{04} Art Class

D:

No witajcie, wrzucam czwarty rozdział wcześniej – tak, jak obiecałam. Nie za dużo mogę o nim napisać, po prostu przeczytajcie :D

Wczoraj zaczęłam tłumaczyć Zouisa i myślę, że dziś, później, pojawi się zakładka, opis i tak dalej. Rozdział wrzucę pojutrze i oba te tłumaczenia będę zamieszczać tutaj na przemian.

Dodatkowo chciałam jeszcze napisać o serii shotów, które miałam tu wrzucić. Cóż, nie wrzucę. Męczyłam się z ich tłumaczeniami łącznie czternaście godzin (nie, nie przesadzam, dokładnie tyle), aby dowiedzieć się, że jakaś dziewczyna już je przetłumaczyła i wrzuciła. A z tego, co się orientuję (od autorki tych shotów), nawet nie otrzymała na to zgody. Cóż, uważam, że to naprawdę nie w porządku, ale może nie wypowiem się w tym temacie, to jej sprawa. Przyznam, że trochę mi się przykro zrobiło.

Okej, koniec o tym.

Zapraszam do czytania i komentowania oraz odwiedzania Torn, na którym za niedługo pojawi się już ostatnio rozdział :) xx

LINK DO ORYGINAŁU

4.

- O, cześć, Niall, prawda? – Liam uśmiechnął się do blondyna, którego odnalazł dąsającego się na schodach Louisa. – Co tu robisz?

- Lou mnie zaprosił. – Spojrzał na Liama. – A co ty tu robisz?

- Lou mnie zaprosił. – Liam usiadł obok niego. – Dlaczego jesteś tu sam?

- Ponieważ Harry sobie poszedł. – Niall intensywnie wpatrywał się w butelkę piwa w swojej ręce, kręcąc dookoła płynem. – Rozmawiałem z nim, a on po prostu wstał i poszedł. Od wtedy tu jestem.

- Nie bierz tego do siebie. – Liam niezręcznie poklepał go po plecach. – Nie jest zbyt towarzyski.

- Jest dziwny – wymruczał Niall, ale Liam mógł wyczuć w jego słowach uwielbienie.

- No – zaśmiał się Liam. – Właśnie taki jest.

- Miał farbę na policzku i w ogóle go to nie obchodziło. – Liam nie był pewien, czy Niall mówił do niego, czy do siebie. – I w samym środku imprezy on po prostu siedział na zewnątrz i rysował, jakby to była najnormalniejsza rzecz na świecie. I zajęło mu koło dziesięciu minut, by odpowiedzieć na proste pytanie.

- Nie jest za dobry w słowach. – Liam wzruszył ramionami. – Właściwie woli malować swoje uczucia. – Brunet spojrzał na swój zegarek. – Chodź, pokażę ci, co mam na myśli.

Niall chętnie podążył za Liamem wzdłuż ulicy do przeciętnej wielkości domu znajdującego się niedaleko Louisa. Liam zapukał do drzwi, rozległy się dwa donośne trzaski i dało się słyszeć ze środka ‘Idę, Liam!’.

- Witaj, Anne. – Liam uśmiechnął się do kobiety, która otworzyła im drzwi. – To jest Niall.

- Witajcie, chłopcy. – Odsunęła się, by ich wpuścić. – Wiesz, gdzie go szukać.

Liam pokiwał głową i skinął na Nialla, by podążał za nim przez hol i schodami w górę. Niall szedł z tyłu, czując się dziwnie, będąc w domu kogoś, kogo wcale nie znał, prowadzony przez innego chłopaka, którego nie znał. Ale jeśli Liam znał się z Louisem, musiał być w porządku. Louis był fajny.

- Cześć, Harry. – Liam bez ostrzeżenia wtargnął do pokoju młodszego chłopaka, ale Niall został w holu. Nie chciał się narzucać.

- Cześć – odpowiedział w końcu Harry, gdy zanurzył rękę we wiaderku ciemnoniebieskiej farby. Uniósł palce, obserwując, jak farba kapie na płachtę pokrywającą podłogę. – Podoba ci się ten kolor?

Liam włożył swoją rękę do wiaderka i zrobił to, co Harry. – Tak, jest w porządku.

Harry chwilę wszystko badał, zanim zauważył Nialla. Do tej pory blondyn nie był pewien, czy Harry w ogóle go widział. – Podoba ci się? – Wystawił rękę pokrytą farbą w stronę Nialla.

- Emm, tak, jest fajna.

Harry życzliwie kiwnął głową i odwrócił się do swojej ściany. Pomalował ją na czysty odcień jasnoniebieskiego w te kilka godzin, które minęły, od kiedy opuścił imprezę. Niall obserwował z zainteresowaniem, jak Harry zrobił krok w przód i przeciągnął ręką po nieskazitelnej powierzchni. Liam czekał, aż Harry oszacuje, co robi. Gdy tylko zauważył bezgłośny znak zadowolenia – Harry nieświadomie sięgał do loka, znajdującego się za jego uchem, gdy coś mu się podobało – dołączył. Po chwili oboje zanurzali ręce w mnóstwie wiaderek, znajdujących się na ziemi, miotając farbą po ścianach bez opanowania. Kolory mieszały się, chlapiąc i plamiąc, i formując spoisty obraz.

- Hej? – Harry odwrócił się do Nialla, który nadal rozleniwiał się w przejściu i użył ręki pokrytej farbą, by odgarnąć loki z oczu. Zdawał się nie zauważać, że jego twarz była teraz niebieska. – Pomożesz czy nie?

- J-ja? – Niall wskazał na siebie.

Zamiast odpowiedzieć, Harry jedynie podniósł wiaderko z głęboko niebieską farbą i podszedł do Nialla. Chwycił lewy nadgarstek blondyna i włożywszy bez ostrzeżenia jego rękę do farby, wyjął ją i przeciągnął nią po ścianie. Po tym otrząsnął nadgarstek chłopaka i wydał z siebie szemrzący dźwięk zadowolenia, gdy ciemna farba przyozdobiła ścianę.

Nadal nic nie mówiąc, Harry wytarł rękę Nialla o swoje udo poplamionych własną farbą jeansów i pociągnął go przez pokój. Wepchnął delikatną rękę Nialla do wiaderka z żółtą farbą.

- Czemu  żółty? – Niall pozwolił Harry’emu pomóc obryzgać farbą ścianę, ale był zmieszany. Wcześniej wszystko było niebieskie.

Odpowiedzenie zajęło Harry’emu kilka minut, ale Nialla to nie zaskoczyło. Zaczynał się do niego przyzwyczajać. – Ponieważ – Harry uniósł palec, który nie był owinięty wokół nadgarstka Nialla. Wskazał na jego oko – kiedy patrzysz w górę, wokół twojej źrenicy pojawia się żółty kolor. Więc potrzeba było żółtego.

- Czekaj – Niall spojrzał na oblaną farbą ścianę – to jest…?

- Kolor twojego oka. – Tym razem odpowiedź Harry’ego nadeszła niemal natychmiastowo, przerywając Niallowi zdanie. – O tym myślałem przez cały tydzień.

- Myślałeś o mnie? – Niall czuł łaskotanie w brzuchu na słowa Harry’ego i nie potrafił powstrzymać uśmiechu.

- To interesujący kolor. – Było jedyną odpowiedzią Harry’ego, ale Niallowi to wystarczyło.

- Hej, Harry?

Harry odwrócił się na dźwięk głosu swojego przyjaciela i pozwolił sobie wydać z siebie lekko zduszony krzyk, gdy Liam wsmarował niebieską farbę w jego gładkie policzki. Ochlapał żółtą farbą lekko skręcone włosy Liama, zanim rozpoczęła się między nimi całkowita wojna, pokryte farbą ręce latały, a śmiechy wesoło roznosiły. Niall był zaskoczony, słysząc śmiech Harry’ego – głośny i zdecydowanie najbardziej uroczy rechot, który zaskoczył go, rozbrzmiewając z radością – ponieważ uderzało go w tym chłopaku coś, cóż, pustego. Nie wydawał się być typem człowieka, który chichotałby przez walkę na farbę. Niall sądził, że raczej zganiłby Liama za marnowanie jej. Ale zgadywał, że nie powinien mieć do tego zastrzeżeń. Bruneci zdawali się być bardzo bliskimi przyjaciółmi i gdyby ktoś miał wiedzieć, jak sprawić, by Harry się uśmiechał, Niall był pewien, że jest to Liam.

- Niall! - Niall miał dość czasu, by zamrugać, zanim ręka przebiegła przez jego gładki policzek, zostawiając za sobą żółtą farbę. Harry szeroko się do niego uśmiechnął z odległości kilkudziesięciu centymetrów i uśmiech ten dosięgnął jego zielonych oczu, gdy uniósł swoją pokrytą farbą rękę. – Mam cię.

Z jakiegoś powodu Niall potrafił jedynie wymruczeć – Znasz moje imię.

- Cóż, no tak. – Harry wydawał się zmieszany, wpatrując się w Nialla i nie zauważając czającego się za nim z wiaderkiem ciemnej farby Liama. – Słyszałem je w sali i jak mówiłeś je Liamowi. – Nagle zaczął ogryzać dolną wargę. Powinien był poczekać aż blondyn wyraźnie zdradzi mu swoje imię? Powinien był tego nie mówić? Nie, Liama cały czas nazywał po imieniu. Ale to było coś innego. Liam to Liam; znał go od zawsze. Ze starszym chłopakiem wiedział, na czym stoi. Nie mógł powiedzieć tego samego o Niallu. – Chcesz, żebym go nie znał? – wybąkał w końcu.

Niall się zaśmiał. – Co to ma w ogóle oznaczać?

- Cóż, ja… - Harry mógł poczuć rumieniec, wkradający się na jego policzki, gdy Niall wesoło się do niego uśmiechnął. Nie był pewien, co miał przez to na myśli. Nie mógł po prostu oduczyć się imienia Nialla. Na szczęście został ocalony od wstydu, gdyby Niall zauważył, jak jego twarz płonie, ponieważ Liam przechylił wiaderko farby nad jego lokami. Zacisnął oczy i usta, gdy niebieska farba spływała po jego twarzy, sięgając na ślepo po coś, czym mógłby się odpłacić Liamowi. Starł farbę ze swojej twarzy i zdecydował się użyć swoich rąk, blokując chłopaka i smarując farbą ze swojej twarzy, twarz Liama. Chłopak zaśmiał się i odepchnął go, leniwie się do niego uśmiechając, gdy młodszy zachichotał.

Rzadką rzeczą było zobaczenie roztrzepanego Harry’ego i Liam czuł, że powodem tego był Niall. Harry nadal nie przyznał się do bycia gejem, ale Liam wiedział, że prawdopodobnie miał wystarczająco dużo do roboty z rozumieniem swoich uczuć, aby to jeszcze ukrywać. Nigdy nie obchodziło go, co myśleli inni i Liam wiedział, że gdyby Harry był pewien, iż jest gejem, powiedziałby coś. Liam był również prawie pewien, że bez względu na to, czy Harry się przyznawał, czy nie, niebieskooki model choć trochę mu się podobał. Oczywistym było, że Harry jest niezręczny i bezładny i ledwie rozumie normalną, ludzką komunikację, ale Liam nigdy nie widział, by się tym przejmował. Niall  ewidentnie sprawiał, że Harry się denerwował i Liam uważał to za dobry znak.

- Masz farbę we włosach – zarzucił Harry, spoglądając z podłogi na Liama.

Niall się zaśmiał. – Stary, ty też masz farbę w swoich.

Uśmiech, który Harry posłał Niallowi, był tak słodki, że Liam zastanowił się, gdzie się podział jego ponury przyjaciel. Tak, Harry się uśmiechał, ale nie w ten sposób.

Nie w sposób, jakby naprawdę był szczęśliwy.