{01} Dangerous Temptation

D:

Cóż, zapraszam do czytania tłumaczenia pierwszego rozdziału :D Jak już wspominałam wcześniej – wyszedł o wiele lepiej niż prolog (przynajmniej moim zdaniem). W jakichkolwiek sprawach najlepiej kontaktować się ze mną przez twittera lub podać swoje gg w komentarzu :)

Proszę o opinie i wszelkie uwagi w komentarzach C:

LINK DO ORYGINAŁU

Rozdział 1.

- Tak, proszę pana, podnieśliśmy nasze ceny… Nie, proszę pana, produkty nie mają teraz niższej jakości… Tak, proszę pana – Louis odsunął telefon od ucha, patrząc na niego przez moment, po czym głośno odłożył słuchawkę. – Cholerny, jebany kutas – wymamrotał.

Nauczył się akceptować, że wiele telefonów od klientów to skargi i nie mógł tego kontrolować. Nadal nienawidził swojej pracy. Nienawidził tego, jak inni wyładowywali swoją frustrację przez firmę sztućców na nim. Ale taka właśnie była obsługa klienta i, z równą podwyżką co sześć miesięcy, nauczył się po prostu z tym godzić.

Ale godzenie się z tym i lubienie tego były dwoma zupełnie różnymi pojęciami.

Dwa lata temu wpadł na pomysł, by opuścić firmę; jego żona skutecznie otwarła biznes i sprzedała kilka domów. Teraz wiedział, że znalezienie nowej pracy nie było mu pisane. Eleanor nabyła dom,  prawdziwą ruderę i próbowała ją sprzedać przez ostatnie osiem miesięcy. Kiedyś zarabiała dużo więcej pieniędzy od niego, ale to się zmieniło przez ostatni rok. To nie oznaczało, że sobie nie radzili, owszem, radzili, ale dyskusje o finansach były czymś, co pozostawiało obojga złych i zestresowanych.

Louis nie mógł całkowicie zrzucić winy ich problemów materialnych na zadłużenia finansowe, ale zdecydowanie było to czynnik wspomagający. Jakby mógłby nie być? Nathan był świadom, że kolekcja jego zabawek została ograniczona, kiedy jego rodzice zaczęli odmawiać kupowania rzeczy, które uznawali za niepotrzebne. Louis wątpił, że kiedykolwiek zapomni o zrozumieniu, jakie wykazał jego syn w trakcie tej rozmowy.

- Tomlinson, do mojego biura.

Louis podniósł wzrok, jego oczy lekko się rozszerzyły, kiedy zobaczył stojącego przed sobą szefa. Mężczyzna był każdą możliwą definicją wyrażenia brud moralny. Od zaczesanych do tyłu włosów i cienkiego, ciemnego wąsa, do jego wielkiego, odstającego brzucha, który był podkreślany przez zbyt ciasne koszule.

Szybko wstawszy, podążył za panem Taylorem do biura, ruszając się całkowicie sztywno, kiedy myśli o tym,  dlaczego został wezwany, przebiegły przez jego umysł. Był naprawdę tylko jeden powód, o którym mógł myśleć i wiedział, że to jest najgorszy czas, by być zwolnionym. Boże, Eleanor prawdopodobnie by go zabiła. Może zamordowałaby go bardzo szybko zamiast robić coś długiego i przewlekłego. Nie, prawdopodobnie chciałaby mu przysporzyć jak najwięcej cierpienia.

- Możesz usiąść – powiedział pan Taylor, wskazując na krzesło przy biurku.

Louis opadł na nie, nieufnie patrząc na pana Taylora.

- Jestem pewien, że jesteś świadomy, że sprzedaż naprawdę spadła w tym kwartale – zaczął pan Taylor. – Finanse firmy nieco się zaniżyły i jedynym odpowiedzialnym rozwiązaniem-

- Proszę, niech pan mnie nie zwalnia! – przerwał Louis błagalnym tonem. – Będę… będę pracował po godzinach za darmo! Mogę pracować w każde dni wolne bez dodatkowej zapłaty! Będę-

- Panie Tomlinson, kto mówił cokolwiek o zwalnianiu? – spytał pan Taylor, unosząc grubą, ciemną brew i efektywnie uciszając Louisa. – Firma zdecydowała, że wszyscy zatrudnieni napiszą, dlaczego są jej zaletą i co mogą wnieść. Stąd zostaną podjęte decyzje. Ma się to znaleźć na moim biurku do czwartku. Możesz iść.

Louis momentalnie wstał, słysząc odprawę, po czym szybko opuścił biuro i udał się z powrotem do swojego biurka. Usiadł, unosząc brwi, kiedy zaczął myśleć, co napisze. Czy firma naprawdę mogła to zrobić? Kazać im napisać te opisy i zwolnić na podstawie tego? Oczywiście, że nie było to etyczne rozwiązanie problemów finansowych, ale Louis wiedział, że nie ma innego wyboru, tylko to zrobić.

Kiedy jego telefon zadzwonił, wymusił uśmiech na twarzy i odebrał go z tak uprzejmym tonem, na jaki był się w stanie zdobyć.

- Dziękujemy za telefon do Tottham’s Cuterly. Mówi Louis, w czym mogę pomóc?

-

Reszta dnia przebiegła spokojnie i kiedy usiadł w samochodzie, jadąc do domu, próbował wymyślić, co prawdopodobnie napisze dla firmy.

- Nie powinniście mnie zwalniać, ponieważ żona skopie mój żałosny tyłek – powiedział do siebie, zastanawiając się, co by się stało, gdyby faktycznie oddał coś takiego.

Parskając śmiechem na tą myśl, wiedział, że firma prawdopodobnie po prostu określiłaby go jako niestabilnego emocjonalnie czy coś i przez to go zwolniła.

Kiedy dojechał do swojej okolicy, wyjął komórkę i zadzwonił do domu. Odebrano po trzecim sygnale.

- Cześć, tato! – powiedział radośnie głos Nathana.

- Nate! Co mówiliśmy ci z mamą o odbieraniu telefonu?

- Ale zobaczyłem twoje imię na ekranie!

Louis westchnął, wiedząc że nie było sensu w kłóceniu się z taką logiką.

- W porządku, ale nie popadaj w nawyk odbierania telefonu.

- Wiem, tato, wiem. Jesteś już niedaleko? Już czas żeby jechać do Willa? – spytał Nathan lekkim głosem, a Louis praktycznie słyszał ekscytację przedzierającą się przez ton syna.

- Będę w domu za kilka minut, więc miej już na sobie kurtkę i buty, dobrze?

- Dobrze, tato! – powiedział Nathan i Louis usłyszał kliknięcie, sygnalizujące, że się rozłączył. Z kpiną zastanowił się, czy jeśli to William byłby na linii, jego syn rozłączyłby się tak nagle. Prawdopodobnie nie.

To nie było tak, że Louis miał zły kontakt z Nathanem, ani trochę. Po prostu długo pracował i to utrudniało spędzanie odpowiedniej ilości czasu z synem. Louis był pewien, że chwile, które spędzał z Nathanem były dla niego odpoczynkiem.

Kiedy podjechał pod dom, zaparkował samochód, wyłączył silnik i wyszedł z niego. Zanim mógł postawić chociaż krok w stronę domu, Nathan biegł w jego stronę.

- Jestem gotowy! – powiedział mały chłopiec z ciemnymi włosami i świecącymi z chęcią jasnoniebieskimi oczami.

- Twoja mama jest w środku? – spytał Louis.

- Ta, robi obiad. Śmiesznie pachnie, ale nie mów jej, że to powiedziałem – powiedział Nathan, marszcząc lekko nos przypominając sobie ten zapach. – Możemy już iść? Proszę?

Louis wypuścił z siebie zduszony chichot, patrząc jak Nathan otworzył tylne drzwi z auta i wspiął się na swój fotelik.

- Pomyślałbym, że nigdy wcześniej nie byłeś w domu Willa – rozmyślił.

Uświadamiając sobie, że Nathan odgryzie mu głowę, jeśli tylko na chwilę wszedłby do domu, zsunął swoją kurtkę z ramion i rzucił ją na miejsce pasażera.

Również wsiadł do samochodu, odjeżdżając po upewnieniu się, że Nathan dobrze się zapiął. Wyruszył do domu Willa, przypominając sobie kierunek, który podawała mu Eleanor. Jadąc, spoglądał co chwilę w lusterko, uśmiechając się do siebie, kiedy zobaczył głowę Nathana gibającą się w rytm muzyki.

- Jak było w szkole? – spytał syna, który był w pierwszej klasie szkoły podstawowej.

- Dobrze, Sammy próbował włożyć sobie modelinę do nosa, ale pani Robbins go złapała i ma teraz duże kłopoty!

- Dlaczego próbował włożyć sobie modelinę do nosa?

- Bo to zabawne! – odpowiedział Nathan, jakby była to najbardziej oczywista odpowiedź na świecie. – Do tego rysowywaliśmy  dziś obrazki.

- Nie rysowywaliśmy, rysowaliśmy – poprawił go Louis.

Nathan lekko fuknął, po czym powiedział – Rysowaliśmy dziś obrazki.

- Co narysowałeś?

- Ciebie, mamusię i mnie. – Uśmiechnął się.

- Muszę go zobaczyć, kiedy wrócę do domu – powiedział Louis, skręcając na ulicę, przy której znajdował się dom Willa. – W porządku, to tutaj, prawda? – spytał, skręcając pod dom numer dwadzieścia dwa.

- Tak! – powiedział Nathan.

Gdy tylko samochód zaparkował, Louis wyłączył silnik i odpiął swoje pasy. Wyszedł z samochodu i otworzył tylne drzwi, by zobaczyć Nathana starającego się odpiąć pas. Jego małe palce miały trudności z odpięciem go, więc Louis szybko mu pomógł.

- Dzięki, tato! – powiedział, wyczołgując się z fotelika i wychodząc z samochodu.

Louis zamknął drzwi i odwróciwszy się zobaczył Nathana, który szybko pokonywał drogę do frontowych drzwi.

- Hej, stary, czekaj! – powiedział, biegnąc naprzód, by dogonić syna na dróżce przed domem. Nathan niechętnie się zatrzymał z lekkim zdenerwowaniem na twarzy. – Dobrze, dobrze, chodźmy – powiedział Louis, gdy go dogonił.

- Mogę zadzwonić? – zapytał Nathan, gdy stali przy drzwiach.

Louis pokiwał głową, po czym powiedział – Proszę bardzo.

Nathan stanął na palcach, starając się dosięgnąć guzika, co w końcu mu się udało. Czekali tylko chwilę zanim drzwi się otworzyły, a Louis zamarł.

Mógł uświadomić sobie prawdopodobieństwo, że to Harry ich przywita i otworzy drzwi. Może było nawet większe prawdopodobieństwo, że Louis miał nadzieję, że tak będzie. Chociaż nadal był zaskoczony, że właśnie to się stało.

Louis nie był pewien, co takiego było w tym dzieciaku. Bo właśnie nim był. Dzieciakiem. Od kiedy wpadli na Willa, Anne i Harry’ego wczoraj w parku, Louis nie potrafił wyrzucić obrazu młodszego chłopaka ze swoich myśli. Wiedział również, że przez to, że patrzył  na chłopaka teraz, nie będzie w stanie wyrzucić tego obrazu ze swojej głowy przez resztę dnia. Było coś w jego beztrosko poczochranych włosach i jasno błyszczących oczach. Louis mógł uczciwie przyznać, że nigdy nie był tak zauroczony czyimś wyglądem jak teraz.

- Cześć, Harry! – powiedział głos Nathana, odrywając Louisa od patrzenia.

- Cześć, Nate – odpowiedział Harry z uśmiechem, zanim jego oczy rozświetliły się by spojrzeć na Louisa. – Fajne szelki – powiedział, unosząc kąciki ust w jeszcze większym uśmiechu.

Przez moment Louis zauważył, że nie jest w stanie wymyślić stosownej odpowiedzi. Nie słyszał, by Harry wczoraj mówił, teraz jego głos przebiegał przez jego myśli. Było w nim coś tak niemalże delikatnego, że Louis naprawdę wymamrotał jedynie – Dzięki.

- Will jest w salonie, Nathan. Ma jakieś nowe zabawki, które chce ci pokazać – powiedział Harry, trzymając otwarte drzwi, aby przepuścić dziecko.

- Nathan – powiedział Louis, wracając do swoich zmysłów, zanim jego syn mógł uciec i zniknąć. – Wracam za dwie godziny, dobrze? Mama robi obiad i chce, żebyś wrócił do domu.

Nathan pokiwał głową, zanim wbiegł do domu, krzycząc – Okej, tato! –  kiedy się oddalał.

Harry odwrócił się do niego z zaciekawionym spojrzeniem.

- Więc naprawdę jesteś jego tatą?

Louis poczuł się prawie znieważony przez to zdanie, ale przypomniał sobie, że ludzie często brali go za starszego brata, nie ojca.

- Ta, wypadki się zdarzają – wyskoczył, po czym jego oczy się rozszerzyły. – Znaczy, wiesz, czasami, zabezpieczenie… używaj – wymamrotał zażenowany faktem, że tylko pogorszył sprawę.

- Nie sądzę, bym musiał się martwić o takie wypadki – odpowiedział nonszalancko Harry z oczami zawieszonymi na Louisie. Oboje patrzyli na siebie przez chwilę, zanim Harry oblizał usta i kontynuował z lekkim uśmiechem – Ale, ech, dzięki za radę.

Louis nie był pewien jak zrozumieć pierwszą wypowiedź Harry’ego, ale wiedział, że będzie o tym myślał przez resztę dnia.

- Tak. Ja, Em, powinienem iść. Odbiorę go za dwie godziny – powiedział kołysząc się na stopach.

- Tak, powiedziałeś to wcześniej Nathanowi. Więc do zobaczenia później, panie Tomlinson.

Harry grzecznie zamknął drzwi i Louis jeszcze przez chwilę stał tam gdzie wcześniej, zanim odwrócił się i odszedł w stronę samochodu. Kiedy ruszył w drogę powrotną do domu, nie mógł uwolnić się od myśli, że miał naprawdę przerąbane z tymi wszystkimi myślami przebiegającymi przez jego głowę.