{07} Art Class

D:

Dobry wieczór! Wrzucam dziś siódemkę :)

Muszę się wziąć do roboty, bo kończą mi się przetłumaczone rozdziały. Postaram się jak najszybciej przetłumaczyć dwa aktualnie publikowane opowiadania do końca i wezmę się za kolejne. Miałam tłumaczyć bardzo fajnego fica o Larrym, ale znów się spóźniłam. Nadal, opowiadanie to jest naprawdę fajnie (nauczyciel/uczeń – lubicie takie?) i wierzę, że tłumaczenie równie dobre;  i mimo że sama nie czytam – was zapraszam – The Surreptitious Affairs of Brickhouse.

W planach do tłumaczenia mam również jednego fica o Ziallu, ale jeszcze muszę to przemyśleć. Dodatkowo będzie ciężko skontaktować się z autorką, a bez zgody nie tłumaczę, ponieważ jest to zwyczajnie nie w porządku.

Jeżeli znacie jakieś slashe, które są naprawdę dobre i nie mają jeszcze tłumaczeń, możecie mi je podesłać. Ale ostrzegam, że jestem niesamowicie wybredna.

Na HWY pojawił się trzeci rozdział!

A teraz zapraszam na rozdział i proszę o opinie! x

oryginał

7.

- Więc co jest tym nagłym wypadkiem? – Liam poluzował swój krawat, opadając na ławkę obok Harry’ego w ulubionym parku młodszego chłopaka. Opuścił rodzinną imprezę po otrzymaniu od niego wiadomości głosowej, w której zdeklarował, że musi się w tej chwili zobaczyć z Liamem.

Harry spojrzał na niego szerokimi oczami. – Niall.

- Niall? Co z Niallem?

Harry chwycił jednego ze swoich loków. – Zrobiłem, co powiedziałeś.

- Zrobiłeś, co… - rozpoznanie rozświetliło twarz Liama. – Ach, zaprosiłeś go gdzieś.

Harry szybko kiwnął głową i Liam zobaczył rumieńce radości na jego policzkach. – Co mam teraz zrobić?

- Kiedy jest randka?

- Dziś wieczorem.

- Gdzie idziecie?

- Na film.

- Najpierw kolacja? – zastanowił się Liam.

Harry zblednął. – Nie, powiedziałem tylko o filmie. Powinniśmy pójść na kolację? Czy już wszystko zepsułem?

- Uspokój się. – Liam zaśmiał się ze swojego najlepszego przyjaciela i zarzucił rękę na jego ramiona. – Niczego nie zepsułeś. Poza tym, Niall naprawdę cię lubi. Nie sądzę, żeby miało znaczenie, gdzie go zabierzesz.

- Zrobiłem dla niego prezent.

- Prezent? – Liam zmarszczył brwi. – Na pierwszej randce?

Harry był zbyt rozproszony grzebaniem w torbie, by odpowiedzieć. W końcu znalazł to, czego szukał. Podał gruby kawałek papieru Liamowi i starszy szybko go przestudiował. Był to zawiły szkic oczu Nialla. Mimo że był czarno-biały, Harry jakimś sposobem uchwycił węglem absolutną żywość jego oczu. To było oszałamiające.

- Czy to dziwne? – Harry odebrał papier Liamowi i ostrożnie odłożył go do szkicownika, zanim kontynuował. – Rysowanie mu czegoś?

- Myślę, że mu się spodoba. – odpowiedział szczerze Liam. – Teraz, co do reszty randki…

-

Harry, odgarniając loki z czoła, próbował przypomnieć sobie, co powiedział mu Liam. Przynajmniej wyglądał dobrze. Liam pomógł mu wybrać strój; ciemne jeansy, koszulka z Ramones i białe conversy.

Chodził tam iż powrotem na dróżce przed kinem, mrucząc zdanie, aby nie zapomnieć. – Kiedy się pojawi, powiedz mu, że ładnie wygląda.

- Harry!

Zielonooki chłopak podniósł wzrok, aby zobaczyć Nialla, nadchodzącego z parkingu z uśmiechem tryskającym energią w ulicznych światłach. Harry lekko pomachał, tylko lekkim skrętem nadgarstka i czekał, aż blondyn do niego dołączy.

- Cześć. – Niall krótko go przytulił.

- Ł-ładnie wyglądasz. – wymamrotał Harry, gdy się od siebie odsunęli, spoglądając na stopy Nialla. Właściwie nie widział, co chłopak ma ubrane, ale nie sądził, by się to tak bardzo liczyło. Niall zawsze wyglądał słodko.

- Dzięki, Harry. – mniejsza ręka wpasowała się w większą i Harry cieszył się, że Niall zdecydował się przejąć kontrolę. On by tylko wszystko zepsuł. – Gotowy do wejścia?

Harry kiwnął głową i podążał za Niallem do lobby kina. – Przepraszam, ze nie zabrałem cię najpierw na kolację, nawet o tym nie pomyślałem.

- W porządku. – palce Nialla mocniej zacisnęły się wokół jego w zapewnieniu. – Możemy kupić popcorn i słodycze i będzie świetnie.

- Jesteś pewien? – Harry naprawdę chciał, by wszystko wypadło idealnie. Chciał sprawić, by Niall się uśmiechał.

- Tak, jestem pewien. – Niall posłał mu mały uśmiech i Harry był zaskoczony, widząc czystą radość w jego oczach. Naprawdę tego nie oczekiwał.

- Dlaczego się tak cieszysz? – zastanowił się na głos Harry, gdy ustawili się w kolejce.

Jasne brwi Niall załączyły się, gdy próbował zrozumieć, czy Harry mówił poważnie, czy nie. Stwierdził, że chłopak był naprawdę zdezorientowany i pomyślał, że to całkowicie urocze. Wypuścił z siebie chichot, trącając biodrem Harry’ego. – Bo cię lubię, głupku. Cieszę się, że tu z Tobą jestem.

- Liam mówił, że będziesz – wzrok Harry’ego skupił się na ich splecionych dłoniach – ale myślałem, że mówi to tylko po to, by być miłym. Nie sądziłem, że naprawdę chciałeś spędzić ze mną czas.

-Harry - kciuk Nialla kreślił kojące koła na ciepłej skórze jego ręki – gdybym nie chciał tutaj z tobą być, to by mnie tu nie było. Powinieneś słuchać Liama. On wie, co mówi.

- Powinienem robić, co mówi Liam? – Harry chciał się upewnić, że dobrze zrozumiał Nialla, zanim zacznie działać.

- Tak.

- Okej. – Harry pochylił głowę i naparł na usta Nialla, zamykając jednocześnie oczy. Ręka, która nie była spleciona z tą Nilla przeniosła się na biodro mniejszego chłopaka i Harry zastanawiał się, czy robi to dobrze. To było stosunkowo miłe, ale nie spektakularne. Nie czuł motyli w swoim wnętrzu. Czy to oznaczało, że coś było nie tak?

Wyjście z szoku, spowodowanego ustami Harry’ego na jego, zajęło Niallowi kilka sekund, a gdy to się stało, odwzajemnił pocałunek, oplatając rękoma jego szyję i przyciągając go bardziej do siebie. Trwali tak jeszcze kilka chwil, zanim Harry przerwał pocałunek.

Niall patrzył na niego z lekko rozwartymi w zaskoczeniu ustami, gdy chłopak odwrócił się, patrząc przed siebie, jakby nic się nie stało. Niall chciał coś powiedzieć, spytać Harry’ego, dlaczego to zrobił, ale zanim zdążył, nadeszła ich kolej. Kupili jedzenie i Harry w ciszy pociągnął Nialla w stronę sali.

Gdy już się usadowili, Niall zaczął:

- Harry?

- Tak?

- Liam powiedział ci, byś to zrobił?

Harry odwrócił się i spojrzał na Nialla, którego policzki rumieniły się ładnym odcieniem różu. Chciał dotknąć rozpalonej skóry chłopaka, ale nie sądził, by był do tego upoważniony. Liam niczego o tym nie wspominał. Więc tylko odpowiedział na pytanie. – Powiedział, że jeśli randka będzie dobrze przebiegać, będę mógł cię pocałować, jeśli będę chciał. A powiedziałeś, że się cieszysz, więc stwierdziłem, że to znaczy, że przebiegała dobrze.

- Na pierwszej randce ludzie zazwyczaj zachowują pocałunek na koniec.

Harry zmarszczył brwi. – Och. Zrobiłem to źle.

- Nie zrobiłeś niczego źle. – Niall obrócił się na siedzeniu tak, że był skierowany twarzą do Harry’ego i po raz kolejny złączył ich usta. Tym razem, gdy Niall się pochylał, a jego ręka bawiła się lokami zielonookiego, Harry coś poczuł. Coś mrowiło go w brzuchu, i napięcie nie zniknęło nawet, gdy Niall się już odsunął. Harry czuł, że się rumieni, gdy Niall grzecznie się do niego uśmiechnął z odległości kilku centymetrów, zanim blondyn ułożył głowę na jego ramieniu.

Harry wiedział, co teraz zrobić; uniósł rękę i objął nią Nilla, przyciągając go bliżej siebie, gdy światła całkowicie zgasły i rozpoczęły się zapowiedzi.

- Niall? – mruczący głos Harry’ego był cichy i ledwo słyszalny przez dźwięk filmu.

- Tak, Harry?

- Dziękuję.

- Za co? – Niall lubił sposób, w jaki Harry zacieśnił wokół niego uścisk, kiedy grupka dziewczyn spojrzała w ich stronę. Lubił niezręczność Harry’ego i to, jak bardzo niepewny wszystkiego był chłopak. Lubił świadomość, że kiedy Harry mówił, zazwyczaj było to coś ważnego. Lubił to, że nawet nieco zdezorientowanego Harry’ego ekstremalnie łatwo dało się przejrzeć. Lubił fakt, że chłopak w lokach pocałował go pierwszy. To sprawiało, że czuł się wyjątkowy i chciany. Jeśli już, to on powinien dziękować Harry’emu, nie na odwrót.

Ale Harry nie odpowiedział. Zamiast tego złączył ich usta po raz trzeci, cicho wzdychając z przyjemności i sięgnął ręką, by złożyć ją na policzku Nialla. Nie wiedział, jak to wyrazić; jak bardzo lubił drugiego chłopaka, jak bardzo się cieszył, że Niall tam był, jak bardzo uśmiech blondyna go uszczęśliwiał, jak dobrze czuł się ze świadomością, że nieważne, ile razy zepsuł coś tego wieczora, Niall nadal go lubił. Bez ołówka i papieru do wyrażenia swoich uczuć, Harry zrobił to, co większość ludzi i miał nadzieję, że Niall zrozumiał to, co Harry próbował przekazać przez pocałunek.

Kiedy ich usta się rozdzieliły, Niall nadal utrzymywał rękę na karku Harry’ego i oparł o siebie ich czoła. Jego oczy były blisko Harry’ego, tak blisko, że Harry nagle uświadomił sobie, że bez względu na to, jak wspaniale wyglądała jego ściana, nigdy nawet w najmniejszym stopniu nie doścignie intensywności i oszałamiającej niesamowitości oczu Nialla. Sami w sobie byli dziełem sztuki, gdy Harry obserwował emocje, krążące pomiędzy nimi. Po kilku sekundach Niall w końcu przemówił.

- Nie ma za co. – wydyszał cicho i podarował Harry’emu kolejny czuły pocałunek. Gdy ten się zakończył, Harry się uśmiechał. Ponieważ ten pocałunek powiedział mu wszystko, co chciał wiedzieć. Niall zrozumiał.