{01} Living With My Gay Best Friend

D:

Na sam początek rozdział taki choćby… wprowadzający. Tłumaczenie wyszło mi całkiem, no cóż, nie oszukujmy się, średnio, a to ze względu na pogarszanie się moich spraw osobistych. Przepraszam.

Mimo wszystko mam nadzieję, że wam się spodoba.

Wczoraj pojawił się ostatni rozdział na Torn. Jutro (prawdopodobnie) pojawi się pierwszy na HWY, pojutrze czeka nas kolejny rozdział Art Class, a dwa dni po nim znów LWMGBF :) (linki po lewej)

I oczywiście serdecznie dziękuję za wszystkie wejścia, przed chwilą przekroczyłyśmy 10,000 wyświetleń! :) x

To chyba na tyle, zapraszam do czytania i komentowania x

oryginał

1.

- Zayn, jesteś pewien, że chcesz przez to przechodzić? Mimo wszystko on jest gejem – powiedziała Trisha do swojego syna pakującego swoją ostatnią walizkę pozostałymi ubraniami. Przebiegła palcami po już pustych półkach i przygryzła wargę, powstrzymując płacz. Jej dziecko dorastało.

- Mamo, jestem pewien. Ja się tylko przeprowadzam do Londynu, wcale nie odjeżdżam tak daleko. – Zapiął swoją walizkę i umieścił ją obok poprzedniej, która była już spakowana i gotowa. Cała jego dziewiętnastoletnia egzystencja mieściła się w dwóch walizkach. Racja, były dość duże i miały całkiem sporo przegródek, ale to nadal wydawało się dziwne. – A co do Lou, nie przeszkadza mi to. Już się z tym pogodziłem.

Trisha kiwnęła głową i szturchnęła swojego syna w ramię. – Chcę, żebyś się tam dobrze bawił, dla mnie, słyszysz? – W jej oczach formowały się łzy, Zayn poczuł się winny i oplótł ją ramionami.

Na zewnątrz rozległ się dźwięk klaksonu i Zayn odsunął się od swojej mamy i zniósł walizki na parter. Z westchnieniem wyszedł na trawnik i udał się w kierunku czarnego porsche, samochodu Louisa.

Starszy chłopak spowił go w uścisku i pomógł mu z walizkami, pakując je do bagażnika.

- Londynie, nadchodzimy! – krzyknął Louis, gdy byli już gotowi do drogi. Szeroko uśmiechnął się do Zayna i odjechał z podjazdu.

-

Droga do Londynu była zabawna, chłopcy wybuchali, śpiewając niemal każdą piosenkę w radiu. Kiedy zaczęło się The Fray, Zayn bał się, że gwałtownie zboczą z drogi i skończą, umierając w nasypie. Zapamiętał, by sprawdzić, czy zespół będzie w Londynie, by zdobyć bilety dla Louisa.

- Hej, Lou? – zapytał Zayn, ściszając trochę radio, by móc porozmawiać ze swoim przyjacielem.

Louis przeniósł wzrok z drogi na Zayna. – W czym mogę ci pomóc? – spytał w odwecie z uśmieszkiem na twarzy.

- Tak się zastanawiałem, czy nie powinniśmy ustalić jakichś zasad. W sensie, kiedy ja będę przyprowadzał dziewczyny, a ty kolesi, wiesz? – Oparł łokieć na drzwiach samochodu, szeroko się uśmiechając.

Drugi chłopak zachichotał. – Cóż, może będziemy pisać albo do siebie dzwonić w ten wieczór, żeby drugi był bardzo ostrożny, wracając do domu?

Zayn tylko wzruszył ramionami i ścisnął ramię Louisa. – Co ja bym bez ciebie zrobił?

- No po pierwsze nie miałbyś pracy – wymamrotał, puszczając mu oczko.

To była prawda. Pomysłem Louisa było, by zgłosić się na miejsca asystentów nauczycieli w jednym z londyńskich liceów. Oboje próbowali otrzymać prace w innych typach zajęć (Louis jako nauczyciel teatru, Zayn angielskiego) z niemal brakiem nadziei na dostanie się, a co dopiero przyjęcie obojga.

Po tym byli zmuszeni kupić mieszkanie i przeprowadzić się. Żadne z nich tego nie przyznało, ale oboje czuli się dobrze ze wspólnym wyprowadzeniem się z miasta, w którym dorastali, do całkowicie nowego, szerokiego świata.

-

Mieszkanie nie było zbyt duże. To była pierwsza rzecz, którą zauważyli.

Następną był fakt, że znajdowała się tam tylko jedna łazienka. (- Przeżyjemy – powiedział Louis. – To nie tak, że jesteśmy różnych płci.)

Najważniejszą rzeczą była tylko jedna sypialnia. I Zayn, i Louis patrzyli na siebie nawzajem, przygryzając z tego powodu wargi. Pomieszczenie wyglądało na wystarczająco duże, by umieścić w nim dwuosobowe łóżko, nie wspominając o dwóch osobnych. Ale Louis był optymistą i wyskoczył ze stwierdzeniem – To nie tak, że nigdy nie dzieliliśmy łóżka, Z.

Zayn tylko wzruszył ramionami i szeroko się uśmiechnął, udając się w stronę szafy, do której można było wejść, i zaczął wieszać swoje ubrania.

To również nie tak, że nigdy nie dzielili się swoimi ubraniami, naprawdę.

Właściwie podczas całej ich przyjaźni, żadne z nich nie znało granic. Zawsze się dotykali, przytulali i byli razem. Ani razu nie wahali się spać w jednym łóżku, czy brać razem prysznic – nawet po tym, gdy Louis się ujawnił w wieku szesnastu lat.

Louis nawet był pierwszą osobą, z którą Zayn się całował. (Oczywiście, nie, żeby to się liczyło.) To się po prostu stało, jednego wieczoru, zanim młodszy poszedł na swoją pierwszą randkę i spytał Louisa – Jak się całuje dziewczynę? – Oczywiście jedyną logiczną rzeczą, którą Louis mógł zrobić, było pochylenie się i złączenie ich ust.

To naprawdę nic nie znaczyło.

Louis podszedł do niego, owinął ręką w pasie i ułożył głowę na jego ramieniu. – Nie mogę uwierzyć, że to miejsce jest nasze, Zayn – wymamrotał, gdy wyższy chłopak objął ręką jego ramiona.

- Ja też nie, Boo. – Szeroko się uśmiechnął i złożył pocałunek na włosach Louisa, obrywając z łokcia w brzuch. Zayn wydał z siebie okrzyk niezadowolenia i wymamrotał – Ale z ciebie dziwka.

- Przynajmniej nie twoja – odpowiedział Louis, wytykając język i wychodząc z pomieszczenia.

Te słowa kłębiły się w głowie chłopaka z Bradford jeszcze przez zbyt wiele czasu.

-

Ich mieszkanie stawało się coraz bardziej przytulne. Ściany zostały już pokryte zdjęciami ich rodzin i przyjaciół. Kupili dywan w zebrę na drewnianą podłogę w salonie (- I to mnie nazywają gejem.) i telewizor plazmowy. Gdy wyjeżdżali z Doncaster, zabrali ze sobą starą, skórzaną kanapę Louisa, która teraz również była dumnym członkiem ich domu.

W sypialni znajdowało się duże, podwójne łóżko, ustawione na jej środku, ledwie się w niej mieszczące. Zazwyczaj spali przytuleni do swoich pleców, zawsze tak było. I nie było w tym niczego dziwnego; to tylko po to, by było im ciepło, dopóki nie będzie ich stać na elektrycznie ogrzewany koc.

Zayn owinął ramieniem w pasie Louisa, a plecy starszego przylegały do jego ciała. – Lou, myślisz że to jest… normalne? – spytał, marszcząc brwi.

- Cóż, nie sądzę, że to jest tak całkowicie, w stu procentach normalne, ale jesteśmy tylko przyjaciółmi. To tak, dziewczyny lubią się obściskiwać, ale to nie oznacza, że są lesbijkami. Jeśli to właśnie cię martwi. – Cicho się zaśmiał. – Znaczy… żeby być gejem, trzeba robić dużo więcej, niż dzielić łóżko z chłopakiem.

- Wcale nie o to mi chodziło! – zaprotestował Zayn, szczypiąc przyjaciela w ucho.

Louis zaskomlał i zaśmiał się. – Idź spać, Zaynekins.

- Mówiłem ci, żebyś mnie tak nie nazywał – powiedział młodszy chłopak z szerokim uśmiechem, zanim odpłynął z Louisem w swoich ramionach.