{10} Art Class

D:

Właściwie, to nie jestem pewna, co tu napisać. Nadal nie znalazłam fica, którego będę później tłumaczyła :o Aczkolwiek mam kilka oneshotów i to ratuje mi tyłek :) 

Jak się podobają nowe kolory?

Jeśli chcecie być informowane – napiszcie o tym w komentarzu (o którym tłumaczeniu mam informować również napiszcie) i zostawcie twittera bądź gg.

Oczywiście zapraszam również na mojego twittera, w razie, jakbyście chciały popisać, czy o coś zapytać :)

oryginał

10.

- Cześć, gołąbki. – Liam wśliznął się do pokoju Harry’ego i zamknął drzwi ruchem bioder. – Kupiłem zaopatrzenie.

- Tak! – Niall podskoczył i zabrał z rąk Liama puszki z farbą, składając niedbały pocałunek na policzku wyższego chłopaka, zanim pognał z powrotem do swojego chłopaka. Harry z radością przyjął puszkę farby, którą wcisnął mu w ręce Niall, a Liam przewrócił oczami, zanim opadł na materac, stojący na środku pokoju. Studio sztuki – formalnie sypialnia Harry’ego – było pełne rozchlapanej farby, skrawków papieru i porozrzucanych brył gliny, ale dwaj chłopcy, śmiejący się w rogu byli tak szczęśliwi, że tylko to obchodziło Liama. Dopóki Harry był szczęśliwy, on również był.

- Co sądzisz, Liam? – Niall odwrócił się do niego z szerokim uśmiechem. - Czy różowy to kolor Harry’ego?

Liam podniósł wzrok znad telefonu, by zobaczyć swojego najlepszego przyjaciela, uśmiechającego się do niego z nagim torsem, pokrytym różowymi odciskami dłoni. Liam tylko się zaśmiał i lekko potrząsnął głową, a Niall stanął na palcach, napierając na usta Harry’ego i kładąc rękę na jego policzku. Gdy kilka sekund później odsunęli się od siebie,  na twarzy Harry’ego znalazł się kolejny odcisk ręki, pozostawiony przez nadal mokrą farbę, znajdującą się na dłoni Nialla.

- Idę do Louisa. – Liam wstał, zdając sobie sprawę z faktu, że jego przyjaciele mogą potrzebować trochę prywatności. Przez te dwa tygodnie, od kiedy oficjalnie byli razem, spędzali każdą minutę nie tylko ze sobą nawzajem, ale również z Liamem. Te dziesięć minut, w ciągu których Liam zdążył pójść do sklepu po nową farbę, były prawdopodobnie najdłuższą chwilą, którą chłopcy spędzili w swoim towarzystwie bez brązowookiego chłopaka. I Liam był całkiem pewny, że spędzili je z mamą Harry’ego.

Liam o tym wiedział, ponieważ Harry bał się, że jeżeli zostanie ze swoim chłopakiem sam, na pewno coś zepsuje, ale Liam był pewien, że da radę. – Bawcie się dobrze, ale trzymajcie te ręce powyżej pasa – zażartował, gdy jego dłoń chwyciła klamkę.

- Nie – westchnął Harry, podchodząc, by go zatrzymać.

- Nie? Dobrze, pieszczoty poniżej pasa są okej, ale nie chcę o tym słyszeć. – Liam wiedział, co jego przyjaciel naprawdę miał na myśli, ale miał nadzieję, że Harry załapie wiadomość, którą próbował mu przekazać oczami i nie zrobi niczego żenującego przed Niallem.

- Nie, nie możesz iść. – Harry zdjął jego rękę z klamki i poprowadził do z powrotem na materac, popychając Liama w dół, gdy ten się w niego wpatrywał. – Musisz z nami zostać.

- Przepraszam, Har. – Liam wstał po raz kolejny i poczochrał włosy młodszego chłopaka. – Obiecałem Lou. Dasz radę.

- Ale co, jeśli coś zepsuję? – Głos Harry’ego był niski i załamany, gdy podążył za Liamem do drzwi. – Co, jeśli nie będę wiedział, co powiedzieć, kiedy cię nie będzie, albo co zrobić, albo zrobię coś źle? Albo jeśli on po prostu stwierdzi, że już mnie nie lubi? – Panika w słowach Harry’ego dopełniała tę w jego zielonych oczach. – Proszę, Liam.

- Harry – Liam podarował swojemu przyjacielowi krótki uścisk – dasz radę. Nie martw się tym. Po prostu maluj.

I po tym Liam wyszedł.

Harry stał tam w bezruchu, gdy drzwi się zatrzasnęły, pozostawiając go samego z Niallem po raz pierwszy od wieczoru w kinie. Jego rozszerzone oczy praktycznie wypalały dziurę w drewnie, jakby odpowiedzi na wszystkie jego problemy, znajdowały się gdzieś głęboko w strukturze drzwi.

- Harry? Wszystko w porządku? – Niall nie był głupi, mógł wyczuć zmianę nastroju w pomieszczeniu. Gdy Liam wyszedł, każda odrobina zabawy została wyssana z małej przestrzeni i zastąpiona wyczuwalną paniką Harry’ego. Chłopak, który wesoło chichotał jeszcze kilka sekund temu, był teraz sztywnym posągiem. Niall był w stanie usłyszeć, jak Harry bierze głęboki wdech, by się uspokoić i nie mógł powstrzymać uśmiechu, spowodowanego tym, jak bardzo denerwował się jego chłopak. Niall sądził, że ekscentryczna osobowość Harry’ego jest całkowicie urocza, ale bolało go, że chłopak nadal nie ufał sobie w jego obecności. Zastanawiał się, ile czasu minie, zanim Harry naprawdę  uwierzy w to, co powiedział Niall – że lubi Harry’ego za to, kim jest i zbyt szybko się to nie zmieni.

- Tak. – Harry odwrócił się z wymuszonym uśmiechem, przyklejonym do twarzy i powoli podszedł do Nialla. Na usta Nialla wkradł się grymas niezadowolenia, gdy zauważył, że blask nie dosięgnął oczu Harry’ego, ale zdecydował się w to nie zagłębiać.

- Więc jaki kolor następny? – Niall podniósł puszki farby. – Myślę, że ten zielony będzie ładnie wyglądał z różowymi odciskami.

Harry tylko wzruszył ramionami i usiadł na materacu, przyciągając kolana do swojej nagiej klatki piersiowej, wpatrując się w chłopaka. Niall był taki idealny, a on był tylko… Harrym. Dlaczego Niall go jeszcze nie zostawił? Dlaczego musiał tu być i sprawiać, że Harry lubił go coraz bardziej i bardziej? Za bardzo będzie musiało boleć, kiedy odejdzie.

Niall klęknął prze Harrym, palcem wskazującym podpierając brodę swojego chłopaka, a zielone oczy humorzaście wpatrywały się w jego. – Nie bądź smutny, dobrze? – wymamrotał łagodnie Niall. – Nie potrzebujemy Liama. Niczego nie zepsujesz. Dobrze się bawiliśmy przez dwa tygodnie, nic się nie zmieniło. Nadal jestem Niall, a Ty nadal jesteś Harry i wciąż niesamowicie mi się podobasz, dobrze? Więc tym razem uśmiechnij się naprawdę. – Palec potrącił policzek Harry’ego. – Chcę zobaczyć te dołeczki.

Harry posłał mu słaby, wymuszony uśmiech, ale Niall potrząsnął głową. – Powiedziałem ‘naprawdę’, Harry. – Niall się pochylił i otarł o siebie ich nosami, podarowując Harry’emu eskimoski pocałunek. Wiedział, jak bardzo chłopak to lubi. Kiedy się odsunął, zobaczył, że prawdziwy uśmiech zaczął się wkradać na twarz Harry’ego, więc zaczął łaskotać chłopaka, aż oboje opadli na materac. Nic, poza małymi przepychankami, nie sprawiało, że Harry tak chichotał.

Harry szybko się poddał, wydając z siebie mały śmiech, gdy Niall wtulił twarz w jego szyję i zaczął składać na jego delikatnej skórze niedbałe pocałunki. Jego długie palce wplotły się w gęste włosy Nialla, gdy mniejszy chłopak przestał się wygłupiać i zwinął się obok Harry’ego, układając głowę na jego nagiej klatce piersiowej. Harry kontynuował leniwe bawienie się włosami chłopaka, kołysząc Niall do snu, gdy ciche warknięcie opuściło jego usta. Niall wtulił się bardziej w swojego chłopaka, składając delikatne pocałunki na każdym fragmencie skóry, którego był w stanie dosięgnąć i pozwolił małemu dźwiękowi zadowolenia na wydostanie się z jego własnych ust.

Nagle Harry się zatrząsł i oczy Nialla otworzyły się, gdy poczuł, jak klatka piersiowa chłopaka zawibrowała pod jego ciałem. – Co jest takie zabawne? – Niall uniósł się na łokciu, więc patrzył z góry  na zielonookiego chłopaka, którego twarz jaśniała czystą radością, gdy się zaśmiał.

- Ty jesteś zabawny. – Harry się rozpromienił. – Kiedy robisz to coś. – Harry wydał z siebie dźwięk, brzmiący, jak coś pomiędzy miauczeniem kota i warczeniem psa.

Niall zarumienił się głębokim różem i wtulił twarz w klatkę piersiową Harry’ego, którego ramiona automatycznie przybliżyły go do siebie. – Naprawdę wydałem taki dźwięk?

Nos wtulił się w jego włosy i Niall czuł na sobie ciepły oddech Harry’ego, gdy chłopak prosto westchnął – Tak.

- Przepraszam. – Niall pragnął, by rumieńce zniknęły z jego policzków. To był naprawdę żenujący odgłos. Zastanowił się, czy właśnie tak Harry czuł się przez większość czasu, martwiąc się takimi błahostkami.

- Nie przepraszaj. – Mamroczący głos Harry’ego był przepełniony radością. – To był naprawdę słodkie. Jak małe lwiątko. – Jego głos stał się cichszy i następne słowa wyszeptał we włosy Nialla. – Moje małe lwiątko.

Niall wstał na ręce i kolana, pochylając głowę do Harry’ego i żartobliwie warcząc. Harry się zaśmiał i również warknął, obracając się, aby również opierać się na dłoniach i kolanach. Ich nosy się dotykały, gdy na siebie warczeli, a autentyczna radość powróciła do oczu Harry’ego przez fakt, że zachowywali się jak dzieci. Warczeli, gonili się po pokoju i bezwładnie machali na siebie rękami, zanim z powrotem opadli an materac, całując się.

Harry uśmiechnął się przy ustach Nialla, ciasno owijając ramionami swojego małego lewka i przyciągając go na dół, aż ich ciała się ze sobą zetknęły. Podobało mu się to uczucie. Podobało mu się łaskoczące uczucie w jego brzuchu, gdy skóra Nialla ocierała się o jego i podobało mu się, że mógł poczuć, jak serce Nialla bije w szalonym tempie, gdy się obściskiwali. To było miłe. Naprawdę miłe.

- Zdejmij to. – Harry niecierpliwie złapał za białą koszulkę Nialla. Chciał, by więcej skóry się ze sobą stykało.

Ot tak, wygodny ciężar ciała Nialla zniknął i Harry poczuł dreszcze wątpliwości, przebiegające wzdłuż jego kręgosłupa, gdy zauważył, że chłopak odsunął się na koniec materaca. Tępo wpatrywał się w ścianę, a Harry czuł, jak jego gardło się zacieśnia od łez. Zepsuł, tak, jak się spodziewał. Liam nie powinien był go zostawiać. Harry szorstko otarł ręką swój policzek i powiedział sobie, że ma nie płakać. To nie było tego warte.

- Przepraszam – wymamrotał w swoje ręce Niall. – Jestem bardzo niepewny z powodu swojego ciała.

Harry wiedział, że jeśli Liam by tu był, byłby zdezorientowany, ponieważ Niall pokazywał swoje ciało na zajęciach przez cały czas. Ale Harry rozumiał. Gdy pozował, nie musiał być idealny. Musiał być tam, by można było go narysować. Oczywiście pomagał fakt, że był atrakcyjny, ale Harry wiedział, że tak naprawdę to nie miało znaczenia. Ale tutaj, w pokoju, tylko z ich dwojgiem, to naprawdę miało znaczenie dla Nialla.

- W porządku. – Harry wśliznął się na miejsce obok Nialla i pozwolił mu ułożyć głowę na swoim ramieniu. – Przepraszam, że naciskałem.

- Niczego nie zrobiłeś. – Niall otarł się głową o policzek Harry’ego, by pokazać, że go nie winił. - Po prostu czuję się gorszy, wiesz? Dlatego, że ty jesteś idealny, a ja zwyczajnie nie.

- Dla mnie jesteś idealny – przyznał szczerze Harry. Nawet tego nie przemyślał. Po prostu to powiedział. A nigdy jeszcze nie był tak pewien swoich słów.

Niall patrzył na niego prze kilka sekund z walką, toczącą się za jego oczami, zanim w końcu przemówił. – Możemy zawrzeć umowę? – Harry kiwnął głową. – Zdejmę swoją koszulkę, jeżeli przestaniesz się tak martwić. Nie myśl, tylko rób. Dobrze? – Wyciągnął mały palec i czekał, aż Harry podejmie decyzję.

Harry się zawahał, ale w końcu owinął palec wokół tego od Nialla. – Umowa stoi.

- Jaka jest umowa? – Niall chciał się upewnić, czy Harry na pewno zrozumiał.

- Żadnego myślenia, tylko robienie.

- W porządku. – Niall zatwierdził to krótkim buziakiem na ustach Harry’ego, zanim zdjął z siebie koszulkę, robiąc to, co obiecał.

Harry zrobił to, co obiecał, popychając Nialla w dół i wspinając się na niego, siadając na jego biodrach, podczas gdy jego ręce podążały wzdłuż nowo odkrytej skóry. Oczywiście widział ją wcześniej, ale nie wtedy, kiedy Niall chciał, by Harry ją zobaczył. I w tym tkwiła różnica.

Harry miał spytać o całowanie, zanim przypomniał sobie, że ma nie myśleć. Więc dotknął ustami obojczyka Nialla z nadzieją, że to w porządku. Takie się wydawało, ponieważ Niall lekko jęknął i ciasno złapał za biodra Harry’ego.

Gdy Harry usatysfakcjonował się śladem, który zostawił, wstał ze swojego chłopaka i odszedł w róg pokoju, gdzie zostawił farbę. Chwycił wiaderko czerwonej i przyniósł ją do Nialla, wkładając do środka palec i następnie dotykając nim jego klatki piersiowej. Niall z zaciekawieniem obserwował, jak Harry zaczął pisać coś długimi, ostrożnymi pociągnięciami na jego chudym ciele.

Próbował przeczytać litery, ale Harry podniósł go, zakrywając mu oczy i pociągnął go wzdłuż korytarza. Niall czuł zimne kafelki pod swoimi stopami i wiedział, że są w łazience. – Okej. – Harry zabrał ręce i Niall zapatrzył się w swoje odbicie w lustrze.

Napisane od końca na jego brzuchu, aby było całkowicie zrozumiałe w odbiciu, jedno słowo.

Idealny.

Niall się uśmiechnął i ostrożnie uniósł rękę do mokrej farby, uważając, by jej nie rozmazać i próbując stwierdzić, co do cholery działo się z jego uczuciami. Chciał się uśmiechać, śmiać i zalać łzami jednocześnie. Zdecydował się na zduszony szloch, zanim jego ramiona owinęły się wokół Harry’ego i farba i tak się rozmazała na chłopaku. Harry się zaśmiał i mocno go przytulił, łagodnie szepcząc do jego ucha – I nigdy o tym nie zapominaj.