{03} Art Class

D:

Tak, jak obiecałam, rozdział wrzucam wcześniej. Tak myślę, że chyba będą się pojawiały co dwa dni, a już niedługo będę tu zamieszczać tłumaczenie jeszcze jednego fanfica o Zouis’im. Poza tym mam już przetłumaczone wszystkie dostępne shoty z pewnej serii, której tłumaczenie również tu zamieszczę. Można powiedzieć, że składa się z pięciu (długich!) jednopartów i jest naprawę ujmująca, musicie mi zaufać. Póki co ich autorka zamieściła jedynie trzy, więc pozostaje mi czekać na dwa pozostałe. Przetłumaczę je i wrzucę również na tego bloga :)

Myślę, że więcej o nowych tłumaczeniach napiszę pojutrze, przy czwórce. Póki co zapraszam do czytania i komentowania! x

LINK DO ORYGINAŁU

3.

- Powinieneś go zaprosić na kawę czy coś.

Harry został wyrwany ze swoich myśli przez głos Liama. Spojrzał na przyjaciela, gdy szli krok w krok w stronę swoich domów, zaciekawiony, co podpowiedziało Liamowi taką myśl. – Co?

- Tego dzieciaka Nialla. Powinieneś go gdzieś zaprosić.

- Czemu? – Harry odchylił głowę do tyłu, obserwując niebo, a Liam westchnął. Czasami nienawidził krótkich zakresów uwagi Harry’ego. To oczywiste, że jego przyjaciel się rozproszył.

Liam naprawdę życzył sobie, by Harry okazał przynajmniej trochę zainteresowania w czymkolwiek, co nie było sztuką. W ciągu siedmiu lat ich przyjaźni, Liam nauczył się akceptować osobliwość i pustą osobowość Harry’ego. Sprawiało, że łatwiej spędzało się z nim czas, ponieważ często zalegające cisze nie były niezręczne, ale to również  nieco kłopotało Liama. Nie rozumiał, jak nic, kompletnie nic, może nie ekscytować Harry’ego. Ale dzisiejszego dnia, kiedy blondyn wyszedł z garderoby, Liam zauważył dziwną iskierkę w oku przyjaciela. Iskierkę zainteresowania. I Liam mógł przysiąc, że zauważył rumieńce, rozświetlające policzki Harry’ego, gdy model spojrzał w jego stronę. To było coś, czego nigdy wcześniej nie widział u Harry’ego.

- Ponieważ – Liam szturchnął łokciem Harry’ego. – Myślę, że cię polubił.

Jego przyjaciel nie odpowiedział. Liam nie był pewien, czy był pogrążony w przemyśleniach, czy znudzony. Mina Harry’ego była taka sama podczas obu tych akcji.

Kiedy Harry w końcu przemówił, minęło piętnaście minut i Liam założył, że temat został porzucony. – Powiedział, że podobają mu się moje oczy. – wymruczał Harry tak cicho, że Liam ledwo usłyszał go przez dźwięk ich stóp, uderzających o chodnik.

- Widzisz? – Liam rozpromienił się w  kierunku przyjaciela i ciszył się, gdy Harry odwzajemnił uśmiech. Harry często się uśmiechał, ale nigdy nie dosięgało to jego oczu. Nawet, gdy jego twarz przepełniona była radością, wydawał się pusty. Ale ten uśmiech był delikatny i prawdziwy i to sprawiło, że Liam powiększył swój własny. – On cię naprawdę lubi.

- Nie – odpowiedź Harry’ego była powolna i dobrze przemyślana. – To znaczy, że podobają mu się moje oczy. Oczy są walorem fizycznym. Mi się podoba jego twarz – Harry wskazał na usta przyjaciela. – Podobają mi się twoje usta. Są interesujące do narysowania. Ale to nie oznacza, że cię lubię.

- Harry, nie każdy patrzy na rzeczy, jak na sztukę. Nie postrzegamy wszystkiego jako potencjalnego projektu. Prawdopodobnie z tobą flirtował, mówiąc, że podobają mu się twoje oczy.

- Może. – i to był koniec. Zainteresowanie Harry’ego zniknęło i resztę drogi do domu pokonali w ciszy.

-

- Louis organizuje dziś imprezę. Chcesz pójść? – Harry zmarszczył brwi, patrząc w dół na swój telefon. Dlaczego Liam go o to pytał? Wiedział, że Harry jest zajęty. – Wiem, że w piątki pracujesz nad swoją…

- Maluję – podpowiedział Harry. Gdy to mówił, zanurzył wałek w białej farbie, po czym przycisnął go do ściany. Nie było to malowanie, tak naprawdę było to pismo, sposób, w jaki Harry wylewał z siebie uczucia i myśli, których nie mógł wypowiedzieć. Ściana jego sypialni została pokryta tak wieloma warstwami farby przez rok, jedna dochodząca co piątek, iż  Harry był pewien, że jest teraz grubsza o kilka cali. Czasami piątkowe noce owocowały prawdziwymi malowidłami, portretami ludzi, miejsc, czy rzeczy. Czasami, gdy czuł się gorzej, po prostu chlapał losowymi kolorami, dopóki nie był wycieńczony emocjonalnie. Dziś nie był pewien, co zrobić. Nie był zły, czy smutny, czy szczęśliwy, czy rozczarowany. Po prostu… był. Wyszedł kupić kilka wiaderek farby w różnych odcieniach niebieskiego, nagle uświadamiając sobie swoją inspirację w tym tygodniu. Będzie próbował przechwycić wspaniały kolor oczu modela.

Harry pchnął wałek przez ścianę, równo rozprowadzając farbę, by pokryła malowidło ścienne z zeszłego tygodnia. Zawierał gniewne cięcia czerwieni, był to sposób wyładowania frustracji z męczeniem się z autoportretem.

- Więc chcesz iść? – cichy głos Liama dochodził z telefonu, spoczywającego na szafce Harry’ego.

- Nie. – odpowiedział krótko.

- Czy nie malujesz zwykle swojej ściany na biało, a potem robisz cokolwiek, czekając aż wyschnie?

- Tak. – Harry nałożył więcej bieli na ścianę.

- Zrobiłeś to już?

- Właśnie to robię.

- Co powiesz na kompromis? Pójdziesz ze mną na godzinę na imprezę, gdy twoja ściana będzie schnąć – Liam naprawdę nie chciał iść sam. – Louis mieszka tylko trzy domy od ciebie.

Harry przemyślał to,  kończąc białą warstwę. – Dobra. Godzina.

- Świetnie – mógł prawie że usłyszeć rozpromienienie się Liama przez telefon. – Będę za pięć minut.

Dokładnie pięć minut później ktoś zapukał do drzwi frontowych Harry’ego i zielonooki chłopak zszedł na dół, ścierając trochę białej farby ze swoich opinających, ciemnych jeansów. Nie obchodził go bród.

- Masz farbę na policzku. – było przywitaniem Liama, gdy Harry otwarł drzwi i dołączył na zewnątrz do przyjaciela.

- Ach – Harry sięgnął do góry i poczuł, że farba zaczynała powoli schnąć. – Tak, chyba mam.

Zabrał rękę bez zdrapywania farby i Liam nie potrafił powstrzymać śmiechu ze swojego przyjaciela. Chłopak naprawdę nie przejmował się, co ktoś mógł o nim pomyśleć.

Impreza trwała w najlepsze, gdy przywędrowali do Louisa i Liam natychmiastowo został porwany do tańca przez grupkę dziewczyn. Ktoś wcisnął Harry’emu w rękę piwo, ten wymamrotał podziękowanie w przestrzeń, zanim zaczął przepychać się przez tłum w kierunku tylnych drzwi do ogrodu.

Impreza w większości odbywała się w środku i Hary cieszył się, widząc, że ma podwórko właściwie dla siebie, poza kilkoma parami, które całowały się i obmacywały przy płocie. Usadowił się pod ścianą domu i wyjął szkicownik z torby, znajdującej się przy jego biodrze. Później grzebał w niej, aż odnalazł ołówek. Światło powyżej drzwi świeciło na tyle mocno, by mógł cokolwiek zobaczyć, więc ułożył butelkę z piwem naprzeciw siebie i zaczął ją szkicować,  ciesząc się dziwnymi cieniami, rzuconymi przez światło i kondensację spowodowaną jego przebieganiem przez szkło.

- Wiesz, że powinieneś to pić, a nie rysować, prawda? – ktoś opadł  obok Harry’ego. Odwrócił się, słysząc znajomy, irlandzki akcent i zamrugał, patrząc na blondyna. – Cześć, Harry – dzieciak jasno się uśmiechnął i Harry przyłapał się na odwzajemnianiu uśmiechu. – Jak leci?

- Dobrze. – Harry wrócił do rysowania, szkicując długie kontury butelki, a Niall obserwował.

- Masz farbę na twarzy. – ręka Nialla prawie wylądowała na policzku Harry’ego, gdy niebieskooki wydał się lepiej to przemyśleć i cofnął ją. Harry był zbyt zajęty rysunkiem, by to zauważyć.

- Tak, wiem. Liam mi powiedział.

- Nie obchodzi cię to?

- Farba? – Harry na krótką sekundę podniósł wzrok. – Nie, niezbyt.

To sprawiło, że Niall znów się uśmiechnął i wesoło zaśmiał. – Jesteś słodki.

Harry spojrzał na niego z zaskoczeniem, lekko przekrzywiając głowę, jakby próbując zrozumieć spostrzeżenie Nialla. Może Liam miał rację. Może chłopak z nim flirtował. Harry nie był za dobry w tego rodzaju rzeczach. Domyślił się, że powinien jakoś odpowiedzieć, więc postawił na formalność. – Dziękuję.

Niall zmarszczył swoje jasne brwi, biorąc łyk piwa, gdy Harry powrócił do rysowania swojego. Nie był pewien co ma zrobić z chłopakiem w loczkach. Był trochę dziwny, za cichy dla Nialla, ale to również mu pasowało. Pozostawiało cię to zastanawiającego się, co naprawdę kryje się za tymi pięknymi, zielonymi oczami.

- Wiesz, wczoraj, jak powiedziałeś, że podoba ci się moja twarz - słowa Nialla zdekoncentrowały Harry’ego, ale był zaskoczony, że nie miał nic przeciwko. Cieszył się melodyjnym głosem Nialla. – Miałeś na myśli, że podoba ci się z artystycznego punktu widzenia, czy to znaczy, że sądzisz, że jestem atrakcyjny?

Tak, jak większość odpowiedzi Harry’ego, ta zajęła mu chwilę na pokonanie drogi z jego mózgu do ust. – Oba. – kciukiem roztarł jeden z cieni na swoim rysunku. Usatysfakcjonowany tym, co zrobił, zamknął szkicownik, wrzucił go do torby i wstał.

- Czekaj, gdzie idziesz? – Niall wspiął się na własne stopy za nim.

- Do domu. – Harry przeciął podwórko w kierunku płotu z Niallem pozostawionym za sobą, zastanawiającym się, co takiego powiedział, że odpędził chłopaka. Nie rozumiał, że Harry tak właśnie funkcjonował. Zielonooki chłopak nie postrzegał tego, jako rzecz niegrzeczną. Skończył to, co robił i był gotowy ruszyć dalej. Nie chciał zranić uczuć Nialla, ale dokładnie to zrobił, gdy przeszedł obok płotu i zniknął po drugiej stronie, pozostawiając Nialla z w połowie pełną butelką piwa i milionem pytań na temat tego, co zrobił źle.