{04} Dangerous Temptation

D:

Myślę, że większość z was zdaje sobie sprawę z faktu, że w Anglii nie ma formy grzecznościowej ‘pan’, gdy się do kogoś zwraca. Dlatego będę tłumaczyła wyrazy którymi Hazza zwraca się do Lou tak, jakby byli na ‘ty’. Mam nadzieję, że nie macie nic przeciwko. Jeśli jednak, napiszcie. Formy grzecznościowej ‘pan’ będę używać tylko, kiedy Harry zwróci się do Lou po nazwisku. Głupi angielski, wszystko utrudnia ;)

Co do samego rozdziału. JEST LARRY.

I mam szczerą nadzieję, że wam się spodoba. Biorąc pod uwagę fakt, że tłumaczenie go zajęło mi prawie trzy godziny! Sama nie mogłam w to uwierzyć.

Zapraszam do czytania i komentowania! x

LINK DO ORYGINAŁU

Rozdział 4.

Z uczuciem zdenerwowania i lekką obawą Louis znalazł się przed drzwiami frontowymi domu rodziny Coxów. Nathan wydawał się być kulą ekscytacji i energii od kiedy Louis wspomniał o wyjściu do Willa. Ten fakt go dekoncentrował, Louis zaczął zastanawiać się nad tym, co może się wydarzyć. Prawie śmiał się z siebie na głos, gdy wracał do domu ze sklepu spożywczego, wiedząc, że prawdopodobnie będzie musiał teraz nad sobą popracować.

- Pamiętaj, kiedy będzie trzeba iść… będzie trzeba iść. Żadnych pytań, by zostać na dłużej – powiedział Louis, rzucając swojemu synowi wymowne spojrzenie, po czym zadzwonił do drzwi.

- Dobrze, tato – powiedział Nathan z lekkim fuknięciem, ponieważ Louis zdążył poinformować go o tym  już w samochodzie.

Drzwi otworzyły się, ukazując małego sześciolatka, którego twarz emanowała taką samą ekscytacją, jak u Nathana.

- Jesteś! – powiedział William, bardziej otwierając drzwi. – Harry powiedział, żebym patrzył przez okno, czekając aż przyjdziesz, żebym mógł ci otworzyć! – powiedział, niemalże dumny, ponieważ pozwolono mu otworzyć drzwi. – Wchodź! Mama odebrała tę nową grę, jest naprawdę zabawna!

Zanim Louis zdołał otworzyć usta, by cokolwiek powiedzieć, dwaj chłopcy wbiegli do domu, zostawiając go stojącego w drzwiach. Zamknął je i stanął przed nimi zażenowany. Powinien zostać tu, gdzie jest? Powinien pójść poszukać Harry’ego w innym pomieszczeniu? W którym mógłby być? W salonie? W kuchni? Sypialni?

- Tu jesteś – powiedział spokojny głos, przerywając myśli Louisa. Odwrócił wzrok w prawo aż padł on  na Harry’ego, opierającego się o futrynę z ramionami skrzyżowanymi na klatce piersiowej. – Nie byłem pewien, czy naprawdę przyjdziesz.

- Dlaczego miałbym nie przyjść? – spytał Louis marszcząc brwi. – Powiedziałem, że przyjdę.

- Po prostu stwierdziłem, że będziesz miał lepsze rzeczy do roboty, od spędzania swojego popołudnia na pomaganiu w nauce jakiemuś dziecku – powiedział Harry, wzruszając ramionami, po czym odepchnął się od futryny.

Harry rozpoczął swoją drogę do pokoju, przekrzywiając lekko głowę, zanim wyszedł, więc Louis szybko za nim podążył. Kiedy szedł, nie mógł niczego zrobić ze słowem dziecko odbijającym się w jego głowie, które ewidentnie przypominało o różnicy ich wieku.

Wchodząc do kuchni, Louis prawie wypuścił z siebie westchnienie ulgi, gdy zobaczył książki leżące na stole. Będzie dużo łatwiej skoncentrować myśli, kiedy będą w kuchni, niż gdy znajdowaliby się w sypialni Harry’ego.

- Coś do jedzenia lub picia? – spytał Harry.

- Nie, na razie nie trzeba – odpowiedział Louis, siadając przy stole i zabierając jedną z książek. – Kiedy masz z tego egzamin? – spytał, kartkując ją.

- Jutro – jęknął Harry, opadając na krzesło obok Louisa. – Próbowałem się trochę uczyć, ale to naprawdę do niczego nie prowadzi. Jest tam równanie, którego naprawdę nie potrafię rozwiązać, a potrzeba do niego wielu zagadnień.

Louis podawszy bez słowa Harry’emu książkę, patrzył jak jego długie palce przewracają kartki.

- To – powiedział Hary, upuszczając książkę na stół i wskazując na jedno z działań.

Louis musiał się trochę przybliżyć, by na nie spojrzeć i popracować nad nim w głowie.

- To jest takie trudne* –  powiedział Harry niskim głosem.

Louis nie był pewien, czy Harry użył tych słów celowo, ale ich dwuznaczność nie opuszczała jego myśli.

Odchrząknął i powiedział – Musisz zacząć od oddzielenia tej strony.

Louis zaczął tłumaczyć problem, patrząc później, jak Harry uważnie próbuje go rozwiązać. Zmusił się do spokojnego myślenia, choć było to coraz trudniejsze, przez chłopaka siedzącego obok. Było w nim coś bardzo, bardzo wspaniałego; słowo, którego Louis nigdy nie użył w odniesieniu do innego mężczyzny. Nie odnalazł sposobu, by zaprzeczyć, że Harry mu się podobał, było to zbyt ogromne i przytłaczające.

Jego wzrok podążył w dół twarzy Harry’ego, już nie studiując maski intensywnej koncentracji, ale patrząc na kartkę. Obserwował, jak długopis w dłoni Harry’ego starannie i łatwo poruszał się pod naciskiem jego długich palców.

Przez chwilę patrzył na rękę Harry’ego, łapiąc oddech i czując jak się rumieni, gdy zdał sobie sprawę z tego, co naprawdę właśnie robił.

- Woda? – spytał, odpychając się od stołu i potrzebując chwili, by się pozbierać.

- Co? Ach – powiedział Harry, uświadamiając sobie, czego chciał Louis. – Szklanki są w tamtej gablocie – powiedział, wskazując jedną znajdującą się nad zmywarką.

- Dzięki – wymamrotał Louis, podchodząc do niej i otwierając ją.

Przez chwilę patrzył na nią, zauważając, że znajduje się w niej spora kolekcja szklanek w różnych rozmiarach i o różnych kształtach. Gdyby był w swoim domu, wiedziałby, aby wybrać jedną z wyższych szklanek, albo Eleanor zdenerwowałaby się, że pije wodę ze szklanki do soku.

- Czy to ma znaczenie – zaczął mówić, ale pytanie zamarło, gdy poczuł lekki nacisk w dole pleców, natychmiastowo uświadamiając sobie, że jest  to ręka Harry’ego.

- Możesz wziąć tę – powiedział łagodnie Harry, łaskocząc oddechem ucho Louisa, po czym sięgnął po szklankę.

Przez chwilę nic nie mówił, zamiast tego lekko się odwrócił, przez co mógł zobaczyć, że Harry zmniejszył między nimi odległość.

- Dzięki – wymruczał ze wzrokiem utkwionym w olśniewająco zielonych oczach Harry’ego.

Harry w odpowiedzi kiwnął głową z małym uśmiechem na ustach.

I wtedy Louis popełnił największy błąd tego dnia.

Nadal z ręką Harry’ego nisko na plecach, i ustami wygiętymi w uśmiechu i znajdującymi się tak niewiarygodnie blisko, nie było sposobu, by Louis dłużej wytrzymał.

Bez żadnej myśli jego usta ruszyły się do przodu, aż ich wargi spotkały się na krótką chwilę, zanim świadomość mocno go uderzyła tym, co właśnie zrobił. Tak szybko, jak poruszył się do przodu, teraz oddalił się, patrząc na Harry’ego szeroko otwartymi oczami.

- Przepraszam – powiedział szybko. – Ty… Ja tylko… ja…

Uświadomił sobie, że nie potrafi wytłumaczyć tego, co przeszło przez jego myśli i nie był pewien, czy chłopak w ogóle tego chciał. Oczywiście pojawiały się komentarze ze strony Harry’ego, które pozostawiały go zaciekawionego, ale młodszy chłopak mógł sobie tylko żartować. Poza tym, dlaczego miałby nie pozadzierać sobie z patetycznym, dwudziestotrzyletnim mężczyzną, który znajdował się w nędznym związku i miał okropną pracę?

Ręka Harry’ego poruszyła się do góry, przez co teraz jego palec wskazujący znajdował się na ustach Louisa, efektywnie go uciszając.

- Ja nie – powiedział natychmiast Harry. – Nie masz do tego powodu. Chcę tego – zapewnił. – Chciałem tego od kiedy zobaczyłem cię na meczu piłki nożnej i nie miałem pojęcia, kim byłeś.

Myśli Louisa rozpoczęły maraton. Więc Harry wcale sobie z niego nie żartował. Z jakiegoś niezrozumiałego powodu podobał się szesnastolatkowi.

Zanim mógł odpowiedzieć na to, co powiedział Harry, poczuł usta delikatnie naciskające na jego, ruszające się powoli i niemalże niepewnie.  Jego początkowe zaskoczenie szybko wyblakło i zaczął również poruszać ustami, niemal zaciekawiony, ponieważ nigdy wcześniej nie całował chłopaka. Jedyną myślą, która przyszła mu do głowy, był fakt, że pocałunek był dużo lepszy od tych, które dzielił z Eleanor, szczególnie ostatnio.

Język Harry’ego począł droczyć się z jego wargami, kiedy lekko je rozwarł, pozwalając pogłębić pocałunek, gdy ten wtargnął do jego ust. Podczas gdy przeniósł ręce na biodra Harry’ego, lekko je ściskając i trzymając w miejscu, wessał język Harry’ego bardziej do swoich ust. Młodszy chłopak wydał z siebie zaskoczony dźwięk, który zawibrował w ustach Louisa, przez co ten musiał zwalczyć satysfakcję spowodowaną faktem, że to on był tym, który zaskoczył Harry’ego.

Ciche sapanie, westchnienia i jęki przemykały pomiędzy ich ustami, gdy kontynuowali pocałunek i ich wargi  poruszały się z zapałem. Biodra Harry’ego poruszyły się lekko do przodu i przez tą akcję coś natychmiast zaczęło mieszać się w ciele Louisa. Z największą na świecie niechęcią oderwał usta od Harry’ego i otworzył oczy, patrząc nerwowo na chłopaka przed sobą.

Zmusił się do przeniesienia wzroku ze spuchniętych warg Harry’ego na jego zamroczone oczy.

- My… my naprawdę nie powinniśmy… – zaczął Louis. – Co jeśli…

- Tato? Czy Will…

Louis szybko cofnął ręce z bioder Harry’ego i lekko odepchnął ciało chłopaka od swojego.

- Hej! Czy pan właśnie popchnął mojego brata? – spytał William, złowrogo patrząc na Louisa i układając ręce na biodrach.

- Nie! Nie zrobiłem tego! – powiedział szybko Louis.

- W porządku, Will – natychmiastowo odpowiedział Harry. –Tylko się bawiliśmy. Co tam? Czego potrzebujesz?

- Chciałem wiedzieć, czy Will mógłby przyjść na obiad – powiedział Nathan, na szczęście niepomny tego, co wcześniej wydarzyło się w kuchni.

Louis zdał sobie sprawę, że chłopcy musieli wejść już po pocałunku, więc nie myśleli, o czym rozmawiali Louis i Harry.

- Jesteś pewien, że to dobry pomysł, Nathan? Wiesz, jak gotuje twoja mama, prawda? –powiedział Louis z lekkim grymasem.

- Tak, ale…

- Właściwie to William miał dziś iść na obiad ze swoim ojcem – powiedział Harry. –Zapomniałeś o tym? – spytał, posyłając Willowi znaczące spojrzenie.

- Ach, racja – westchnął Will.

- Może kiedy indziej – obiecał Louis. – Zamówię jedzenie, żebyście się nie rozchorowali od dań mamy Nathana.

- Okej. Chodź, Will! – powiedział Nathan, wypychając przyjaciela z pokoju i odbiegając.

Harry spojrzał na Louisa, zanim powtórzył – Mamy Nathana? Dlaczego nie pani Tomlinson lub mojej żony?

- Ja… bo – powiedział Louis, po czym wzruszył ramionami na to pytanie, ponieważ nie posiadał rozsądnej odpowiedzi. – Dlaczego tata Williama? – spytał łagodnie Louis.

- Bo nim właśnie jest – powiedział Harry, unosząc brew, przez co wyglądał na nieco rozbawionego.

Louis zmarszczył brwi, przypominając sobie wcześniejszą sytuację w sklepie spożywczym. –Czy to ma coś wspólnego z twoim napakowanym szefem, który nazwał cię Styles?

- Tak, ma – odpowiedział Harry, poruszając się, by usiąść przy stole. – Ale myślę, że rozmowa o rodzinie powinna zostać zachowana na inny dzień. Mimo wszystko obiecałeś pomóc mi w nauce a ja naprawdę nie chcę oblać tego egzaminu – powiedział Harry z szerokim uśmiechem, a Louis podszedł do stołu, zapominając o wodzie, ponieważ nie potrafił sprzeciwić się żadnemu uśmiechowi pana Stylesa.

*trudne – Harry powiedział hard, co po angielsku oznacza zarówno trudne, jak i… sztywne bądź twarde. Rozumiecie co miał na myśli? ;)