{04} Sunny Side Up

D:

Hej, misie x

Myślałam, że nie uda mi się dziś wrzucić tłumaczenia, ale jak widać, udało się (nie nauczyłam się na sprawdzian z chemii, ale kto by się tym przejmował).

Jest to już przedostatnia część. Tylko mi się wydaje, że jakoś tak szybko to poszło?

Jeśli macie pytania, zadawajcie je tutaj.

(+Prawdopodobnie mam Larry’ego na nową serię, przeczytałam dziś jedno ff i myślę, że się nadaje.)

Część 4.

Wrzesień

Urodziny Nialla są trzynastego i w restauracji jest trochę świętujących ludzi.  Jest oczywiście Danielle i Liam i trochę przyjaciół Nialla też – ludzi, których Harry nie zna. Wpatrują się w niego, kiedy popycha na talerzu ciasto i tnie je na maleńkie kawałeczki i sądzi, że może dostać ataku paniki, jeśli nie przestaną na niego patrzeć.

Wie, że jest nienormalny.

- Wiem, że jestem nienormalny – mówi Louisowi przez telefon, starając się nie łkać. Kiedy Niall zaczął tańczyć z dziewczyną o imieniu Amy, poczuł, że musi wyjść. Musiał uciec. Więc poszedł do tylnego wyjścia, osunął się po ścianie i zapalił papierosa (zawsze to robił, kiedy Grimmy gdzieś w nim wychodził i porzucał go, by tańczyć z ładniejszymi chłopakami).

Louis ucisza go na drugim końcu linii i wydaje się, że jest tak blisko, że Harry niemal jest w stanie poczuć, jak chłopak całuje go w czoło i bawi się jego włosami. – Nie jesteś nienormalny, Harry. Jesteś po prostu inny – mruczy pocieszająco Louis. W tle słychać ruchy i Louis mamrocze coś do kogoś innego. Zayna.

- Powiedz Zaynowi, że przepraszam. – Harry pociąga nosem, bo całe to udawanie, że nie płacze, nie idzie dobrze. Fakt, że prawdopodobnie nie tylko zrujnował imprezę Nialla, ale też życie Louisa, sprawia, że chce znaleźć dilera i wydać całe odłożone na studia pieniądze na narkotyki i może trochę się pociąć (robił to, kiedy zachorował, ale potem Louis schował wszystkie ostre przedmioty i zagroził, że odejdzie, jeśli Harry znów to zrobi, więc przestał).

- Cii, Harry. Zayn nawet nie zwraca na mnie uwagi. Kończy szkic, bo jest przykładnym uczniem i faktycznie odrabia zadania, zamiast uszczęśliwiać swojego chłopaka – mamrocze Louis, ale Harry słyszy uśmiech w jego głosie i sprawia to, że czuje się nieco lepiej. Sprawia, że czuje się, jakby może nie rozbił Louisa na tysiące małych kawałeczków.

Dźwięk otwieranych drzwi sprawia, że Harry obraca głowę, by zobaczyć Liama stojącego tam z miską ciasta i lodów waniliowych.

- Muszę lecieć, Lou, zadzwonię później.

- Harry, Stylesie, nie waż się rozłą-

- Cześć. – Harry patrzy na Liama jak jeleń w reflektory samochodu. Nie przyjaźni się z Liamem. Lubi Liama – każdy lubi Liama, naprawdę, nie da się nie lubić Liama – ale teraz nie chce ciasta i lodów ani ludzkiego towarzystwa. Chce być sam.

Liam wyciąga miskę pełną pustych kalorii i cukru, marszcząc brwi, kiedy Harry tylko się w nią wpatruje. – Niall mówi, że wszystkim, czego chce od ciebie na urodziny, jest żebyś to zjadł.

Harry nienawidzi Nialla Horana.

- Powiedz mu, że zjadłem już kawałek – mamrocze Harry bardziej do siebie niż do Liama. Dobrze mu szło przez ostatnich kilka tygodni. Zaczął jeść jedną rzecz ze wszystkiego, co przygotowywał Niall – frytki, danie owocowe, zupa z kurczaka z makaronem. Łatwiej było dojść w ten sposób do zjedzenia całego posiłku, zamiast robić to od razu.

- Ostrzegł mnie, że to powiesz. Dlaczego nie chcesz? Mogę przynieść ci czekoladę, jeśli chcesz. – Liam pyta, ostrożnie siadając na werandzie przy Harrym. Harry naprawdę byłby wdzięczny, gdyby Liam mógłby choć na dwie sekundy przestać być tak troskliwym.

- Nie, nie o to chodzi. Po prostu… naprawdę nie lubię jeść przy ludziach – mówi cicho Harry, biorąc miskę od Liama i rozsmarowując nieco roztopionych lodów na cieście.

Ostatnim razem jadł ciasto na sowich osiemnastych urodzinach. Był wstawiony i zjadł pięć kawałków, po czym zwymiotował je wszystkie na koszulkę Louisa. Gardło Harry’ego boleśnie się kurczy na myśl o powtórzenie tego – lukier we włosach, usta suche i klesito-słodkie, zalany potem od pigułek, które dał mu Grimmy.

Liam mierzwi jego włosy. – Naprawdę lubisz Nialla, prawda? – mówi cicho. Kiedy Harry tylko odwraca wzrok i zaciąga się dymem papierosowym, Liam wzdycha i wstaje. – Niall naprawdę też cię lubi. Szczerze, Harry. Daj temu trochę czasu.

Przytula Harry’ego jedną ręką i odchodzi.

Harry wpatruje się w ciasto.

Idzie do domu bez pożegnania i bierze cztery tabletki na przeczyszczenie tylko dlatego, że chce się poczuć kompletnie czystym. Chce czuć się pięknym i normalnym i móc kontrolować swoje uczucia.

Dostaje wiadomość od Nialla, akurat gdy wchodzi do łóżka.

Czemu poszedłeś? Brakuje mi ciebie

Usuwa ją.

-

Następnego ranka zmusza się do pójścia do restauracji, bo czuje, że przynajmniej to jest winien Niallowi. Jego żołądek nadal zwija się od tabletek, które wziął poprzedniej nocy, ale pije trochę mięty i recytuje alfabet od końca, idąc do Serendipity’s.

Jest wtorkowy poranek i nie jest tak tłocznie, ale Harry czuje się niekomfortowo, kiedy za ladą nie stoi Danielle. Zamiast niej jest tam Eleanor, jej przyjaciółka. Ma brązowe włosy i brązowe oczy i idealne obojczyki, za które Harry jej nienawidzi.

- Cześć. Jest Niall? – pyta, próbując nie zauważyć tego, jak niewiarygodnie bardzo jest szczupła i jak niewiarygodnie jest o to zazdrosny.

- Niall? Nie, wziął wolne. Wczoraj miał urodziny. Chyba się upił. W każdym razie bardziej niż zwykle. Poszedł do domu z tą Amy, która pracuje tu w niedzielne poranki. – Eleanor się śmieje. Jej uśmiech rzednie jednak, kiedy Harry nie odpowiada, ale stoi tam i bierze kilka głębokich oddechów, by się uspokoić. – Hej, wróci tu jutro. Simon nie dałby mu dwóch wolnych dni pod rząd. Nie smuć się tak. Jest kompletnym dupkiem na kacu, nie chcesz tego widzieć.

Harry zdecydowanie chciałby się z nim zobaczyć, całować jego twarz, zaparzyć mu mięty, oglądać mecze Debry Country i dzielić z nim miskę popcornu.

Zamiast tego zamawia pełne angielskie i wpatruje się w nie przez większą część dwóch godzin.

-

Chodzi do restauracji tylko kilka wieczorów w tygodniu, bo próbuje się od nich oddalić. Widok Nialla flirtującego i kręcącego się wokół jakiejś dziewczyny był wystarczająco upokarzający, a rozmowa z Liamem była wisienką na torcie. Niall jest hetero i jest normalny, tak jak Liam i Danielle, a Harry nie chce tego wszystkiego spieprzyć, jak to ma w zwyczaju. Więc upewnia się, że się od nich oddala – że zamawia coś nowego za każdym razem, kiedy tam przychodzi i nie nawiązuje kontaktu wzrokowego z Niallem, kiedy przynosi danie. Upewnia się, że wystarczająco długo popycha jedzenie na talerzu i bierze przynajmniej dwa, trzy kęsy, żeby wyglądało to, jakby jadł.

W trzeci tydzień robienia tego, przychodzi do restauracji w środowy wieczór i jest zdziwiony, kiedy zamiast Nialla jakiś inny koleś przynosi jego jedzenie.

- Kto to? – Harry głęboko się marszczy, kiedy chłopak odchodzi, całkowicie przerywając historię Danielle o tym, jak desperacko chce mieć kota, ale Liam się nie zgadza.

Danielle zerka na chłopaka i wzrusza ramionami, widocznie się tym nie kłopocząc. – Josh. Pracuje za Nialla. Niall jest na jakiejś randce z Amy czy coś.

Harry przez moment wpatruje się w Danielle, bo sądzi, że chyba zwymiotuje. – Dlaczego?

Danielle patrzy na niego przez dłuższą chwilę i przebiega ręką przez włosy. – Myślę, że wiesz, Haz. Nie odrzuciłeś go zbyt subtelnie.

- Co? – mówi Harry, bo… co? Nie odrzucił go subtelnie? Nie ma cholernego pojęcia, o co jej chodzi. Chce tylko wiedzieć, dlaczego Niall jest na randce z dziewczyną, która jest ładniejsza, prawdopodobnie zabawniejsza i mądrzejsza od Harry’ego. To wszystko.

- Myślałam… Znaczy, wyszedłeś wcześnie z jego imprezy i oddaliłeś się przez kilka ostatnich tygodni. Jesteś jedyną osobą, której kiedykolwiek pozwolił zabierać swoje jedzenie. – Danielle marszczy się, zakładając włosy za uszy. Harry jest teraz zdezorientowany. Bardzo, bardzo zdezorientowany. Co u Nialla oznacza pozwolenie na zabieranie jego jedzenia? Są zaręczeni czy jak?

Harry tnie swój tost francuski na małe kawałki przez kilka chwil, zanim mówi – Nie wiem, co próbujesz mi powiedzieć, Dani.

- Próbuję powiedzieć, że naprawdę podobałeś się Niallowi, wiesz? Mówi o tobie cały czas, o tym jaki jesteś zabawny i mądry, i bystry, i szczery, i przystojny, i bla, bla, bla. To tak jakby, Jezu Chryste, jakby tylko o tobie chciał mówić. A potem ty wyszedłeś wcześnie z jego imprezy i było mu przykro, bo chciał cię gdzieś zaprosić, a ty po prostu zniknąłeś. Znaczy, wszyscy sądziliśmy, że on też ci się podoba, bo zawsze tu przychodziłeś i z nim rozmawiałeś, i dzieliliście się jedzeniem, ale… - wyjaśnia w końcu Danielle, zakładając ramiona na klatce piersiowej.

Harry sądzi, że chyba zwymiotuje.

- Myślałem, że podoba mu się Amy. To dlatego wyszedłem. Nie… nie wiedziałem nawet, że mu się podobam. Myślałem, że jesteśmy przyjaciółmi. – Dolna warga Harry’ego nieco drży i Harry próbuje nie płakać, bo to ten powtarzający się schemat w jego życiu, kiedy ma coś dobrego i niszczy to, bo jest samolubnym dupkiem jakoś przez osiemdziesiąt procent czasu.

Danielle patrzy na niego przez chwilę i jęczy – Oboje jesteście absolutnie niemożliwi, wiesz o tym?

Harry o tym wie.  Wraca do swojego mieszkania, wypija pół butelki taniego wina i kupuje bilet na pociąg do Londynu.