{06} Dangerous Temptation

D:

Dodaję tłumaczenie szóstego rozdziału i mam nadzieję, że wam się spodoba :) Jesteśmy równo w połowie, wiecie? ;)

Zapraszam na mojego drugiego bloga, gdzie niebawem pojawi się drugi rozdział.

Proszę o komentarze! x

LINK DO ORYGINAŁU

6.

- Tomlinson, moje biuro, teraz.

Louis podniósł wzrok, by zauważyć swojego szefa, pana Taylora, stojącego blisko jego stolika i po chwili odchodzącego. Zauważył, że jeden ze współpracowników rzucił mu zaciekawione spojrzenie i bez słowa wstał i podążył do biura. Szczerze mówiąc, spodziewał się tej chwili i był zaskoczony, że ktoś musiał, do cholery, rzucić na to okiem. Firma miała do przejrzenia wiele plików pracowników i nędzna obsługa klienta prawdopodobnie była na dnie listy.

- Usiądź – powiedział pan Taylor, gdy tylko Louis wszedł.

Wielki mężczyzna zamknął drzwi, kiedy Louis osunął się na siedzenie. Część niego był zdenerwowana, ale wiedział, czego ma się spodziewać podczas tego spotkania. Zamknięcie drzwi również było ogromną wskazówką.

- Więc przejrzeliśmy raport, mówiący, dlaczego jesteś zaletą naszej firmy, który oddałeś – powiedział pan Taylor, siadając po drugiej stronie biurka. Zsunął swoje okulary na dół, patrząc na Louisa ze zwężonymi oczami. – Myślałeś, że jesteś zabawny?

- Nie, proszę pana – powiedział szybko Louis z twarzą przyozdobioną wyćwiczoną niewinnością.

- Racja – parsknął pan Taylor, podnosząc plik z biurka. – Uwielbiam odpowiadać na telefony i poświęcać klientom trudne godziny. Zasługują na to. Połowa z nich jest tak cholernie głupia, że nie domyśliliby się, gdybyśmy wepchnęli te sztućce w ich tyłki – zacytował, zanim rzucił plikiem na biurko.

- Cóż, to prawda, proszę pana – powiedział Louis, lekko kiwając głową. – Połowa z telefonów jest o tym, jakich noży użyć do krojenia jakich produktów. Znaczy, czy to nie jest cholernie oczywiste, aby użyć noża do steków, aby pokroić stek?

- To są nasi klienci! Ci, którzy zasilają czek, który dostajesz każdego tygodnia! Musisz odpowiadać im z szacunkiem i cierpliwością. Mam głęboko gdzieś, o czym mogą być te pytania.

- Może gdyby ten czek był większy – powiedział Louis, lekko napinając mięśnie nóg.

- Cóż, teraz w ogóle nie  będziesz ich dostawał – powiedział pan Taylor krótko. – Nie wiem, co się z tobą stało, Tomlinson. Byłeś świetnym reprezentantem obsługi klienta. Teraz nie okazujesz żadnego szacunku. Życzę ci wszystkiego najlepszego w znajdowaniu innej pracy – Louis  załapał cały sarkazm zawarty w ostatnim zdaniu.

- Dobrze, dziękuję, proszę pana. To była przyjemność, móc pracować w pana firmie – powiedział Louis, wstając i rzucając napakowanemu mężczyźnie ostatni uśmiech, zanim wyszedł z biura.

W  momencie doszedł do swojego biurka i zaczął zbierać i pakować kilka rzeczy, które posiadał.

- Co się stało? – spytał Peter, jego współpracownik, który siedział obok.

- Zwolnili mnie – odpowiedział Louis bez śladu smutku w głosie.

- Przykro mi stary, to kiepsko – powiedział szczerze Peter.

- Nie, to doskonale. Bawcie się dobrze,  pracując dla tej okropnej firmy, otrzymując nędzną zapłatę i trwałe bóle głowy w zamian.

I po tym, Louis opuścił siedzibę Totham’s Cuterly, mając to głęboko gdzieś. Oczywiście jego radość miała zostać szybko zakończona, kiedy wróci do domu.

-

- Co to znaczy, że zostałeś, kurwa, zwolniony?! – krzyknęła Eleanor.

- Cii, Nathan ogląda telewizję – powiedział Louis, rzucając jej wymowne spojrzenie na przejście, łączące kuchnię z salonem.

- Nie obchodzi mnie to! Straciłeś pracę. Straciłeś cholerną pracę – powiedziała Eleanor prawie zdesperowanym głosem, jakby nie mogła pojąć, jak to się stało. – Dlaczego nie wydajesz się być zaniepokojony?

Louis patrzył na stół, przy którym siedział, nagle czując, że zaraz otrzyma wykład od swojej żony, która przemierzała podłogę w pomieszczeniu.

- Nie lubiłem jej.

- Więc? Chodziło o pieniądze.

- Nie uszczęśliwiała mnie!

- Cóż, może mnie nie uszczęśliwia to – odpowiedziała Eleanor, machając w powietrzu ręką, jakby chciała wskazać na wszystko, co ich otaczało – ale nie widzisz, żebym sobie odpuszczała albo się poddawała.

- Cóż, dlaczego?

Zapanowała między nimi cisza, napięcie wzrosło, gdy Louis uniósł wzrok na żonę z wyzywającą ekspresją.

- Tego właśnie chcesz? Chciałam tego, co najlepsze dla Nathana…

- Cóż, życie w domu z rodzicami, którzy ewidentnie się nie kochają czy dogadują, jest tym, co najlepsze. Prawda? – wytknął Louis.

Eleanor nie posiadała na to żadnego argumentu. Zamiast tego zacisnęła palce u nasady nosa, jakby próbowała powstrzymać łzy.

- Zabiorę ze sobą Nathana  na noc do moich rodziców – powiedziała, trzęsącym się głosem. – Ja po prostu… muszę pomyśleć. Muszę z nimi porozmawiać. Muszę się stąd wydostać na jakiś czas.

Louis pokiwał głową bez słowa, patrząc, jak jego żona opuszcza pokój, by zabrać rzeczy i Nathana. Stwierdził, że może to, co miała na myśli, wcale nie było tak złym pomysłem. To była chwila, w której musiał złożyć wizytę swojej mamie.

-

Louis stał na schodach przed swoim rodzinnym domem. Dla niego to miejsce zawsze było i będzie domem, nie tak jak to, gdzie mieszka z Eleanor. Usłyszał trzask i krzyk przez drzwi, a po chwili również głośno odbijający się echem głos mamy. Boże, tęsknił za swoją rodziną. Minął tylko miesiąc, od kiedy widział się z nimi w wakacje, ale naprawdę miał wrażenie, że było to dawno temu.

Zawahał się między pukaniem, a otwarciem drzwi, ale zdecydował się na drugie. Mimo że już tu nie mieszkał, nie sprawiało to, że nie był to już jego dom. Wetknął głowę przez drzwi frontowe do środka, po czym otworzył je całkowicie i wszedł.

- Phoebe! Błagam! W tej chwili oddaj koszulkę swojej siostrze! – słyszał głos mamy, dochodzący z korytarza.

- Ale mamo! Powiedziała, że mogę ją pożyczyć!

- Wcale nie! Ukradłaś ją  mojej szafy!

Usłyszał zirytowane westchnięcie swojej mamy i nie mógł nic poradzić, tylko wydać z siebie stłumiony chichot. Debatował nad pójściem do pralni, w której toczyła się kłótnia między jego mamą a bliźniaczkami, ale po chwili zdecydował po cichu udać się do kuchni. Zaczął przygotowywać sobie kubek herbaty, odbierając gorącą wodę w czajniku jako zaproszenie.

Nagły krzyk, a po nim głośny huk, sprawił, że Louis odwrócił się, by zobaczyć swoją mamę stojącą w przejściu ze zszokowaną miną i koszykiem z praniem przy stopach.

- Louis! – krzyknęła Jay, delikatnie kopiąc koszyk w bok i ruszając w stronę syna.

Louis zamknął oczy, relaksując się w mocnym uścisku mamy i cicho westchnął. Nie miał pojęcia, dlaczego nie odwiedzał domu częściej. Wcale nie mieszkał tak daleko.

- Louis? – usłyszał Daisy, otworzył oczy i uwolnił się z uścisku, aby móc się przywitać z siostrami.

- Co tu robisz? – dodała Phoebe, podbiegając.

- Też chciałabym wiedzieć – powiedziała Jay. – Nie, żebyś był tu nieproszony, oczywiście.

- Po prostu… chciałem was odwiedzić – odpowiedział, wzruszając ramionami, ale spojrzenie jego matki wskazywał, że wiedział, że to kłamstwo.

- Dziewczynki, może pójdziecie dokończyć przygotowania na tańce? Lottie was dziś odwiezie.

- Ale dopiero przyjechał! – powiedziała Daisy, smutno patrząc na mamę.

- Żadnych ale. Dopilnuję, by został aż do waszego powrotu – powiedziała Jay.

- Lepiej, żeby tak było, Louis – zagroziła Phoebe, zanim bliźniaczki pobiegły, by się przygotować.

- Więc Lottie nadal odmawia powrotu do college’u?

- Tak – westchnęła Jay, podchodząc do czajnika na piecu i przygotowując sobie kubek herbaty. – Wydaje się, że myśli, że poradzi sobie bez wiedzy z college’u i znajdzie sposób, by zarabiać dużo pieniędzy. Powiedziałam jej, że nie wychowywałam mojej córki, by została prostytutką. Chodź, usiądź. Gdzie jest mój wnuk? – powiedziała, wracając do stołu.

- Ze swoją mamą – odpowiedział Louis, siadając przy stole i kołysząc kubek herbaty w dłoniach.

- A gdzie jego mama? – podpowiedział Jay.

- Pojechała… pojechała zobaczyć się ze swoimi rodzicami – odpowiedział Louis, spuszczając wzrok w dół i spoglądając z determinacją na herbatę.

- Dobrze – powiedziała Jay. – Dalej, Louis, widzę, że to dla ciebie trudne. Co się stało?

- Zwolniono mnie – westchnął.

Uniósł wzrok przez milczenie swojej matki, widząc zaskoczenie na jej twarzy,

- Ale pracowałeś tam od lat –  odetchnęła.

- Tak, właśnie prawdopodobnie dlatego mam teraz gdzieś to miejsce. Po prostu… pamiętasz, mamo, kiedy byłem mały i chciałem być astronautą? A potem piłkarzem, ale nie byłem dość zgodny z resztą. Potem w szkole, chciałem być nauczycielem teatru. Gdzie… gdzie popełniłem błąd? – Powiedział załamany.

- Och, Lou – powiedziała delikatnie Jay, przysuwając krzesło do swojego syna i  ściskając go ręką w pasie. Pocierała kciukiem jego skórę, dodając mu otuchy i Louis robił, co w jego mocy, by kompletnie się nie załamać i nie zacząć płakać. – Musiałeś coś poświęcić. Wziąłeś odpowiedzialność za swoje czyny, kochanie.

- Więc dlatego, że zjebałem, gdy byłem młodszy, wszystkie moje marzenia muszę być na zawsze zrujnowane? – spytał.

Jay nie wzdrygnęła się na przekleństwo, które wypadło z ust jej syna, ani nie upomniała go. Zamiast tego po prostu smutno na niego patrzyła.

- Te marzenia mogą być już trudne do spełnienia, ale to nie znaczy, że nie możesz mieć nowych. Co powiedziała Eleanor, kiedy powiedziałeś jej, że zostałeś zwolniony?

- Zasugerowała, że powinienem był zostać w pracy, mimo że nie byłem szczęśliwy. Tak, jak ona jest ze mną, mimo że nie jest szczęśliwa.

Jay powoli wypuściła powietrze, zanim powiedziała – Wiedziałam, że ślub w tak młodym wieku był okropnym pomysłem.

- Ale jej rodzice…

- Wiem, że tego właśnie chcieli jej rodzice, ale to wcale nie oznacza, że było to najlepszym rozwiązaniem. Ślub, kiedy nie jesteś zakochany nigdy nie jest właściwym wyjściem.

- Skąd wiesz, że nie byliśmy zakochani? – zaprotestował Louis, choć wiedział, że jego mama miała rację.

- Kochałeś ją, na pewno, ale nigdy nie byłeś w niej zakochany. Jest różnica. Naprawdę, widziałam cię dużo bardziej szczęśliwego z tym twoim przyjacielem… jak miał na imię? Paul?

- Mamo! – powiedział szybko z nadzieją, że się nie zarumienił.

- Jestem zdziwiona, że się nie umawialiście – kontynuowała Jay, jakby nie słyszała swojego syna.

- Byliśmy tylko przyjaciółmi!

- Hmm – mruknęła, zanim powiedziała – Skąd mogłam wiedzieć! Zawsze wydawałeś się taki szczęśliwy, biegnąc do tego fortu, który zrobiliście za potokiem. Wyobraź sobie moje zdziwienie w ten dzień, kiedy przyszedłeś do domu z płaczem i powiedziałeś, że zapłodniłeś swoją dziewczynę.

- Nie rozmawiamy o Paulu – mruknął Louis.

Jay lekko się zaśmiała, zanim grzecznie powiedziała – Wiesz, że nie miałabym z tym problemu, prawda?

- Co? – spytał zmieszany Louis.

- Jeśli umawiałbyś się z Paulem. Mógłbyś być z kimkolwiek chcesz, dopóki będzie cię uszczęśliwiał.

Louis przygryzł dolną wargę, zanim powiedział – Dzięki, mamo – choć czuł, że to z pewnością nie tyczy się szesnastoletniego chłopaka.

- Nie ma za co, Boo. Teraz zostajesz na obiad. Pozwól mi pójść się upewnić, że Lottie zabiera Phoebe i Daisy na zabawę, a Fizz odrabia zadanie domowe nie na Internecie. Nie próbuj wychodzić – powiedziała, stając i spoglądając na niego wymownie.

- Zostaję, nie martw się – obiecał, zdając sobie sprawę z faktu, że i tak nie ma nic lepszego do roboty od bycia w tej chwili z rodziną.

-

Po obiedzie Louis pojechał do domu z uśmiechem na twarzy, ponieważ udzielił mu się dobry humor po zobaczeniu swojej rodziny. Jego siostry były więcej niż niezmiernie uradowane, że został na obiedzie i obiecał im, że wróci w następnym tygodniu z Nathanem.

Zdejmując buty w drzwiach, ziewnął, pokierował się w stronę salonu i włączył telewizję. Skakał po kanałach, niezbyt przywiązując uwagę do tego, co widział, uświadamiając sobie, że nie był w nastroju do oglądania wiadomości.

Dźwięk dzwoniącego telefonu wywołał u niego jęknięcie, nie rozumiał, kto do cholery mógłby dzwonić tak późno. Odepchnął się z kanapy, wstając i złapał telefon, naciskając guzik i mrucząc z lekkim zaciekawieniem – Halo?

- Louis? – spytał cicho, niemal nieśmiało, głos i Louis nawet nie musiał się domyślać, kto to jest.

- Harry? Co się stało?

- Ja… nie wiedziałem do kogo zadzwonić. Nie chcę, żeby mama zobaczyła… moich przyjaciół… pomyślałem o tobie i przepraszam. Po prostu nie wiem, co mam robić. Możesz po mnie przyjechać? Proszę? – rozgadał się Harry, brzmiał na wykończonego i załamanego.

- Oczywiście – powiedział szybko Louis, biorąc kluczyki, portfel, kurtkę i buty. – Gdzie jesteś?

- Wiesz… wiesz gdzie jest pub Fletcher’s?

Louis zmarszczył brwi, próbując sobie to zobrazować. Z tego, co pamiętał i jeśli to miejsce było tam, gdzie myślał, pub znajdował się dwadzieścia minut drogi za miastem.

- Tamto krętackie miejsce? Gdzie mają dziwne frytki? – spytał.

- Tak – powiedział Harry, lekko chichocząc. – Jestem blok, czy jakoś, na lewo od niego.

- Niedługo tam będę – obiecał.

- Dziękuję ci – odetchnął Harry i z największą niechęcią w świecie, Louis się rozłączył.

Po spojrzeniu na numer dzwoniącego, który definitywnie był komórkowy, upewnił się, by wpisać go do swojego telefonu. Po tym wyruszył, zaciekawiony i przestraszony, dlaczego Harry go potrzebował.

-

Louis przejechał powoli obok pubu Fletcher’s, co było ogromną różnicą w porównaniu z prędkością, z jaką tam dojechał. Wzrokiem szukał Harry’ego, zauważając, że mieszkania dookoła pubu były tak samo krętackie jak Fletcher’s.

Zatrzymał się, kiedy zobaczył skuloną na krawężniku osobę. Spuszczając szybę, niemal zawahał się, czy był to Harry, czy może nie.

- Harry? – spytał, a westchnięcie ulgi szybko wydostało się z jego ust, gdy głowa osoby podniosła się i był to Harry.

Chłopak z kręconymi włosami szybko wstał i ruszył w stronę samochodu, a Louis otworzył drzwi, aby Harry mógł wejść.

- Dzięki – wymamrotał Harry ze wzrokiem spuszczonym na swój podołek.

Louis zmarszczył brwi, po czym włączył światła w samochodzie i delikatnie uniósł brodę Harry’ego, aby spojrzeć na jego twarz. Jego nos był zakrwawiony i opuchnięty, policzek czerwony z linią dużego odcisku dłoni, a szczęka zaczynała sinieć.

- Co się stało? – wyszeptał Louis.

- Ja… – Ale Harry zamarł i Louis patrzył, jak chłopak zacisnął powieki. Harry wypuścił z siebie powolne westchnienie, zanim otwarł oczy, które były mokre od łez.

- Harry, gdzie jest to miejsce? Czy jest tam ten ktoś, kto cię zranił? – spróbował znów, nagle czując wypełniającą go opiekuńczość.

- Dom mojego taty – odpowiedział Harry. – I to nie ma znaczenia. Po prostu… jedź, proszę.

Louis delikatnie puścił podbródek Harry’ego i pokiwał głową, odjeżdżając. Tak bardzo, jak chciał odpowiedzi lub spróbować napaść na tego kogoś, prawdopodobnie tatę Harry’ego, kto to zrobił, nie mógł odmówić załamanemu, zakrwawionemu, posiniaczonemu chłopakowi.