Zayn jest jednym z najbardziej atrakcyjnych młodszych uczniów.

Gdy Liam obserwuje, jak Zayn przyspiesza, by dogonić resztę drużyny, jeden ze starszych członków drużyny biegaczy klepie go w plecy, jakby pytając, czy wszystko w porządku. Twarz Liama jest nadal różowa i jego kolega z drużyny zapewnia go, że to normalne, jeśli pierwsze zajęcia go przerosły i potrzebuje odpoczynku, zanim uda się do domu. Liam jąka się zaskoczony, odpowiadając, że wszystko w porządku.

Chłopak opuszcza go z małym uśmiechem i Liam nadal tam stoi, z oczami skupionymi na Zaynie, który rozgrzewa się ze swoimi kolegami z drużyny. Stoi tam przez niemal dwie minuty, zanim zdaje sobie sprawę z tego, co robi i potrząsa głową, próbując przywrócić swoje myśli do ładu.

Liam udaje się do szatni rozproszony myślami o Zaynie.

-

Kiedy Zayn po raz pierwszy odzywa się do Liama, mówi trzy słowa; i są to trzy słowa, o najmniejszym możliwym znaczeniu. Niemniej jednak, Liam pamięta wszystko związane z tymi trzema słowami i czasami nadal wierzy, że są to trzy najważniejsze słowa kiedykolwiek wypowiedziane.

Trwa drugi tok i Liam siedzi w stołówce ze swoim najlepszym przyjacielem Niallem i kilkoma kolegami z drużyny. Niall rozjuszony zakuwa wzory na test, który ma na następnej lekcji, podczas gdy Liam z rozbawieniem obserwuje go zapamiętującego formułki.

Kątem oka Liam jest w stanie zauważyć Zayna i jednego z jego przyjaciół zbliżających się do jego stolika. To się staje dość szybko, naprawdę. Przyjaciel Zayna żartobliwe go popycha i Zayn przypadkowo upada na Liama, śmiejąc się.

Liam jest zaszokowany nagłym kontaktem, uczuciem ciepła Zayna na jego plecach, i przeraża się.

Zayn śmieje się, mówiąc: - Uups. Przepraszam, Liam. – Odwraca się do swojego przyjaciela, również go popychając, przez co ten niemal uderza o stosunkowo drobną pierwszoklasistkę.

Liam wpatruje się w Zayna i jego przyjaciela idących do swojego stolika. W głowie nadal słyszy głos Zayna wymawiającego jego imię i tym, co przywraca go do realizmu, jest śmiech Nialla.

- Wow, twoja mina, Liam. Ktoś mógłby pomyśleć, że właśnie wygrałeś na loterii, czy coś.

Przewracając oczami, Liam podnosi jedną z frytek ze swojej tacy i rzuca nią w Nialla, który tylko zaczyna się śmiać bardziej.

- Ale tak na serio – mówi Niall pomiędzy wybuchami śmiechu – dlaczego po prostu do niego nie zagadasz?

Twarz Liama staje się różowa na myśl, o sugestii Nialla. – Nie. Nie, nie, nie. Nie mogę tego zrobić. Nie. O Boże, co bym powiedział? Tylko bym się ośmieszył. To okropny pomysł, Niall.

Liam nigdy nie był dostosowany społecznie. Stale przypomina sobie, że kompletnym cudem jest to, że był w stanie tak zbliżyć się ze swoimi znajomymi z drużyny. Myśl o rozmowie z Zaynem kompletnie go zawstydza.

Zayn jest zawsze fajny i wyluzowany. Przyciąga ludzi swoją miłą i cichą osobowością. Liam dostrzega stronę Zayna, która jest zabawna i głośna i tylko trochę przykra, ale przede wszystkim znajduje się w cieniu swoich przyjaciół.

Nie ma wątpliwości, że Liam desperacko pragnie porozmawiać z Zaynem, ale jest zbyt cichy i nieśmiały. Ma tendencję do stawania się zamkniętym w sobie i Niall często nazywa go perfekcjonistą. Liam nie ma pojęcia, jak kiedykolwiek miałby porozmawiać z Zaynem, nie brzmiąc, jak jąkający się idiota.

Liam cieszy się możliwością obserwowania Zayna z dystansu. Nauczył się o Zaynie tyle, ile było możliwe, z rozmów ludzi i po trochu ze śledzenia jego Fecebooka. Niall zawsze mówi, że Liam jest nieco przerażający, ale Liam zawsze wzrusza na to ramionami, ponieważ naprawdę, nie ma nic przerażającego w pragnieniu zdobycia o kimś takiej wiedzy, jaka jest fizycznie możliwa, prawda?

Zayn nigdy tak naprawdę nie zwracał uwagi na Liama, może poza okazjonalnym uśmiechem w korytarzu lub podczas zajęć. Naprawdę, Liam jest nieco zaskoczony, że Zayn w ogóle zna jego imię.

Liam odwraca się z powrotem do Zayna, gdy Niall wciąż chichocze i jest to prawdopodobnie ekstremalnie przesadzone wyobrażenie, ale przysiągłby, że przez sekundę Zayn również na niego patrzy.

-

Kiedy Liam i Zayn po raz pierwszy przeprowadzają prawdziwą rozmowę, są w jedenastej klasie.

Pani Gonzalez, która uczy Liama hiszpańskiego, jednego dnia po zajęciach bierze go na stronę i pyta go, czy jest zainteresowany udzielaniem korepetycji jednemu z uczniów, który ma nieco problemów z materiałem. Liam, który desperacko potrzebuje godzin wolontariatu, z chęcią akceptuje propozycję i umawia się, że spotka się z uczniem w centrum medialnym następnego dnia po lekcjach.

Z jakiegoś powodu pani Gonzalez nie wyjawia, kim jest uczeń i Liam spędza cały dzień na zastanawianiu się, kto to może być. Jego klasa jest dość mała i prawdopodobnie mógłby wskazać uczniów, którzy mają nieco problemów, ale mimo wszystko, to może być każdy.

Pod koniec dnia Liam żegna się z Niallem i spieszy do centrum medialnego po tym, jak rozlega się dzwonek i siada przy jednym z wielu pustych stolików.

Trwa ten skomplikowany czas w roku, kiedy treningi drużyny odbywają się rzadziej przed zakończeniem sezonu. Liam zawsze nudził się, nie mając treningów każdego dnia. Spędzał dość sporo czasu w domu Nialla grając w gry video i słuchając jego narzekań na szkołę, dziewczyny, albo to, jak bardzo nienawidzi instruktora zespołu.

Liam cieszy się z odbicia od zwykłej rutyny. Zaplanował sesję korepetycji całkiem sprawnie i jest zdeterminowany, by były one tak efektywne, jak to możliwe. Kłopotał się nawet drukowaniem dodatkowych arkuszy roboczych, by pasowały do tych, które otrzymał na zajęciach.

Gdy wyjmuje swój podręcznik z hiszpańskiego, zadanie domowe i wydrukowane arkusze, Zayn w chodzi do centrum. Trochę się rozgląda, a potem uśmiecha, zauważając Liama.

Oczy Liama się rozszerzają i zamiera, gdy podchodzi do niego Zayn, ponieważ nie. Nie, nie, nie, nie, nie. Niemożliwe, że ma udzielać korepetycji Zaynowi. Po prostu nie.

Mimo wszystko Zayn się nie odwraca i im bliżej podchodzi, tym bardziej Liam pragnie panikować. Wydaje się, że jego serce przestało bić, a jego ręce zaczynają się pocić i wszystko, co jest wstanie pomyśleć, to: „o boże, to się nie dzieje”.

- Hej, Liam. Pani Gonzalez powiedziała, że będziesz pomagał mi z hiszpańskim, prawda? – pyta Zayn, stając przed Liamem.

Liam na moment zapomina, jak mówić, ponieważ jego usta są suche i jego język wydaje się około trzech rozmiarów za duży. Uświadomienie sobie, że nie może tak siedzieć tam zszokowany przez cały dzień, zajmuje mu kilka chwil i Zayn zaczyna patrzeć na niego nieco rozbawiony.

- Um, tak… - wydusza z siebie Liam, a jego oczy jakimś sposobem urągają wszystkim możliwym ludzkim prawom anatomicznym, rozszerzając się bardziej. – Usiądź, Zayn.

Zayn zajmuje miejsce, a uśmiech zastępuje jego wcześniejszą, zdezorientowaną ekspresję. Zsuwa z ramion swoją drużynową kurtkę i Liam niemal jęczy, kiedy widzi, że Zayn ma pod spodem ciasną, czarną koszulkę, która dopasowuje się do jego ciała we wszystkich właściwych miejscach.

- Bardzo ci dziękuję za to, że to robisz – mówi Zayn, nadal się uśmiechając, a Liam próbuje, jak może, nie patrzeć. – Trener powiedział, że jeśli obleję w tym kwartale hiszpański, nie będę mógł dalej grać.

- To, uh, żaden problem – mówi Liam. Nadal ma nieco problemów z układaniem słów, ale uśmiech Zayna dodaje mu otuchy i Liam myśli, że jego serce znów zaczyna bić, mimo że bardzo powoli. – Więc, uh, z czym dokładnie masz problem?

- Um, wszystkim? – mówi Zayn z nieśmiałym półuśmiechem, który jest tak niezaprzeczalnie uroczy, że serce Liama nagle rozpoczyna maraton. – Hiszpański nie bardzo ma dla mnie sens. Ani trochę.

Liamowi udaje się wydobyć z siebie mały śmiech i mówi: - Cóż, nie możesz być aż tak okropny z hiszpańskiego, biorąc pod uwagę fakt, że byłeś w grupie zaawansowanej od dziewiątej klasy. Zacznijmy z dzisiejszym zadaniem domowym i potem zobaczymy, w jakim kierunku musimy pójść.

Nie wierzy, że udało u się wypowiedzieć nie jedno, ale dwa całkowicie spójne zdania. Gdy Zayn lekko wzdycha i otwiera podręcznik z hiszpańskiego, Liam może myśleć tylko o tym, że może przebiegnie to lepiej, niż pierwotnie przypuszczał.