{15} Art Class

D:

Przed wami ostatni rozdział wspaniałej historii Narry’ego. Kolejna notka czeka na was pod rozdziałem, nie jest długa, bez obaw :)

*JEŚLI przypadkiem ktoś z was będzie w piątek w Krakowie na targach książki, może spokojne podejść i ze mną porozmawiać (- Jasne, Dejv, bo ktoś by chciał :o). Nie gryzę :D*

oryginał

15.

Niall zauważył, że od kiedy wrócił do domu bez Harry’ego, jego mama zachowała takt i nie wspomniała o tym. Niestety poruszyła temat, gdy zajadał się swoim puree. Pięć minut później stał przed domem z ubraniami na zmianę, rysunkami Harry’ego i zastrzeżeniem od jego ojca, że ma nie wracać, dopóki nie ‘znormalnieje’.

Niall nie był zaskoczony. To były najgorsze dwa dni jego życia, więc dlaczego na końcu nie miałby zostać wyrzucony an ulicę? Co tam, jedyną rzeczą, która mogła pogorszyć sprawę byłaby ulewa. Więc zaczęło padać. Przynajmniej szare chmury oddawały jego nastrój.

Niall wiedział, że nie może iść do Harry’ego, a ponieważ nie wiedział, gdzie mieszka Liam, jedyną opcją wydawało się pójście do domu Louisa. Oczywiście mógł iść do jednego ze swoich znajomych od piłki nożnej i spać na jego kanapie, ale ludzie ze slumsów nie zadają wiele pytań. Są przyzwyczajeni do dzieciaków szukających miejsca do spania. A Niall naprawdę potrzebował rozmowy z kimś o tym, jak bardzo jest zraniony. Potrzebował, by ktoś go przytulił i powiedział mu, że wszystko będzie okej. Potrzebował przyjaciela.

I tak Niall znalazł się zwinięty na kanapie Louisa w szerokiej bluzie i parze jego spodenek, gdy zadzwonił dzwonek do drzwi. Louis właśnie skierował się na górę, by wziąć prysznic i Niall słyszał, że z góry krzyczy do niego, że ma otworzyć, po czym dźwięk włączanej wody odciął jego głos. Niall westchnął, owinął się mocniej kocem, wstał i poszedł do drzwi.

Otworzył je i został przywitany widokiem, przez który zacieśniło mu się gardło i łzy napłynęły do oczu. Stał tam Harry z rzeźbą, którą zrobił Niall, spoczywającą w jego ramionach i spuszczoną głową.

- Louis, mogę pożyczyć młotek? – Harry nie kłopotał się nawet podnoszeniem wzroku na osobę, która otworzyła drzwi, zamiast tego wyskakując z pytaniem. Niall czuł łkanie, zbierające się w dole jego gardła. Chciał zniszczyć jego prezent.

- Och. – Harry podniósł wzrok i jego zimne oczy spotkały się z wilgotnymi, niebieskimi Nialla. W jego spojrzeniu nie było niczego znajomego. Zero nerwowości, zażenowania, czy miłości, do której przyzwyczaił się Niall. Był pusty, zupełnie, jak wcześniej, zanim Niall tchnął w niego życie.

- Cz-cześć. – Niall desperacko pragnął zrobić dwa małe kroki, które wprowadziłyby go w ramiona Harry’ego. Chciał owinąć swoje wokół chłopaka i zatracić się we wszystkim, co było Harrym. Chciał, by Harry go trzymał i obiecał mu, że wszystko będzie dobrze.

- Młotek? – spytał znów Harry, lekko unosząc rzeźbę, żeby Niall mógł ją zobaczyć. – Proszę?

- Rozbijesz ją? – wyszeptał Niall, a kilka łez spłynęło po jego policzkach. Ten prezent był symbolem ich miłości. Jeśli Harry go rozbije, ich miłość będzie niczym więcej, tylko garstką odłamków na podłodze. Nie będzie się dało jej naprawić.

- Tak – odpowiedział prosto Harry.

Niall czuł w swoich oczach ciepłe łzy i mokre ślady an policzkach. Nienawidził tego, jak słaby był. Harry stał tam, jakby to nie było nic wielkiego, jakby nigdy nic dla siebie nie znaczyli. Tymczasem Niall robił co w jego mocy, by całkowicie się nie załamać, łkając na ziemi przy stopach Harry’ego i błagając młodszego, by przyjął go z powrotem.

- Dobrze. – Niall przesunął się w bok i wpuścił Harry’ego, po czym poprowadził swojego byłego chłopaka do salonu. Podniósł prace Harry’ego, by pokazać mu, że również potrafi się nie przejmować i rzucił nimi w ręce chłopaka. – Zniszcz przy okazji i je.

- Okej. – Harry ułożył rzeźbę i przejrzał rysunki. Znalazł list, który znajdował się między nimi i wyjął go, przez kilka sekund skanując to, co napisał, zanim przedarł go równo w środku.

- Nie! – Niall wyrwał papier z ręki Harry’ego i przycisnął go do swojej klatki piersiowej. Nie sądził, że Harry naprawdę go zniszczy. – Dlaczego to zrobiłeś?

- Powiedziałeś, że mogę – odpowiedział prosto Harry.

- Tak, ale wcale nie miałem tego na myśli! – Niall załkał.

- Przestań mówić rzeczy, których nie masz na myśli. – Głos Harry’ego był cichy i nutka emocji pojawiła się głęboko w jego oczach. Wyglądał na zranionego.

- Czego jeszcze nie miałem na myśli? – Niall przetarł grzbietem ręki oczy i próbował odzyskać trochę godności.

- Kiedy powiedziałeś mi, ze mnie kochasz. – To był najgorszy ból na świecie, gdy te słowa opuszczały usta Harry’ego. Bolało to bardziej, niż kiedy Harry z nim zerwał; bolało bardziej, niż kiedy jego ojciec wyrzucił go na lubienie chłopaków; bolało bardziej, niż cokolwiek, co Niall kiedykolwiek sobie wyobrażał. Ponieważ z tymi rzeczami mógł się pogodzić. Tak, teraz wydawały się złe, ale po jakimś czasie rany się zaleczą i będzie w stanie ruszyć dalej. Ale wiedza, że Harry myślał, że jego uczucia były nieprawdziwe, cóż,  to bolało. Było jak dźgnięcie nożem w klatkę piersiową za każdym razem, gdy to słyszał. Wiedza, że jedyna osoba, do której kiedykolwiek to poczuł tak bardzo wątpiła w jego uczucia, była czymś więcej, niż Niall był w stanie znieść. Nie zasługiwał na to.

- Kocham cię! Kocham cię! Kocham cię! Ile razy mam to powiedzieć? Kiedy mi uwierzysz? Mój ojciec wyrzucił mnie z domu. Dlatego tutaj jestem. Wiesz, dlaczego mnie wyrzucił? Przez ciebie! Bo cię kocham! Powiedziałem mamie. Chciała cię poznać. Chciała, żebyś przyszedł na kolację. Chciała w końcu poznać chłopaka, który w końcu sprawił, że byłem szczęśliwy. Ale ty zamknąłeś mi drzwi przed nosem i nie słuchałeś Liama, gdy powiedział, że się ujawniłem! – Liam wcześniej zadzwonił, by przeprosić go za zachowanie Harry’ego. – Zrobiłem to dla ciebie, żebym mógł cię odzyskać! Bo słyszałem, co powiedziałeś wcześniej i zrozumiałem, że poczułeś przez to, że może o to nie dbam. Nigdy wcześniej nie myślałem o tym w ten sposób, ale widziałem, jak podchodzisz do tego ty i naprawiłem mój błąd. A ty nadal sądzisz, że mnie to nie obchodzi. Jak możesz tutaj stać i wątpić w to, co do ciebie czuję? Czy to nie oczywiste? W sposobie, w jaki patrzę na ciebie, jakby nie było nikogo innego na świecie? W sposobie, w jaki wymawiam twoje imię, jakby to było jedynym, co kiedykolwiek się liczyło? W sposobie, w jaki moje oczy błyszczą, kiedy tylko widzę twoją twarz? W sposobie, w jakim rozpływam się na twój dotyk? W sposobie, w jaki mogłem siedzieć godzinami, nie mówiąc ani słowa, ponieważ samo siedzenie przy tobie wystarcza? Jak możesz nie widzieć? Jak możesz być tak ślepy?

Gdy Niall skończył krzyczeć, był tak wykończony, że czuł, jak nogi odmawiają mu posłuszeństwa. Chwycił się szafki, by się wesprzeć, a jego knykcie zbielały od tak mocnego uścisku, że obawiał się, że szafka rozsypie się w jego rękach. Harry tylko się w niego wpatrywał, oczami nadal obco pustymi.

- Jestem artystą. – Jego odpowiedź była wolna, gdy w końcu nadeszła. – Więc nie, nie jestem ślepy. Widzę wszystko.

- Więc dlaczego nie widzisz tego? – Niall załkał. – Dlaczego nie widzisz tego, że cię potrzebuję?

- Jesteś zmartwiony – stwierdził Harry. – Chcesz tylko, żeby ktoś cię przytulił i powiedział ci, że będzie lepiej. Wtedy to się zakończy. Wtedy już nie będziesz mnie potrzebował.

- Nie rozumiesz tego, Harry? Zawsze  będę cię potrzebował. Kiedy będę szczęśliwy, albo zły, albo zdezorientowany, albo zaskoczony, albo zadowolony, albo samotny, albo głodny, albo znudzony. Jeśli będę potrzebował przytulenia, by było mi lepiej, będę mógł pójść o Louisa lub Liama. To nie tego od ciebie chcę.

- Czego ode mnie chcesz?

- Chcę się przytulać cały czas. Tak po prostu. Dlatego, że za mną tęskniłeś. Albo dlatego, że cieszysz się, że mnie widzisz. Albo dlatego, że po prostu chcesz się poprzytulać. Albo dlatego, że mnie kochasz. Po prostu chcę, żebyś przy mnie był.

Stwierdzenie, że Niall był zaskoczony, gdy Harry zrobił krok w przód i owinął ramiona wokół jego chudego ciała, byłoby niedopowiedzeniem. Był tak zaskoczony, że przestał płakać. Ale nie chciał rujnować tego momentu pytaniami, więc tylko mocno uścisnął Harry’ego. Ten uścisk, na środku salonu Louisa, ze śladami łez Nialla i brakiem emocji Harry’ego, był prawdopodobnie najdłuższym, jaki dzielili. Gdy się od siebie odsunęli, Niall spojrzał w górę szeroko otwartymi oczami.

- Za co to było? – wymamrotał.

- Dlatego, że za tobą tęskniłem. – Powieki Harry’ego zatrzepotały i opadły i kiedy zielone tęczówki znów stały się widoczne, znalazło się w nich nowe światło. – I dlatego, że cię kocham.

Tym razem nogi Nialla odmówiły posłuszeństwa. Ale Harry go złapał i przyciągnął bliżej, chowając nos w jego włosy i wdychając znajomy zapach. Palce Nialla były zaciśnięte na koszulce Harry’ego, chwytając się, jakby w obawie, że puszczenie się oznaczałoby stracenie go na zawsze. Jego twarz była schowana w zagłębieniu szyi Harry’ego i nigdy nie chciał się stamtąd ruszać. Harry nadal go kochał!

Harry przyciągnął Nialla bliżej, ciesząc się, że już nie płacze. Nie oczekiwał, że aż tak bardzo będzie bolał go widok Nialla aż tak zmartwionego przez coś, co on zrobił. Powinien był chronić Nialla, utrzymywać go w bezpieczeństwie, sprawiać, żeby czuł się kochany. Ale zamiast tego Harry doprowadził go do płaczu, sprawił, że jego pełne życia, niebieskie oczy, zmieniły się w ocean nędzy, usunął całe szczęście z jego melodyjnego głosu. Zniszczył Nialla, którego znał i widok tego nowego, smutnego, był okropny. Harry chciał swojego Nialla z powrotem. Nialla, który uśmiechał się bez powodu, który dawał eskimoskie pocałunki, który chichotał i śmiał się, i rozświetlał cały świat. Harry nie mógł znieść widoku kogoś, kto kiedyś świecił tak jasno, teraz stojącego przed nim tak tępo. To za bardzo bolało.

- Naprawdę masz to na myśli? – Oddech Nialla tańczył przy szyi Harry’ego i sprawił, że młodszy się uśmiechnął.

- Tak – wymamrotał cicho.

- Harry, naprawdę przepraszam, że nikomu nie powiedziałem. Przepraszam, że sprawiłem, że czułeś się wobec nas tak źle. Przepraszam, że przeze mnie pomyślałeś, że mnie to nie obchodzi. – Niall mógł wykrzyczeć to światu, jeśli tego chciałby Harry. Wiedział, jak to jest stracić tego cichego przyjaciela i nie mógłby znieść przechodzenia przez to po raz kolejny. To by go zniszczyło.

- Przepraszam, że przedarłem twój list. – Głos Harry’ego wplątał się w kosmyki włosów Nialla.

- W porządku. – Niall cicho się zaśmiał. – I tak znam go na pamięć.

- Napiszę ci inny. Listę stu powodów, przez które cię kocham. Zaczynając od numeru pierwszego.

- Co jest numerem pierwszym? – Niall lekko się odsunął, by spojrzeć na twarz Harry’ego.

- Sprawiasz, że jestem szczęśliwy. – Bliźniacze dołeczki ukazały się na policzkach Harry’ego, gdy szeroko uśmiechnął się do Nialla, z iskierkami tańczącymi w oczach.

Niall pokręcił głową i wysunął się z ramion Harry’ego. – Nie. – Zaczął grzebać w innym stosie prac, które przyniósł ze swojego domu i znalazł tę, którą zabrał wcześniej z budynku zajęć artystycznych. Trzymał pusty autoportret, który Harry pokazywał na wystawie w dniu, kiedy zielonooki po raz pierwszy zaprosił go na randkę. Harry chwycił swój rysunek z zaciekawieniem, spoglądając na niego. Potem Niall wyjął kolejny, replikę pierwszego, którą narysował tak dobrze, jak tylko był w stanie. Poza tym, że była między nimi ogromna różnica.

Pierwszy był czarno-biały, pusty, poza konturem twarzy Harry’ego. Drugi był plamami kolorów, zielonego, brązowego, czerwonego, żółtego, pomarańczowego, fioletowego, każdego, jaki można sobie wyobrazić. Był zamazanymi kolorami, które jakimś sposobem świetnie się ze sobą mieszały, by wypełnić pustą przestrzeń pozostawioną w pierwszy rysunku.

Niall wyciągnął go trzęsącą się ręką, Harry chętnie go zaakceptował, a jego zielone oczy doszukiwały się wyjaśnienia.

- Powód numer jeden. – Niall wskazał na drugi rysunek. – Dopełniam cię.

D:

To na tyle, koniec. Jak odczucia?

Jeśli macie pytania (albo podziękowania, wiadomości, cokolwiek) do autorki, możecie pisać je w komentarzach, a ja chętnie jej przekażę :)

Wygląda na to, że mówimy ‘papa, Art. Class’. Będziemy tęsknić!

Komentarze?