{01} Get Down On Your Knees And Beg Me To Be Bad Enough For You

D:

Witam was z nową serią o bardzo chwytliwym tytule! :)

Nie jestem do końca zadowolona z tłumaczenia, nie mam pojęcia dlaczego. Może po prostu muszę przyzwyczaić się do tego stylu :)

Poza tym, znów zmieniłam kolory. Właśnie pada u mnie śnieg (nie, wcale nie siedzę z wielkim uśmiechem na twarzy, skąd ten pomysł?) i czerwony jakoś mi nie pasował. Oj, cicho tam, wiecie, że jestem dziwna!

Piszcie tutaj i tutaj.

I jeśli chcecie być informowani, wystarczy napisać w komentarzu :)

Miłego czytania! x

Część 1.

- Jesteś zajebiście żałosny, wiesz o tym?

Harry zamrugał, odrywając wzrok z miejsca na dziedzińcu, w które się wpatrywał. Był skupiony na uroczym widoku, którym był wspaniały Louis Tomlinson, na uśmiechu chłopaka w tej szczególnej porze lunchu. Jego najlepszy przyjaciel, Zayn, był tym, który wyrwał go z jego zadumy.

- Co? – spytał Harry, odgarniając loki z czoła i spoglądając na swojego przyjaciela.

- Ty. Jesteś. Żałosny. Czy ja mówię po chińsku?! – zakpił Zayn, zsuwając okulary, które umieszczone były na jego idealnie ułożonych włosach. – Patrząc codziennie na Tommo. Po prostu idź i z nim porozmawiaj, Harry!

- Mógłbyś być ciszej?! – syknął gorączkowo Harry, rozglądając się i upewniając, że nikt nie usłyszał, a jego policzki przybrały różowego odcienia.

- Jakby ktokolwiek nas słuchał, Hazza. – Zayn przewrócił oczami, krzyżując ręce na piersi. – Jesteśmy tutaj niewidzialni. Nie, żebym narzekał. Nie mógłbym przejmować się mniej kimkolwiek, poza tobą i D. – Wzruszył ramionami, pociągając łyka wody ze swojej butelki, niepomny podążających za każdym jego ruchem spojrzeń dziewczyn i chłopaków  (którzy nie wszyli jeszcze z ukrycia) tworzących ich klasę.

- Właśnie dlatego tutaj siedzę! Nie mogę iść i z nim porozmawiać, Zayn! Nawet nie spojrzałby w moim kierunku, gdybym spróbował – powiedział cicho Harry i przygryzł wargę, patrząc przez dziedziniec na Louisa, który śmiał się ze swoimi przyjaciółmi, uwieszając się na tęgim, odzianym skórą ramieniu swojego aktualnego kochanka. Louis był wspaniały, zabawny, wysportowany… Był niemal idealny. Każdy chciał być jego przyjacielem lub kochankiem. Harry byłby szczęśliwy, mogąc z nim porozmawiać… ale było to trudne, kiedy Louis, jak większość szkoły, nie wiedział, że Harry istnieje.

- Harry – powiedział Zayn z westchnieniem, mierząc swojego przyjaciela znad okularów. Znał Harry’ego od lat, obserwował go, jak z nieśmiałego, nieco niezręcznego chłopaka staje się dość błyskotliwym, atrakcyjnym, młodym mężczyzną, który teraz przy nim siedział. Był przy nim również przez te wszystkie lata, w których łagodne zauroczenie pełnym życia Louisem Tomlinsonem rosło w coś dużo większego. – Nie ma powodu, przez który Louis miałby cię nie zauważyć, jeśli pozwoliłbyś sobie zostać zauważonym.

- Myślałem, że się nawzajem nie okłamujemy, Z. – Harry niepewnie chwycił za jeden z łańcuszków, które nosił na szyi.

- Nie kłamię – zaprotestował Zayn, klękając i rozglądając się po dziedzińcu w poszukiwaniu Danielle. Potrafiła rozproszyć Harry’ego. Niestety młodej tancerki nie było nigdzie widać i Zayn był sam z jak zwykle usychającym z tęsknoty Harrym. – Harry, nie ma powodu, przez który nie mógłbyś przynajmniej spróbować z nim porozmawiać.

- Znam jeden, duży powód – odpowiedział sucho Harry. – I ten powód właśnie ssie dolną wargę Louisa przy ścianie. – Harry wzdrygnął się, odwracając wzrok i odwrócił się plecami do sceny, w której Louis szybko zatracał się w swoim aktualnym chłopaku, Stevenie, próbując zignorować łagodny ból w swojej klatce piersiowej.

Zayn zmarszczył nos. – Czy to nie tandetne? – zakpił z pogardą, lekko ściskając ramię Harry’ego, wiedząc, jak ciężko było mu patrzeć na Louisa z tygodnia na tydzień otaczającego się świtą odzianych w skórzane kurtki dupków. Nie rozumiał tego. Pełen życia piłkarz miał tak świetną osobowość i niesamowitych przyjaciół. A wydawał się być zainteresowany tylko tymi kolesiami, w których nie było nic niesamowitego.

- Mógłbym być dla niego dużo lepszy… - wymamrotał Harry, patrząc w dół i splatając swoje smukłe palce. Zayn zmarszczył brwi, zerkając ponad ramieniem Harry’ego na miejsce, w którym Louis oderwał się już od swojego chłoptasia i teraz śmiał się z Liamem i Niallem, jego przyjaciółmi i kolegami z drużyny.

- Udowodnij to.

- Co?

- Udowodnij to, Styles! – Zayn szeroko się uśmiechnął i nagle w jego myślach zaczął układać się plan. Harry ostrożnie go obserwował; nie podobały mu się te znajome iskierki w ładnych oczach Zayna, ani skrzywienie uśmiechu starszego chłopaka, które zwykle oznaczało, że Harry znajdzie się niebawem w bardzo niekomfortowej sytuacji.

- Zayn… - zaczął Harry, marszcząc brwi, gdy Zayn z podekscytowaniem machnął rękoma, efektywnie mu przerywając.

- Wysłuchaj mnie! – Zayn szeroko się uśmiechnął, zrywając okulary i spoglądając w miejsce, w którym znajdował się Louis ze swoimi przyjaciółmi. Złapał ramię Harry’ego, odwracając go. – Co widzisz?

- Louisa – odpowiedział prosto Harry, lustrując wzrokiem starszego chłopaka w znajomy sposób.

- I?

- Stevena. – Harry westchnął, lekko marszcząc brwi, gdy chłopak żartobliwie klepnął Louisa w tyłek. Louis zesztywniał, marszcząc czoło i odwracając się do Stevena, nie wyglądając na zbyt zadowolonego. Nie zasługiwał na niego.

- I kim jest Steven? – nakierował go Zayn, lekko ściskając jego ramiona; materiał koszulki zwinął się pod jego skwapliwymi palcami.

- Kompletnym i całkowitym dupkiem?

- Nie. Cóż… tak. – Zayn się zaśmiał, potrząsając głową. Harry się uśmiechnął, podnosząc wzrok na przyjaciela, chcąc, by wyjaśnił mu, jakie szaleństwo wyrywa się z jego głowy, spod idealnych włosów. – Steven jest typowym przykładem bad boy’a.

- I? – Harry tępo zamrugał na przyjaciela.

- I jest idealnie w typie Louisa.

- Nie mam pojęcia dlaczego. – Harry westchnął sfrustrowany, przebiegając ręką przez swoje loki. – Jest kutasem.

- I z jakiegoś dziwnego powodu Louisa to kręci. – Zayn wzruszył ramionami. – Co jest dziwne i niefortunne dla ciebie, ponieważ tobie, Hazza, jest najdalej do bad boy’a ze wszystkich ludzi na świecie.

- To ma mi pomóc? – Harry zmarszczył brwi, lekko się obracając i opierając o drzewo z fuknięciem. Ze zmęczeniem potarł oczy, życząc sobie, by choć raz mógł być odpowiedni. Mówił zbyt wolno i zbyt cicho na zajęciach, albo do kogokolwiek poza Danielle i Zaynem. Był zbyt nieśmiały, by śpiewać w chórze, zbyt niezdarny, by wypróbować się w sporcie. Był zbyt wielkim świętoszkiem, by chociaż znaleźć się w zasięgu Louisa.

- Tak – odpowiedział prosto Zayn, znów pijąc swoją wodę, zanim kontynuował. – Bo teraz dokładnie wiemy, co mamy zrobić.

- Co? – Harry westchnął, otwierając oczy. – Zayn, to nie ma sensu. Wyrzuć to w końcu z siebie. – Zayn fuknął.

- Boże, jesteś tępy, Haz. – Zayn zuchwale się uśmiechnął, uchylając się od jego uderzenia. – Musimy zamienić cię w bad boy’a!

Oczy Harry’ego się rozszerzyły, a z jego ust wydobył się ostry śmiech. – Żartujesz sobie!

- Nie, właściwie, jestem całkiem poważny – powiedział spokojnie Zayn, przyglądając się Harry’emu; jego oczy studiowały każdy cal jego przyjaciela w dziwnie intensywny sposób, który sprawiał, że Harry miał ochotę zakryć się bluzą, albo zrobić coś w tym guście. –Hmm… będę tu potrzebował pomocy Dani…

- Ty… O mój Boże. – Oczy Harry’ego szeroko się otwarły, gdy zdał sobie sprawę z tego, że Zayn mówił całkowicie poważnie. – Ja… ty oszalałeś! – Zayn go zignorował, pisząc coś na telefonie do Danielle,  znów planując, całkowicie nieświadomy swojego zaskoczonego przyjaciela. – Zayn… Zayn, nie mogę… jesteś psychiczny!

- Harry, chcesz, żeby Louis cię zauważył, prawda? – odparł Zayn z westchnieniem, odkładając swój telefon. Harry powoli kiwnął głową, żując swoją dolną wargę. – Więc musisz stać się dla niego zauważalny! Wyglądaj stosownie i pograj trochę, żeby zdobyć uwagę Tommo!

Harry był bardziej niż przerażony. Nie był dobrym aktorem… I z ledwością był w stanie wyobrazić sobie stworzenie bezpośredniego kontaktu wzrokowego z Louisem, nie zaczynając się jąkać. Ponad wszystko chciał być kimś, kogo Louis by pragnął, być tym, na którego Louis spojrzy z tym olśniewającym uśmiechem, by te usta, o których marzył od lat, dotknęły jego…

- No dalej, Harry – napomknął lekko Zayn, ciągnąc rękę Harry’ego. – Nigdy jeszcze źle cię nie poprowadziłem, prawda? – Harry potrząsnął głową, spoglądając znów na Louisa. Starszy chłopak odchylał głowę, melodyjnie się śmiejąc, a promienie słoneczne tańczyły na jego włosach i wyglądał tak oszałamiająco, że Harry czuł się otumaniony. – Zaufaj mi, Hazza.

- Ja… - Harry pozwolił swojemu spojrzeniu zatrzymać się na chwilę na Louisie, nagle uświadamiając sobie, jak bardzo miał dość bycia ignorowanym. Zielone oczy odwróciły się, by spotkać te Zayna, pewne i zdeterminowane. – Dobrze. Dobrze. Ja… zgadzam się na to.

- Tak! – Zayn się rozweselił, triumfalnie owijając ramionami Harry’ego. – To będzie idealne! – Jego telefon zawibrował. – I Dani mówi, że pomoże! Będziemy potrzebowali skóry i czegoś do twoich włosów i… Och! Wiem, że możemy…

Harry wyciszył Zayna, ze znużeniem przecierając twarz. Spojrzał na Louisa, cicho wzdychając. – Te rzeczy, które dla ciebie robię, Louis… - wyszeptał cicho, opierając się o drzewo i pozwalając, by ciepło padło na jego klatkę piersiową, wyczarowując sobie w myślach obrazy siedzenia pod tym drzewem z Louisem u swojego boku, wspólnie się śmiejąc w leniwe popołudnie.