{09} Art Class

D:

Napiszę tylko to, co zwykle.

Możecie podsyłać mi jakieś slashe, które waszym zdaniem są godne uwagi (muszą(!) być zakończone, być o 1D i najlepiej nie kryminały/horrory/fantasy/sci-fi).

Poza tym, przypominam, że informuję o notkach i jeżeli chcecie się dopisać do subskrypcji, wystarczy zostawić gg/twittera/coś innego, napisać, że chce się być informowanym i o czym (!) chce się być informowanym (wiecie, ogólnie notki, czy może jedynie Art Class, bądź LWMGBF).

I na koniec oczywiście chcę po raz kolejny podziękować za wszystkie wyznania miłości (oraz kilka propozycji małżeństwa, które otrzymałam na tt) i przypominam, że zawsze możecie pisać do mnie tutaj.

A teraz zapraszam na rozdział! :) x

  

oryginał

9.

- Nie sądzisz, że to będzie niezręczne?

- Co będzie niezręczne? – Harry uniósł swoją torbę wyżej na ramieniu i podążał za Liamem w górę schodów do sali.

- Twój chłopak, nagi przed dwudziestoma pięcioma losowymi osobami, plus tobą i mną.

Brwi Harry’ego złączyły się w dezorientacji. Myślał, że już wyjaśnił to Liamowi.

- Po pierwsze, on nie jest moim chłopakiem. I po drugie, to jest sztuka. To jest coś innego.

- No nie wiem, stary. – Liam pchnął drzwi do studia i opadł przy sztaludze obok Harry’ego. – Połowa tej klasy to dziewczyny.

- Żeńskie studentki sztuki – poprawił Harry, wyjmując szkicownik. – Rozumieją. To jest sztuka, nie Niall.

Liam chciał, by to było takie łatwe. Chciał, alby wszyscy postrzegali sztukę tak, jak Harry, ale większość uczniów nie była w stanie. Widzieli Nialla jako nagiego dzieciaka. I z tego, co słyszał po ich ostatnich zajęciach, był nagim dzieciakiem, którym zainteresowało się kilka dziewczyn. To, że Liam nie kręcił się w tych klimatach, nie znaczyło, że przymknął oko na atrakcyjność Nialla. Ale jeśli Harry się nie martwił, Liam również nie miał zamiaru.

Liam zerknął na swojego najlepszego przyjaciela i zauważył, że Harry w roztargnieniu szkicował coś, co bardzo przypominało szyję i obojczyki Nialla. Szeroko się uśmiechnął; cieszył się, że Harry był wreszcie szczęśliwy.

- Harry!

Dwaj chłopcy podnieśli wzrok na radosny głos Nialla, gdy blondyn przebył pomieszczenie w ich kierunku ze szlafrokiem owijającym się wokół jego kolan. Rzucił się na Harry’ego, niemal zrzucając go z taboretu mocą swojego uścisku. Harry się zaśmiał i również z radością go przytulił, chowając twarz w słodko pachnące włosy Nialla. Liam przewrócił oczami i odwrócił wzrok, by dać swoim przyjaciołom kilka sekund prywatności.

Mógł uniknąć patrzenia, ale nie był w stanie powstrzymać się od słuchania i jęknął na dźwięk charakterystycznych dźwięków obcałowywania się.

- Nie boicie się, że wam staną? – spytał Liam z udawaną niewinnością w tonie jego głosu. – Nie byłoby to żenujące?

- Kurwa. – Niall szybko zszedł z podołka Harry’ego, Liam się zaśmiał, a Harry wydał z siebie niski, gardłowy jęk protestu. Wyciągnął ręce, otwierając i zaciskając dłonie w stronę Nialla z nadąsaną miną. Liam tylko potrząsnął głową na błazeństwa swojego przyjaciela, ale Niall zachichotał i pochylił się, by złożyć szybki pocałunek na ustach Harry’ego.

Kilka sekund później Niall oddalił się, gdy ich koledzy z zajęć zaczęli się schodzić i Liam wykorzystał tę okazję, by przeprowadzić cichą rozmowę ze swoim najlepszym przyjacielem.

- Naprawdę go lubisz, co?

Harry lekko się zarumienił, spuszczając wzrok na swój podołek i kiwnął głową. Bardzo lubił Nialla.

- Zapytasz go, czy zostanie twoim chłopakiem? – Liam drażniąco szturchnął go łokciem. – Jeśli się nie pospieszysz, ktoś inny może go ukraść.

Twarz Harry’ego przepełnił horror i Liam natychmiastowo poczuł się źle, żartując z młodszego chłopaka. Niall był pierwszą osobą, którą Harry kiedykolwiek polubił i Liam nie powinien był  tego psuć. – Tylko żartuję, Har, on cię lubi. Nie umówi się z nikim innym.

Ale Harry wydawał się nie słuchać. Gryzł swoją wargę i obserwował Nialla z bledniejącymi policzkami, gdy zauważył obiekt swoich westchnień, śmiejący się wraz z jedną z uczennic. Gdy dziewczyna sięgnęła i dotknęła ramienia Nialla, nadal chichocząc, Harry nie wytrzymał. Poderwał się z miejsca, przewracając sztalugę i wybiegł z pomieszczenia. Liam szybko za nim podążył, wykrzykując szybkie przeprosiny do nauczycielki, a brwi Nialla zmarszczyły się w zaciekawieniu.

- Harry! – Liam biegł za swoim przyjacielem, skacząc co dwa schody, aby utrzymać w zasięgu wzroku chłopaka z kręconymi włosami. – Proszę, Harry, on tylko z nią rozmawiał! To nic nie znaczyło!

Liam w końcu złapał przyjaciela w parku naprzeciwko i chwycił za ramię, obracając go do siebie. Liam czuł, jak jego serce zatapia się w klatce piersiowej na widok zielonych oczu Harry’ego, które zaszkliły się niewypuszczonymi łzami.

- Och, Harry. – Liam przytulił chłopaka, mocno go ściskając, gdy ramiona Harry’ego zaczęły się trząść. – Ja tylko żartowałem, Harry. On cię naprawdę lubi. Tylko rozmawiał z tą dziewczyną. Nie musisz się tym martwić.

Liam myślał, że słyszał, jak Harry coś mówi, ale dźwięk był stłumiony ze względu na fakt, że twarz Harry’ego była przyciśnięta do jego klatki piersiowej. Liam chwycił go za ramiona i odsunął od siebie, aby móc ujrzeć jego twarz. – Co mówiłeś Harry?

- Powiedziałem, że rozumiem. – Harry się zarumienił i uronił łzę.

- Rozumiesz, że tylko żartowałem? – Liam czuł zalewającą go falę ulgi i miał przytulić przyjaciela po raz kolejny, gdy ten przemówił.

- Nie, rozumiem, dlaczego lubi kogoś takiego, jak ona, bardziej niż mnie. – smutne oczy Harry’ego powędrowały w dół. – Jestem dziwny. Ona jest miła i ładna i prawdopodobnie wie wszystko o tych całych randkach, a ja nie. Na miejscu Nialla, też lubiłbym ją bardziej.

- On jest gejem, Harry. – Liam odsunął kilka loków z twarzy Harry’ego. – On nie lubi dziewczyn.

Harry potrząsnął głową. – On nie jest gejem. Jest bi. Czasami lubi dziewczyny.

- No cóż, ale nie lubi tej dziewczyny. Lubi ciebie. W porządku?

Harry nie odpowiedział.

Liam potrząsnął swoim przyjacielem. – Lubi ciebie, w porządku?

- Po prostu pójdę do domu. – Harry odsunął się od Liama, a jego głos był teraz zachrypnięty nawet bardziej, niż zwykle i ciężki od łez. – Zobaczymy się później.

- Opuszczasz lekcje sztuki? – głos Liama ledwie zdołał oddać jego zszokowanie. Harry nigdy nie opuszczał lekcji sztuki.

- Nie mam ochoty dziś rysować. – Jego przyjaciel zaczynał już odchodzić ze spuszczoną głową i rękami wepchniętymi do kieszeni jego jeansów. – Cześć, Liam.

Liam mógł jedynie patrzeć na niego z szeroko otwartymi oczami. Nigdy nie słyszał, by Harry mówił te słowa. Rysowanie było jedyną rzeczą, którą Harry naprawdę lubił. Musiał być bardzo zmartwiony z powodu Nialla.

Harry właśnie zniknął za rogiem, kiedy Liam usłyszał rozszalały głos, krzyczący jego imię. Odwrócił się, by zobaczyć Nialla, biegnącego w jego stronę z bosymi stopami i policzkami zarumienionymi z paniki. – Gdzie jest Harry? – wydyszał Niall, gdy w końcu dołączył do Liama. – Gdzie poszedł?

Liam tylko wskazał miejsce i oboje pobiegli w tamtym kierunku. – Co się stało? – dyszał Niall, próbując utrzymać tempo długich kroków Liama. – Dlaczego tak  wyszedł?

- Droczyłem się z nim o spytanie cię, czy będziesz jego chłopakiem i powiedziałem, że jeśli on tego szybko nie zrobi, to znajdzie się ktoś inny. I on rozejrzał się i zobaczył tą dziewczynę, flirtującą z tobą i trochę się zmartwił. – Liam posłał mu oględne spojrzenie. Jeśli Niall posiadł taką władzę nad emocjami Harry’ego w kilka dni, Liam mógł tylko sobie wyobrazić, co by się stało, gdyby chłopak zakochał się w nim bardziej. Niall by go zniszczył. Liam nie mógł na to pozwolić.

Zatrzymał się i chwycił Nialla, również go zatrzymać. Niall posłał mu zaciekawione spojrzenie, zanim został pokryty tym morderczym Liama. Palec uderzył go w klatkę piersiową i Niall zastanawiał się, co takiego zrobił. – Jeśli zranisz Harry’ego, skończę z tobą, rozumiesz? – warknął Liam. – Przez ciebie nie ma ochoty rysować. To się nigdy wcześniej nie zdarzyło. Jeśli złamiesz jego serce, to go zabije, a ja na to nie pozwolę. Więc albo wycofaj się już teraz, albo przyrzeknij mi, że to coś poważnego.

Niebieskie oczy Nialla były szeroko otwarte, gdy Liam piętrzył się nad nim, nawet większy przez swoją złość. Niall był przerażony, ale w tej chwili bardziej zaniepokojony Harrym. – Obiecuję, że go nie zranię. – Głos Nialla był cichy i zapewniający. – Możemy już iść go znaleźć?

Liam złagodniał. – Tak. Chodźmy.

Znaleźli Harry’ego na schodach pod jego domem, z twarzą schowaną w dłoniach.

- Zapomniałem klucza – wymruczał, gdy podeszli, nie unosząc nawet głowy. – Zostawiłem torbę w klasie. Możesz po nią pójść, Liam?

Liam kiwnął głową, zapominając, że Harry nie mógł tego zauważyć i obserwował, jak Niall siada obok młodszego chłopaka. – Powiedziałem, żebyś poszedł po klucz, Liam. – Harry podniósł wzrok, a piorunujące spojrzenie złagodniało, gdy zobaczył, że obok niego siedzi Niall.

- Wszystko w porządku? – Niall z czułością sięgnął i starł schnące łzy z policzków Harry’ego.

Harry tylko się w niego wpatrywał z szeroko otwartymi oczami, okazjonalnie pociągając nosem, jakby próbował stwierdzić, czy Niall był tam naprawdę, czy nie. Gdy już zdecydował, że nie była to iluzja i chłopak tam był, Liam był w stanie zauważyć kolejną wewnętrzną walkę, toczącą się w jego oczach. Liam mógł stwierdzić, że nadal się obawiał, wciąż niepewien, czy Niall naprawdę go lubił, czy nie. A Niall czekał, aż Harry zrobi pierwszy krok. I w końcu Harry zrobił go, oplatając Nialla ramionami i przytulając go w łamiącym kości uścisku.

Po kilku sekundach Niall się odsunął i zmusił Harry’ego, by spojrzał w jego oczy. – Lubię ciebie, Harry, nikogo innego. Nie Liama, nie tę dziewczynę w klasie, nikogo. Tylko ciebie. Więc nie martw się, dobrze?

Harry kiwnął głową, przygryzając dolną wargę. Liam znał chłopaka wystarczająco długo, by wiedzieć, że próbował przemyśleć coś jeszcze. Miał pytanie na końcu swojego języka.

- Zostanieszmoimchłopakiem?

Wypowiedział to na jednym wdechu, ale i Niall, i Liam zrozumieli. Niall delikatnie się uśmiechnął. – Z wielką chęcią.

Przypieczętowali to pocałunkiem, po czym Harry wstał, splatając z Niallem palce i pomógł mu wstać. Chwycił również rękę Liama i pobiegł wzdłuż ulicy, ciągnąć swoje dwie ulubione osoby za sobą.

- Dalej chłopaki, mijają nam zajęcia.