{14.2} Art Class

D:

Cześć! Xx

Na samym początku serdecznie wam dziękuję za wszystkie wyświetlenia, bo dosłownie chwilkę temu dobiliście (już nie ‘dobiłyście’, bo dowiedziałam się, że WHY czyta również kilku chłopaków) do 36,000. Więc… dziękuję :) x

Z góry przepraszam, jeśli niektóre fragmenty będą… nieskładne. Chyba nie jest najgorzej. Dodatkowo na dole czekają na was dwa przypisy(?) wyjaśniające pewne rzeczy. Ostatnio coraz częściej zdarza mi się dorzucać własne komentarze. Muszę przestać.

Ach, no tak, z tego miejsca ogłaszam, że seria GDOYKABMTBBEFY rozpocznie się dokładnie 27.10 :) Po zakończeniu tej serii wrzucę jakiegoś oneshota, aby serie skończyły się w miarę równo. Oczywiście pamiętajcie, że po LWMGBF czeka na was również dodatek w postaci oneshota ‘Dzień z Życia Shippera’ :)

Tak… to chyba na tyle. Kontakt tam, gdzie zawsze, piszcie o czym tylko chcecie :)

Zapraszam na rozdział!

oryginał

14.2

- Rozstania bolą, kochanie. – Głos mamy Nialla przywrócił go do teraźniejszości. Odruchowo zastanowił się, skąd wiedziała, że chodziło o rozstanie, ponieważ nadal nie powiedział ani słowa. – Tak dowiesz się, że to jest tego warte. Musisz decydować się i na dobro, i na zło. – Jej ręka delikatnie przebiegła przez jego włosy. – I tak nie była dla ciebie właściwa.

Niall nie kłopotał się poprawianiem jej. Kontynuował płakanie.

- Jeśli cię zraniła, to znaczy, że na ciebie nie zasługiwała. Za niedługo znajdziesz tę właściwą i będzie to nawet piękniejsze dzięki bólowi, przez który przejdziesz, by ją znaleźć.

- To była moja wina – wymamrotał w końcu Niall. – Moja.

- Cóż, jeśli to była twoja wina i tak cię to boli, to jestem pewna, że ją boli nawet bardziej. Może po prostu musisz z nią porozmawiać.

Niall ciężko westchnął. Nie podobało mu się słowo ‘ona’. Brzmiało źle. – Właściwie, to ona jest-

Słowa Nialla zostały przerwane przez desperackie pukanie do drzwi i po kilku sekundach, upewniając się, że z Niallem wszystko w porządku, jego mama otwarła je. Chłopak zobaczył ponad jej ramieniem znajomą twarz i szybko przepchnął się obok niej, mamrocząc krótkie ‘to do mnie’, zanim wyszedł na zewnątrz i zamknął za sobą drzwi. Wiedział, dlaczego Liam tu był. Był tutaj po to, by pobić go za zranienie Harry’ego. Niall go oczekiwał. Mimo wszystko, obiecał.

Liam przybył po spytaniu Louisa, gdzie mieszka Niall z zamiarem skrzywdzenia go za zniszczenie Harry’ego. Nie miało znaczenia, że Niall był jego najlepszym przyjacielem zaraz po Harrym, ponieważ Niall zranił Harry’ego i liczyło się tylko to. Mógłby być nawet jego bratem i Liam nadal broniłby swojego bezradnego przyjaciela. Ale w chwili, w której Niall wyszedł na zewnątrz i spojrzał na niego, złość opuściła ciało Liama.

Niall wyglądał okropnie. Jego twarz była opuchnięta, oczy przekrwione, a jego warga drżała. Świeże łzy nadal spływały po jego policzkach i wyglądał, jakby nie spał od miesiąca. To musiała być ciężka noc.

Niall jedynie wpatrywał się w Liama przez kilka sekund, czekając aż coś, właściwie cokolwiek, się zdarzy. Ale nic się nie zdarzyło. Więc przemówił.

- Zerwał ze mną. – Niall załkał zażenowany faktem, że Liam widzi go w takim stanie. – Ale to wszystko moja wina. Więc proszę, uderz mnie albo zrób to, po co tutaj przyszedłeś.

Liam smutno się uśmiechnął, zanim sięgnął, by zetrzeć kilka łez Nialla. Niall tylko pociągnął nosem i wpatrywał się w swoje stopy. – Co się stało?

Rany nadal były zbyt świeże, więc Niall tylko wzruszył ramionami. Nie chciał o tym rozmawiać. – Wszystko zniszczyłem – było wszystkim, co udało mu się wykrztusić.

- Nie, wcale nie, Niall. – Słowa opuściła usta Liama, zanim mógł je powstrzymać i nagle okazało się, że nie potrafi przestać. – Zrobiłeś coś zupełnie odwrotnego. Dzięki tobie wszystko było lepsze. Powołałeś Harry’ego do życia. Sprawiłeś, że był Harrym. Sprawiłeś, że był szczęśliwy. Wiesz, jaki jest Harry? Jest jak kontur w kolorowance. Cały czarno-biały i pusty. Miał formę i wiedział, kim jest, ale nie był dopełniony. Był tylko kilkoma liniami na kartce papieru. Ale potem przyszedłeś ty. Ty ze swoim promiennym śmiechem i szczęśliwym uśmiechem i pełną życia osobowością. Byłeś kolorem. Wypełniłeś go i sprawiłeś, że ożył. Dopełniłeś rysunek. Nadal jest tym samym, starym Harrym, tą samą stroną w kolorowance, ale jest lepszy. Jest kolorowy i pełen życia, i dopełniony. On cię potrzebuje. Pasujecie do siebie. Bez ciebie on jest tylko konturem, a ty jesteś tylko zamazanymi kolorami. Ale razem tworzycie dzieło sztuki. – Harry go zabije, szczególnie dlatego, że to on zerwał z Niallem. Liam naprawdę nie powinien próbować ich pogodzić. Ale byli dla siebie tak właściwi, że nie mógł znieść ich rozstania. – On cię potrzebuje Niall. Naprawdę.

Niall nadał płakał, ale Liamowi wydawało się, że inaczej. Płakał lżej, a jego oczy się rozjaśniły i Liam przysiągłby, że na jego wilgotnych ustach pojawił się cień uśmiechu. – Tak myślisz? – Niall wytarł ręką oczy i próbował uwierzyć w to, co powiedział właśnie Liam. Harry go potrzebował. A on potrzebował Harry’ego.

- Tak, tak myślę. – Liam wyciągnął rękę. – Gotów, by wygrać powrót Harry’ego?

Niall zignorował pytanie Liama. – Wiesz, że Harry cię kocha?

Liam cicho się zaśmiał. – Tak, wiem.

- Powiedział ci to kiedykolwiek? Czy tylko tak zakładasz?

- Zakładam. – Liam również kochał Harry’eo. Nie potrzebowali tego mówić. To było ukryte. Po to są najlepsi przyjaciele.

- Mi powiedział. W sensie, że cię kocha. Nie wiem. – Niall wzruszył ramionami. – Pomyślałem tylko, ze zasługujesz, by to słyszeć. Naprawdę docenia to, co dla niego zrobiłeś. Podczas gdy wszyscy inni śmiali się z niego lub go przezywali za jego plecami, lub ignorowali go, ty byłeś tam przy nim i dla niego. Mimo, że czuje, że ci ciąży, nadal przy nim jesteś. Nie oceniasz go, nie masz nic przeciwko, kiedy nic nie mówi, masz gdzieś to, że cały czas rysuje. Jesteś jedyną osobą, która go nie zraniła.

Liam nie był pewien, co to miało do rzeczy. – Tak, wiem. Jest moim najlepszym przyjacielem. Ja też go kocham.

- Nie mogę wrócić tobą. – Głos Nialla był teraz silniejszy, mimo że nadal krztusił się swoim łkaniem. – Bo wątpię, że chce mnie zobaczyć. A jeśli ty mnie przyprowadzisz - Niall wzruszył bezradnie ramionami, zanim podniósł swój załzawiony wzrok, by ich spojrzenia się spotkały – zranisz go. Jesteś jedyną osobą, której ufa. Nie mogę temu zaszkodzić.

- Niall, znam Harry’ego od siedmiu lat. Spędziłem przy jego boku prawie każdy dzień ze wszystkich tych lat i nigdy nie widziałem, żeby cokolwiek zmieniło go tak, jak zrobiłeś to ty. Wszystko, co musiałem zrobić, to wspomnieć o niebieskim kolorze, a cała jego twarz się rozjaśniała i rzucał patetycznym komentarzem o twoich oczach. Cały jego szkicownik jest wypełniony rysunkami ciebie. Przez te trzy miesiące mówił do mnie więcej, niż przez całe siedem lat naszej przyjaźni i za każdym razem, gdy otwierał usta, jego zdanie zaczynało się twoim imieniem. Uśmiechy w końcu zaczęły obejmować również jego oczy, a nigdy tak nie było. Powiedział mi, że cię kocha, Niall! On nigdy nie dzieli się swoimi uczuciami, bo nigdy żadnych nie ma. Kochanie cię samo w sobie jest ogromną rzeczą, ale fakt, że mi powiedział… - Brązowe oczy Liama były ożywione walką, której Niall nie rozumiał. – Niall to dla niego coś ogromnego. On nigdy nie dzieli się niczym o sobie. Ja mówię, a on słucha. Tak to działa. Ale kiedy ty byłeś w pobliżu… - Liam wzruszył ramionami – on mówił, a ja słuchałem. Bo w końcu miał coś do powiedzenia. Niall, on cię potrzebuje. Może na początku będzie zmartwiony, kiedy przyjdziesz ze mną, ale znam Harry’ego lepiej, niż ktokolwiek inny i wiem, że będzie cię chciał z powrotem.

Niall nadgryzał swoją dolną wargę przez kilka sekund, gdy nad tym wszystkim myślał. Nie było niczego, czego pragnąłby bardziej od pójścia do Harry’ego i wpadnięcia w jego ramiona, poczucia jego skóry na swojej, gdy Harry szeptałby, że go kocha. Ale co, jeśli pójdzie tam, a Harry zatrzaśnie mu drzwi przed nosem? Co jeśli Harry postawił sprawę jasno i nie chce już nigdy więcej widzieć Nialla? Niall nie mógł poradzić sobie z tak ogromną ilością bólu, w tak krótkim okresie czasu.

- Niall – powiedział łagodnie Liam – on nawet nie chce dotknąć swojego szkicownika.

Głowa Nialla szybko się podniosła, jego oczy były szeroko otwarte. Liam poważnie pokiwał głową.

- Pójdę – głos Nialla był słaby – ale jest coś, co muszę najpierw zrobić.

Pokazał Liamowi, że ma iść za nim, po czy otworzył drzwi i wszedł do swojego małego domu. Jego mama podniosła pytające spojrzenie, gdy weszli.

- To jest Liam. – Niall trzęsącą się ręką wskazał swojego przyjaciela, nieco nerwowy tym, co miał zamiar zrobić. – Aż do wczoraj byłem z jego najlepszym przyjacielem*. Zerwaliśmy przez coś, czego ci nie powiedziałem.

Wziął głęboki wdech. – Nazywa się Harry i go kocham.

Mama Nialla wpatrywała się w niego przez kilka sekund, zanim przekroczyła pokój i oplotła go ramionami. – Och, kochanie, dlaczego mi nie powiedziałeś? Jesteś moim dzieckiem i wiesz, że kocham cię bez względu na wszystko. I jeśli ten chłopak jest powodem, dzięki któremu wracałeś do domu z uśmiechem na twarzy każdego wieczoru, jak mogłabym go nie kochać? Sprawił, że byłeś szczęśliwszy niż kiedykolwiek wcześniej i nie ma znaczenia to, że jest chłopakiem. Wszystko, co ma znaczenie, to że dobrze cię traktuje i uszczęśliwia.

- Tak właśnie jest. – Niall odsunął się zaskoczony tym, jak łatwo to przebiegło. – Teraz muszę iść go przeprosić.

- Zaproś go dziś na obiad, dobrze, kochanie? – Odgarnęła kosmyk blond włosów Nialla i pocałowała go w czoło. – Chcę go poznać.

- Dobrze, mamo – wymamrotał Niall. Nadal nie chciał zapraszać Harry’ego, nie do jego małego, zniszczonego domu z obskurnymi meblami. Ale właśnie ujawnił się swojej matce, więc stwierdził, że zaproszenie Harry’ego nie będzie najbardziej niezręczną rzeczą, która się dziś zdarzyła.

- Teraz idźcie go odzyskać. – Mama Nialla uśmiechnęła się do obu chłopaków.

- Dobrze, proszę pani. – Liam szeroko się uśmiechnął. – Miło było panią poznać.

- Ciebie też, kochanie. – Machnęła na nich ręką, a Niall złapał nadgarstek Liama i wyprowadził go na zewnątrz.

- On wie – powiedział cicho Liam. – Jeśli o to właśnie się martwiłeś.

Serce Nialla zaczęło bić nieco szybciej, gdy próbował zinterpretować słowa Liama. – Wie o czym?

- O tym. – Liam rozłożył ramiona, by wskazać na rozsypujące się sąsiedztwo. – Nie obchodzi go to.

- Och. – Niall nagle poczuł coś ciepłego rozlewającego się po jego ciele. Harry wiedział, że Niall z biednej rodziny** i nie obchodziło go to. Nadal go kochał.

- Spójrz. – Nialla zatrzymała ręka, która spoczęła na jego ramieniu. Podniósł zmieszany wzrok na Liama. – Chcę, żebyście z Harrym do siebie wrócili bardziej, niż myślisz. Ale naprawdę musisz być z  nim szczery. Żadnego ukrywania, jasne?

Niall kiwnął głową. – Nie ma już niczego do ukrycia.

- On cię kocha. – Oczy Liama zrobiły się ciemniejsze przez emocje, zawarte w jego wypowiedzi. – Kocha cię bardziej, niż kocha sztukę, a to jest coś. Wiem, że myślisz, że to on ma problemy z zaufaniem, ponieważ boi się robić, nie myśląc, ale to ty masz problem. Musisz nauczyć się ufać jego uczuciom do ciebie, dobrze?

Niall kiwnął głową. Jeśli Harry będzie chciał dać mu drugą szansę, upewni się, że nic nie spieprzy.

Wydawało się, że nie minęła ani chwila, zanim Niall i Liam byli przed domem Harry’ego. Niall nawet nie pomyślał nad tym, co powie. Nie miał pojęcia, jak ma przeprosić, by wszystko było lepiej. Czekał, gdy Liam zapukał do drzwi, czekał, gdy słyszał krzyk Harry’ego, że idzie, czekał, gdy drzwi powoli się otworzyły. Czekał, gdy pojawiła się pusta, wyprana emocji twarz Harry’ego, czekał, gdy zielonooki chłopak spojrzał na niego, jakby nie był niczym bardziej interesującym niż jednym z drzew przy jego ulicy, czekał, aż Harry coś zrobi. Czekał, gdy Harry chwycił Liama za nadgarstek i wciągnął go do środka.

Nadal czekał, gdy drzwi zatrzasnęły mu się przed twarzą.

-

* W języku angielskim, gdy mówimy ‘friend’, nie ma rozróżnienia, jaką płeć mamy na myśli. Niall jeszcze wtedy niczego nie zasugerował, ale nie dało się tego przetłumaczyć w taki sposób, by było to całkowicie jasne, dlatego musiałam napisać ‘przyjaciel’ w rodzaju męskim.

** Okej, więc w oryginale Niall nazwał się szumowiną i wiem, że nie powinnam, ale nie byłam w stanie tego tak przetłumaczyć (o ile dobrze zrozumiałam to w oryginale(?)), więc złagodziłam to. Nawet bardzo. Przepraszam.