{06} Art Class

D:

Okej, oto tłumaczenie kolejnego rozdziału Art Class! Mogę przyznać, że w następnym rozdziale będzie… ciekawie ;)

Wczoraj wrzuciłam drugi rozdział HWY, zapraszam.

Dodatkowo pojawiła się nowa strona ‘postęp’, gdzie możecie zobaczyć, ile procent danego fica jest już opublikowane :) Tak, naprawdę robię wszystko, co w mojej mocy, by wszystko było czytelne. Publikowanie kilku opowiadań na jednym blogu nie jest łatwe, ale jakoś trzeba sobie radzić :)

Możecie pisać do mnie na twitterze, a pytania kierować najlepiej na asku, ponieważ nie lubię nabijać sobie komentarzy. Zapraszam do czytania i wyrażania swojej opinii! xx

oryginał

6.

Harry kołysał się na piętach i próbował wyglądać, jakby się wpasował. Był na pokazie sztuki, elegancko ubrany w marynarkę i brązowe spodnie. Chciał, by Liam przyszedł z nim – zawsze czuł się lepiej z przyjacielem u swojego boku – ale Liam musiał iść na rodzinną imprezę. Więc Harry był sam.

- To jest bardzo dobre, wiesz? – Harry czuł nikły uśmiech, uświetniający jego twarz, gdy odwrócił się w stronę znajomego akcentu. Stał tam Niall z głową przekrzywioną w bok i oczami szkolącymi pusty autoportret Harry’ego. – Jest pełen sensu. Idealny.

- Dziękuję – Harry odgarnął kilka loków z czoła. Chciał rozmawiać z Niallem, naprawdę chciał, ale nie był pewien jak. Co powinien powiedzieć? – Ja emmmm… - urwał. Właściwie nie miał wymyślił niczego, co chciałby powiedzieć. Po prostu czuł potrzebę, by to zrobić, żeby powiedzieć Niallowi, większą ilością słów niż wczoraj, że lubił blondyna. Ale mówienie ‘lubię cię’ wydawało się dziwne.

Niall posłał mu zachęcający uśmiech, a jego oczy były łagodne, gdy czekał aż słowa znajdą drogę do ust Harry’ego. Ale Harry zacisnął wargi i patrzył w dół, na ziemię, rumieniąc się z zażenowania. – Co tu robisz? – wymruczał w końcu.

- Lubię sztukę – uśmiechnął się szeroko Niall. – Nie aż tak, jak ty, ale się nią param.

- Co robisz? – to otwierało Harry’emu zupełnie nowy świat. Teraz mógł rozmawiać z chłopakiem.

- Głównie trójwymiarowe rzeczy -  wzruszył ramionami. – Lubię rzeźbiarstwo.

- Naprawdę? – Harry był zaintrygowany. Nigdy wcześniej tego nie próbował. Utknął przy papierze. No i oczywiście swojej ścianie. – Jak to jest?

- Niesamowicie. – nagle ręka Nialla znalazła się w jego i Harry był ciągnięty do zatłoczonego studia. – Pokażę ci.

Harry pozwolił sobie być prowadzonym, ciesząc się ciepłem ręki Nialla, gdy blondyn sympatycznie mówił o różnych rodzajach gliny rzeźbiarskiej. Co parę sekund spoglądał na Harry’ego i posyłał mu uśmiechy, a ten nie mógł się powstrzymać od odwzajemniania ich. A uśmiechy Harry’ego sprawiały, że te Nialla jeszcze bardziej się poszerzały. I Harry lubił uśmiech Nialla. Więc się uśmiechał.

- Widzisz? – Niall zatrzymał się przed małą rzeźbą delikatnie zwiniętej dłoni. Harry znalazł w tym zapewnienie. Ręce też były jego ulubioną częścią ciała.

- Podoba mi się – Harry wypchnął wargi i obserwował ją. – Jest nieustalona, ale stała. Świetna.

Harry nie oczekiwał, że Niall owinie go ramionami i mocno go przytuli, więc lekko się potknął, gdy chłopak zatrzasnął jego tors w uścisku. Refleksyjnie uniósł ręce, układając je na klatce piersiowej Nialla i blondyn szybko się odsunął, rumieńce pokryły jego policzki a oczy tonęły w zawstydzeniu. Myślał, że Harry go odepchnął.

- Przepraszam – Niall podrapał się po karku, unikając spojrzenia Harry’ego. – Nie chciałem…

- Nie, w porządku – Hary nadal próbował przetworzyć, co się stało, ale zdołał zauważyć, że zasmucił chłopaka. Choć nie był do końca pewien dlaczego, to Niall się odsunął. Harry zdecydował, że najlepszym sposobem, by to naprawić, będzie zrobienie tego, czego próbował Niall, więc z zawahaniem zrobił krok do przodu i owinął ramiona wokół chłopaka. Niall natychmiastowo odwzajemnił uścisk, chowając głowę w zagłębieniu między szyją a ramieniem Harry’ego, wtulając się bardziej.

- Ładnie pachniesz – Harry był zaskoczony tym spontanicznym komplementem. Nawet o tym nie pomyślał, po prostu powiedział. Zarumienił się, pewien, że właśnie powiedział coś zawstydzającego.

- Tak sądzisz? – Niall wtulił nos w szyję Harry’ego, przytulając go jeszcze mocniej. Czuł, jak Harry zaczyna drętwieć w jego ramionach, gdy  uścisk zmienił się z przyjacielskiego w coś więcej i był pewien, że chłopak się odsunie. Ścisnął go jeszcze raz, nie chcąc, by to się zakończyło, zanim odsunął się z uśmiechem. – Ty też ładnie pachniesz.

- Dziękuję – Harry wrócił do myślenia, a jego odpowiedź była oficjalna i formalna, do jakich Niall zdążył się już przyzwyczaić. Blondyn zastanawiał się, ile minie czasu, zanim chłopak odpuści, przestanie myśleć i zacznie po prostu robić. Posłał mu tego zaczątek, kiedy bezprecedensowy komentarz wyśliznął się z jego ust do ucha Nialla.

- Czego się teraz uczysz? – spytał Harry, by wypełnić niezręczną ciszę. – Na zajęciach sztuki?

- Och – Niall spuścił wzrok na swoje stopy i wyglądał na zawstydzonego. – Nie uczę się.

- Nie? – Harry był nieco zmieszany.

- Nie stać mnie na zajęcia – wymamrotał cicho Niall. Zajęcia sztuki nie były połączone z uniwersytetem, choć odbywały się w nim i trwały w semestrach. Dwa w roku. Harry wziął oba. Nie robił zbyt wiele poza tym. – Mogłem chodzić na zajęcia za darmo w zeszłym semestrze za modelowanie dla was w tym – przyznał Niall z policzkami zaróżowionymi z zawstydzenia.

Harry nie wiedział, co odpowiedzieć, co nie było dla niego niezwykłe, ale wiedział, że musi to zrobić. Musiał sprawić, by Niall znów się uśmiechnął. Lubił uśmiech Nialla.

- Możesz do mnie przyjść kiedy tylko chcesz – zaoferował Harry. – Nie mam rzeczy do rzeźbiarstwa, ale mogę je zdobyć. Albo możesz rysować – wzruszył ramionami. – Mógłbyś polubić rysowanie.

Uśmiech, którego poszukiwał Harry się pojawił. Zrelaksował się, czując się lepiej, dlatego że Niall znów był szczęśliwy. – Jesteś słodki – Niall sięgnął do jego ręki i lekko ją ścisnął. – Dziękuję, Harry.

Harry wziął głęboki wdech. – Dla mnie sztuka jest wszystkim. Nie wiem, co bym bez niej zrobił.  Nie wiem kim bym bez niej był. Wiem, że jestem dziwny i ciężko się ze mną rozmawia i czasami nie wiem, dlaczego Liam mnie znosi, ale kiedy rysuję, zapominam o tych rzeczach. Dlatego zawsze noszę ze sobą szkicownik. Sztuka pomaga mi pokazać, co czuję, ponieważ nie wiem, jak wyrazić to słowami, tak, jak Liam. Wiem, że gdyby odebrano mi sztukę, byłbym stracony. Nie chcę, żeby ci się to przydarzyło. Więc możesz przyjść kiedykolwiek chcesz – zakończył swoją małą przemowę i podniósł wzrok spoglądając na reakcję Nialla spod rzęs.

Uśmiech Nialla był delikatny i całkowicie zapierający dech w piersiach. Ciasno uścisnął rękę Harry’ego mamrocząc – Pięknie użyłeś tutaj słów.

Harry miał spytać Nialla, czy może go znów przytulić, ale zdecydował się po prostu to zrobić. Nie myślał o tym, czy chłopak będzie miał coś przeciwko. I miał rację, Niall nie miał. Również go przytulił i znów schował twarz w zagłębieniu szyi Harry’ego, wzdychając z zadowoleniem.

Harry miał tyle szczęścia, że zdecydował się spróbować kolejnej szansy.

Pamiętał, co powiedział mu ostatnio Liam i wymamrotał do Nialla – Chcesz może iść na kawę czy coś? Zrozumiem, jeśli nie.

- Harry – Niall lekko się odsunął, utrzymując ręce wokół talii Harry’ego i rozpromienił się – z przyjemnością.