{Oneshot} 120 Seconds - Ziam

D:

Przed wami dość długi oneshot, mam nadzieję, że wam się spodoba.

Z góry przepraszam za wszystkie migreny, których możecie dostać podczas czytania go. Tłumaczenie w środku nocy zdecydowanie mi nie służy, bo mój słownik powiększa się o masę wyrazów, których znaczenia prawdopodobnie nie znam za dnia.

Dodatkowo możecie już zobaczyć, jakie będą kolejne tłumaczenia :)

oryginał

Dla Liama Payne’a najgorszym aspektem sławy byli ludzie sądzący, że go znają.  Nie podobały mu się wywiady, w których był przedstawiany, jako ‘ten rozsądny’, ponieważ oczywiście taki obraz trzymał się go od kiedy powstał zespół. Założenia, stereotypy, losowe przypuszczenia – wszystko to było mu narzucone i wiele z nich już przy nim pozostało. Ta etykietka nigdy do końca z niego nie zniknie: Liam Payne, ten niezawodny, ten cichy, ten, który najmniej marudzi, ten odpowiedzialny, ten, który opiekuje się resztą, przypominając im o priorytetach. Liam chciał wstrząsnąć ludźmi; chciał pokazać im, że nie był tam tylko po to, by zajmować się resztą chłopaków.

Chciał zrobić coś szalonego; chciał zszokować ludzi i wyrzucić z ich głów pomysł, że jest tym nudnym i odpowiedzialnym. Była to chęć, którą stale się zamartwiał i im dłużej to trwało, jego logika działała przeciwko niemu. Mimo wszystko nie miał zamiaru narażać na szkodę swojej jedynej nerki przez picie, a nie będąc nietrzeźwym racjonalność i rozsądek za każdym razem wygrywały z szalonym impulsem. Zanim zrobił cokolwiek, zawsze ostrożnie rozmyślał nad każdym prawdopodobnym wynikiem i jeśli znajdowało się tam przypuszczenie ryzyka, decydował przeciwko takiemu rozwojowi zdarzeń. To było tylko zabezpieczenie, ale tak naprawdę nikt nie wydawał się go za to szanować.

Będąc zmęczonym byciem tym odpowiedzialnym, Liam był zdeterminowany, by zrobić coś nieco szalonego. Oczywiście nic na tyle głupiego, by mogło mu to przysporzyć problemów, ale coś, czego normalny, ‘nudny’ Liam Payne nigdy by nie zrobił. Myśl o tym była dość ekscytująca. Jednym z jego pierwszych pomysłów było wyluzowanie się i spędzanie czasu z jakimiś szalonymi ludźmi, których mógłby obserwować i zauważyć, co robią. Jeśli mógłby zobaczyć, że wychodzą ze wszystkiego cało, miałby lepszy pomysł, jak powielić to osiągnięcie.

Właśnie dlatego ostatnio spędzał dużo czasu z Louisem i jego szalonymi kolegami. Louis miał ich dużo. Mężczyźni, kobiety, młodsi od niego, starsi od niego. Wszyscy z nich byli dziesięć razy bardziej nadpobudliwi od małych dzieci, które zjadły górę lodów czekoladowych. A Louis oczywiście był z nich najgorszy. Podobało mu się patrzenie, jak Liam robi szalone rzeczy i dobrze się bawił, mówiąc mu, że ma ‘trochę pożyć’. Innymi słowami robić rzeczy, które są durne, dziecinne i niepolecane w żadnych książkach.

Jedną z tych rzeczy była gra w Postman’s Knock.

Postman’s Knock było nowym pojęciem dla Liama. Po wyjaśnieniu Louisa, było to jak gra w butelkę, tylko nieco bardziej prywatna. Była butelka, wokół której się siada, ktoś nią kręcił i dwie wybrane przez nią osoby zostały zamykane w szafce na dwie minuty, podczas których mieli się całować. Przez całe dwie minuty. Nikt nie miał prawa pytać, jak poszło, nikt nie miał prawa podglądać.

Och, i Louis wraz ze swoimi szalonymi przyjaciółmi nie mieli nic przeciwko parom chłopak-chłopak, dziewczyna-dziewczyna.

- Kręć, kręć, kręć! – skandował Stan.

Louis, samozwańczy ‘Mistrz Butelki’, obrzucił wzrokiem chybotliwe koło przyjaciół ze zdrożnym uśmiechem. Jego przyjaciele, przyjaciele Harry’ego i trochę ludzi, których podobno znał Stan (choć prawdopodobnie przybłąkali się z ulicy dla zabawy) byli ze sobą zmieszani, obserwując jego i butelkę. Na nieszczęście Louisa i szczęście wszystkich innych jego koordynacja z butelką pozostawiała wiele do życzenia. Nie był jednym z tych zręcznych i nieco złych ludzi, którzy byli w stanie manipulować butelką, by wskazywała pary, które sobie wybrali, by mogli obserwować całkowicie niedobrane osoby, niezręcznie połączone na dwie minuty. Lub jednym z tych ludzi, którzy dobrodusznie upewniali się, że ludzie, którzy się sobie podobali, otrzymywali pocałunek, o którym marzyli. Louis po prostu kręcił butelką całkowicie uczciwie, ponieważ był całkowicie niezdolny do kontrolowania jej i prawdopodobnie właśnie dlatego został do tego wybrany. Dlaczego się zgodził? Cóż, dlatego że otrzymywał szansę na zakręcenie butelką udając, że jest ważny. Kto nie zaakceptowałby takiej propozycji? Kochał to.

- Mam zamiar zakręcić wyżej wymienioną, plastikową butelką – zakomunikował powoli.

- Po prostu nią zakręć!

- Przestań gadać i zakręć tą cholerną butelką!

- Muszę się wczuć! – powiedział dramatycznie Louis.

Stan obrzucił go garścią Haribo.

- W porządku! – zawołał Louis. – Nie szanujcie honoru i majestatu butelki!

- Po prostu nią zakręć! – krzyknął Stan.

Louis sięgnął, mocno chwycił butelkę i następnie niewiarygodnie mocno nią zakręcił. Zaczęła się obracać i każdy z kółka ją obserwował, poza Liamem. Obserwował Zayna. Znudzenie było emocją, którą Zayn okazywał tak często, że niemal niemożliwym był stwierdzić, kiedy udawał, a kiedy nie. Siedział ze skrzyżowanymi nogami obok jednego z przyjaciół Harry’ego, z łokciem wspartym na kolanie i policzkiem opartym o rękę, apatycznie obserwując kręcącą się butelkę. Nie dało się stwierdzić, czy naprawdę miał tak bardzo dość, jak na to wyglądało, czy może po prostu grał, a Liam był zbyt zajęty analizowaniem ekspresji Zayna, by zauważyć, że butelka wybrała go na ofiarę.

Kilka ludzi się rozweseliło, ale Liam nie zwrócił na to uwagi. Zatracił się w obserwowaniu każdego ruchu Zayna. Z jakiegoś powodu stawał się on coraz bardziej fascynujący i Liam nie mógł powstrzymać się od wpatrywania się w niego. Nie, żeby Zayn miał coś przeciwko – lubił przyciągać uwagę. Gdy Liam krytycznie na niego patrzył, studiując jego opaloną skórę, niesamowite, pełne życia oczy i kości policzkowe, za które można by się zabić, usta Zayna wykrzywiły się w leniwym uśmiechu. Lubił być obserwowany.

Palce Louisa owinęły się wokół plastiku i zakręcił butelką z pewnością kogoś, kto wiedział, co robi. Butelka obróciła się kilkoma szybkimi, pewnymi ruchami, zanim jej obroty się spowolniły i zaczęła się kołysać, gotowa, by się zatrzymać-

Zayn lekko wytknął język, a Liam obserwował go zaintrygowany. Zayn puścił mu oczko i potem zaczął wpatrywać się w podłogę, ale się uśmiechał. Z jakiegoś powodu oboje się uśmiechali, a Liam nie miał pojęcia dlaczego. Zdawkowo chwycił dywan, spoglądając na podłogę, czując oczy Zayna wypalające mu dziurę na czubku głowy, ale gdy podniósł wzrok, Zayn opierał się o krzesło w głową zwróconą do sufitu, eksponując swoją szyję z ogromnym, zadowolonym z siebie uśmiechem na twarzy. Liam przyjął możliwość podziwiania jego wspaniałych obojczyków, zanim Zayn opuścił głowę i dwie pary brązowych oczu się spotkały. Z iskierkami szczęścia, oczy Zayna niewinnie się rozszerzyły, gdy zamrugał kilka razy, trzepocząc długimi rzęsami. Liam powstrzymał śmiech. Skandalicznie flirtowali i to go dezorientowało, ponieważ nigdy wcześniej tego nie robili.

Butelka się zatrzymała, bezapelacyjnie wskazując prosto na Zayna. Jego twarz się skrzywiła, gdy wpatrywał się w nią z obrzydzeniem.

W grupie zapadła niezręczna cisza.

- Zakręć jeszcze raz – nakazał Zayn, już bez uśmiechu.

Louis wpatrywał w butelkę z przerażaniem, jasno zbulwersowany tym, co właśnie się stało. Liam wiedział, że to naprawdę było zrządzenie losu, które zarządziło taki obrót spraw, a nie obrót palców Louisa – czasami mógł być prawdziwym idiotą, ale nawet Louis nie mógłby zrobić czegoś tak głupiego, co potencjalnie mogłoby zniszczyć przyjaźń, tylko dla żartu.

- Nie mogę – powiedział zamyślony. – Takie są zasady.

- W takim razie nie gram. – W głosie Zayna było coś dziwnego – niemal, jak panika.

- Jestem pewien, że Liam nie całuje aż tak źle – powiedział żartobliwie Stan.

Nerwowy śmiech przebiegł przez pomieszczenie, ale Zayn nawet wyraził zainteresowania żartem. Mimo że tak flirtująco uśmiechali się do siebie kilka sekund temu, nie mógł spojrzeć w oczy Liama; z determinacją unikał jego spojrzenia.

- Chyba musicie się z tym pogodzić – wymamrotał Louis, wyglądając, jakby chciał zapaść się pod ziemię.

- Tak, im szybciej się z tym pogodzicie, tym szybciej wyjdziecie z ukrycia* - dociął Stan i wybuchnął śmiechem.

- Hahaha – zabawne – odpowiedział Zayn. – W życiu się tak nie uśmiałem.

Louis rzucił Stanowi dezaprobujące spojrzenie i wszyscy przestali chichotać. Zayn wyglądał  na gotowego, by popełnić morderstwo.

- Po prostu… - Liam przełkną ślinę. – Po prostu to zróbmy, stary. I po wszystkim, okej?

Z niepokojem oblizując usta, Zayn spojrzał na niego i kiwnął głową ze zrezygnowaniem. Oboje wstali i skierowali się w stronę szafki, która wyglądała na zbyt małą, by pomieścić ich oba chude ciała.

Wcisnęli się do środka i Liam pospiesznie zamknął drzwiczki, ukrywając ich od ciekawskich oczu reszty. Przytłumione kliknięcie, gdy Louis nastawił stoper, tylko podwoiło nerwowość Liama, przez co splótł ręce i ze zmartwieniem na nie patrzył.

- Cóż.

- Tak.

- W takim razie chcesz to robić?

- Tak. – Zayn się zarumienił. – Znaczy… nie! Znaczy - cóż, ja… nie, ale niech będzie już po wszystkim.

Przez kilka chwil się nie ruszali, powoli przyzwyczajając oczy do ciemności. Cienka linia światła dostawała się przez szparę między drzwiczkami, padając na twarz Zayna, która była jedyną widoczną w ciemności rzeczą. Gdy już prawie był w stanie zauważyć linię jego szczęki, Liam sięgnął i ostrożnie ujął twarz Zayna w swoje ręce. Był w stanie poczuć, jak Zayn drży pod jego dotykiem; nie był pewien, czy ze zdenerwowania, czy obrzydzenia. Powoli się nachylił, czując zimne dreszcze przebiegające wzdłuż kręgosłupa, jak lodowata woda, a jego usta łaskotały z ciepła, boląc w oczekiwaniu. Nie miał pojęcia, dlaczego reagował w ten sposób; nie miał zamiaru obracać tego we właściwy pocałunek. Ich twarze na chwilę zatrzymały się od siebie w odległości kilku cali i Liam obserwował, jak oczy Zayna się zamykają, a długie, ciemne rzęsy opadają na jego skórę, gdy jego ekspresja była pusta, poza liniami kreślącymi się na jego czole ze zestresowania. Liam był w stanie wyczuć nikotynę i ulotny, miętowy zapach gumy do żucia w jego oddechu. Nie chcąc przedłużać tego okropnego momentu, Liam naprędce pochylił się i pocałował Zayna bardzo delikatnie, bardzo starannie, bardzo niewinnie, w kość policzkową.

W sekundzie, gdy jego usta dotknęły twarzy Zayna, odsunął się; za bardzo mu się to podobało, by było to normalne. Jego krew płynęła szybko z adrenaliny i czegoś, co okropnie przypominało pożądanie, Liam odchylił się i odsunął, jakby stworzenie między nimi dystansu miało zmienić jego uczucia. Oczywiście nie było tam wystarczającej ilości miejsca, by mógł się odpowiednio odsunąć; ich nogi nadal były ze sobą splecione.

Ekspresji Zayna nie dało się odczytać w ciemności, ale Liam czuł, jak puls przyspiesza w jego żyłach, mrocząc jego myśli. Zanim był w stanie uzasadnić to uczucie w jakikolwiek odpowiedzialny sposób, pochylił się do przodu, chwycił twarz Zayna w obie ręce i ponownie go pocałował, tym razem w usta. Eksperymentalnie, ostrożnie otworzył usta, decydując, że mu się to podoba i pozwolił swoim ręką odnaleźć ramiona Zayna. Upewniając się, że Zayn się nie odsuwa, Liam przesunął palcami w dół jego pleców, aż trzymał jego talię i złapał górną wargę Zayna między swoje, łagodnie ją ciągnąc. Szybki wdech powiedział mu wszystko, co musiał wiedzieć; pomimo jego instynktów, Zaynowi się to podobało. Liam przygryzł lekko jego wargę, po czym delikatnie zbadał wargi swojego przyjaciela koniuszkiem języka, próbując je otworzyć. Drżąc, Zayn cicho jęknął w proteście i próbował odwrócić głowę, ale Liam uparcie poruszył głową w tym samym czasie, zapędzając Zayna w róg. Cofnął go do ściany, ułożył rękę przy jego głowie i oderwał od niego usta. Uparcie składał małe, delikatne pocałunki w kąciku jego drżących ust, czekając na jakąś odpowiedź.

W końcu, z jękiem, przestał być delikatny. Nie miał zamiaru odwalać całej roboty – dlaczego Zayn musiał zawsze udawać niedostępnego? Zderzając swoje usta z wargami Zayna wystarczająco mocno, by został po tym ślad, z determinacją pocałował go tak szorstko, jak potrafił, by wymusić u niego jakiś ruch.

Zayn pozostał w bezruchu.

Tracąc chęć do kontynuowania, Liam puścił go i usiadł z powrotem z hukiem, posyłając Zaynowi swoją najlepszą minę szczeniaczka. Odrzucenie nie było zabawne.

Nadal nie mógł powstrzymać się od trzymania ręki na jednym z policzków Zayna – i Zayn chwycił jego palce i przytrzymał je przy swojej twarzy z szeroko otwartymi oczami i przerażoną miną, jakby się bał. Może tak było. Liam bał się, ale tylko trochę. To nie powstrzymywało go od chęci kontynuowania.

Jego usta znów odnalazły wargi Zayna, lekko napierając na nie w ciemności. Zayn stracił kontrolę i z niskim westchnieniem, pozwolił swoim ramionom owinąć się wokół szyi Liama, wplatając palce w włosy chłopaka i mocno je trzymając. Pocałunek stał się niestaranny; splecione języki i wargi i ślina, przerywane dźwiękami przyspieszonych oddechów, gdy objęło ich uczucie. Liam myślał, że to on ma kontrolę; miał zamiar ją utrzymywać, ale usta Zayna nagle znalazły się wokół jego, dominując w pocałunku. I nagle to wargi Liama były przygryzane i czuł język Zayna doszczętnie eksplorujący najgłębsze zakątki jego ust. Dziwnie było wymieniać ślinę z kimś, kto nie był dziewczyną – gdzie się podziały piersi? Gdzie się podziały długie włosy, łaskoczące jego szyję? Gdzie się podział kleisty smak truskawkowego błyszczyka? – ale w dziwny sposób, było lepiej.

Przez chwilę ich usta były połączone w bezruchu.

Oddychanie stało się irytujące i, w oczach Liama, aktualnie niepotrzebne – ale jego płuca nie wydawały się myśleć w ten sposób. Wytrzymał bez tlenu tyle, ile był w stanie, ale w końcu musiał odsunąć się z jękiem i nieskładnie dyszeć przez kilka sekund. Gdy Liam uzupełniał brak tlenu, Zayn całował w górę i w dół delikatną skórę na jego gardle, więc kiedy oboje wzięli kilka głębszych oddechów, Liam był więcej niż chętny, by kontynuować to, czego zaprzestali.

Oboje walczyli o dominację, żaden nie chciał pozwolić na przejęcie kontroli przez drugiego bez walki. Liam czuł, że ich usta będą jutro obolałe; walczyli bez opanowania, ich wargi się zderzały i odrywały od siebie, po czym uderzały o siebie tak gwałtownie, że był zaskoczony, że nie krwawiły. Przez chwilę usta Zayna znalazły się wokół tych Liama i emanował on zadowoleniem, wierząc, że wygrał – po czym Liam obracał i odsuwał się, a jego własne usta przejmowały kontrolę, zmuszając Zayna do podległości. Szeroko się uśmiechał podczas krótkich pocałunków, lekko się odsuwając, by się podroczyć, aż do niskiego, zwierzęcego warknięcia z frustracji Zayna, po którym znów się nachylał z westchnieniem, chcąc flirtować i się droczyć, ale nie znając umiaru.

Zayn pociągnął za włosy Liama i Liam przygryzł jego język i śmiali się w swoje usta, co było dziwne i łaskotało, przez co śmiali się jeszcze bardziej, więc siedzieli, chichocząc i całując się jednocześnie. To było całkowicie tak dziwne, na jakie wyglądało i jak brzmiało i przez to stawało się jeszcze dziwniejsze.

Agresja przerodziła się w wygłupy, bo naprawdę, to byli dwaj nastoletni chłopcy, najlepsi przyjaciele, niezdolni do bycia poważnymi przez więcej niż dwie minuty i nawet ich walka o dominacje zakończyła się śmiechem. Dla Liama było całkowicie niewłaściwym śmianie się, całując swojego najlepszego przyjaciela, ale co za różnica? Czasami musiał trochę pożyć. Daddy Direction był bardzo daleko i nie dało się zauważyć znaków jego powrotu – jak przerażające musiało to być? Kazirodztwo. Ugh. Ta myśl sprawiła, że Liam zachichotał i zgarnął włosy Zayna prawą ręką, biorąc w garść jego czerwoną koszulę lewą.

Na zewnątrz coś przeraźliwie zabrzęczało, ale Liam to zignorował.

Zayn również.

Był to niewypowiedziany pakt ignorancji dekoncentracji. Prawdopodobnie nierozsądny.

Szeroko się uśmiechając, Zayn popchnął Liama na drzwiczki szafki, trzymając go w miejscu i kontynuując pocałunek. Liam był w stanie poczuć jego uśmiech, gdy ich usta wspólnie się poruszały i nie mógł powstrzymać zuchwałego uśmieszku, spowodowanego zwyczajnym obściskiwaniem się ze swoim najlepszym przyjacielem z ponad trzydziestoma osobami czekającymi na zewnątrz. Kto jest teraz tym rozsądnym?  Ta myśl przysporzyła mu ogromnej satysfakcji.

Drzwiczki zniknęły zza jego pleców i Liam upadł do tyłu zszokowany, lądując niezgrabnie na podłodze i czując, jak ucieka z niego powietrze – to nieprzyjemne uczucie tracenia oddechu i próby zrobienia wydechu, kiedy powinno się zrobić wdech, ponieważ płuca są puste. Zdezorientowany próbował robić wdech i wydech jednocześnie i zakrztusił się. Zayn leżał na nim, jego źrenice były rozszerzone, ciężko dyszał i Liam chciał się zaśmiać, bo naprawdę, można było stwierdzić, co dokładnie właśnie robili. Było to niedorzecznie jasne, jego palce nadal wplecione we wcześniej niepokalane, czarne włosy Zayna, jego zdziczałe spojrzenie i opuchnięte usta mówiły same za siebie. Liam mógł tylko sobie wyobrazić, jak sam musiał wyglądać.

Zachichotał.

Usta Zayna się wykrzywiły i również zachichotał – i po tym obydwoje zanosili się śmiechem, Zayn opadł na klatkę piersiową Liama, wstrząsały nim głośne parsknięcia rozbawienia, podczas gdy Liam pod nim z trudem łapał powietrze ze łzami w oczach.

Stan i Louis, jedyne dwie twarze, które był w stanie zobaczyć Liam, patrzyli na nich, jakby oszaleli.

Podnosząc się do pozycji siedzącej, Zayn przewrócił lekko oczami na Liama, słabo czknął i uderzył go w ramię.

- Wstawaj – powiedział.

Jego głos był szorstki, co było dziwne; nie rozmawiali od kilku minut. Liam zakaszlał i czuł, jak jego usta wyginają się w dziwny, zadowolony z siebie półuśmiech. Ostrożnie wstając, przestudiował oniemiałe z wrażenia twarze ich publiczności. Niektórzy wyglądali na zszokowanych, inni, jakby byli pod wrażeniem, kilku wyglądało na przerażonych. Niall był zdezorientowany, a Harry się śmiał. Liam zastanawiał się, czy młodszy nie miał przypadkiem wglądu na prywatny żart jego i Zayna.

- W porządku? – spytał spokojnie Liam z małym uśmiechem na ustach.

- W porządku. – Zayn wzruszył ramionami.

- Dobrze.

- Tak.

Dlaczego symulowali niezręczność, pozostawało w domyśle wszystkich; zdecydowanie czuli się ze sobą lepiej, niż kiedykolwiek. Liam usiadł, leniwie się rozkładając na dywanie i zabrał czyjąś niedokończoną puszkę piwa. Wziął pierwszy łyk alkoholu od czasu, kiedy w wieku czternastu lat napił się szampana w sylwestra.

Cóż, już powiedział dowidzenia rozsądkowi – mógł skorzystać z tego całkowicie.

____________

*come out of the closet – dosłownie „wyjść z szafy”, przenośnie - ujawnić się ze swoją orientacją seksualną.