{02} Art Class

D:

Rozdział jest króciutki i mało się w nim dzieje, dlatego myślę, że kolejny wrzucę szybciej. Co o tym sądzicie?

Dodatkowo przepraszam, za jeden dzień zwłoki, ale miałam kilka… problemów i zwyczajnie nie dałam rady wrzucić go wczoraj.

Zapraszam na Torn, gdzie pojawił się ósmy rozdział!

I proszę o komentarz od każdego, kto czyta to tłumaczenie :) x

LINK DO ORYGINAŁU

2.

- Harry, kochanie?

Harry zaprzestał wrzucania swoich rzeczy do torby, by podnieść wzrok na dźwięk głosu nauczycielki. – Tak?

- Możesz zostać na parę minut? Chciałabym z tobą porozmawiać.

Spojrzał na Liama i starszy chłopak wzruszył ramionami, zanim powiedział, że poczeka na dole. Harry obserwował, jak reszta klasy wychodzi a model znika w garderobie.

- Czego pani potrzebuje?

- Zastanawiałam się tylko, czy nie miałbyś nic przeciwko, gdybym wystawiła twój autoportret na pokazie sztuki, który odbędzie się tutaj w ten weekend.

Harry pokiwał głową. – W porządku.

- Świetnie. – rozpromieniła się. – Pozwól mi tylko przejrzeć informacje o zapisach. Za chwilę wrócę.

Harry uniósł swoją torbę znad ramienia, gdy nauczycielka opuściła pomieszczenie. Obserwował, jak upada na podłogę i przykucnął, szperając w poszukiwaniu szkicownika. Właśnie go wyjmował, gdy zauważył parę  stających przed nim stóp, ubranych w białe Supry.

Oczy Harry’ego przebiegły po, już ubranym, ciele modela i, gdy na sekundę zielone spotkało się z niebieskim, speszony odwrócił wzrok.

- Trzymaj, stary. – chłopak wyciągnął rękę i Harry zauważył melodyjny, irlandzki akcent w jego głosie, zanim chwycił jego nadgarstek i pozwolił się podnieść. – Mogę zobaczyć? – spytał cicho, machając trzymanym przez Harry’ego nadgarstkiem w kierunku książki.

- Zobaczyć co? – Harry nie lubił, gdy inni ludzie oglądali jego prace, szczególnie te niedokończone. Przytulił książkę do swojej klatki piersiowej z nadzieją, że chłopak odpuści.

- Twój rysunek mnie. – jego oczy zaświeciły z nadzieją w kierunku Harry’ego. – Wydawałeś się bardzo zaangażowany w swoją pracę, w przeciwieństwie do reszty klasy. –lekko wzruszył ramionami pod swoją białą koszulką. – Ale to chyba nie moja sprawa.

Harry zawahał się, po czym drżącą ręką wystawił książkę w stronę blondyna. Jeśli dzieciak mógł stać przed nim nagi i nie być zawstydzony, to Harry przynajmniej mógł pokazać mu swój rysunek. – Jesteś pewien?

Harry pokiwał głową i chłopak chwycił szkicownik, ich palce przez krótką sekundę otarły się o siebie, zanim kontakt się urwał i najcenniejsza własność Harry’ego pierwszy raz znalazła się w cudzych rękach. Model przewracał strony, mijając niedokończone autoportrety i rozmaite szkice parku z naprzeciwka. W końcu znalazł to, czego szukał.

Harry czekał aż chłopak powie, cóż, cokolwiek, nerwowo ssąc dolną wargę. Cisza zaczynała go przerażać.

- Nie takie było zadanie, wiesz? – wymruczał w końcu chłopak, palcem serdecznym kreśląc linię szczęki, narysowanej na papierze. – Miałeś zrobić całe moje ciało.

- Wiem. – ochrypły głos Harry’ego był jeszcze bardziej cichy niż zwykle. – Ale naprawdę podoba mi się twoja twarz.

- Moja twarz tak nie wygląda. Znaczy, nie sądzę, żebym kiedykolwiek miał taką minę. – chłopak zamknął książkę i oddał ją z powrotem. – Ale tak właśnie się czułem. Skąd wiedziałeś?

Harry wsunął szkicownik z powrotem do torby i pomyślał o tym, co narysował. Zagubiona i zrozpaczona ekspresja na tej pięknej twarzy. Wzruszył ramionami. – Twoje oczy.

Drugi chłopak zdecydował się przyjąć to jako komplement i uśmiechnął się. – Też podobają mi się twoje oczy.

- Dziękuję. – zarumienił się lekko Harry, wsuwając ręce do kieszeni i kołysząc się na stopach.

- Harry, kochanie. – nauczycielka wróciła. – Podpisz tylko te papiery i możesz iść. Niall, skarbie, widzimy się za tydzień.

- Tak, proszę pani. – uśmiechnął się blondyn, ale nigdzie nie poszedł. Czekał aż Harry wypełni informacje, których potrzebowała nauczycielka, po czym odszedł schodami w dół razem z cichym chłopakiem w loczkach.

- Więc jesteś Harry?

Harry pokiwał głową, otwierając drzwi i wychodząc na ciepłe, kwietniowe powietrze. Liam siedział na niższym schodzie budynku, podrzucając żołędzia i czekając na swojego przyjaciela. Odwrócił się na dźwięk otwieranych drzwi, a jego mina szybko zmieniła się z witającej na zagubioną. Przeskoczył wzrokiem z Harry’ego na blond modela, po czym znów na Harry’ego, który właśnie wzruszył ramionami. Nie wiedział, czemu dzieciak idzie za nim.

- Emm, cześć. – Liam wstał, kiedy dwaj chłopcy do niego dotarli, owijając palce wokół pasków plecaka. – Jestem Liam, a Ty?

- Niall. – odpowiedział dzieciak, wyciągając rękę – Miło cię poznać.

- Tak. – gęste brwi Liama zetknęły się ze sobą, gdy spojrzał na Harry’ego. Ponownie Harry tylko wzruszył ramionami – Idziesz gdzieś, emm, z Harrym?

Blondyn potrząsnął głową. – Nic o tym nie wiem.

- Ach. – Liam nie chciał być niegrzeczny, ale był zakłopotany powodem, dla którego model tam z nimi stał. – Więc, emm, co robisz?

- Ach, no tak. – chłopak odstąpił na krok, lekko machając. – Emm, do zobaczenia.

Liam tylko pokiwał głową, a Harry patrzył, jak blondyn odchodzi z nieodgadnionym wyrazem twarzy.