{05} Art Class

D:

No dobrze, przed wami tłumaczenie piątego rozdziału tego fica. Jesteśmy już w jednej trzeciej! W następnym rozdziale… cóż, zacznie się coś dziać, a w kolejnym możecie się już spodziewać całkiem sporo.

Za dwa dnie wrzucę kolejny rozdział LWMGBF, a tymczasem zapraszam na ten oraz na bloga z moim własnym opowiadaniem – Here Without You.

Oczywiście proszę o komentarze! x

oryginał

5.

- Co tu się stało?

Trzej chłopcy podnieśli wzrok z poplamionej farbą płachty, okrywającej podłogę na której leżeli, gdy Anne zadała pytanie.

- Bitwa na farbę – odpowiedział Harry. – To wszystko wina Liama.

- Chodźcie – pogoniła ich Anne. – Opary dostaną się wam do głów, jeśli tu zostaniecie, dalej – otworzyła kilka okien, a chłopcy wyszli z pokoju.  Drzwi się za nią zatrzasnęły i w czwórkę pozostali w holu. – Koszulki – zganiła ich Anne i Niall obserwował jak Harry i Liam natychmiastowo jej posłuchali, zdejmując przez głowy ubrania. Gapił się, ale nie potrafił się powstrzymać. Harry krył pod swoją czarną koszulką dość niezłe ciało. Jego tors był długi i chudy, określony kuszącymi grzbietami jego mięśni i kończył się idealnym V przy biodrach. Jego jeansy wisiały nisko na ledwo widocznych biodrach i oczy Nialla pożądliwie pochłaniały widok jego bokserek firmy Abercrombie and Fitch.

- Ty też – Anne wyciągnęła rękę do Nialla. – Nie chcę mieć farby na tych ścianach, to byłaby katastrofa.

Niall podniósł na nią szeroko otwarte oczy, palcami bawiąc się podszyciem koszulki, ale nie wykonując żadnego ruchu, by ją zdjąć. – Farba jest sucha – wymamrotał w końcu, spuszczając wzrok na swoje stopy.

Mógł czuć zaciekawione spojrzenie Liama na boku swojej twarzy i lekko się zarumienił, życząc sobie, by dali temu spokój.

- Harry, idź przynieść mu czystą koszulkę – Anne trąciła łokciem swojego syna. – Może tak być, kochanie?

Niall kiwnął głową, gdy Harry wślizgnął się do pokoju i wrócił z białą koszulką Jacka Willisa w ręce. W ciszy podał ją Niallowi i chłopak zabrał ją, odwracając się zanim zrzucił z siebie swoją koszulkę i założył tą Harry’ego. Bez słowa podał swoją Anne, a ta zniknęła, zostawiając trzech chłopców samych.

- O co chodziło? – Liam nie chciał być niemiły, był tylko ciekawy. – Wiedzieliśmy cię wczoraj całkowicie nagiego.

- To jest coś innego – wyszeptał Niall, zwijając kraniec koszulki między palcami. – To jest sztuka.

- Widzisz! – wybuch Harry’ego zaskoczył Nialla, przez co podniósł wzrok. Chłopak z kręconymi włosami wskazywał na Liama z tańczącymi iskierkami w oczach i usatysfakcjonowanym uśmieszkiem na twarzy. – Lubienie czegoś z artystycznego  punktu widzenia jest czymś innym niż lubienie tego, bo to lubisz. Mówiłem ci. To tak, jak z oczami.

- Nie sądzę, żeby miał to na myśli, Harry.

Ale Harry wprost umierał, by postawić na swoim, nawet, jeśli nie do końca wiedział, jak to wytłumaczyć. – Nie, Liam, to jest to samo. Jak wtedy, kiedy powiedziałem ci, że podobają mi się twoje usta. Podobały mi się, ponieważ patrzyłem na nie, jak na coś, co mógłbym narysować. Gdybym patrzył na nie z podziwem, nie powiedziałbym ci. Ponieważ to ma inne znaczenie. Ale w artystyczny sposób to jest w porządku – odwrócił się do Nialla, wskazując na niego ręką. – I kiedy Niall jest nagi na  środku pomieszczenia i wszyscy na niego patrzymy, to jest w porządku, ponieważ nie patrzymy na niego, jak na osobę, tylko jak na coś do narysowania. Gdyby teraz był nagi, to byłoby dziwne. Ponieważ to już nie jest sztuka. To jest on i jego ciało i my, patrzący na niego i oceniający go i to nie jest to samo.

- Gdyby był nagi teraz, w holu, wiem, że chciałbyś go narysować Harry. Patrzysz na wszystko, jakby było sztuką. Więc nie mów mi, że to coś innego.

- To jest coś innego! – uparł się Harry. – Ponieważ dla Nialla to już nie jest sztuka. Dla niego to jest normalne życie. Gdybyśmy poszli do mojego pokoju i wyjąłbym szkicownik i poprosił go, by zdjął ubrania, to byłoby coś innego, ponieważ to znów byłoby sztuką. Ale zdejmowanie koszulki, by się przebrać nie jest sztuką. To jest on i my, obserwujący go – Harry zaczynał się frustrować. Dlaczego Liam nie rozumiał?

Zielonooki chłopak odwrócił się do Nialla, zdesperowany, by udowodnić swoją rację. – Kiedy byliśmy w sali i byłeś nagi, co powiedziałbyś, gdybym stwierdził, że jesteś bardzo atrakcyjny?

Niall wzruszył ramionami. – Podziękowałbym?

- Czy to byłoby dziwne?

Niall potrząsnął głową. – Nie, ponieważ w jakiś sposób powinienem być atrakcyjny dla artystów, w innym wypadku nie chcieliby mnie rysować.

- A teraz, jeśli powiedziałbym ci, że sądzę, że jesteś bardzo atrakcyjny, czy to byłoby coś innego?

- Cóż, tak – Niall się zarumienił – Bo jeśli zrobiłbyś to teraz, pomyślałbym, że ci się podobam czy coś. Ponieważ dla ciebie już nie muszę być atrakcyjny.

Harry się rozpromienił. – Widzisz, Liam? To jest coś innego. To już nie jest sztuka. Teraz to po prostu on.

Harry nagle wydał się przypomnieć sobie coś jeszcze. – Och, i wczoraj po zajęciach powiedziałem mu, że podoba mi się jego twarz. Dziś spytał mnie, czy podoba mi się ona z artystycznego punktu widzenia, czy dlatego, że sądzę, że jest atrakcyjny. Powiedziałem, że z obu powodów – Harry zerknął na sekundę na Nialla. – Kiedy powiedziałem to wczoraj, chodziło mi o to, że jest interesująca do narysowania i jestem zaintrygowany. Ale gdy spytał u Louisa powiedziałem oba, ponieważ wczoraj chodziło mi o artystyczny punkt widzenia, ale dziś chodziło mi o inny sposób. Ponieważ to już nie jest sztuka.

Wzrok Liama wahał się między Niallem i Harrym. Rozumiał, co jego przyjaciel próbował powiedzieć, ale jednocześnie nie miał pojęcia, o czym mówił młodszy chłopak. Nie rozumiał, dlaczego zdjęcie przed nimi koszulki przez Nialla było czymś tak wielkim, jeśli wczoraj widzieli dużo więcej niż jego klatkę piersiową. Ale Niall i Harry wydawali się rozumieć, na czym polega różnica, więc Liam tylko wzruszył ramionami. – W porządku – stwierdził, że pogodzenie się z tym będzie dużo bardziej nieszkodliwe, od prób zmuszenia Harry’ego do ponownego wyjaśniania sprawy. Może musiałeś być artystą, by to zrozumieć. Liam zapisał się na zajęcia tylko po to, by nie sprawić przykrości Harry’emu. Ale jego odpowiedź wydawała się usatysfakcjonować przyjaciela, więc Liam odwzajemnił uśmiech, który młodszy posłał w jego kierunku.

- Liam, kochanie, zostajesz na noc? – głos Anne przerwał ich kłótnię.

Liam zerknął na Harry’ego, który kiwnął głową i odkrzyknął – Tak.

- A Niall?

Dwaj pozostali chłopcy odwrócili się do blondyna, który potrząsnął głową. Nie chciał zawadzać. – Powinienem już wrócić do Louisa – spojrzał w dół na lekką koszulkę, okrywającą jego ciało – Przyniosę ci ją we wtorek.

Harry kiwnął głową i obserwował, jak Niall zbiegł po schodach z rękami w kieszeniach i kilkoma niebieskimi plamami jego gęstych włosach.

- Hej, Niall?

Chłopak odwrócił się na dźwięk głosu Harry’ego z jedną stopą pozostawioną na schodzie. – Tak?

Harry lekko się uśmiechnął, jego usta podciągnęły się do lewej strony, ujawniając dołeczki w jego policzkach. – Myślę, że jesteś bardzo atrakcyjny.

Po tym chwycił rękę Liama i odciągnął go do jednego z pomieszczeń, zostawiając Nialla samego, rumieniącego się.